alt-J (∆) - The Dream (2022)

Best een chille eerst single U&ME. Volgens mij zijn er redelijk wat mensen afgehaakt na Relaxer, maar ik kijk hier toch wel erg naar uit.

Ben het helemaal met je eens! Hopelijk wordt het een album in stijl (of daar in de buurt) van de eerste twee

Ik ben benieuwd! En Relaxer was trouwens een meer dan prima plaat!

Qua hoezen zijn ze in ieder geval consequent. Allemaal even lelijk. Deze hoes stelt volgens mij iemand voor die net door een spinnenweb is gelopen…

Ik vind de single echt niet goed. Het verrast niet meer Te makkelijk. Hopen op wat uitdagender materiaal op de rest van de plaat.

Relaxer was muzikaal misschien wat van de hak op de tak en minder een geheel als het geweldige 2e album. Maar er stonden wel topnummers op. Dat is deze typische radiosingle voor mij veel minder.

Wow, "Get Better" is andere koek.

Superintiem, fragiel en subtiel. Dit maakt alt-J een compleet unieke band. Ik weet dat ze dit in zich hebben...

Prachtig ingetogen nummer inderdaad. Raakt mij enorm. Met intiem en fragiel beschrijf je het eigenlijk perfect. Blijft een interessante band.

Relaxer vond ik in zijn geheel wat matig, maar wel met enkele toppers zoals 3WW, In Cold Blood en het prachtige Adeline (wat ik samen met Nara en Taro tot hun beste nummers vind behoren). De single U&ME is chill en echt een typische alt-J song. Ik kijk er heel erg naar uit en hoop dat dit album het niveau gaat halen van hun eerste 2 albums.

U&Me vond ik maar drie keer niks maar na dit veel gehoord te hebben vind ik dit een flinke groeier. Ijzersterk nummer! Toch hoop ik ooit nog op een nummer als Dissolve Me.

De eerste twee albums vind ik geweldig. Relaxer ook, alleen vond ik hier vooral de singles erboven uit stijgen. Het wist me niet als geheel te grijpen, met ook een vreemde indeling van de nummers.

De drie singles van The Dream klinken weer als vanouds, alleen ben ik een beetje huiverig hoe de rest gaat klinken. Bij Relaxer waren obv de singles de verwachtingen torenhoog, maar het album viel me toen vies tegen.

Hopen!

Had per ongeluk radio 3 aanstaan zaterdag in de auto en hoorde Hard Drive Gold.

Nu de drie releases gehoord en klinkt nogal als return to form naar het eerste album. Niet verkeerd, album 2 en 3 kwamen na het onvolprezen AAW niet meer zo hard binnen.

The Actor heerlijk nummer!

Toch wel een aardig nummer hoor, Hard Drive Gold.

Wellicht kreeg het debuutalbum An Awesome Wave van de indierockband uit Leeds tien jaar geleden niet genoeg aandacht van mij. 2012 was namelijk een muzikaal topjaar en werd An Awesome Wave toen al snel door mij terzijde geschoven als niet beklijvend genoeg. Misschien ten onrechte. Op MusicMeter werd dit debuut echter laaiend enthousiast ontvangen. Het staat daar zelfs op 110 in de Top 250 van allerbeste albums. De opvolgers This Is All Yours en Relaxer werden daar beduidend minder positief ontvangen, genoeg reden voor mij om zelfs geen poging te wagen.

Het nieuwe album The Dream wist me wel meteen te enthousiasmeren. Het sobere, reeds als single verschenen, Get Better wist me direct bij de eerste beluistering kippenvel te bezorgen. Ook de andere single, U&ME, viel ook meteen in de smaak door de relaxte vibe. Een liedje overigens met een dubbele bodem, het gaat zowel over de liefde als over drugs. Ook in The Actor komen drugs ter sprake (cocaïne).

Opener Bane had me meteen bij de les door fraai subtiel gitaarspel en intrigerende zang. Een liedje associeerde ik qua zang met Fleet Foxes. Er wordt goed gevarieerd qua tempo en instrumentatie. De nummers zijn niet over de hele linie even sterk, maar The Dream is absoluut een degelijk album. Het bevalt me in ieder geval een stuk beter dan An Awesome Wave een decennium geleden. Het album verschijnt ook in een limited edition met de nodige extra’s, waaronder de handgeschreven teksten en aantekeningen.

Eerste luisterbeurt erop zitten en ik ben blij te horen dat alt-J weer een sterke plaat aflevert. Mijn eerste indruk is vooral dat het sterke songs zijn, maar dat ik het conceptuele sausje van de eerste twee platen op het eerste gehoor nog mis.

Gezonde verantwoorde smoothie muziek, bij een band als Alt-J is het maar afwachten wat ze nu weer in de blender gooien. De smurrie weggespoeld door het verstoppende afvoerpotje, het winstgevende residu daar draait het hier om. In de tussentijd hebben ze de smaakpapillen al zo verfijnd, het presenteerbare goedje The Dream is smakelijk verdeeld over een twaalftal prima verteerbare uitsmerende tracks. De uit Leeds afkomstige folky elektropoppers maken met het overrompelende An Awesome Wave alweer tien jaar geleden een veelbelovende droomstart. Als opvolger This Is All Yours bovenaan op de eerste plaats van de Britse albumlijsten piekt, is bassist Gwil Sainsbury er al een tijdje niet meer bij. Het gematigdere ontvangen filmische Relaxer is trager, donkerder en kruipt sidderend onder je huid.

The Dream opent als een duistere tripgoth nachtmerrie. In de ironische spookrockopera track Bane staan de verlokkingen van het kwaad centraal, prachtig vormgegeven in het verslavende dorstende verlangen naar het cafeïnerijke stimulerende Coca Cola, in principe te vervangen door elk ander onweerstaanbare ziekelijke genotsmiddelbehoefte. De kracht die reclamecampagnes uitoefenen op het beïnvloedbare consumptiegedrag. Hell Is Just Around The Corner, de muzikale donkere horrorverschrikkingen van het jaren negentig Bristol tijdperk kloppen als een geest uit het verleden aan de voordeur. Maar eigenlijk is U&ME de daadwerkelijke aftrap van The Dream, memorerend aan de oorsprong van Alt-J. Drugsrijke warme zomers, heel veel festivals met nog meer soul en liefde, zonnige LSD gitaargolven, slacky Ibiza ritmes en een brommende bas.

De verveling van het eindeloos tijdens de pandemie huisarrest detective series volgen komt in het luie Netflix bankhangerige Happier When You’re Gone en de slapeloze beklemmende postpunk van het aan The Silence of the Lambs vrouwenmoordenaar Buffalo Bill herinnerende Losing My Mind aan bod. Catchy eighties new wave vormt het real life The Actor script voor de opkomst en ondergang van de vroegere jaren tachtig cocaïne snuivende filmsterren generatie. Sixties Motown soul surft door het opkwikkende Hard Dive Gold heen, het goudkoortsige naïeve verlangen om een alles toereikend luxe leven te leiden.

De toereikende Amerikaanse Droom wordt in het tweeluik Chicago en Philadelphia opgezocht. Brute kille darkwave gitaarexplosies verstoren de melancholische folky Americana van Chicago, waarna de nostalgische houseclubs het nachtelijke bestaan en de daaruit voortkomende kille electronic body music overlevingsdans symboliseren. Orkestrale tragische Philadelphia opera uitspattingen openen de zaaldeuren van Walnut Street Theatre, het oudste theater van de Verenigde Staten. Het croonende door mannelijke gospelsamenzang ingeleide Walk A Mile leeft op het randgebied van verhalende blues en kastanjebruine hiphop grooves.

Troostend ontwaakt de nieuwe lente als de eeuwigdurende corona winterslaap plaats maakt voor het hoopvolle Get Better. De gehamsterde Nutella voorraad vervaagt en de normalisatie komt weer op gang. Heropende bakkerijen lokken de klanten weer ouderwets met vers gebakken brood, laatste deprimerende verjaardagen worden niet meer met beperkte bezoekregelingen op een overvolle eenzame Intensive Care gevierd. De sprekende blues gitaar van Powders herpakt het vertraagde slakkengang tijdsbeeld en loopt met terugwerkende kracht achterwaarts de pre COVID jaren binnen. The Dream kondigt de realiteitsdrang aan om een vredige toekomst op te bouwen. Het veelzijdige Alt-J levert met pittige verfijnde zomercocktail songs een waar overtroevend meesterwerk af.

Alt-J - The Dream | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

Het album doet z'n naam eer aan.

'Bane' is een sterk openingsnummer en 'U&ME' mag er ook zijn, relaxt en typisch een Alt-J nummer. Hard Drive Gold wordt veel gedraaid, maar vind ik het minste nummer van het album terwijl ik het zeker geen slecht nummer vind. Maar inmiddels al te vaak gehoord misschien. Nummer 4 t/m 6 zijn steengoed, met name 'The Actor' en natuurlijk het ontroerende en ingetogen 'Get Better'.

Maar wat daarna gebeurt.. Vanaf 'Chicago' voelt het voor mij als een droom. Wat een prachtige "tweede helft" van het album. Zeer onder de indruk!!

Ook even aandacht voor de track Philadelphia, zeer sterk!

Na Relaxer was ik bang dat ze nooit meer het niveau van hun debuut zouden gaan halen. Ze zouden niet de eerste band zijn...

De eerste drie singles klonken veelbelovend, maar zoals ik hierboven al zei: bij Relaxer zette dit mij op het verkeerde been. Daar klonken de singles fantastisch...maar daar bleef het ook bij.

Toen twee dagen geleden The Actor uitkwam bleef de hoop stijgen. Weer een schot in de roos. Het zal toch niet?

En ja hoor, alt-J flikt het, wat een dijk van een plaat leveren ze hier af. Het is iets minder conceptueel als de eerste twee platen, maar dat mag de pret niet drukken. Ook een 'normale LP' maken kunnen ze als de beste. Sterker nog, waar de eerste twee platen ook nummers had waar ik lastiger doorheen kwam, luister ik deze in één ruk door.

Het veelgeprezen 'Get Better' klinkt ook op dit album geweldig, maar haalt licht het tempo eruit. Misschien bewust, voordat het geweld van Chicago en Philadelphia losbarst. Ook het einde is iets meer ingetogen, maar ergens voelt dat wel fijn.

Dan een cijfer geven. Top 3 materiaal voor mij dit jaar? Ik kan me niet voorstellen dat het overtroffen gaat worden. Ondanks dat dit echt een geweldig jaar beloofd te worden, waarin al super sterke albums het licht hebben gezien.

Direct 5 sterren dan maar? Let's do it, ze hebben het verdiend!

Gelukkig weer wat meer up-tempo songs dan op hun vorige album. Dat was wel erg gezapig. Het is niet meer zo vernieuwend als bij An Awesome Wave, maar toch kan ik erg genieten van deze plaat.

Het is inmiddels een veelbesproken en bekend verhaal: alt-J gooide hoge ogen met het fenomenale debuut An Awesome Wave. Daarmee waren de verwachtingen bij de opvolgers misschien iets te hooggespannen. Misschien ook wel onterecht. Waarom zou een meesterwerk automatisch betekenen dat het volgende album wederom een voltreffer is?
En dus ook hier vielen de opvolgers wat tegen. Of beter: niet in de lijn der verwachting.
Toch heeft alt-J zijn muzikaliteit dusdanig bewezen, dat ik ze graag in de gaten blijf houden; met hoop op nog zo'n fantastisch album als dat debuut.
Die hoop wordt realiteit met The Dream.

Dit is alt-J zoals je ze wil horen. Spannend. Complex. Gelaagd en boordevol muzikaliteit.
Niet zo'n prachtig geheel als - daar komt 'ie weer - dat debuut, maar wel tjokvol uitstekende liedjes.
Ik had al vinyl aangeschaft dit jaar. (Uiteraard, zou ik willen zeggen.)
Maar ik had nog geen album uit 2022 aangeschaft op vinyl.
De heren uit Leeds hebben hier verandering in gebracht. De Indie Only transparant violet gekleurde versie draait keurig z'n rondjes hier. En die klinkt fijn!

Oh deze is weer fijn zeg!

Jee, wat is dit goed zeg....

Wat een ontzettend fijn album weer. Relaxer was een beetje een gek buitenbeetje die achteraf nog best wel wat prima nummers had. Maar met dit album gaan we toch echt weer terug naar hetgeen wat Alt-J zo goed maakt, zonder te veel in de herhaling te vallen.

Een erg lekkere eerste helft met wat uptempo en misschien soms wat cheesy nummers, om daarna over te gaan in wat andere sferen op de tweede helft. Vooral deze tweede helft bevat de gelaagdheid in de nummers waar ik zo dol op ben. Soms voelen het als drie verschillende nummers in 1, en dat doen ze toch een partijtje goed. En wat is Powders een heerlijke blues achtige afsluiter. Daar hoor ik te weinig mensen nog over.

Wat mij betreft een van de beste Alt-J albums!

Recensie opp de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Alt-J - The Dream - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Alt-J - The Dream
De Britse band Alt-J heeft het avontuur nog altijd hoog in het vaandel staan, maar verliest op The Dream voor de afwisseling ook de memorabele popsong met een kop en een staart niet uit het oog

De Britse band Alt-J dook tien jaar geleden op als interessante nieuwkomer, maar verloor in de loop der jaren veel van haar glans. Met het deze week verschenen The Dream is de band weer op de goede weg. The Dream is het meest consistente album van Alt-J tot dusver en het is wat mij betreft ook het album met de beste songs en het meest toegankelijke album van de Britse band tot dusver. Dat laatste betekent overigens niet dat Alt-J haar liefde voor avontuur en experiment verloren heeft, want ook The Dream schiet weer meerdere kanten op. Waar de band in het verleden ook wat te vaak uit de bocht schoot en mijn aandacht verloor, houdt de band deze aandacht nu moeiteloos vast.

Het is dit jaar alweer tien jaar geleden dat An Awesome Wave, het debuut van de Britse band Alt-J, verscheen. Het was een debuut dat destijds flink wat opzien baarde, al is het maar vanwege de bonte mix aan invloeden die was te horen op het album. De lijn van het debuut werd fraai doorgetrokken op het in 2014 verschenen This Is All Yours, dat ik nog net wat sterker vond dan het debuut, maar toen in 2017 Relaxer verscheen was ik snel uitgekeken op de muziek van de Britse band.

Ik had dan ook geen hele hoge verwachtingen van het deze week verschenen The Dream, maar Alt-J revancheert zich op knappe wijze voor het toch wat tegenvallende derde album en hervindt de goede vorm van de eerste twee albums. De muziek van de Britse band kan ook op The Dream alle kanten op, maar de songs passen beter bij elkaar dan die op de vorige albums, waarop de Britse band misschien net wat te vaak van kleur verschoot. The Dream is hierdoor een wat consistenter album dan zijn voorgangers en ook wel een wat toegankelijker album, al heeft de Britse band het avontuur nog altijd hoog in het vaandel staan.

Een song als The Actor had niet misstaan in de hitlijsten in de jaren 80, maar net als in alle songs op het album gebeurt er altijd wel wat bijzonders in de muziek van Alt-J, die je zomaar ruw de dansvloer op kan slepen of een opera in kan trekken, maar ook kan kiezen voor een zeer ingetogen folky song.

The Dream bevat een aantal uptempo en bijna aanstekelijke popsongs, maar de Britse band kan ook uit de voeten met meert ingetogen en folky songs of met wat meer introspectieve en psychedelisch aandoende rocksongs. Wanneer je na The Dream de vorige albums van Alt-J beluistert is het verschil tussen de albums niet eens zo heel groot, dus kennelijk is dat wat tien jaar geleden nog als behoorlijk experimenteel of zelfs vreemd werd bestempeld inmiddels gemeengoed.

Bij beluistering van The Dream strijkt Alt-J vrijwel nergens tegen de haren in. De songs van de band zijn voorzien van flink wat avontuurlijke impulsen, maar het zijn ook lekker in het gehoor liggende songs, met hier en daar een al even aangename twist. Ik was na beluistering van Relaxer in 2017 even uitgekeken op de muziek van de band en op dit soort muziek in het algemeen, maar The Dream bevalt me uitstekend.

Alt-J heeft haar gevoel voor avontuur en experiment behouden, maar het slaat nergens te ver door, waardoor de songs nu zonder uitzondering goed zijn. Het ontdekken van de goede popsong is uiteindelijk de grootste verdienste van The Dream. Natuurlijk schiet de muziek van Alt-J nog met enige regelmaat alle kanten op, maar uiteindelijk keert de Britse band altijd weer terug naar de popsong met een kop en een staart en verzandt het niet langer in nodeloos geëxperimenteer. Het zorgt er voor dat The Dream niet alleen het meest consistente album van Alt-J is tot dusver, maar ook het album met het grootste aantal memorabele popsongs.

De songs op het album vallen niet alleen op door de fraaie inkleuring waarin elektronica en gitaren meestal hand in hand gaan, maar ook door dromerige vocalen, bijzondere koortjes en vooral door een bijzondere sfeer, die vaak wat melancholisch aan doet en meer dan eens herinneringen oproept aan muziek uit de jaren 80 en 90 en incidenteel zelfs de jaren 70, waardoor de Britse band, vaker dan in het verleden, nostalgisch klinkt.

Ik had zoals gezegd geen hoge verwachtingen rond het vierde album van Alt-J, maar The Dream is wat mij betreft het beste album van de band tot dusver en voor mij bovendien het zoveelste album dat het nog zo prille muziekjaar 2022 glans geeft. Erwin Zijleman

Net als bij The Delines noem je het laatste album hun beste. Dit blijkt echter niet uit jouw stemmen…

Walk A Mile is toch gewoon het beste lied dat Radiohead nooit gemaakt heeft?

Verder noemt Oor dit teveel kabbelend. Die mening deel ik totaal niet.

Terwijl Big Thief ook om aandacht schreeuwt, gaat mijn voorkeur nipt naar The Dream. Na het intrigerende en musicalachtige Bane komen we op bekend terrein met twee sterke uptempo singles en het wiegende Happier When You're Gone. Als losse single vond ik 'Get Better' niet heel sterk, maar op het album vormt het een noodzakelijk rustpunt tussen twee sterke, warmbloedige blokken met het drieluik Chicago - Philadelphia - Walk a Mile als hoogtepunt. Na nummer tien zakt het wat in, maar de prettige drumpartij op Losing My Mind voorkomt dat de luisteraar in slaap sukkelt. Powders sluit het thematisch zware album licht af met een liefdesverhaal. "I'm your man, I'm your man" als een soort mantra. Kabbelend? Zeker niet, maar Oor heeft het wel vaker bij het verkeerde eind.

tweeëneenhalve luisterbeurt erop zitten en ik hang ergens tussen "een waardig opvolger van AAW" en "niet helemaal de magie van AAW".

Dat laatste is oneerlijk natuurlijk, de eerste impact is nooit te evenaren. Er was geen verwachtingspatroon, alleen het genieten van een nieuwe parel aan de muziekboom. Daarnaast is het ook wel weer een spannend album met nieuwe wegen (met het behoud van het goede). Maar hoewel ik Get Better een prachtige ingetogen song vind, ik weet niet of het nummer de tand des tijds zal doorstaan (die halve draaibeurt was bewust ná Get Better).

Walk a Mile, met een gospelachtig begin, de bezwerende klanken, bijna esotherisch met op het einde een David Gilmore-esk gitaartje. Delta erachteraan, met zijn karakteristieke stemgeluid waar ik ooit direct voor viel. En dan nog de laatste twee spannende nummers , pfff, wat een einde

Wat is dit een heerlijk verslavend, veelzijdig en creatief album! De singles had ik natuurlijk al vaker gehoord, maar ook 'de rest' mag er zijn. Deze band is toch echt wel moeilijk te vergelijken, het klinkt allemaal zo verdomde origineel. An Awesome Wave is misschien wel mijn favoriete album van de afgelopen 10 jaar, de opvolgers van dit meesterwerk waren echt wel minder, deze komt weer aardig in de buurt.

Philadelphia, The Actor, Get better, Hard drive gold, U&me: schitterend! Al had er van mij nog wel 1 up-tempo nummer bij mogen zitten in de lijn van Hard drive gold of U&me. Vooral aan het einde lijkt het in wat in te zakken allemaal.
Maar al met al weer een schitterend veelzijdig album van de heren van Alt-J, nu al zin in Best Kept Secret!

Helemaal met je eens, ook over dat ene uptempo moment wat het nog had mogen hebben richting het einde.