Bob Dylan - Time Out of Mind (1997)
mijn stem
481 stemmen
Verenigde Staten
Rock / Blues
Label: Columbia
-
Love Sick (5:21)
-
Dirt Road Blues (3:36)
-
Standing in the Doorway (7:43)
-
Million Miles (5:52)
-
Tryin' to Get to Heaven (5:21)
-
'Til I Fell in Love with You (5:17)
-
Not Dark Yet (6:29)
-
Cold Irons Bound (7:15)
-
Make You Feel My Love (3:32)
-
Can't Wait (5:47)
-
Highlands (16:31)
- nummer 203 in de top 250
2
geplaatst: 8 maart 2014, 20:26 uur
Na de twee coverplaten die Dylan in het begin van de jaren ’90 uitbracht, in de iele hoop dat daarmee zijn eigen inspiratie weer wat werd aangewakkerd, kreeg hij door de platenmaatschappij vreemd genoeg een contract aangeboden voor nog eens tien platen. Dylan was niet erg happig om dit vooruitzicht, maar tekende toch, omdat hij gewoon niet anders kon, naar eigen zeggen; dat moet dan wel een royaal contract geweest zijn.
Allemaal goed en wel, maar daarmee had hij zijn schrijflust nog niet terug. Lang niet. dus ging hij door met die ene bezigheid die gedurende zijn carrière steeds meer een constante, een soort pijler werd; optreden. De zogenaamde Neverending Tour was toen al een flink aantal jaren aan de gang, en leverde Dylan meer dan een behoorlijke boterham op. Wereldwijd touren was allang geen uitzondering meer; van Amerika over Europa tot in Japan; overal keek men uit naar het fenomeen Dylan.
Maar op het gebied van songschrijven ging het hem dus een stuk minder voor de wind. Hij probeerde het oude vuur op allerhande manieren weer aan te wakkeren, en haalde er ten einde raad zelfs Robert Hunter bij, de songsmid van The Grateful Dead, waar hij al eerder mee samenwerkte. Het was echter in januari van het jaar 1996, dat er iets bijzonders gebeurde. Dylan had zich afgezonderd op zijn boerderij in Minnesota, en luisterde heel veel naar oude rock ’n roll-, folk- en bluesmuziek, hetgeen ook al erg belangrijk was tijdens de totstandkoming van de twee coverplaten. In afzondering hervond Dylan de oude bronnen waar hij voorheen jarenlang uit kon tappen. En begon te schrijven.
In de zomer van 1996 verschenen er na de Europese tournee geen data voor de optredens op het Amerikaanse continent. Dat zagen veel mensen als een teken dat de meester weer aan het creëren was geslagen. Er waarde zelfs een nieuwe albumtitel rond: ‘Coupe de Ville’. Dit waren echter niet meer dan geruchten, maar toch ook een voorbode, want in de herfst werden dan uiteindelijk de eerste opnamesessies georganiseerd. Mark Howard was de technicus van dienst, en via via werd oude bekende Daniel Lanois opgetrommeld om het nieuwe album te producen. Dat dit vuurwerk kon opleveren, wisten we al van ‘Oh Mercy’.
En het leverde bij momenten, als ik het geschrevene geloven mag, wel degelijk vuurwerk op. Er werden voor deze plaat nogal veel muzikanten gevraagd, sommigen door Lanois, anderen dan weer door Dylan. Zo ontstonden er in feite twee kampen. Volgens meerdere muzikanten maakte Lanois vaak een geërgerde indruk, en bij één anekdote komt me dat zelfs komisch voor; gitarist Duke Robillard werd er, op uitdrukkelijke vraag van Bob Dylan zelf, bijgehaald, om, en hou je nu maar vast, ene Daniel Lanois als gitarist te vervangen. Het spreekt voor zich dat de van oorsprong al licht ontvlambare Lanois niets moest weten van Robillard, en dat ook liet merken. Één keer kwam hij zelfs woest uit de controlekamer, om het van Robillard over te nemen, maar na een korte babbel met Dylan, bon hij toch in. Heerlijk vind ik het, dit soort verhalen.
De albumhoes laat twee verschillende beelden zien. Op de voorkant zien we een wazige afbeelding van Dylan (is het ‘m wel?) met z’n gitaar tussen allerlei opnameapparatuur. Op de achterzijde staat dan weer een opvallend heldere afbeelding van de bard, waar hij zelf ook opvallend klaar kijkt en fris oogt. Deze twee beelden roepen vanzelfsprekend een contrast op, en kunnen op een bepaalde manier beiden worden gelinkt aan dit album.
Het wazige beeld slaat volgens mij op de manier van opnemen; ‘Time Out of Mind’ rammelt in feite aan alle kanten, en dat is te wijten (neen: eerder te danken) aan verschillende factoren. Ten eerste heb je natuurlijk het grillige karakter van Dylan, en diens bijbehorende nukken. Maar verder is de productie in z’n geheel ook lekker rauw, wat messcherpe songs met zich meebrengt (‘Dirt Road Blues’ hakt er bijvoorbeeld stevig in, met dat ritme). Verder zal de relatieve chaos in de studio ook wel wat invloed hebben gehad op het geluid en de klankkleur. Twaalf tot vijftien muzikanten in één studio, het is wel wat. En Dylan fungeerde dan nog als een soort bandleider-zonder-koptelefoon. Erg apart.
Het klare kijken van Dylan op de achterzijde van de hoes kan je dan weer ironisch opvatten; op 24 mei 1997, tijdens een verjaardagsfeestje dat z’n dochter Maria voor hem had georganiseerd (Dylan werd 56 dat jaar), werd hij plotseling onwel, en werd alles zwart voor zijn ogen. Na een onderzoek in een ziekenhuis in Los Angeles kwam histoplasmose naar boven, een schimmelinfectie die hij vermoedelijk had opgedaan door vogelmest nabij een rivier in te ademen. Hij moest een weekje in het ziekenhuis verblijven, en vier tot zes weken rust nemen, wat zijn Europese tournee grotendeels in het water gooide. Maar er was ook een positieve kant aan het verhaal; de “ziekte” van Dylan werd fors opgeklopt in de media, wat ervoor zorgde dat eenieder intens meeleefde met Dylan. Na jaren van matig verkopen dreigde hij haast onder de radar te belanden, maar dit onfortuinlijke voorval zorgde voor een ommekeer. ‘Time Out of Mind’ werd laaiend ontvangen door critici en publiek, Dylan won drie Grammy’s en de plaat werd z’n grootste succes in jaren. Of hoe een te prematuur geval van lijkenpikkerij voor een heropleving kan zorgen.
De muziek dan maar? Jazeker, want die is meer dan de moeite! Ik durf zelfs – met enige voorzichtigheid – te beweren dat het moeilijk wordt voor Dylan om dit nog te overtreffen. We zijn inmiddels wel meer dan 25 jaar verder, dus dat is op zich niet echt een gewaagde uitspraak, hoewel hij er in 2012 toch weer dicht bij in de buurt kwam met ‘Tempest’ (waarover later meer). De jaren ’80 uit Dylan’s oeuvre werden al te vaak gekenmerkt door quasi-onbenullige plaatjes die niet bijzonder klonken (met ‘Oh Mercy’ als uitzondering), en toen hij in de jaren ’90 met twee coverplaten kwam aanzetten, hadden veel mensen hem reeds afgeschreven. Maar dat is Dylan dus ten voeten uit; die man doet, zoals hij vaak zegt, nooit iets tweemaal hetzelfde. Of probeert dat toch zoveel mogelijk te vermijden. En dus vond hij zich opnieuw uit, met een meer dan onverhoopt resultaat.
De songs op ‘Time Out of Mind’ klinken immers urgent, kerven met hun scherpe nagels diepe voren in mijn huid en blijven, met een mengeling van bitterheid en nectar, onder mijn verhemelte plakken. Aan de kwaliteiten van Lanois als producer ga ik niets afdoen, maar het is hier toch voornamelijk Dylan die de plak zwaait en zich meer en meer ook als producer op de voorgrond uitstalt. Onder het pseudoniem Jack Frost wordt hij in de hoestekst dan ook vermeld als co-producer; na deze plaat zou Dylan, onder dat pseudoniem, de productie overigens helemaal op zich nemen op de volgende albums.
De teksten zijn een eerste duidelijke indicatie dat Dylan helemaal terug is. Lanois was er, toen Dylan ze tijdens een ontmoeting op schier dichtende wijze voordroeg, diep van onder de indruk. De teksten klinken dan ook erg rauw en ruw, met vaak een ondertoon die getuigt van zwarte, droge humor. De uitmuntende tekst van prijsnummer ‘Not Dark Yet’ roept bijvoorbeeld een erg wrang beeld op van de wereld; er is een zekere Weltschmerz in terug te horen.
“Well, my sense of humanity has gone down the drain;
Behind every beautiful thing there’s been some kind of pain;
She wrote me a letter and she wrote it so kind;
She put down in writing what was in her mind;
I just don’t see why I should even care;
It’s not dark yet, but it’s getting there.”
Zo luidt één van de droefgeestig klinkende strofes van het nummer, en als Dylan ze dan ook nog eens brengt op die aangrijpende manier zoals hij het zo goed kan, is het helemaal af. Ook het instrumentarium leunt perfect aan bij de achterliggende gedachte van het nummer.
Op ‘Time Out of Mind’ staan up-temponummers, ballades en drassige blues, en dat alles is gesmeed tot een zeer solide geheel. Maar ook bij dit album was er veel discussie over welke songs er nu wel op kwamen, welke uit de boot vielen, en welke versies er van de uiteindelijke laureaten zouden worden geselecteerd. Want dat heb je natuurlijk als je niets tweemaal hetzelfde doet; een veelvoud aan alternatieven. Zo haalden o.a. ‘Mississippi’ en ‘Girl from the Red River Shore’, nummers die iedereen, Dylan incluis, nochtans zeer goed vond, de plaat niet. gelukkig werden diverse outtakes later opgepikt op ‘Tell Tale Signs’, oftewel volume 8 van de geroemde Bootleg Series.
De tedere kant van Dylan kwam sporadisch ook weer naar voren, en vertoont zich misschien nog het beste in het korte maar warme ‘Make You Feel My Love’, dat de meeste mensen (en dat doet me toch altijd een beetje pijn) kennen van Adele. Die versie kan wat mij betreft niet tippen aan de prachtige uitvoering die Dylan ten berde brengt. De tekst is een melancholische ode aan de prille, onbezonnen liefde, en de intensiteit die daar vaak mee gepaard gaat. Gedurfde uitspraken zijn dan geen unicum. Dylan lijkt in dit nummer terug te denken aan zijn jongere zelf, en het klinkt dan ook erg nostalgisch, zoals hij dit nummer zingt. Hoe je het ook draait of keert, het is een beetje een buitenbeentje, qua klank.
‘Standing in the Doorway’ is één van m’n favoriete nummers van Dylan van na pakweg ‘Desire’; een lang uitgerokken, wanhopig klinkende smeekbede over het absurde gebrek aan empathie dat de liefde en het leven soms met zich meebrengt. Over het gevoel dat je compleet alleen bent op de wereld, ook. Een rollercoaster aan gevoelen komt dan naar boven, en die cocktail kan fataal zijn. Angst en verlorenheid zijn hier drijfveren, en die geven het nummer een zeer pakkende, dreigende ondertoon. Hoewel het op het eerste gehoor niet veel meer is dan wat licht golvende baren, waart er onder het oppervlak dus een heuse storm.
“I’m walking through the summer nights;
Jukebox playing low;
Yesterday everything was going too fast;
Today, it’s going too slow;
I got no place left to turn;
I got nothing left to burn;
Don’t know if I saw you, if I would kiss you or kill you;
It probably wouldn’t matter to you anyhow;
You left me standing in the doorway, crying;
I got nothing to go back to now.”
Dat soort zwaarmoedige teksten heeft altijd een ingrijpend effect op mij. En Dylan is daar waarlijk een meester in.
Tot slot wil ik er ook nog even ‘Highlands’ uitlichten, ook weer een atypisch nummer. Het duurt veel te lang, is de meest voorkomende negatieve kritiek op de song; het gaat maar door en door. Dat is ook zo, maar wat voor de één een onvermijdbaar obstakel is, is voor de andere een dankbare hindernis. Uiteindelijk moet je er over geraken, dat is de truc. ‘Highlands’ is een verzameling kwieke observaties, overpeinzingen en ervaringen, vaak met een humoristisch aspect. Hij drijft – maar dat is alweer de zoveelste interpretatie van mezelf – zelfs de spot met zijn eigen manier van songschrijven in deze, in de volgende strofe:
“I’m listening to Neil Young, I gotta turn up the sound;
Someone’s always yelling, turn it down;
Feel like I’m drifting;
Drifting from scene to scene;
I’m wondering what in the devil could it all possibly mean?”
Ook de anekdote die zich afspeelt in een restaurant in Boston, die hij uitsmeert over meerdere strofes, vind ik bijzonder amusant. De dialoog met de serveerster, die Dylan gekscherend in het ootje neemt, is zondermeer geweldig goed gevonden, en bewijst eens te meer dat Dylan wel degelijk helemaal terug was. De vreemde instrumentale begeleiding, die nog het meest klinkt als een jam van een kwartier lang, zorgt ervoor dat ik helemaal word ondergedompeld in de wereld die Dylan hier in deze song schetst.
“Well, my heart’s in the Highlands at the break of day;
Over the hills and far away;
There’s a way to get there, and I’ll figure it out somehow;
But I’m already there in my mind;
And that’s good enough for now.”
Met die dromerige woorden besluit Dylan een machtig album, dat een definitieve doorstart voor zijn bestaan als songschrijver betekende, en nog nazindert tot de dag van vandaag. De microbe had hem weer te pakken, en heeft hem nog steeds te pakken (althans, op ‘Tempest’ toch nog zeker!), en dat levert kwalitatief gewoon bijzonder goeie dingen op. En hoewel ‘Time Out of Mind’ net niet het niveau van de bevlogen meesterwerken haalt die hij in de jaren 1965-1966 op de wereld afvuurde, en net iets minder hard aankomt als de helse zielenpijn die hij in 1975 uitbracht onder de naam ‘Blood on the Tracks’, is dit in mijn ogen een fantastische plaat. Het eerste deel van een trilogie, zouden veel mensen later zeggen, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens, omdat de volgende twee platen toch nog wel wat anders zijn. Maar laten we dat maar buiten beschouwing laten.
4,5 sterren
Allemaal goed en wel, maar daarmee had hij zijn schrijflust nog niet terug. Lang niet. dus ging hij door met die ene bezigheid die gedurende zijn carrière steeds meer een constante, een soort pijler werd; optreden. De zogenaamde Neverending Tour was toen al een flink aantal jaren aan de gang, en leverde Dylan meer dan een behoorlijke boterham op. Wereldwijd touren was allang geen uitzondering meer; van Amerika over Europa tot in Japan; overal keek men uit naar het fenomeen Dylan.
Maar op het gebied van songschrijven ging het hem dus een stuk minder voor de wind. Hij probeerde het oude vuur op allerhande manieren weer aan te wakkeren, en haalde er ten einde raad zelfs Robert Hunter bij, de songsmid van The Grateful Dead, waar hij al eerder mee samenwerkte. Het was echter in januari van het jaar 1996, dat er iets bijzonders gebeurde. Dylan had zich afgezonderd op zijn boerderij in Minnesota, en luisterde heel veel naar oude rock ’n roll-, folk- en bluesmuziek, hetgeen ook al erg belangrijk was tijdens de totstandkoming van de twee coverplaten. In afzondering hervond Dylan de oude bronnen waar hij voorheen jarenlang uit kon tappen. En begon te schrijven.
In de zomer van 1996 verschenen er na de Europese tournee geen data voor de optredens op het Amerikaanse continent. Dat zagen veel mensen als een teken dat de meester weer aan het creëren was geslagen. Er waarde zelfs een nieuwe albumtitel rond: ‘Coupe de Ville’. Dit waren echter niet meer dan geruchten, maar toch ook een voorbode, want in de herfst werden dan uiteindelijk de eerste opnamesessies georganiseerd. Mark Howard was de technicus van dienst, en via via werd oude bekende Daniel Lanois opgetrommeld om het nieuwe album te producen. Dat dit vuurwerk kon opleveren, wisten we al van ‘Oh Mercy’.
En het leverde bij momenten, als ik het geschrevene geloven mag, wel degelijk vuurwerk op. Er werden voor deze plaat nogal veel muzikanten gevraagd, sommigen door Lanois, anderen dan weer door Dylan. Zo ontstonden er in feite twee kampen. Volgens meerdere muzikanten maakte Lanois vaak een geërgerde indruk, en bij één anekdote komt me dat zelfs komisch voor; gitarist Duke Robillard werd er, op uitdrukkelijke vraag van Bob Dylan zelf, bijgehaald, om, en hou je nu maar vast, ene Daniel Lanois als gitarist te vervangen. Het spreekt voor zich dat de van oorsprong al licht ontvlambare Lanois niets moest weten van Robillard, en dat ook liet merken. Één keer kwam hij zelfs woest uit de controlekamer, om het van Robillard over te nemen, maar na een korte babbel met Dylan, bon hij toch in. Heerlijk vind ik het, dit soort verhalen.
De albumhoes laat twee verschillende beelden zien. Op de voorkant zien we een wazige afbeelding van Dylan (is het ‘m wel?) met z’n gitaar tussen allerlei opnameapparatuur. Op de achterzijde staat dan weer een opvallend heldere afbeelding van de bard, waar hij zelf ook opvallend klaar kijkt en fris oogt. Deze twee beelden roepen vanzelfsprekend een contrast op, en kunnen op een bepaalde manier beiden worden gelinkt aan dit album.
Het wazige beeld slaat volgens mij op de manier van opnemen; ‘Time Out of Mind’ rammelt in feite aan alle kanten, en dat is te wijten (neen: eerder te danken) aan verschillende factoren. Ten eerste heb je natuurlijk het grillige karakter van Dylan, en diens bijbehorende nukken. Maar verder is de productie in z’n geheel ook lekker rauw, wat messcherpe songs met zich meebrengt (‘Dirt Road Blues’ hakt er bijvoorbeeld stevig in, met dat ritme). Verder zal de relatieve chaos in de studio ook wel wat invloed hebben gehad op het geluid en de klankkleur. Twaalf tot vijftien muzikanten in één studio, het is wel wat. En Dylan fungeerde dan nog als een soort bandleider-zonder-koptelefoon. Erg apart.
Het klare kijken van Dylan op de achterzijde van de hoes kan je dan weer ironisch opvatten; op 24 mei 1997, tijdens een verjaardagsfeestje dat z’n dochter Maria voor hem had georganiseerd (Dylan werd 56 dat jaar), werd hij plotseling onwel, en werd alles zwart voor zijn ogen. Na een onderzoek in een ziekenhuis in Los Angeles kwam histoplasmose naar boven, een schimmelinfectie die hij vermoedelijk had opgedaan door vogelmest nabij een rivier in te ademen. Hij moest een weekje in het ziekenhuis verblijven, en vier tot zes weken rust nemen, wat zijn Europese tournee grotendeels in het water gooide. Maar er was ook een positieve kant aan het verhaal; de “ziekte” van Dylan werd fors opgeklopt in de media, wat ervoor zorgde dat eenieder intens meeleefde met Dylan. Na jaren van matig verkopen dreigde hij haast onder de radar te belanden, maar dit onfortuinlijke voorval zorgde voor een ommekeer. ‘Time Out of Mind’ werd laaiend ontvangen door critici en publiek, Dylan won drie Grammy’s en de plaat werd z’n grootste succes in jaren. Of hoe een te prematuur geval van lijkenpikkerij voor een heropleving kan zorgen.
De muziek dan maar? Jazeker, want die is meer dan de moeite! Ik durf zelfs – met enige voorzichtigheid – te beweren dat het moeilijk wordt voor Dylan om dit nog te overtreffen. We zijn inmiddels wel meer dan 25 jaar verder, dus dat is op zich niet echt een gewaagde uitspraak, hoewel hij er in 2012 toch weer dicht bij in de buurt kwam met ‘Tempest’ (waarover later meer). De jaren ’80 uit Dylan’s oeuvre werden al te vaak gekenmerkt door quasi-onbenullige plaatjes die niet bijzonder klonken (met ‘Oh Mercy’ als uitzondering), en toen hij in de jaren ’90 met twee coverplaten kwam aanzetten, hadden veel mensen hem reeds afgeschreven. Maar dat is Dylan dus ten voeten uit; die man doet, zoals hij vaak zegt, nooit iets tweemaal hetzelfde. Of probeert dat toch zoveel mogelijk te vermijden. En dus vond hij zich opnieuw uit, met een meer dan onverhoopt resultaat.
De songs op ‘Time Out of Mind’ klinken immers urgent, kerven met hun scherpe nagels diepe voren in mijn huid en blijven, met een mengeling van bitterheid en nectar, onder mijn verhemelte plakken. Aan de kwaliteiten van Lanois als producer ga ik niets afdoen, maar het is hier toch voornamelijk Dylan die de plak zwaait en zich meer en meer ook als producer op de voorgrond uitstalt. Onder het pseudoniem Jack Frost wordt hij in de hoestekst dan ook vermeld als co-producer; na deze plaat zou Dylan, onder dat pseudoniem, de productie overigens helemaal op zich nemen op de volgende albums.
De teksten zijn een eerste duidelijke indicatie dat Dylan helemaal terug is. Lanois was er, toen Dylan ze tijdens een ontmoeting op schier dichtende wijze voordroeg, diep van onder de indruk. De teksten klinken dan ook erg rauw en ruw, met vaak een ondertoon die getuigt van zwarte, droge humor. De uitmuntende tekst van prijsnummer ‘Not Dark Yet’ roept bijvoorbeeld een erg wrang beeld op van de wereld; er is een zekere Weltschmerz in terug te horen.
“Well, my sense of humanity has gone down the drain;
Behind every beautiful thing there’s been some kind of pain;
She wrote me a letter and she wrote it so kind;
She put down in writing what was in her mind;
I just don’t see why I should even care;
It’s not dark yet, but it’s getting there.”
Zo luidt één van de droefgeestig klinkende strofes van het nummer, en als Dylan ze dan ook nog eens brengt op die aangrijpende manier zoals hij het zo goed kan, is het helemaal af. Ook het instrumentarium leunt perfect aan bij de achterliggende gedachte van het nummer.
Op ‘Time Out of Mind’ staan up-temponummers, ballades en drassige blues, en dat alles is gesmeed tot een zeer solide geheel. Maar ook bij dit album was er veel discussie over welke songs er nu wel op kwamen, welke uit de boot vielen, en welke versies er van de uiteindelijke laureaten zouden worden geselecteerd. Want dat heb je natuurlijk als je niets tweemaal hetzelfde doet; een veelvoud aan alternatieven. Zo haalden o.a. ‘Mississippi’ en ‘Girl from the Red River Shore’, nummers die iedereen, Dylan incluis, nochtans zeer goed vond, de plaat niet. gelukkig werden diverse outtakes later opgepikt op ‘Tell Tale Signs’, oftewel volume 8 van de geroemde Bootleg Series.
De tedere kant van Dylan kwam sporadisch ook weer naar voren, en vertoont zich misschien nog het beste in het korte maar warme ‘Make You Feel My Love’, dat de meeste mensen (en dat doet me toch altijd een beetje pijn) kennen van Adele. Die versie kan wat mij betreft niet tippen aan de prachtige uitvoering die Dylan ten berde brengt. De tekst is een melancholische ode aan de prille, onbezonnen liefde, en de intensiteit die daar vaak mee gepaard gaat. Gedurfde uitspraken zijn dan geen unicum. Dylan lijkt in dit nummer terug te denken aan zijn jongere zelf, en het klinkt dan ook erg nostalgisch, zoals hij dit nummer zingt. Hoe je het ook draait of keert, het is een beetje een buitenbeentje, qua klank.
‘Standing in the Doorway’ is één van m’n favoriete nummers van Dylan van na pakweg ‘Desire’; een lang uitgerokken, wanhopig klinkende smeekbede over het absurde gebrek aan empathie dat de liefde en het leven soms met zich meebrengt. Over het gevoel dat je compleet alleen bent op de wereld, ook. Een rollercoaster aan gevoelen komt dan naar boven, en die cocktail kan fataal zijn. Angst en verlorenheid zijn hier drijfveren, en die geven het nummer een zeer pakkende, dreigende ondertoon. Hoewel het op het eerste gehoor niet veel meer is dan wat licht golvende baren, waart er onder het oppervlak dus een heuse storm.
“I’m walking through the summer nights;
Jukebox playing low;
Yesterday everything was going too fast;
Today, it’s going too slow;
I got no place left to turn;
I got nothing left to burn;
Don’t know if I saw you, if I would kiss you or kill you;
It probably wouldn’t matter to you anyhow;
You left me standing in the doorway, crying;
I got nothing to go back to now.”
Dat soort zwaarmoedige teksten heeft altijd een ingrijpend effect op mij. En Dylan is daar waarlijk een meester in.
Tot slot wil ik er ook nog even ‘Highlands’ uitlichten, ook weer een atypisch nummer. Het duurt veel te lang, is de meest voorkomende negatieve kritiek op de song; het gaat maar door en door. Dat is ook zo, maar wat voor de één een onvermijdbaar obstakel is, is voor de andere een dankbare hindernis. Uiteindelijk moet je er over geraken, dat is de truc. ‘Highlands’ is een verzameling kwieke observaties, overpeinzingen en ervaringen, vaak met een humoristisch aspect. Hij drijft – maar dat is alweer de zoveelste interpretatie van mezelf – zelfs de spot met zijn eigen manier van songschrijven in deze, in de volgende strofe:
“I’m listening to Neil Young, I gotta turn up the sound;
Someone’s always yelling, turn it down;
Feel like I’m drifting;
Drifting from scene to scene;
I’m wondering what in the devil could it all possibly mean?”
Ook de anekdote die zich afspeelt in een restaurant in Boston, die hij uitsmeert over meerdere strofes, vind ik bijzonder amusant. De dialoog met de serveerster, die Dylan gekscherend in het ootje neemt, is zondermeer geweldig goed gevonden, en bewijst eens te meer dat Dylan wel degelijk helemaal terug was. De vreemde instrumentale begeleiding, die nog het meest klinkt als een jam van een kwartier lang, zorgt ervoor dat ik helemaal word ondergedompeld in de wereld die Dylan hier in deze song schetst.
“Well, my heart’s in the Highlands at the break of day;
Over the hills and far away;
There’s a way to get there, and I’ll figure it out somehow;
But I’m already there in my mind;
And that’s good enough for now.”
Met die dromerige woorden besluit Dylan een machtig album, dat een definitieve doorstart voor zijn bestaan als songschrijver betekende, en nog nazindert tot de dag van vandaag. De microbe had hem weer te pakken, en heeft hem nog steeds te pakken (althans, op ‘Tempest’ toch nog zeker!), en dat levert kwalitatief gewoon bijzonder goeie dingen op. En hoewel ‘Time Out of Mind’ net niet het niveau van de bevlogen meesterwerken haalt die hij in de jaren 1965-1966 op de wereld afvuurde, en net iets minder hard aankomt als de helse zielenpijn die hij in 1975 uitbracht onder de naam ‘Blood on the Tracks’, is dit in mijn ogen een fantastische plaat. Het eerste deel van een trilogie, zouden veel mensen later zeggen, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens, omdat de volgende twee platen toch nog wel wat anders zijn. Maar laten we dat maar buiten beschouwing laten.
4,5 sterren
0
geplaatst: 8 maart 2014, 20:34 uur
Hulde weer een mooie mammoet recensie, worden ze nog gebundeld?
0
geplaatst: 8 maart 2014, 20:47 uur
Rudi S schreef:
Hulde weer een mooie mammoet recensie, worden ze nog gebundeld?
Hulde weer een mooie mammoet recensie, worden ze nog gebundeld?
Neen, dat niet, maar ik zou inderdaad wel aan aardig wat A4-tjes komen, als ik het zou nagaan.
0
Fedde
geplaatst: 8 maart 2014, 23:27 uur
De songs op ‘Time Out of Mind’ klinken immers urgent, kerven met hun scherpe nagels diepe voren in mijn huid en blijven, met een mengeling van bitterheid en nectar, onder mijn verhemelte plakken.
We gaan het niet helemaal eens worden over dit album, maar wat een prachtzin fabriceer je hier, AOVV. !
0
geplaatst: 27 april 2014, 10:07 uur
AOVV schreef:
En hoewel ‘Time Out of Mind’ net niet het niveau van de bevlogen meesterwerken haalt die hij in de jaren 1965-1966 op de wereld afvuurde, en net iets minder hard aankomt als de helse zielenpijn die hij in 1975 uitbracht onder de naam ‘Blood on the Tracks’, is dit in mijn ogen een fantastische plaat.
En hoewel ‘Time Out of Mind’ net niet het niveau van de bevlogen meesterwerken haalt die hij in de jaren 1965-1966 op de wereld afvuurde, en net iets minder hard aankomt als de helse zielenpijn die hij in 1975 uitbracht onder de naam ‘Blood on the Tracks’, is dit in mijn ogen een fantastische plaat.
Beetje flauw en voorspelbaar om altijd maar weer alles te vergelijken met zijn output in 1965-1966.
Dylan leek in die tijd van een andere planeet te komen, jong, onnavolgbaar en ongrijpbaar.
In 1997 bleek Dylan zowaar menselijk, breekbaar en stervelijk te kunnen zijn.
Er zijn mij nagenoeg geen artiesten bekend die 30 jaar na hun zogenaamde hoogtepunt muziek uitbrengen van een vergelijkbaar niveau, dus laten we ophouden met zulke vergelijkingen.
0
geplaatst: 27 april 2014, 11:12 uur
@stalin Ik vind die quote die jij van AOVV hier terughaald anders zeer goed geplaatst en is daarnaast toch ook een zeer groot compliment aan het adres van Dylan.
De Dylan (in vuur en vlam) uit het midden van de jaren '60 is een andere artiest als de Dylan ui het midden van de jaren '70 en zeker anders als de Dylan van de laatste 20 jaar.
Ik kan ook zeer genieten van zijn meer recente albums, ook het laatste album vind ik erg mooi.
De Dylan (in vuur en vlam) uit het midden van de jaren '60 is een andere artiest als de Dylan ui het midden van de jaren '70 en zeker anders als de Dylan van de laatste 20 jaar.
Ik kan ook zeer genieten van zijn meer recente albums, ook het laatste album vind ik erg mooi.
0
geplaatst: 28 april 2014, 08:41 uur
Niks dan hulde voor AOVV zijn schitterende recensies over Dylan, laat dat duidelijk zijn.
Het vergelijken met en ter sprake brengen van Dylan's output uit de jaren 60 is iets waar de beste man tot aan zijn dood aan herinnerd zal blijven.
Een schaduw die hij overigens zelf heeft opgebouwd, want...
Het vergelijken met en ter sprake brengen van Dylan's output uit de jaren 60 is iets waar de beste man tot aan zijn dood aan herinnerd zal blijven.
Een schaduw die hij overigens zelf heeft opgebouwd, want...
As great as you are a man
You’ll never be greater than yourself”
I told her I didn’t really care
You’ll never be greater than yourself”
I told her I didn’t really care
0
geplaatst: 20 mei 2014, 17:16 uur
Bijzonder mooie plaat van de oude meester, echt één van zijn betere. Geweldig rootsy geluid, prachtige instrumentatie (die ploekende bas!) en sober neergezette songs, maken deze plaat tot een hoogtepunt in zijn toch al niet kinderachtige oeuvre. 'Cold Irons Bound' is een majestueuze song en ook het ruim 16 minuten durende slotakkoord verveelt geen moment. Prachtig, prachtig, prachtig.
0
geplaatst: 23 november 2014, 21:37 uur
Not Dark Yet
University Of Illinois
Champaign, Illinois
27 October 1999
University Of Illinois
Champaign, Illinois
27 October 1999
Youtube
1 van de mooiste live versies die ik ooit heb gehoord
0
geplaatst: 16 december 2014, 19:21 uur
Dit is voor mij persoonlijk zijn magnum opus! Ieder nummer kruipt onder je huid als een ‘retrospectieve’ jeuk die je niet snel wegkrabt. Zijn raspende doorleefde kosmopolitische stem, gesteund door Swamp Blues zijn perfect in par. Ik ga niet in op persoonlijke favorieten aangezien ieder nummer een voltreffer is die als een pijl genadeloos wordt afgeschoten door een ervaren levensschutter en nimmer zijn doel mist.
0
geplaatst: 12 juni 2015, 09:53 uur
Het is toch een icoon die Bob Dylan. Niet alles wat uit zijn handen komt is even goed geslaagd, maar ik ken geen enkele artiest die in de loop der jaren zo'n oeuvre heeft kunnen bijeen zingen. Time Out of Mind voelt in mijn ogen aan als een recenter werk, hoewel het toch ook alweer bijna 20 jaar oud is, en was het eerste album sinds Under the Red Sky waar hij nog eens met eigen materiaal afkwam. Het resultaat mag er zijn in ieder geval met een aantal onder je huid kruipende nummers. Love Sick is één van mijn favoriete Dylan nummers tout court, maar een Not Dark Yet of Tryin' to Get to Heaven komen ook serieus in de buurt. Highlands vind ik echter wat te lang doorgaan. Ben absoluut niet vies van de langere Dylan nummers (ik kan de keren niet meer tellen dat ik op de tram naar school heb gezeten met Desolation Row op repeat), maar dit nummer begint op den duur wat te slepen. Het is echter maar een kleine smet op een voor de rest uitstekend album.
0
geplaatst: 19 juli 2015, 13:34 uur
Erg goede Dylan plaat, die tijdens de release als een verassing kwam, eigenlijk was Dylan afgeschreven. Maar met Time out of mind zet hij zichzelf weer stevig neer en is vervolgens nooit meer van zijn troon gevallen. Misschien is dit wel zijn meest duistere en donkere plaat, geen hoop te bekennen, opgelopen blauwtjes en treurnis zet het menu hier voor, doorleefd en perfect gezongen, waardoor de donkere soms mystieke productie van Lanois nog beter tot zijn recht komt.
0
Hendrik68
geplaatst: 20 juli 2015, 12:43 uur
Met dat laatste zijn velen het niet eens. Ik ben een groot fan van Lanois, maar op deze plaat slaat hij de plank nogal eens mis. Het is bij vlagen te blikkerig. Reden voor mij om van de volle score af te zien.
0
geplaatst: 20 juli 2015, 15:56 uur
Hendrik68 schreef:
Met dat laatste zijn velen het niet eens. Ik ben een groot fan van Lanois, maar op deze plaat slaat hij de plank nogal eens mis. Het is bij vlagen te blikkerig. Reden voor mij om van de volle score af te zien.
Misschien zijn vele op MuMe het niet met mij eens maar dat is wereldwijd niet de enige criteria. Time out of mind is verre weg commercieel zijn succesvolste sinds Slow train coming, en de plaat kreeg bij het verschijnen betere kritieken dan alles wat hij had gedaan sinds desire. Daarnaast won Love sick een grammy. Dylan was er ineens weer. De 16 voorgaande Jaren was hij toch iemand van vroeger geworden die af en toe nog wel eens een plaatje maakte maar waar niemand meer echt warm voor liep. Time out of mind was in dat opzicht toch een triomph. Mede dankzij Lanois.Met dat laatste zijn velen het niet eens. Ik ben een groot fan van Lanois, maar op deze plaat slaat hij de plank nogal eens mis. Het is bij vlagen te blikkerig. Reden voor mij om van de volle score af te zien.
0
Hendrik68
geplaatst: 20 juli 2015, 16:04 uur
Ik zou zeggen, ondanks Lanois in dit geval. Maar ondanks dat blijft het ook voor mij puur genieten.
0
geplaatst: 4 december 2015, 22:40 uur
Deze plaat naar jaren weer eens uit de kast getrokken. De vinyl-versie, want die klinkt gewoon stukken beter (veel minder blikkerig) dan de cd-versie. Time Out Of Mind bevalt me prima. Nu beter dan ooit tevoren. Misschien is het een goede wijn die moet rijpen en na 18 jaar eindelijk op smaak is. Dit is het album dat OK Computer in 1998 afhield van een (verdiende?) Grammy voor Album of the Year.
De productie blijft voor mij een bescheiden struikelblok, maar ik moet zeggen dat de vinyl-versie, door de warme klank veel van mijn oorspronkelijke bezwaren heeft weggenomen. Tijdens het luisteren heb ik er ook even Tell Tale Signs (eveneens vinyl) bij gepakt, omdat hier veel outtakes van Time Out Of Mind op te vinden zijn. Met de koptelefoon op luister ik naar Red River Shore, Can't Wait, Marchin' To The City en de tweede versie van Mississippi. Ook deze nummers klinken erg warm op vinyl. Bovendien kun je op deze nummers goed horen hoe de nummers moeten hebben geklonken toen ze in de studio werden opgenomen, dus voordat ze gemixt werden.
Ik heb altijd gedacht dat Lanois verantwoordelijk is geweest voor de sound van deze plaat, het blikkerige vervormde geluid. Onlangs las ik dat het geluid van de harmonica op Tryin' To Get To Heaven na de opname door sound engineer Mark Howard op verzoek van Dylan door een "distortion box" is gehaald. Kennelijk zocht Dylan zelf bewust naar dit geluid. Wordt de plaat hierdoor beter? Voor mij niet. Ik zou heel graag dit album in zijn geheel willen beluisteren zoals het oorspronkelijk live in de studio is opgenomen. Tell Tale Signs licht een tip van de sluier.
Na het beluisteren van de nummers van Time Out Of Mind (inclusief de outtakes op TTS) stel ik mijn ideale versie van Time Out Of Mind samen. Tot mijn eigen verbazing hoort ook Make You Feel My Love tot die ideale versie. Met name dat nummer klinkt fantastisch op vinyl en hoewel het een niemendalletje is zorgt het voor een goede balans tussen die vele "zware" nummers. Hetzelfde geldt voor Dirt Road Blues.
Mijn ideale vinyl-versie:
Love Sick
Mississippi (de tweede versie op Tell Tale Signs)
Standing In The Doorway
Million Miles
Tryin' To Get To Heaven
Marchin' To The City
Not Dark Yet
Cold Irons Bound
Make You Feel My Love
Dirt Road Blues
Can't Wait (Tell Tale Signs)
Red River Shore
Ik vraag me af hoe dit album zou zijn ontvangen als bovenstaande versies erop hadden gestaan. Dan was dit een waar meesterwerk geweest, naar mijn mening beslist beter ook dan OK Computer...
De productie blijft voor mij een bescheiden struikelblok, maar ik moet zeggen dat de vinyl-versie, door de warme klank veel van mijn oorspronkelijke bezwaren heeft weggenomen. Tijdens het luisteren heb ik er ook even Tell Tale Signs (eveneens vinyl) bij gepakt, omdat hier veel outtakes van Time Out Of Mind op te vinden zijn. Met de koptelefoon op luister ik naar Red River Shore, Can't Wait, Marchin' To The City en de tweede versie van Mississippi. Ook deze nummers klinken erg warm op vinyl. Bovendien kun je op deze nummers goed horen hoe de nummers moeten hebben geklonken toen ze in de studio werden opgenomen, dus voordat ze gemixt werden.
Ik heb altijd gedacht dat Lanois verantwoordelijk is geweest voor de sound van deze plaat, het blikkerige vervormde geluid. Onlangs las ik dat het geluid van de harmonica op Tryin' To Get To Heaven na de opname door sound engineer Mark Howard op verzoek van Dylan door een "distortion box" is gehaald. Kennelijk zocht Dylan zelf bewust naar dit geluid. Wordt de plaat hierdoor beter? Voor mij niet. Ik zou heel graag dit album in zijn geheel willen beluisteren zoals het oorspronkelijk live in de studio is opgenomen. Tell Tale Signs licht een tip van de sluier.
Na het beluisteren van de nummers van Time Out Of Mind (inclusief de outtakes op TTS) stel ik mijn ideale versie van Time Out Of Mind samen. Tot mijn eigen verbazing hoort ook Make You Feel My Love tot die ideale versie. Met name dat nummer klinkt fantastisch op vinyl en hoewel het een niemendalletje is zorgt het voor een goede balans tussen die vele "zware" nummers. Hetzelfde geldt voor Dirt Road Blues.
Mijn ideale vinyl-versie:
Love Sick
Mississippi (de tweede versie op Tell Tale Signs)
Standing In The Doorway
Million Miles
Tryin' To Get To Heaven
Marchin' To The City
Not Dark Yet
Cold Irons Bound
Make You Feel My Love
Dirt Road Blues
Can't Wait (Tell Tale Signs)
Red River Shore
Ik vraag me af hoe dit album zou zijn ontvangen als bovenstaande versies erop hadden gestaan. Dan was dit een waar meesterwerk geweest, naar mijn mening beslist beter ook dan OK Computer...
0
geplaatst: 4 december 2015, 23:09 uur
Floater schreef:
Ik vraag me af hoe dit album zou zijn ontvangen als bovenstaande versies erop hadden gestaan. Dan was dit een waar meesterwerk geweest, naar mijn mening beslist beter ook dan OK Computer...
Ik vraag me af hoe dit album zou zijn ontvangen als bovenstaande versies erop hadden gestaan. Dan was dit een waar meesterwerk geweest, naar mijn mening beslist beter ook dan OK Computer...
Met 3 Grammy's voor de plaat zoals we hem kennen zou ik zeggen dat het album niet veel beter ontvangen had kunnen worden
0
geplaatst: 23 mei 2016, 10:16 uur
Naar het schijnt is er nog een andere variant van Time Out of Mind, namelijk de versie van Jim Dickinson.
Michael Chaiken, the aforementioned curator of Dylan’s vault, mentioned another fascinating find in that Rolling Stone interview a few months back: a “completely different version” of 1997’s Time Out of Mind, produced by the late, great Memphis musician Jim Dickinson
PitchforkI don't know, I haven't been able to tell what's actually happening. I know they were listening to playbacks, I don't know whether they were trying to mix it or not! [Laughs] Twelve musicians playing live - three sets of drums, [Whistles] it was unbelievable - two pedal steels, I've never even heard two pedal steels played at the same time before! It was, like, sheer chaos for an hour and a half and then eight minutes of beautiful music. The playbacks were chaos, when Dylan comes to mix it I think he's gonna be in a lot of trouble. I don't know man, I thought that much was overdoing it, quite frankly. I'm a big fan and you never know what a masterful producer can do - producing is quite a subversive activity - so I can't really make any judgements until I hear the mixes. All I was doing was playing piano, Augie Meyers [Sir Douglas Quintet] was playing organ.
Jim Dickinson
0
geplaatst: 28 maart 2017, 09:22 uur
De plaat die Dylan weer in de schijnwerpers zette en terecht. Na heel veel matige platen in de jaren 80, met als uitzondering 'Oh Mercy' in het jaar dat de meeste jaren 60 mastodonten hernieuwde energie en schrijflust vonden. TIme Out Of Mind is gewoon heel bijzonder en concurreert met zijn meesterwerken uit de jaren 60 en 70. Het was ook de opmaak naar de Dylan waarop ik totaal ben afgeknapt. Alles wat hierna komt, kan ik gewoon niet zo veel mee en zeker zijn laatste incarnatie van croonende zanger van het Amerikaanse songbook laat ik lekker aan mijzelf voorbij gaan. Deze plaat daarentegen heeft alles. Mystiek, blues, power, verrassingen en sterke teksten.
0
geplaatst: 5 mei 2017, 14:12 uur
Dit album is weer gevuld met prachtige muziek, eigenlijk zoals het hoort bij Dylan.
Toch vond ik Oh Mercy iets beter, omdat niet alle songs op Time out of Mind mij konden boeien. En dat zijn Million Miles en Can't wait, de rest is goed tot onovertreffelijk.
De driie echte uitschieters zijn naar mijn mening Standing in the doorway, Not dark yet en Trying to get to heaven.
Not dark yet behoort tot een van de mooiste songs van Dylan.
Alleen al door die drie juweeltjes kom ik tot een hoge score van 4.0*
Nog even over Highlands: dat dit nummer ruim 16 minuten duurt, is voor mij geen probleem.
Toch vond ik Oh Mercy iets beter, omdat niet alle songs op Time out of Mind mij konden boeien. En dat zijn Million Miles en Can't wait, de rest is goed tot onovertreffelijk.
De driie echte uitschieters zijn naar mijn mening Standing in the doorway, Not dark yet en Trying to get to heaven.
Not dark yet behoort tot een van de mooiste songs van Dylan.
Alleen al door die drie juweeltjes kom ik tot een hoge score van 4.0*
Nog even over Highlands: dat dit nummer ruim 16 minuten duurt, is voor mij geen probleem.
0
geplaatst: 13 september 2017, 12:16 uur
Ondanks enkele prima nummers blijven mijn bezwaren overeind: de productie van Daniel Lanois en de lengte. Lanois doet te veel met galm en vervorming en minder geniale songs als Million Miles en Can’t Wait hadden moeiteloos achterwege gelaten kunnen worden.
0
geplaatst: 18 januari 2018, 00:37 uur
Blijf of 3.5 sterren steken vanwege de tijdsduur. Een nummer als Highlands wordt zo uitgesponnen dat mijn aandacht verslapt en dat terwijl ik de stem van Bob Dylan op dit album prima verdragen kan. Hij klinkt lekker doorleefd en rauw. Uitschieters vind ik het schitterende Not Dark Yet, Trying To Get To Heaven, Cold Irons Bound en Make You Feel My Love. De productie van Lanois is herkenbaar en vind ik op de een of andere manier wel passen bij deze plaat.
0
Joint6
geplaatst: 28 mei 2019, 19:21 uur
Prachtige en sterke Bob Dylan album. Na magere jaren een nieuwe start van deze grootheid en ik vind het zijn beste werk sinds Desire. Topper !
1
Arbeidsdeskundige
geplaatst: 12 januari 2020, 16:18 uur
Dit is zo'n doorleefd en ruw album van deze grootmeester. Zijn stem klinkt heel rauw en de muzikale omlijsting staat als een huis.
1
geplaatst: 15 september 2020, 14:10 uur
Samen met "Oh Mercy" het enige album van Dylan dat ik echt goed vindt. Met dank aan Daniel Lanois.
* denotes required fields.