alt-J (∆) - The Dream (2022)

Wellicht kreeg het debuutalbum An Awesome Wave van de indierockband uit Leeds tien jaar geleden niet genoeg aandacht van mij. 2012 was namelijk een muzikaal topjaar en werd An Awesome Wave toen al snel door mij terzijde geschoven als niet beklijvend genoeg. Misschien ten onrechte. Op MusicMeter werd dit debuut echter laaiend enthousiast ontvangen. Het staat daar zelfs op 110 in de Top 250 van allerbeste albums. De opvolgers This Is All Yours en Relaxer werden daar beduidend minder positief ontvangen, genoeg reden voor mij om zelfs geen poging te wagen.

Het nieuwe album The Dream wist me wel meteen te enthousiasmeren. Het sobere, reeds als single verschenen, Get Better wist me direct bij de eerste beluistering kippenvel te bezorgen. Ook de andere single, U&ME, viel ook meteen in de smaak door de relaxte vibe. Een liedje overigens met een dubbele bodem, het gaat zowel over de liefde als over drugs. Ook in The Actor komen drugs ter sprake (cocaïne).

Opener Bane had me meteen bij de les door fraai subtiel gitaarspel en intrigerende zang. Een liedje associeerde ik qua zang met Fleet Foxes. Er wordt goed gevarieerd qua tempo en instrumentatie. De nummers zijn niet over de hele linie even sterk, maar The Dream is absoluut een degelijk album. Het bevalt me in ieder geval een stuk beter dan An Awesome Wave een decennium geleden. Het album verschijnt ook in een limited edition met de nodige extra’s, waaronder de handgeschreven teksten en aantekeningen.

Gezonde verantwoorde smoothie muziek, bij een band als Alt-J is het maar afwachten wat ze nu weer in de blender gooien. De smurrie weggespoeld door het verstoppende afvoerpotje, het winstgevende residu daar draait het hier om. In de tussentijd hebben ze de smaakpapillen al zo verfijnd, het presenteerbare goedje The Dream is smakelijk verdeeld over een twaalftal prima verteerbare uitsmerende tracks. De uit Leeds afkomstige folky elektropoppers maken met het overrompelende An Awesome Wave alweer tien jaar geleden een veelbelovende droomstart. Als opvolger This Is All Yours bovenaan op de eerste plaats van de Britse albumlijsten piekt, is bassist Gwil Sainsbury er al een tijdje niet meer bij. Het gematigdere ontvangen filmische Relaxer is trager, donkerder en kruipt sidderend onder je huid.

The Dream opent als een duistere tripgoth nachtmerrie. In de ironische spookrockopera track Bane staan de verlokkingen van het kwaad centraal, prachtig vormgegeven in het verslavende dorstende verlangen naar het cafeïnerijke stimulerende Coca Cola, in principe te vervangen door elk ander onweerstaanbare ziekelijke genotsmiddelbehoefte. De kracht die reclamecampagnes uitoefenen op het beïnvloedbare consumptiegedrag. Hell Is Just Around The Corner, de muzikale donkere horrorverschrikkingen van het jaren negentig Bristol tijdperk kloppen als een geest uit het verleden aan de voordeur. Maar eigenlijk is U&ME de daadwerkelijke aftrap van The Dream, memorerend aan de oorsprong van Alt-J. Drugsrijke warme zomers, heel veel festivals met nog meer soul en liefde, zonnige LSD gitaargolven, slacky Ibiza ritmes en een brommende bas.

De verveling van het eindeloos tijdens de pandemie huisarrest detective series volgen komt in het luie Netflix bankhangerige Happier When You’re Gone en de slapeloze beklemmende postpunk van het aan The Silence of the Lambs vrouwenmoordenaar Buffalo Bill herinnerende Losing My Mind aan bod. Catchy eighties new wave vormt het real life The Actor script voor de opkomst en ondergang van de vroegere jaren tachtig cocaïne snuivende filmsterren generatie. Sixties Motown soul surft door het opkwikkende Hard Dive Gold heen, het goudkoortsige naïeve verlangen om een alles toereikend luxe leven te leiden.

De toereikende Amerikaanse Droom wordt in het tweeluik Chicago en Philadelphia opgezocht. Brute kille darkwave gitaarexplosies verstoren de melancholische folky Americana van Chicago, waarna de nostalgische houseclubs het nachtelijke bestaan en de daaruit voortkomende kille electronic body music overlevingsdans symboliseren. Orkestrale tragische Philadelphia opera uitspattingen openen de zaaldeuren van Walnut Street Theatre, het oudste theater van de Verenigde Staten. Het croonende door mannelijke gospelsamenzang ingeleide Walk A Mile leeft op het randgebied van verhalende blues en kastanjebruine hiphop grooves.

Troostend ontwaakt de nieuwe lente als de eeuwigdurende corona winterslaap plaats maakt voor het hoopvolle Get Better. De gehamsterde Nutella voorraad vervaagt en de normalisatie komt weer op gang. Heropende bakkerijen lokken de klanten weer ouderwets met vers gebakken brood, laatste deprimerende verjaardagen worden niet meer met beperkte bezoekregelingen op een overvolle eenzame Intensive Care gevierd. De sprekende blues gitaar van Powders herpakt het vertraagde slakkengang tijdsbeeld en loopt met terugwerkende kracht achterwaarts de pre COVID jaren binnen. The Dream kondigt de realiteitsdrang aan om een vredige toekomst op te bouwen. Het veelzijdige Alt-J levert met pittige verfijnde zomercocktail songs een waar overtroevend meesterwerk af.

Alt-J - The Dream | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

Recensie opp de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Alt-J - The Dream - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Alt-J - The Dream
De Britse band Alt-J heeft het avontuur nog altijd hoog in het vaandel staan, maar verliest op The Dream voor de afwisseling ook de memorabele popsong met een kop en een staart niet uit het oog

De Britse band Alt-J dook tien jaar geleden op als interessante nieuwkomer, maar verloor in de loop der jaren veel van haar glans. Met het deze week verschenen The Dream is de band weer op de goede weg. The Dream is het meest consistente album van Alt-J tot dusver en het is wat mij betreft ook het album met de beste songs en het meest toegankelijke album van de Britse band tot dusver. Dat laatste betekent overigens niet dat Alt-J haar liefde voor avontuur en experiment verloren heeft, want ook The Dream schiet weer meerdere kanten op. Waar de band in het verleden ook wat te vaak uit de bocht schoot en mijn aandacht verloor, houdt de band deze aandacht nu moeiteloos vast.

Het is dit jaar alweer tien jaar geleden dat An Awesome Wave, het debuut van de Britse band Alt-J, verscheen. Het was een debuut dat destijds flink wat opzien baarde, al is het maar vanwege de bonte mix aan invloeden die was te horen op het album. De lijn van het debuut werd fraai doorgetrokken op het in 2014 verschenen This Is All Yours, dat ik nog net wat sterker vond dan het debuut, maar toen in 2017 Relaxer verscheen was ik snel uitgekeken op de muziek van de Britse band.

Ik had dan ook geen hele hoge verwachtingen van het deze week verschenen The Dream, maar Alt-J revancheert zich op knappe wijze voor het toch wat tegenvallende derde album en hervindt de goede vorm van de eerste twee albums. De muziek van de Britse band kan ook op The Dream alle kanten op, maar de songs passen beter bij elkaar dan die op de vorige albums, waarop de Britse band misschien net wat te vaak van kleur verschoot. The Dream is hierdoor een wat consistenter album dan zijn voorgangers en ook wel een wat toegankelijker album, al heeft de Britse band het avontuur nog altijd hoog in het vaandel staan.

Een song als The Actor had niet misstaan in de hitlijsten in de jaren 80, maar net als in alle songs op het album gebeurt er altijd wel wat bijzonders in de muziek van Alt-J, die je zomaar ruw de dansvloer op kan slepen of een opera in kan trekken, maar ook kan kiezen voor een zeer ingetogen folky song.

The Dream bevat een aantal uptempo en bijna aanstekelijke popsongs, maar de Britse band kan ook uit de voeten met meert ingetogen en folky songs of met wat meer introspectieve en psychedelisch aandoende rocksongs. Wanneer je na The Dream de vorige albums van Alt-J beluistert is het verschil tussen de albums niet eens zo heel groot, dus kennelijk is dat wat tien jaar geleden nog als behoorlijk experimenteel of zelfs vreemd werd bestempeld inmiddels gemeengoed.

Bij beluistering van The Dream strijkt Alt-J vrijwel nergens tegen de haren in. De songs van de band zijn voorzien van flink wat avontuurlijke impulsen, maar het zijn ook lekker in het gehoor liggende songs, met hier en daar een al even aangename twist. Ik was na beluistering van Relaxer in 2017 even uitgekeken op de muziek van de band en op dit soort muziek in het algemeen, maar The Dream bevalt me uitstekend.

Alt-J heeft haar gevoel voor avontuur en experiment behouden, maar het slaat nergens te ver door, waardoor de songs nu zonder uitzondering goed zijn. Het ontdekken van de goede popsong is uiteindelijk de grootste verdienste van The Dream. Natuurlijk schiet de muziek van Alt-J nog met enige regelmaat alle kanten op, maar uiteindelijk keert de Britse band altijd weer terug naar de popsong met een kop en een staart en verzandt het niet langer in nodeloos geëxperimenteer. Het zorgt er voor dat The Dream niet alleen het meest consistente album van Alt-J is tot dusver, maar ook het album met het grootste aantal memorabele popsongs.

De songs op het album vallen niet alleen op door de fraaie inkleuring waarin elektronica en gitaren meestal hand in hand gaan, maar ook door dromerige vocalen, bijzondere koortjes en vooral door een bijzondere sfeer, die vaak wat melancholisch aan doet en meer dan eens herinneringen oproept aan muziek uit de jaren 80 en 90 en incidenteel zelfs de jaren 70, waardoor de Britse band, vaker dan in het verleden, nostalgisch klinkt.

Ik had zoals gezegd geen hoge verwachtingen rond het vierde album van Alt-J, maar The Dream is wat mij betreft het beste album van de band tot dusver en voor mij bovendien het zoveelste album dat het nog zo prille muziekjaar 2022 glans geeft. Erwin Zijleman

De impact die An Awesome Wave had op mij en misschien ook wel op de indiescene in die tijd zal vermoedelijk geen album meer van ze hebben. This Is All Yours was nog een prima opvolger die de grote verkregen status van de band verstevigde, maar Relaxer was uiteindelijk toch een wat mindere worp. Ergens bekroop me ook het gevoel dat de druk en hoge verwachtingen hun niet lag. Ik denk dat Alt-J juist een band is die lang de tijd moet nemen om hun nummers tot in de puntjes uit te denken, dat is juist een van de krachten van hun nummers. Ik had dus nog wel mijn vraagtekens of Alt-J nog eens richting het niveau van het debuut zou kruipen.

Van de eerste singles was ik nog niet direct ondersteboven, maar toch ook wel positief verrast. De nummers hadden een fijne drive en waren interessant genoeg. Nu het hele album uit is, blijken ze erg goed in het geheel te passen en behoren tot de hoogtepunten. Inmiddels na een paar luisterbeurten bevalt het hele album me erg goed. Wat ik vooral fijn vind om te horen is dat ik een band hoor die er weer zin in blijkt te hebben. Ook lijkt weer de tijd te zijn genomen om de nummers te perfectioneren. De herkenbare Alt-J trucjes zijn gewoon weer aanwezig, maar nu weer in sterke nummers.

De eerste helft van het album bevat de vooruitgeschoven nummers en is de wat lossere kant van Alt-J. Hard Drive Gold is bijna uptempo voor Alt-J begrippen en heeft een lekkere groove. Het rustige en sfeervolle Get Better vormt echt een scheidslijn tussen de eerste en tweede helft van het album. In die tweede helft gaat het tempo wat omlaag en bestaat uit mooie sfeervolle nummers. Mindere nummers zijn er het hele album niet te vinden. Enige smetje vind ik die stemmen in Philadelphia.

Ik had dus zo mijn twijfels of Alt-J het nog in zich had, maar met dit mooie album hebben ze mijn twijfels weggenomen.

Dit volwassen Alt-J weet zich anno 2022 niet alleen te handhaven, ze zetten zich zelfs nog kwiek en fris weer helemaal vooraan in de muziekklas. Eigenzinnig als ze zijn hebben ze het blijkbaar in zich om dat waarin ze goed zijn in stijl te herdefiniëren en er dan nog met verve mee te scoren ook.
Met hun diepzinnige (zelf)reflecties vertoeven ze tegenwoordig overwegend in Hollywoodsferen en vooral ook dromen, vandaar ook de plaattitel, waar de onrustige en donkere waas van leven, dood en seks vrij kunnen rondwaren - brrr, vooral zanger Joe Newman blijkt hevig fan van huiverige truecrime-podcasts. Maar de muziek die ze daarop vertalen klinkt verrassend zo hemels dat het dan toch een melancholische ode wordt aan leven en menselijkheid. Nee, zo catchy en toegankelijk, song na song, hoorde je ze ook nog niet. Heel wat minder handigheidjes en kunstgreepjes dan vroeger bovendien in het geluid en nooit wordt het formulematig. Dit is een plaat in volle rust gemaakt en in een lockdown die nooit opjoeg met deadlines. Zo creëerden ze hier nieuwe weelderige instrumentaties voor de meest uiteenlopende nummers, gevoelige beschouwende ballads en uptempo pop.
In zekere zin is het allemaal ergens zwevend psychedelisch, de sound is een patchwork met fijne stukjes Elvis, The Beatles, filmsountracks, opera, sixtiesgeluid, samples en nog veel meer, alles op één sierlijke lijn gebracht door die prachtstem van Newman.

De aangenaam bizarre Cocacola-song 'Bane' trapt donderend af met filmisch koor en Newman's stem als rode leidraad tijdens een onderzoekstrip naar uiteenlopende ervaringen van verslaving.
Klepper 'U&ME' is een ingetogen ritmisch zomers liefdesverhaal dat luistert als een drugstrip, met video waar Alt-J themselves hun ziel veil hebben voor de hoogst mogelijke duivelsprong in het skatepark. Klepper twee, pulserende Beach Boys-surfpopper 'Hard Drive Gold', tienerfantasie over hoe ooit miljonair te worden. 'Happier When You’re Gone' is gedrenkt in de geur van brandend vee, het bizarre alternatieve Jimi Hendrix-'Hey Joe'-moordverhaal, met treurende strijkers, waarbij nu de vrouw haar vervolger neerlegt.

'The Actor' is een heerlijk rocknummer over wanhoop, drugs en dood en de zoektocht naar the American Dream in het Chateau Marmont Hotel in L.A.
'Get Better' dan, emotioneel het eerlijkste nummer dat Newman ooit schreef, een bijna Don McLean-liefdesballade gegroeid tijdens de pandemie, krachtig in z'n simpliciteit. Het met zowel dramatische opera, piano als stompende Daft Punk opgesmukte 'Chicago', als twee afzonderlijk lijkende, dreigende songs, weidt uit over broer, zus en het onweer over de stad dat een van hen neermaait.

Grootse song is de beatlelesk glinsterende diamant 'Philadelphia', met contrabas en strijkers, een John Barry meets Sergeant Pepper-Abbey Road-Montserrat Cabbalé. 'Walk a Mile' is even eenzame slowtrekker als oude orgelblues, maar wat een verrassende arrangementen, helemaal tot stand gekomen op basis van wiet-improvisaties. 'Delta', een enige spirituele gospel over het heldere licht over de moerassen van de Mississippi.
Het in donker stompend anthem evoluerend 'Losing My Mind', trieste Fleet Foxes- slowcore over vermiste kinderen, met een serie-kindermoordenaar aan het werk.
Alsluiten dan direct daarna met een positief, lichtvoetig 'Powders', immens mooie, trage ballade over een tienerromance vol intens geurende 'powders'.

Een memorabele comeback is dit van Alt-J, met een harmonisch, subtiel album, dat dan ook enkel van hen kan komen. Tegenwoordig blijken ze wel tevreden met het kleine, maar ze vertalen het o zo groots en prachtig in regelrecht hun beste plaat sinds jaren.
Als een fenomenaal mooie droom die uitkomt.