Tori Amos - Ocean to Ocean (2021)

Kon ook niet anders als je weet hoe ie van start ging

Lekkere nummers vooral de ode aan één van m'n lievelings BBQ atributen is mooi.

Werkelijk haar beste album in een krappe 20 jaar, na "Scarlet's Walk".
Prachtig geproduceerd, mentale beelden van het landschap en de zee komen bij praktisch elk nummer naar voren. Nummers als "Spies", "Metal, water, wood" & "Birthday Baby" zijn ouderwets experimenteel voor haar. Geen zwakke nummers, wat verfrissend is na een aantal albums met toch wel wat filler.
Welkom terug Tori.

Little Earthquakes is in januari 30 jaar oud. Bizar hoe de tijd vliegt. Ik weet nog goed hoe hyper ik was toen ik het voor het eerst hoorde. Voor mij was ze de nieuwe Kate Bush (waar ze ook veel mee vergeleken werd).
De drie daaropvolgende albums waardeerde ik ook nog hoog, maar het was geen Little Earthquakes.
Daarna werd het weer wat minder. Telkens weer een uitstekende beoordeling mijnerzijds maar grootste punt van kritiek was toch wel de lengte van de albums. Te veel vullers, elk album opnieuw.

Ocean to Ocean is wat dat betreft voor haar doen behoorlijk kort en puntig. Zou ze meelezen op deze site?

Ik mag haar graag live meemaken en mijn trouw is onvoorwaardelijk. Na het horen van Ocean to Ocean blijft dat ook wel zo.

En waarom dan wel? Heel simpel: we horen een zeer degelijke voortzetting van al haar voorgaande albums, en juist het feit dat ze nu eens niet tot in den treuren doorgaat maakt het album behapbaar en blijf je beter in de bekende Tori-flow zonder dat het vermoeiend wordt of wat gaat vervelen.
Ze zal haar fans zeker een plezier doen met dit album, nieuwe fans zullen hier niet mee gewonnen worden en in z'n algemeenheid is dit gewoon een prima en degelijk album, en dat is gelijk ook wel het kritiekpuntje.

Tori emotioneert niet echt meer, verbaast al helemaal niet, maar levert gewoon kwaliteit af. Of dat erg is laat ik aan eenieder. Het is een constant album met deze keer geen nummers voor mij die er echt bovenuit steken, maar ook geen vullers. Ik blijf liefhebber en geniet van Ocean to Ocean en ga dan ook weer heel degelijk roepen dat dit geen Little Earthquakes is, maar wie boeit dat na 30 jaar nog?!
De stap voorwaarts is de stap om eens een wat korter album af te leveren wat gewoon goed werkt.

Fijn album!

Zal deze een kans geven, mijn fave Scarlet's Walk zal ze wel nooit meer evenaren...
En eens met die te lange albums, dat deed haar geen goed...

Oei, ik vind dat album nu juist echt één van haar minste (alhoewel ik Amber Waves een juweeltje vind en in mijn top 10 nummers heb staan).

Dan like ik het 2e deel van je post
Ja, ik vind het gewoon een heerlijke flow en trip
To Venus and Back is mijn nr. 2

Toen ik Little Earthquakes net leerde kennen vond ik 'm geweldig en heb 'm maanden stuk gedraaid. Maar nu heb ik 'm al 10 jaar of meer niet gedraaid ofzo, ik associeer 'm met kou en kilte, waar ik ws liever warmere muziek draai tegenwoordig. Al wordt het nu wel langzaam kouder en winter (duh ) natuurlijk, dus zou ik 'm ms weer eens moeten opzetten

Grappig dat je juist dat album een van haar minste vind, het is een enorme fan favoriet maar ik kon er ook lange tijd niet inkomen. Het heeft me best veel luisterbeurten gekost om het te gaan waarderen, omdat het zo lang en "eentonig" is. Toch blijkt dat het uiteindelijk loont want bijna elk nummer ontluikt zich als een soort roos als je ze eenmaal doorhebt.
Alsnog te lang en het zou beter uit de verf komen met een handvol nummers minder!

Wat een verademing na een hele hoop te lange albums waarop de pareltjes werden bedolven onder minder sterke nummers of minder glansrijk waren dan ze hadden kunnen zijn door de productie. Coherent, prachtig warm geluid, goed geproduceerd en geen zwak nummer te bekennen. Er is van alles gaande als je goed luistert. Stuwend drum- en baswerk van Matt Chamberlain en Jon Evans, puike achtergrondvocalen van Toris dochter en zelfs het gitaarwerk van haar manlief is dit keer goed te pruimen. Metal, water, wood had zo op een Kate Bush album gekund, fantastisch nummer. Police- achtige invloeden op 29 years. Na meerdere luisterbeurten kan ik alleen maar zeggen: prachtplaat!

Sedert Unrepentant Geraldines heeft Tori terug mijn aandacht. In 2014 zijn er weinig albums die ik meer beluisterd heb dan die, voor mij haar mooiste sedert Boys for Pele.

De eerste single Speaking with Trees beloofde veel, een van haar beste nummers van de laatste jaren met een aangrijpende tekst. Addition of Light Divided en Metal Water Wood zijn de andere hoogtepunten. Het middenstuk Ocean to Ocean (spaar ons van die planeetreddende clichés!) en Flowers Burn to Gold is echter bijzonder flauw. Het album eindigt ook met twee weinig beklijvende midtempo nummers.

Het voordeel van haar lange albums was dat je, na wieden van de missers, een behoorlijk album overhield. Hier puur ik slechts een EP uit...

jij braadt graag een birthday baby ja? (en die rijg je dan aan een spies)

Interessant artikel in The Guardian over dit album, in Tori's eigen woorden:
Locked down in Cornwall, the sea brought me energy and spiritual healing | Tori Amos | The Guardian - theguardian.com

Lekker bas in Spies, en ook het openingsnummer is mooi geproduceerd. Maar verder wil alleen Swim to New York State beklijven en is dit album wederom geen geen succes voor mij.
Hoewel.. Native invader ben ik deels gaan waarderen door de jaren (het eerste stuk vooral), dus wie weet.

Tori schept haar inspiratie uit de tuin. Op haar vorige album wist ze ook al een nummer over een bats te maken.

Ook Tori Amos heeft na vier jaar een nieuw album uitgebracht.

De twee vooruitgesnelde tracks waren al veelbelovend, Speaking with Trees en Spies klonken direct als good old vintage Tori. Fraaie composities gebed in prachtige arrangementen.

Dit is een album dat als een bloem uit de knop zal komen, na diverse luisterbeurten hoor je steeds nieuw aspecten. Tori heeft de tijd genomen om goed uitgebalanceerde songs een fraaie behandeling te geven.
Bijzonder daarbij is ook hoe het album tot stand is gekomen, aan beide kanten van de oceaan is eraan gewerkt.

Natuurlijk is Tori ouder geworden, haar spannendste werk maakte ze in de negentiger jaren, Little Earthquakes, Under the Pink, Boys from Pele en From the Choir Girl Hotel, zijn stuk voor stuk briljante albums met veel gedurfde composities waarin Tori af en toe volledig los ging. Zowel met merkwaardige instrumentaties (het intro van Cruel) als ook met haar mega intense zang, die mij vooral op From The Choirgirl Hotel kippenvel bezorgde zo goed en hartverscheurend.

Haar staat van dienst heeft ze toen in een stevig fundament verankerd, veel nummers hebben de tand des tijds moeiteloos doorstaan (1000 Oceans)...

In de nieuwe eeuw werden de albums gematigder, maar getuigden nog steeds van grote klasse.
Ik denk dat de geweldige Lana Del Rey haar oor ook regelmatig te luisteren heeft gelegd bij dit onvolprezen werk...aangezien ook al die albums enkele briljante songs bevatten.

Na het -ook mooie- Native Invader is ze nu terug met Ocean to Ocean, een prachtplaat!

Uitschieters op het eerste gehoor: Addition of Light Divided, Speaking with Trees, Spies, 29 year en Birthday Baby.

Tori heeft het nog steeds een zangeres om te koesteren!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tori Amos - Ocean To Ocean - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Tori Amos - Ocean To Ocean
Tori Amos maakte haar beste albums twintig tot dertig jaar geleden, maar op het recent verschenen Ocean To Ocean steekt de Amerikaanse singer-songwriter in een verrassend goede vorm

Mijn interesse in de muziek van Tori Amos is het afgelopen decennium flink afgenomen, waardoor ik het vorige maand verschenen Ocean To Ocean in eerste instantie heb laten liggen. Het zestiende album van de Amerikaanse singer-songwriter blijkt echter een uitstekend album. Het is een typisch Tori Amos album, maar het geluid is wat aangenamer en de zang wat minder fel. Het zorgt ervoor dat Ocean To Ocean het ook lekker doet op de achtergrond, al is het ook zeker een album dat je in detail wilt leren kennen. Ocean To Ocean is van wat constantere kwaliteit dan zijn voorgangers en is ook wat toegankelijker. Lang geleden dat ik zo heb genoten van een nieuw Tori Amos album.

Ocean To Ocean, volgens mij het zestiende album van de Amerikaanse singer-songwriter Tori Amos, heb ik in eerste instantie laten liggen, net als ik het vier jaar geleden verschenen Native Invader onaangeroerd heb gelaten. Met de albums die hiervoor verschenen heb ik het altijd wel geprobeerd, maar echt memorabele albums zaten er wat mij betreft al lange tijd niet meer tussen, al ontbraken gelukkig ook de hele slechte albums.

Als ik de muziek van Tori Amos wil horen kies ik voor Little Earthquakes uit 1992, Under The Pink uit 1994 of Boys For Pele uit 1996, incidenteel afgewisseld met From The Choirgirl Hotel uit 1998 of Scarlet’s Walk uit 2002, allemaal albums die inmiddels tussen de twintig en dertig jaar oud zijn.

Over het vorige maand verschenen Ocean To Ocean las ik echter zoveel goede berichten, dat ik het album toch maar eens heb beluisterd, waarna het nieuwe album van Tori Amos nog veel vaker voorbij is gekomen. Ook Ocean To Ocean is wat mij betreft niet zo goed als het bovengenoemde vijftal albums, maar het zestiende album van de Amerikaanse muzikante kan de concurrentie met al haar andere albums wat mij betreft aan.

Voor verrassingen ben je bij Tori Amos aan het verkeerde adres. Haar muziek is al drie decennia zeer herkenbaar, al is het maar vanwege haar unieke stem. Ook Ocean To Ocean klinkt, zeker op het eerste gehoor, als een vintage Tori Amos album, maar vergeleken met de vorige paar albums is er gelukkig ook wel wat veranderd.

De vorige albums van Tori Amos waren stuk voor stuk veel te lang en bovendien niet erg constant, waardoor de mindere tracks de albums flink naar beneden trokken. Ocean To Ocean bevat elf songs en heeft hier net iets meer dan drie kwartier voor nodig, wat meestal de optimale duur van een album is.

Zeker vergeleken met het hele vroege werk van Tori Amos valt op dat ze op Ocean To Ocean wat minder expressief zingt, waardoor het album minder tegen de haren instrijkt. Nu was dat tegen de haren instrijken vaak juist de kracht van de muziek van Tori Amos, maar ik mis het op Ocean To Ocean niet.

Het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante heeft in muzikaal opzicht een net wat meer rustgevende werking (en dat ondanks een paar uitstapjes richting (soft-)rock) en daar passen de net wat meer ingetogen vocalen prima bij. Ocean To Ocean biedt vooral rustpunten en die zijn in deze hectische tijden zeer welkom.

Ocean To Ocean is bovendien een album dat kwaliteit ademt. Die kwaliteit hoor je in de smaakvolle instrumentatie, in de trefzekere productie, in de aansprekende songs, in de teksten en natuurlijk ook in de zang van Tori Amos. Het mist misschien de urgentie of het voorzichtig hysterische van de genoemde vroege albums van de Amerikaanse muzikante, maar ook Ocean To Ocean houdt de aandacht vrij makkelijk drie kwartier vast.

De muziek van Tori Amos was altijd al geïnspireerd door het werk van Kate Bush, maar op haar zestiende album hoor ik de invloeden van de Britse muzikante nog net wat duidelijker, al draagt ook Ocean To Ocean vooral het stempel van Tori Amos. Ik ging er na de vorige albums van uit dat Tori Amos haar kruit grotendeels had verschoten, maar Ocean To Ocean laat horen dat ze ook nog flink wat van dit kruit droog heeft gehouden. Sterk album. Erwin Zijleman

Als je daar je recensie nou mee was begonnen, dan had ik mij er verder niet doorheen hoeven ploeteren

Little Earthquakes kwam zelfs al eind 1991 uit,dus is nu al ruim 30 jaar oud.
En echt haar debuut is het niet, want Y Kant Tori Read zag al in 1988 het levenslicht.

Tori Amos leerde ik kennen dankzij Cornflake Girl, rond februari 1994. Sindsdien trouwe volger en kocht ik zo'n beetje alles van haar wat ik maar kon. Redelijk wat concerten van haar bezocht en altijd was het haar muziek wat mij een goed gevoel gaf. Zij was alles.

Niet al haar latere albums konden mij boeien (het begon zo rond Night Of Hunters). Ze werden zeker niet te lang, die albums, maar de muziek kon mij niet altijd meer bekoren.
En sinds ik vader ben geworden,is de liefde voor Tori flink bekoeld. En de songs op Native Invaders kan ik eigenlijk niet meer voor de geest halen.

Net bij Top 2000 A Go Go op tv kwam net Winter voorbij, vele jaren mijn meest favoriete Tori nummer. Tja, dan gaat het toch weer beklijven en overweeg ik om toch dit album maar aan te gaan schaffen...

Serieus? Ik lees overal januari 1992 en februari 1992 (ik heb het album toen ook gekocht). Nergens zie ik iets over eind 1991. Wat is de releasedatum dan echt?

Dat het niet helemaal haar debuut is was toen al bekend, beetje zelfde verhaal als met Björk indertijd.

Op Discogs en Last.fm staat alleen 1991 als jaartal. Kijk op Discogs en je ziet dat een handvol releases uit 1991 op cassette zijn geweest, en wat promo cd's. Maar een exacte datum kan ik niet zo snel vinden. Volgens mij heb ik ooit eens in een biografie november of december 1991 voorbij zien komen, maar dat de platenmaatschappij nog wat aanpassingen wilde en een release begin 1992 wilden. Zoiets staat mij bij.

Ook bij Under The Pink staat de eerste release op 1993, dus iets eerder dan de officiële release bij ons.

Voor wat het waard is - ik hou al jaren mijn aankopen bij en een hele periode heb ik zowel release-jaar (NL) en als jaar van aankoop vastgelegd (soms ben ik wel eens er niet direct bij) en van Little Earthquakes was dat 92 en Under the Pink 94, zowel release- als aankoopjaar

Discogs hanteert bijna altijd de (eerste) US-release als standaard. Het verschil met Discogs kan erin zitten dat cd's soms net iets later in Europa werden uitgebracht dan in de US. Soms kon je dan wel een cd als import kopen, maar die was dan altijd een stuk duurder.

De verklaring voor een dergelijke aanpak is simpelweg dat een platenmaatschappij niet altijd het risico van een grootschalige internationale release wilde aangaan. Ook later vind je bij albums die gefaseerde internationale release terug.

Dacht ik het jaar goed te zijn doorgekomen, en dan moet ik toch nog even de schok verwerken dat aERodynamIC en Mjuman Tori pas zo laat ontdekt hebben.

Niet alles hoeft verklaard of beredeneerd te worden, maar dit zet de amateur-psycholoog aan het denken. Aan de muziek is toch niets veranderd? Trok de baby het niet of zong de moeder nog net wat mooier?

Andere kijk op het leven, niks meer niks minder.
Niet dat ik niet meer naar Tori luister natuurlijk.

Eergisteren dan toch de cd (€9,99) en lp (€21,99) besteld bij jpc en vandaag al ontvangen. Afgelopen week weer wat Tori gedraaid en dan toch overstag om dit album aan te schaffen (verjaardagsgeld help ook een beetje).
Later maar eens rustig beluisteren.

Mijn onvoorwaardelijke liefde Tori. Vooral in de wintermaanden dan. In de overige seizoen kan ik prima zonder haar. Amos is met haar composities de warme deken en de hartversterkende drank die ik nodig heb om deze maanden door te komen. Zo ook dit album. Ik schaf eigenlijk altijd alles blind aan van mijn favoriete roodharige. Dat had ik met deze ook gedaan , maar na een vluchtige luisterbeurt of 3 is hij toch in de kast verdwenen. Geheel ten onrechte nu het blijkt. Sterk album met een mooie productie. Favorieten zijn de opener , Spies en 29 years , maar ook de rest beklijft. Prima speelduur en weinig kaf. 4 en halve ster