Steve Khan - The Blue Man (1978)

Ataloona, deze heb ik op lp te koop. Interesse?

Lekkere plaat van deze relatief onbekende gitaarheld. Met bijtende licks, maar ook sfeervolle stukken. Veel te lang niet gedraaid, ik zal hem weer eens van de zolder halen.

Dank voor het aanbod, maar neen. Ik heb geen platenspeler. Alles gaat hier thuis via cd/streaming.

Dan houd ik hem misschien ook maar. Tijdens het door de lp's bladeren is het eigenlijk altijd wel leuk om iets tegen te komen en te denken: "hey, die heb ik lang niet gedraaid".

Of getipt worden door een MuMe-collega, en dan blij zijn dat je deze nog thuis hebt staan.

Houden joh. Al was het maar voor de tijd dat je weer eens een jazzrock-bevlieging krijgt. En hij lijkt me niet zo heel gemakkelijk te vinden, voor het geval dat je na de verkoop spijt krijgt.
Dit is best een goede plaat, zeg ik vanuit mijn herinnering. Al moet ik er eerlijk bij zeggen dat ik alleen het eerste en het laatste nummer vrij helder voor de geest kan halen. In mijn beleving waren dat dan ook de sterkste nummers. Maar ik ga er zeker weer naar luisteren en kom met een recensie.

Sowieso een erg smaakvolle gitarist, deze Steve Khan. Staat me bij dat de Brecker Brothers hierop meespeelden, en hij op hun beurt weer op hun jaren zeventig-platen. Als je daarvan houdt, zit je met The Blue Man wel goed.

Ik vind die hoezen van Kahn ook erg, erg fraai, moet ik zeggen.

Kijk eens wat de wonderen der world wide internet ons biedt: Steve Khan Album Covers - by Jean-Michel Folon - stevekhan.com

Aha, dat is dus de Folon die in de titel van het slotnummer genoemd wordt. Zo leer je steeds wat bij (al staat dat vermoedelijk ook wel ergens in kleine letters op de hoes vermeld). Die stijl spreekt me wel aan, moet ik zeggen. Maakt die hoezen ook meteen herkenbaar als Steve Khan-platen.

Wanneer moderne kunst en moderne muziek samenkomen, laat ik toch altijd een beetje een traan. Soms zijn mensen echt tot erg mooie dingen in staat. En een hoes is zo belangrijk voor de beleving van muziek. Dat vergeten mensen weleens. En op je telefoon naar een klein plaatje staren, helpt daar niet bij.

Ik houd de lp!

Kennelijk werkt het niet bij iedereen zo, maar bij mij absoluut wel. Ik vind dat hoes en plaat eigenlijk een eenheid moeten vormen, in de zin dat de hoes aansluit bij de muziek. Een mooie hoes kan mooie muziek nog een meerwaarde geven, al is het omgekeerde ook waar: bij een mooie plaat met een lelijke hoes vind ik ook de muziek vaak net iets minder aansprekend.
De LP houdt die band in stand. Maar met de opkomst van streaming is het een ondergeschoven kindje geworden. Albums als deze en deze, dat is toch om te huilen?

Blij dat ik je heb kunnen overtuigen wat betreft dit album!

Ik besprak nog deze week met mijn vrouw hoe wij van jazz/fusion een groot gat hebben tussen 1980 en 2010. 50's, 60's, 70's en dan ineens alleen van de laatste 10 a 20 jaar. Bijna niks ertussen (ja harde fusionrock en synthfusion en gladde Spyro Gyro, maar meer ook niet).

Dan moet je denk ik ook wel zuinig zijn op die speciale 70's fusion die toch altijd wel een beetje een eigen sfeertje heeft.

Ja, zou ik zeker doen, al was het maar omdat je ze in de gewone platenzaken in Nederland niet vaak tegenkomt (bestellen via Discogs kan natuurlijk altijd, maar pakt een stuk duurder uit).

Fusion uit de jaren zeventig (in die tijd noemden we het jazzrock, weet ik nog) is rauwer, feller en creatiever. In de jaren tachtig ging het fusion heten, en ondanks positieve uitzonderingen gleed het af naar smooth jazz, wat voor echte jazzliefhebbers een contradictio in terminis is. Voor mij niet overigens. Ik kan een smooth jazz-plaatje op zijn tijd wel waarderen (Lee Ritenour, Dave Grusin, David Sanborn). Vaak is het spelpeil hoog en de productie áf. Maar het is net als snoepgoed: je moet het niet overdoseren. Na één plaatkant vind ik het meestal alweer tijd voor iets anders.