Bob Dylan - Love and Theft (2001)

Ik vind dit geen fantastische eigenlijk. De opener is het beste, daarna valt de rest tegen. Andere uitschieter Lonesome Day Blues klinkt voor mij toch als een adaptie van Howlin' Wolfs Highway 49 (er zijn slechtere nummers om de mosterd vandaan te halen, geef ik toe). Vervolgens vind ik de rest wat slapjes. Tekstueel vind ik Bob (hier) zeker niet het genie dat veel mensen hem noemen. Hij is goed, maar niet de topper onder de tekstdichters naar mijn mening. Een beetje citaatjes plukken (ik ken ze ook niet, maar ik hoor dat het citaten zijn) en die achter elkaar plakken... Tja, hij raakt me niet zo vaak. Voorts tel ik ook nog eens zo'n drie Nick Cave-referenties. Dat vind ik dan wel weer hip van Bob.
Het is wel een fijn album om te luisteren, laat dat duidelijk zijn, ik vind hem alleen niet echt bijzonder of erg mooi.

Ik kwam net via http://www.expectingrain.com een link tegen naar dit filmpje van Sugar Baby, gespeeld in Portland (Oregon), afgelopen woensdagavond.

Behoorlijk goede kwaliteit

Bedankt voor de link Antonio!

"Behoorlijk goede kwaliteit"....
Zeg maar gerust briljante beeldkwaliteit....

Mocht hij komend jaar met deze bandsamenstelling in de buurt komen dan ga ik zeker weer een ticket kopen!

Inderdaad een verrassend goed filmpje Antonio! Dylan lijkt wel iets van interactie te hebben met het publiek of te wel: uniek beeldmateriaal!

Beeld kwaliteit is top, maar het geluid is dan toch wat minder. De uitvoering is ook niet mijn favoriet, maar het nummer zelf is wel een topper

Dylan lijkt zelfs wel een beetje vrolijk op het filmpje en lijkt zijn masker even af te zetten. Inderdaad uniek!! En zijn veel besproken 'versleten' stem klinkt hier toch behoorlijk sterk en mooi doorleeft!!

Van hetzelfde concert ook nog wat andere filmpjes:

Ballad Of A Thin Man
Lay Lady Lay
My Wife's Hometown

10 oktober stond Dylan in Berkley en ook daar staat een alleraardigst filmpje van op Youtube:
Highway 61

Helaas weer achter dat verdraaide circusorgel

Bedankt voor de filmpjes, een verassend opgeleefde Dylan!

Aangenaam album, met een divers aantal stijlen, die telkens met enig gemak door Dylan gebracht worden. Vooral de muzikanten op dit Love and Theft zijn prima bezig en zorgen voor een degelijke basis waarin Dylan zich kennelijk goed voelt.
Love and Theft ,wordt samen met Modern Times en Time Out Of Mind, zoals eerder aangegeven, als een 'drieluik' gezien. Ik zelf heb dan toch de voorkeur voor TOOM. Modern Times ken ik te weinig van, maar ws. zal dat nog wel gaan komen.

Onlangs door Newsweek verkozen tot het op één na beste album van het afgelopen decennium.

De top 10 ziet er als volgt uit:

1. Outkast - Speakerboxxx / The Love Below (2003)
2. Bob Dylan - "Love and Theft" (2001)
3. Kanye West - The College Dropout (2004)
4. Miranda Lambert - Crazy Ex-Girlfriend (2007)
5. Radiohead - In Rainbows (2007)
6. Schoenberg + Sibelius Violin Concertos (2008)
7. M.I.A. - Kala (2007)
8. Chris Potter - Follow the Red Line (2007)
9. Kelly Clarkson - Breakaway (2004)
10. Fugazi - The Argument (2001)

Over de rest van de platen in deze top 10 kan ik niet oordelen. Ik ken ze geen van allen. Maar "Love and Theft" is wat mij betreft met afstand het beste album dat Dylan sinds Desire heeft gemaakt.

Het is zonder meer Dylans beste studioplaat van het afgelopen decennium. Po'Boy

Summer Days is van de beste rock'n roll, pure boogie style die ik in jàààren had gehoord. Wauw, en met een supergoede stem gezongen.
Zoals de rest van dit erg onderhoudende album, trouwens.
Dylan rules again!

Floater en Po' Boy zijn mijn andere superfavorieten hier.

Hier kan ik het alleen maar mee eens zijn. Bob's beste tijd was hier allang voorbij.

Dylan is gewoon iemand die aanvaardt dat hij een dagje ouder wordt. En hij past zijn zang- en muziekstijl aan aan zijn leeftijd. Dan krijg je albums zoals hij ze de laatste jaren gemaakt heeft. Maar het getuigt van wijsheid, levenservaring. Op deze en andere platen kijkt Dylan terug op wat hij vele jaren geleerd/geleefd heeft. Daar contempleert hij over en dat zet hij om in wat we hier voor ons krijgen. Dat het vloekt met de smaak van sommigen, is aanvaardbaar. Maar wat mij betreft speelt Dylan nog steeds op hoog niveau. Hij is hier 60 jaar en dat hoor je: een man die weet waarmee hij bezig is. Amerikaanse kunstgeschiedenis in een notendop, al 48 jaar lang.

Hoe bedoel je dit?

----

Verder vind ik 'deze periode' (lees Time Out Of mind t/m Christmas In The Heart + Tell Tale Signs) echt ontzettend goed. Wat een stem, wat een nummers en wat een goede band heeft hij achter zich staan. als je zou vergelijken dan vind ik dit mischien wel zijn beste periode. Jaja nog voor de 'Sixties' en de 'Seventies'!

Dat Dylan vanaf TOOM beter is dan in de seventies staat voor mij vast. Zijn werk uit de jaren '60 en nu ontlopen elkaar niet veel, maar zijn invloed in de sixties was vele malen groter dan tegenwoordig. Met een nummer als Like A Rolling Stone heeft hij zijn stempel op de muziekgeschiedenis gedrukt, maar dat wilt niet zeggen dat een nummer als Mississippi (met name de eerste twee versies op Tell Tale Signs!) dat nummer zoveel ontlopen. Sixties of nu, het blijft steengoede muziek

Ik bedoel dat hij niet alleen tekstueel maar ook muzikaal terugkijkt. Dat kan persoonlijk zijn: hoe gaat hij om met zijn eigen levenservaringen, met het feit dat de wereld veranderd is, ...
Maar evenzeer brengt hij dat wat hij door al die jaren heen heeft geabsorbeerd (als een spons, zeg maar): verschillende muziek- en schrijfstijlen, en dat alles recycleert hij. Dylan is wel iemand die bij elke nieuwe plaat iets anders doet, maar o.a. bij 'Love and Theft' zie ik een vorm van gezonde nostalgie.

Ha inderdaad 'gezonde dosis nostalgie'!
Hij heeft zeker ook veel inspiratie opgedaan via zijn Theme Time Radio Hour.

Wij als fans zijn het afgelopen decenium gelukkig flink verwend!

Kwam via Expectingrain.com een link tegen naar een prachtig filmpje op Youtube, van Bob en zijn band die High Water ten gehore brengen.

High Water

Gefilmd op 3 juli jongstleden, op het Hop Farm Festival, Paddock Wood in Engeland...

Van begin tot eind intens genietbaar. Ik hoor de stem van Dylan heel graag breken en op zijn ''Lonesome Day Blues'' is zijn stemgeluid dan ook om van te smullen. Deze held bewijst keer op keer hoeveel spannender en beklijvender een stem met karakter is. Wat lyrics betreft is het ook puur genieten van hoe vol hij zijn zinnen propt op een nummer als ''Floater''. Wat instrumentatie betreft, luister eens naar die zware trommels op ''High Water''. Stomweg één van zijn beste albums. 5 *

Helemaal mee eens!

Dat volproppen van zinnen met (teveel) woorden is ook zo typisch Dylan. Razend knap ook! Behalve op "Floater" hoor je dat hier vooral ook op "Po' Boy".

Nou Floater n.a.v. je reactie bij Slow train coming dat er nog wat moois aan zat te komen met Love and theft en Modern times ben ik ze direct op gaan zoeken en heb ze een kans gegeven. Ik kan kort zijn: hij had na Time out of mind moeten stoppen. Zijn stem is finaal naar de haaien. Velen zullen het een mooie doorleefde stem vinden, ik vind de stem nagenoeg verrot en de composities vind ik over het algemeen veel te slap. Aangezien ik beide 1 keer heb beluisterd onthoud ik me van stemming. Ik kan me echter niet voorstellen dit ooit wel te kunnen waarderen. In de auto heb ik Blood on the tracks zitten. Als je dan dit hoort, schrik je wel even. Waar Blood on the Tracks je meteen bij de strot grijpt wil deze CD maar niet van de grond komen. Modern Times vind ik uiteraard nog een stukje beroerder, omdat zijn stem het bijna begeeft en de nummers nog een stikje gezapiger zijn. Time out of mind en vooral Oh Mercy waren geweldige albums en dat zijn voor mij na Desire de enige die je echt in je bezit moet hebben. Sorry.

Jammer dat je het zo ervaart, Hendrik. Voor mij is "Love & Theft" met afstand het beste album van Bob Dylan sinds Street Legal en zijn stem klinkt hier ook vele malen beter dan op Time Out Of Mind. Dat laatste album gaat gebukt onder een rampzalige productie. Die mistige echo-soep van Lanois die alle nummers laat klinken alsof ze vanonder een dampend moeras worden gespeeld is sowieso niet aan mij besteed.

Op Time Out Of Mind klinkt Dylan vermoeid, schor, desolaat en in zichzelf gekeerd. Niets van dat alles op "Love & Theft", het meest losse album dat Dylan ooit heeft gemaakt. Een vrolijke bij tijd en wijlen swingende plaat met een voor Dylan ongekende diversiteit van stijlen. En wanneer Dylan een onheilspellend nummer als High Water vertolkt dan wordt ook dat met zeer veel overtuiging gedaan.

De warme ontspannen productie laat Dylan en de band alle ruimte om te ademen. "Love & Theft" behoort naar mijn mening zonder twijfel tot de beste 10 albums die Dylan ooit heeft gemaakt. En zijn raspende stem klinkt hier prachtig doorleefd.

Love en Theft laat een zeer groot artiest horen op een moment dat hij niets meer hoeft (wil) te bewijzen.
Ik vind het een prachtig album en terecht bejubbeld door sommige media.
Zijn stem is natuurlijk niet meer op zijn piek maar weet nog steeds te ontroeren en de liedjes zijn er ook zo mooi voor geschreven.
Door dit album een keer te beluisteren doe je het album maar vooral jezelf te kort.

Wat een opener !

Klinkt Dylan op deze plaat net zo schor als op de voorganger, en is deze een beetje met de voorganger te vergelijken ook zo depri en bluesy?

@Ricardo: Niet echt nee. De nummers op Love and Theft zijn zeker minder slepend en morbide dan op Time Out Of Mind, hij speelt op deze plaat meer met verschillende folkthema's. Het levert een plaat op die een stuk kordater, veel energieker, en, laten we het bij de naam noemen, gewoon een stuk beter is dan zijn doodgeknuffelde voorganger. (Maar dat is mijn mening enzo)

Dit is eigenlijk een moderne uitvoering van Blonde On Blonde wil je een beetje zeggen dus?

Mmm, nee, dat zou ik toch niet direct zeggen, al is de speelsheid en de losse sfeer misschien een vergelijkingspunt. Blonde On Blonde is toch wat wijdser, Love And Theft is minder pretentieus opgezet en klinkt nog het meest alsof Dylan met wat vrienden voor de lol op de veranda staat te spelen.

Ik heb vanmorgen het nummer Mississippi even beluisterd van deze plaat. Vind dat nummer iets lichtvoetiger en positiever klinken dan de nummers van Time Out Of Mind. Het stemgeluid is aardig vergelijkbaar met Time Out Of Mind vind ik, het verschil is in ieder geval niet erg groot. Denk dat Time Out Of Mind een stuk donkerder en depressiever klinkt, maar deze klinkt nou ook niet echt opgewekt en positief, hooguit wat lichtvoetiger.

Op sommige sites als Amazon en Best Albums Ever komt deze van de periode vanaf 1997 het beste uit de bus. Maar van de trilogie Time Out Of Mind, Love And Theft en Modern Times hier op mu.me heeft deze verreweg het minst aantal stemmen gekregen en word ook het minst hoog beoordeeld.

Heb na het beluisteren van Mississippi niet echt het idee dat deze voor mij nog daadwerkelijk iets toevoegd aan Time Out Of Mind. Modern Times en Together Through Live zouden mij denk ik nog wel minder kunnen bekoren, maar weet dat nog niet omdat ik ze nog niet ken. Zijn stem is er door de jaren niet beter op geworden denk ik. Heeft ook wel een beetje weg van het roggelende stemgeluid van JJ Cale. Nee het is mooi genoeg met mijn Dylan collectie nu vind ik, ik houd het mooi bij de prachtige albums die ik nu inmiddels al van hem heb.