Bob Dylan - Time Out of Mind (1997)

Wat is er mis met make you feel my love?

uiteraard is iedereen gerechtigd om een dergelijke vergelijking te maken, maar als dit je enige conclusie is dan getuigt dat van weinig inzet en nog minder inzicht en de uitkomst van je vergelijking is dan ook voor niemand dan jezelf ook maar van enige waarde

gelukkig stond er in je post wel andere interessante informatie, namelijk over andere en mogelijk betere nummers uit dezelfde sessies c.q. de periode waarin deze plaat tot stand kwam

Wat je hier beweert geldt natuurlijk ook in dezelfde mate over jouw stelling. Ook die is voor niemand dan jezelf van enige waarde. Maar goed, laat ik mijn stelling iets verduidelijken. Time Out Of Mind kan zich absoluut niet meten met albums als The Freewheelin' Bob Dylan, Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited, Blonde On Blonde, Blood On The Tracks, Desire en Street Legal (wat ik beschouw als zijn beste albums van de jaren 60 en 70) omdat zowel de teksten als het stemgeluid van Dylan destijds vele malen beter waren. Enkele jaren geleden werd Dylan tijdens een interview geconfronteerd met enkele van zijn teksten uit de jaren 60. De interviewer vroeg hem of hij nu nog steeds in staat was dergelijke teksten te schrijven. Dylan moest toegeven dat hij hiertoe niet meer in staat is. De teksten van zijn laatste platen zijn grotendeels samenraapsels van quotes die hij in gesprekken en in literatuur en poezie opvangt en bewaart in zijn citatenboekje. De beste songs uit de jaren 60 en 70 kwamen direct uit zijn hart en ziel. En wat zijn stem betreft: Dylan lijdt sinds begin jaren 80 aan een aandoening aan zijn stembanden...

Make You Feel My Love is overigens een goed voorbeeld van een tekst die een samenraapsel is van citaten die door anderen zijn geschreven. Het resultaat is uiterst banaal.

Even een vergelijking:

The storms are raging on the rolling sea
and on the highway of regret
the winds of change are blowing wild and free
you ain't seen nothing like me yet
(Make You Feel My Love)

Pointed threats, they bluff with scorn
Suicide remarks are torn
From the fool's gold mouthpiece
The hollow horn plays wasted words
Proves to warn
That he not busy being born
Is busy dying.
(It's Alright, Ma)

Make You Feel My Love staat vol met clichés. Het is iets wat een puber van 13 in een poetische oprisping ook zou kunnen opschrijven.

It's Alright, Ma is een voorbeeld van originele en briljante songwriting zoals Dylan dat vaker deed in de jaren 60, maar wat ik helaas nergens op Time Out Of Mind aantref.

welke stelling?

Time out of mind is één van de meest boeiende en doorleefde Dylan platen uit zijn hele carriere, die net in een periode uitkwam dat niemand meer iets van deze man verwacht. Het is een werkstuk van een legende die feitelijk niets meer van het leven verwacht. Love sick, Standing in the doorway en Not dark Yet laten hem in een van zijn meest donkere periodes horen. Beitend en bitter zijn de teksten, en de productie sober en donker. Waar er op zijn vroegere platen nog hoop was lijkt alles voor hem nu pikzwart. Met een stem die met de jaren enorm is versleten maar wel laat horen dat deze man heeft geleefd.

Deze stelling

Beste Floater, wie een topsong als Make You Feel My Love als een draak afdoet, die;

- Heeft slecht afgestelde oortjes

- Die Begrijpt van Dylan weinig of niets


- Die kan ik niet au serieux nemen, echt niet.

Het is gvd het absolute topnummer van dit prachtige album, maar voor sommigen echt paarlen voor de zwijnen....

Los daarvan zie ik dat je mijn boodschap toch wel enigszins ter harte hebt genomen, want

- je legt nu in tweede instantie in ieder geval uit op welke punten je deze plaat en het oudere werk hebt vergeleken
- je geeft aan welke platen je onder het beste 60/70-werk verstaat

Dat geeft je stelling al meteen iets meer waarde.

Los daarvan vind ik dat je moet uitkijken met dit soort vergelijkingen. Je kunt, vind ik, moeilijk van een Dylan gaan verwachten dat ie dertig jaar na dato nog volgens hetzelfde stramien platen maakt. Uiteraard wordt de man door andere thema's beheerst en ook de wereld om hem heen is niet meer dezelfde.

Er valt heus een kwalitatief oordeel te vellen, hoor, maar dat oordeel krijgt meer inhoud wanneer je kunt laten zien dat het meer dan een kort-door-de-bocht smaakoordeel is en als je inkoppers van het kaliber "het is de Dylan van Blonde On Blonde niet meer' weet te omzeilen

Deze stelling heeft dus wel degelijk waarde. Sterker nog: hij heeft zijn waarde al bewezen, want het was voor jou aanleiding om je stelling wat beter uit te werken.

En terecht.

Volgens mij heb ik deze inkoppers weten te omzeilen door te beweren dat zowel de voorganger (World Gone Wrong) als de opvolger ("Love And Theft") veel beter zijn.

Iemand die Make You Feel My Love een topsong noemt kan ik niet serieus nemen

In een deuk!

Iemand die verwacht dat al Dylan's nummers van hetzelfde niveau zijn als It's All Right Ma kan ik niet serieus nemen...

Wat je hier zegt is natuurlijk niet meer dan logisch: naarmate iemand ouder wordt gaat hij anders denken, maakt hij andere dingen mee, richt hij zijn leven anders in, is hij (wellicht) minder rusteloos... Vind je het gek dat hij tegenwoordig niet meer zulke teksten zou schrijven?
Het kan natuurlijk dat het jou minder aanspreekt, en dat kan ik heel goed begrijpen (Make You Feel My Love is tekstueel inderdaad niet zijn beste werk en behoort wat mij betreft ook zeker niet tot het beste nummer van dit album), maar ik kan niet zeggen dat ik zelf nou zoveel moeite heb met Dylans nieuwere liedjes.

Daarnaast heb ik ook helemaal geen moeite met zijn stem. Goed: hij klinkt compleet kapot en verrot, maar dat maakt het juist ook weer mooi. Een nette jongeman met een zoetgevooisde stem die Love Sick of Cold Irons Bound zingt, dat zou niet overkomen - daar hoort zo'n ouwe man met een doorrookte stem bij!

Time Out Of Mind is gewoon een goed album, laat daar geen misverstand over bestaan. Het heeft me echter verbaasd dat het hier op dit forum nogal wordt overgewaardeerd. Ik las zelfs ergens dat het kan worden vergeleken met zijn beste werk uit de jaren 60 en 70. Er staan 4 of 5 geweldige nummers op. De rest is naar mijn stellige mening middelmatig (naar Dylan's maatstaven).

Overigens vind ik Dylan ook nu nog steeds (met zijn rafelige stembanden) een van de beste zangers in het popwereldje. Zelfs het kitscherige Make You Feel My Love dat bol staat van de platitudes zingt hij met meer zeggenschap dan om het even welke andere zanger(es) die het na hem deed. Die zeggenschap (frasering) is overigens gedurende zijn gehele carriere al zijn handelsmerk geweest en dat maakt dat ook zijn meest recente prachtnummers als 'Cross The Green Mountain, Huck's Tune, Workingman's Blues #2, Ain't Talking en Nettie Moore zo fantastisch klinken.

Vandaag weer eens gedraaid en wat een prachtplaat is het toch. Het recentere werk van Dylan bevalt mij prima.

Helaas niet, want ook daarop volgt geen enkele argumentatie.
(Of moet ik die bij de desbetreffende platen gaan zoeken?)

Kun je een linkje plaatsen waar we Dylans (zonder apostrof) maatstaven kunnen vinden? Want daar ben ik wel benieuwd naar.

Bovendien vind ik het vreemd dat je het als een feit presenteert dat men hier het album overwaardeert. Ik vraag me dan echt af aan welk absoluut ijkpunt je dat afmeet.

Misschien moet je je eens verdiepen in de verschillen tussen 'feiten', 'meningen' en 'argumenten'. Dat discussieert een stuk handiger.

Muziek is per definitie geen exacte wetenschap, het is geen wiskunde. Gelukkig maar. In wiskunde zit geen emotie, het is berekend. Het klopt, maar het is kil, het spreekt niet op het gevoel. Muziek gelukkig wel.
Daarom is ook niets zo persoonlijk als muziekbeleving. Als ik bij dit album hier Make You Feel My Love nu nèt als een hoogtepunt beschouw, omdat het in mijn oren ook zo klinkt, dan is het dat.
Dat wil zeggen; tenminste toch voor mij.

Want dat is hier net nogal de zaak; Mensen willen hun mening, hun visie te vaak opdringen aan anderen, ik maak me daar zelf ook wel eens schuldig aan, meestal is zoiets onbewust, maar toch...
Dàt is net het mooie aan muziekbeleving; het is voor iedereen anders, en zelfs voor één persoon kan één en dezelfde plaat in een verschillend stadium van die persoon zijn leven geheel anders ervaren worden. Soms pakt een plaat je onmiddellijk, en vind je er achteraf niet veel meer aan, soms is het net omgekeerd; je bijt je tanden er bij wijze van spreken op stuk, je komt er niet doorheen... en op zeker moment valt het dubbeltje...

Ik heb het met dit album in het begin erg moeilijk gehad, ik kwam er niet doorheen, ik vind het nog steeds te lang, het mocht een paar songs korter zijn (zonder die songs weg te gooien, "Baawb Dillen", je legt ze te rijpen op de plank en die liederen komen toch eens van pas...).
En momenteel vind ik het een zéér genietbaar album.

En om dj maus bij te treden, het verschil tussen feiten, meningen en argumenten, het is niet makkelijk.
Mensen nemen hun waarheid nogal makkelijk voor de "universele waarheid", ik heb al lang geleerd dat mijn mening er gewoon ook één is, niet minder maar zeker niet méér dan die van ieder ander mens.
Muziek is puur perceptie.
Als mijn collega Werner op het werk alles van Jo Vally gewèldig vind, nou dan is dàt voor hem zo, ik begrijp dat langs geen kanten, maar kijk, muziek is per definitie perceptie, als iemand iets mooi vind, dan is dat zo voor die persoon, punt.
En is dit album hier overgewaardeerd? Ik zou het begot niet weten, 159 stemmen, dat zijn relatief weinig stemmen, maar 4.10 gemiddeld is aan de hoge kant, dus dit album scoort lekker bij een niet al te grote groep Dylanofielen, lijkt me.
Ik ben er blij mee, met dit album, ook al zou ik de enige mens op de wereld zijn, dan was dat ook zo.
Elk zijn pleziertjes, elk zijn voorkeuren, dat is democratie, niet minder of niet meer.

Heel juist father Mckenzie. Muziek is persoonlijk, je wordt gegrepen of je verafschuwt en dan heb je er nog verschillende stadias tussen.

Ik vind dit album echt goed, de sobere kille sfeer die het oproept fantastisch, je kon iemand onmogelijk dieper raken dan met dit album. (vind ik dan persoonlijk )
Alle liedjes doen je nadenken of je leven en het doel dat je ermee wil bereiken. Je merkt hier duidelijk dat Bob een bijna doodservaring heeft meegemaakt en dat hij op dit album de balans van zijn leven aan het opmaken is.

Het enige minpunt aan dit album is het nummer Highlands wat van mijn part iets te lang duurt, ik het het namelijk niet voor die lange dylansongs ik weet niet wat ik ermee moet. Msh dat ik die in een ander stadia van mijn leven anders ga ervaren.

Wat een onzin. Dylan had de nummers voor dit album grotendeels in 1996 reeds geschreven. De plaat werd vervolgens in januari 1997 in de studio opgenomen. Eind mei 1997 kreeg Dylan hartproblemen. Misschien is het beter dat je je eerst verdiept in de materie voordat je je in discussies mengt, Barrett!

De teksten van Time Out Of Mind hangen overigens van strofen aan elkaar die onze Bobby bij elkaar heeft gejat. Ik kan dit op allerlei manieren aantonen (ik heb me namelijk wel in de materie verdiept), maar het voert te ver dit hier te doen.

Overigens ben ik het er helemaal mee eens dat je meningen niet als vaststaande feiten moet weergeven. Ik heb me hieraan schuldig gemaakt, waarvoor excuses.

Helemaal niet erg, en het feit dat ie de teksten al had geschreven wist ik helemaal niet. Maar dan nog is het moment van opname nog belangrijk om de juiste sfeer te zetten.

Is dit het beste album van Bob Dylan om mee te beginnen?

Da's een moeilijke vraag... Hangt wat van je smaak af; Ik zou met Blonde On Blonde of Subterreanean Homesick Blues of misschien met Blood On The Tracks beginnen.... toch wat ouder werk dus.

In principe kun je met al het 'goede' werk (lees: de albums die over het algemeen als zijn meesterwerken worden beschouwd) beginnen, zolang je Bob Dylan maar niet na één album afschrijft. Het verschil tussen deze en bijvoorbeeld een Highway 61 Revisited - waar ik mee ben begonnen - is enorm (er zit dan ook ruim 30 jaar tussen). Het lijkt me het beste enkele nummers van over zijn gehele periode te beluisteren en de albums te kopen van de periode(s) die je het beste aanspreken. De verzamelaar DYLAN is misschien een goeie als oriëntatie.

Nou ik denk dit NIET het beste album van Dylan is om mee te beginnen. Dat wil niet zeggen dat ik het geen goed album vind, het is prima, maar wel een van de somberste albums van Dylan waarin hij het ook over heel persoonlijke zaken heeft en je zou de indruk kunnen krijgen dat Dylan's muziek nogal zwaarmoedig is.
Dat is zeker niet zo als je Blood on the tracks en vooral Desire beluistert. Ik zou dus met deze platen beginnen, omdat ze ook vrij toegankelijk zijn en hem op zijn top laten horen. Zijn tweede wel te verstaan, want zijn eerst lag al in de jaren 60 met highway 61 en Blonde on blonde. Die zou je om te vergelijken eens na Blood en Desire moeten draaien. Dan hoor je precies het verschil tussen de 60's en de 70's.

BIOGRAPH is ook een prima box om mee te beginnen. Deze compilatie van 3 cd's zag ik laatst nog voor € 15,99 in de platenwinkel liggen.

Als jij maar aan Dylan begint, deze is prachtig en er zijn er meer die ook gelweldig zijn. De man is onnavolgbaar in zijn grootheid.

Heerlijke plaat, die ik eigenlijk nog niet zo goed kende. Veel spannender dan Modern Times bijvoorbeeld. Het nummer Not Dark Yet en Cold Irons Bound zijn hoogtepuntjes voor mij.

Dat is waar ook: Dylan heeft op dit album het nummer "Make you feel my love" staan. Helemaal vergeten en door de Wereld draait door van vandaag werd ik er weer even aan herinnert.
Meteen even opgezet en wat is dit toch een lekker album. Het rolt uit de boxen en het swingt hier en daar overheerlijk. Het eerder genoemd nummer vind ik door Dylan toch wel wat lekkerder vertolkt dan bijvoorbeeld Adele (met alle respect voor haar natuurlijk).

Wel grappig want veel mensen vinden nummers van Dylan altijd leuker als die door andere worden uitgevoerd. Nou, geef mij maar Dylan, want die vertolkt nummers van anderen weer beter ... uhmmm... juist ja.