Marillion - Marillion.com (1999)

Tumble Down the Years is toch één van de allermooiste nummers van de band. Erg zoet, maar erg mooi....

Het is 1999 en een kille schoonheid biedt ons "Marillion.com" aan....
De mooie hoesfoto ten spijt is het geheel een kartonnen flutverpakking die enigzins goedkoop aandoet.
Veel fans kennen die mening ook op de muziek toe maar daar ga ik niet in mee.

Lekker luchtige opener, in tegenstelling tot de echte fans vind ik Marillion op zijn best als ze wat compactere songs maken en ik zal in deze CD niet teleurgesteld worden.
Saxofoons vind ik altijd leuk als toevoeging dus "Deserve" kan bij mij al bijna niet meer stuk, ook al stelt het verder niet zoveel voor.
Mooie spanningsopbouw in "Go" ,Steve Rothery hoor ik solos spelen die qua sfeer op "Clutching at Straws" niet zouden misstaan.
Het relaxte "Rich" luistert lekker weg, is afwisselend alhoewel Steve Hogarth wat schreeuwerig zingt irriteert mij dat niet.
"Enlightened" kabbelt maar wat voort en vergeet je al voordat het afgelopen is, kan je mooi even bij je hifi-installatie vandaan om koffie in te schenken ofzo.

"Built-in Bastard Radar" is wederom zeer laagdrempelig, ik lees weleens dat Marillion in deze periode gewoon popmuziek maakte maar daar ben ik het niet mee eens.
Daarvoor zijn de songs te doordacht en afwisselend, het merendeel luistert wel weg als ware het popsongs zo ook deze.
"Tumble Down the Years" weet echt te overtuigen, klinkt als een single en door de ingetogen benadering juist zo sterk.

Ze konden het niet laten, "Interior Lulu" duurt een kwartier, een sfeervol begin slaat op 4:30 ineens om in heftig instrumentaal gefreak om op 6 minuten weer gas terug te nemen.
Darna een wat stuurloos verloop met af en toe mooie stukken erin en de laatste 3 minuten zijn weer vrij heftig.
De afsluiter "House" kent de sfeer van een pauzemuziekje maar dan 10 minuten lang, gelukkig is het de laatste song maar van mij had het eraf gemogen.

Ik vind hem een stuk beter als de voorganger "Radiaton", vooral de eerste 8 songs laten een eenheid horen en die laatse 2 zie ik maar als een soort van bonus qua sfeer vind ik ze niet echt erbij horen.
Een ruime voldoende, 3,5 sterren dus.

Failure isn't about falling down, failure is staying down, aldus Steven Hogarth in Rich. Na het toch wel behoorlijk tegenvallende Radiation had de band kunnen blijven liggen, maar met Marillion.com slaagt men er toch in weer langzaamaan overeind te krabbelen. Het is geen topalbum, maar in tegenstelling tot zijn voorganger is er wel een consistente sound en rode draad door de nummers heen. Het is meer een rockalbum dan een progalbum, maar nummers als Deserve en Rich klinken toch wel erg lekker.

Het grappige is dat men met Interior Lulu dan weer een van mijn favoriete Marillion prognummers maakt, net zoals op This Strange Engine het geval was, moet er alsnog een nummer zijn wat in dat opzicht wat buiten de boot valt en daarmee eigenlijk ook het beste nummer van het album is. Wat ze in vredesnaam wilden bereiken met House is me overigens een raadsel, een van mijn minst favoriete Marillion tracks so far (en dat is nog minder favoriet dan Hope For The Future), die mellow jazz trek ik echt niet.

Verre van briljant, maar slecht is het zeker niet. Zal nooit mijn favoriet worden, maar in tegenstelling tot Radiation verwacht ik dat ik deze nog wel vaker uit de kast zal trekken.

De voorlopige tussenstand:
1. Afraid Of Sunlight
2. Brave
3. Clutching At Straws
4. Seasons End
5. Fugazi
6. Script For A Jester's Tear
7. This Strrange Engine
8. Misplaced Childhood
9. Holidays In Eden
10. Marillion.com
11. Radiation

House is een schitterende track vind ik zelf. Een beetje richting de TripHop. Mooi trompetje, ik draai het nummer graag.

Bij het nummer House krijg ik er zo'n late vrijdagavond gevoel van. Zelfde toeter als bij die soft-erotische series van Veronica begin jaren 90.

Dat is gewoon een trompet. Dat je nog nooit eerder een nummer met een trompet hebt gehoord verbaast me.

Overigens is de stijl van dat nummer richting triphop, en als je het mij vraagt, slaagt de band er prima in, om een nummer in die stijl neer te zetten. Knap hoor.

Tuurlijk heb ik wel eens een trompet gehoord maar die hele sfeer van dit nummer in combinatie met die trompet doet mij denken aan met Red Shoes Diaries.

Lijkt me een prettige gewaarwording. Mooie muziek en soft-erotische beelden die het oproept.
Jammer genoeg, werkt dat niet bij mij. Ik zou het wel willen.

Halfje omhoog. Heerlijke zwoele en geïnspireerde Marillion-plaat.

Mij ook een halfje omhoog. Ik had er een mindere indruk van in mijn gedachten. Het blijft nochtans wel een mindere Marillion, maar absoluut gezien geen slecht album.

Ik vind beide afsluiters, ik bedoel de laatste 2 nummers, zeer genietbaar en boven het gemiddelde uitkomen. Zwoel inderdaad met een lekkere ontsporing in Interior Lulu.

Ik doe mee en gooi er ook nog maar een halve ster bij op. Duurde lang voor ik deze echt kon waarderen, zal vast wel te maken hebben met het feit dat deze door de meesten niet als een van de band's beste werken wordt gezien. Nja, blijkt maar weer dat de aanhouder wint =p
Staat eigenlijk geen minder nummer, al zit er een (klein) dipje in halverwege met het net wat mindere drieluik Enlightened, Built-in Bastard Radar en Tumble Down the Years. Hoogtepunt voor mij is toch wel het prachtige Go!, wat een wereldnummer.

Tumble down the Years doet me altijd denken aan Breathless van Camel.
Ik houd wel van dat type zoetsappige, lichtvoetige pop.

Ben niet zo'n fan van het refrein van het nummer, verder is het een mooi popliedje inderdaad.

Valt me trouwens op dat dit album vooral door de productie weer meer een geheel vormt, vergeleken de ratjetoe op de vorige twee albums. Goed idee dus om Steven Wilson erbij te halen.

Dat lijkt mij eigenlijk altijd wel een goed idee!

Ik ben dit album in de loop van de jaren steeds beter gaan waarderen, mede door de schitterende live-uitvoering van Interior Lulu op een van de Marillion-weekenddvd's (2009 Port Zélande). Fantastisch werkelijk!!

Interior Lulu is een prachtnummer en zeker die liveversie inderdaad! Hopelijk dat ze die nog eens live te horen brengen. A Few Words From The Dead was ook al zo'n verborgen pareltje welke voor de STCBM-tour opeens werd afgestoft, dus de kans zit er altijd in.

Wisten jullie dat Wilson ook een grote invloed op Sunsets on Empire had?

Dit album heeft me nooit kunnen pakken en is naar verloop van tijd uit de collectie verdwenen. Het materiaal was me voor het grootste deel te bizar, bloedeloos en ongenietbaar. Zal er nog eens een luisterbeurt aan wagen maar ik beloof niks.

Go, Enlightened en Interior Lulu zijn pure progrock.

Verder is er een aantal pure popsongs (maar die stonden ook op Holidays in Eden en Season's End).

House is de vreemdste track, die niet had misstaan op Anoraknophobia. Een meer trip-hop achtige jam met trompet (!!!), maar wel erg lekker.

Dit is het album dat in zijn geheel zal worden gespeeld tijdens de komende Marillion Weekenden. Ik hoop dit jaar voor het eerst bij dit evenement aanwezig te zijn (Port Zélande).
Terug naar .Com: In het verleden heb ik dit album behoorlijk afgekraakt en enkele jaren naar mijn zolder 'verbannen' liggen. Mijn 'Built-in Progrock Radar' zal daar ongetwijfeld een belangrijke reden voor zijn geweest. Hoewel ik meerdere soorten muziek kan waarderen, kon ik bij Marillion maar moeilijk wennen aan de veranderingen in muziekstijlen.

De afgelopen jaren is mijn waardering voor .Com langzaam wat toegenomen. Hoogtepunten zijn Go, Enlightened en Interior Lulu - inderdaad: de prog(achtige) nummers - terwijl ik de meeste andere stukken redelijk tot goed vind. House vind ik echter nogal saai, maar de basis is goed genoeg om hier een prachtige live-uitvoering van te maken. Ik ben benieuwd...

Een van mijn minst favoriete albums.... Toch met een open mind afgelopen zondag een plek voor het podium in beslag genomen. Is het luisteren het niet waard dan maar zorgen dat ik het allemaal goed kan zien was het credo. En er was genoeg te zien en ja, ook te horen. Marillion weet natuurlijk ook donders goed dat ze met dit album niet bepaald hun sterkste werk hebben afgeleverd en alleen de nummertjes in de juiste volgorde over spelen zal geen geschiedenis schrijven. Daar hadden ze een oplossing op gevonden. Het belangrijkste was dat ze een keur van gastmuzikanten hadden uitgenodigd, iets wat ik niet eerder had meegemaakt bij hun. Zo nam een heus strijkensemble het orkestrale gedeelte voor hun rekening, Een trompettist en een saxofonist kwamen toen dat nodig was een deuntje meeblazen en John Helmer kwam ook nog een riedeltje meespelen. Daarnaast was het geluid en lichtshow fe-no-me-naal. H had zijn lolbroek aangetrokken en het publiek was euforisch. Ja, zo klonk een middelmatig album opeens waanzinnig!
Moet dit niet elders op het forum ipv hier zal menig lezer denken??? Nee, voorgaande lap tekst was slechts een inleiding over mijn keuze dit album een hogere waardering te geven. een half puntje erbij voor deze studioplaat. Meer gaat het echt niet worden.

Voorheen vond ik Radiation altijd een beduidend minder goed album dan Marillion.com, maar ik merk nu toch wel dat dit album zich toch echt schuldig maakt aan 'te standaard' zijn in een aantal opzichten, waar Radiation in ieder geval nog experimenteel is. Dit geldt niet voor de twee langere tracks, waarvan vooral Interior Lulu genieten is, maar House vind ik dan weer echt oersaai. Deserve is nog steeds wel een fijne track en ook Go! kan mijn goedkeuring best verdragen, maar het is allemaal wel heel erg veilig en simpeltjes. Het beledigt me niet, daarvoor is de kwaliteit nog hoog genoeg, maar prikkelen doet het ook bijna nergens.

Ligt het trouwens aan mij, of klinkt Built-in Bastard Radar bij vlagen heel erg als Acda en de Munnik's Laat Me Slapen?

Voorlopige tussenstand:
1. Brave
2. Clutching At Straws
3. Fugazi
4. Script For A Jester's Tear
5. Afraid Of Sunlight
6. Seasons End
7. Market Square Heroes
8. Misplaced Childhood
9. This Strange Engine
10. Holidays In Eden
11. Radiation
12. Marillion.com

Had ik er nog niet in gehoord, maar het kan er ook nog wel bij... een van hun beroerdste nummers.

Het borduurt een beetje voort op de fantasieloze richting van Radiation. Het geluid is wel beter, maar er staat niets op wat me raakt. Aan de andere kant is het wederom nergens slecht. Marillion begint hier toch wel echt een oude lullenband te worden vanwege het bijzonder hoge luistervriendelijkgehalte. Het is simpelweg te saai om een voldoende te kunnen krijgen. Ik ga hier ook Radiation de voorkeur geven. Als ik in die dagen fan was, zou dit het afhaakalbum geworden zijn.


Tussenstand:
1. Misplaced Childhood
2. Fugazi
3. Script For A Jester's Tear
4. Brave
5. Afraid Of Sunlight
6. Clutching At Straws
7. Market Square Heroes
8. Season's End
9. This Strange Engine
10. Holidays In Eden
11. Radiation
12. Marillion.com

Grappig te lezen tijdens mijn herontdekking van de band dat er over het algemeen 2 albums flink verguisd worden (.com en Radiation) en dat Brave door iedereen op handen wordt gedragen.
Laat ik nu heel veel moeite hebben met Brave (vroeger al) en juist Radiation een erg fijn album! Maar.com steekt met kop en schouders onder alle Marillion-albums uit. Ik kan er echt weinig van maken op het moment. Go! en House zijn nog wel mooi.

Een aantal luisterbeurten verder en er is een lichte waardering ontstaan. De eerste 5 nummers zijn eigenlijk best okee. Dan komen er 2 nummers die ik nu nogsteeds zwak vind. Interior Lulu is de eerste 10 minuten zeer goed te pruimen, maar duurt toch 5 minuten te lang. En House is een lekkere zaterdagavond jazz nummer.
Toch nog 3*

Uit de periode dat ik dacht dat Marillion het niet meer had. 3 albums achter elkaar die ik minder vond. Go en Interior Lulu kon ik pas veel later waarderen en te weinig voor een goed album.
Hierna gelukkig voorzichtig herstel met Anoraknophonia en daarna vonden ze eindelijk een richting die ze goed past in dit millennium.

Vanwege Interior Lulu in de Marillion meter ook het album nog eens opgezet. Het is best oké, maar gewoon niet wat je wilt horen als je een Marillion album opzet. En ongetwijfeld door anderen veel beter gedaan.
Al met al een leuke luisterervaring, maar niet meer dan dat.

Ik vind dit een verfrissend en fijne popplaat en samen met Somewhere Else en Marbles het fijnste van de band sinds Afraid of Sunlight.

Deze plaat heb ik echt stukgedraaid, kon er geen genoeg van krijgen. Mijn smaak is inmiddels veranderd, maar voor de nostalgie toch een 3,5*

Dat is mooi gesproken

Mooi verstopte nummers als Go en Tumble down… helaas ook wat mindere nummers. Maar toch een onderschat Marillion album, de productie is wat rommelig. Misschien dat daar eens wat nuances in aangebracht moeten worden. Dan kan het hele album misschien nog wel eens een heel verrassend geheel worden.

geweldige plaat van Marillion. Opvallend in de discussies hier naar het verleden is dat veel mensen na verloop van tijd dit album zijn gaan opwaarderen. Deze plaat past in de opgaande reeks naar Anoraknophobia en Marbles, veel melodie, en onderhuidse prog. Bij mij komt-ie goed binnen, aangename lekkere nummers zonder echt enorme uitschieters naar boven. Leuke vondsten (triphop en blazers, weer eens een keer wat anders, dus leuk). De volgende plaat (Anorak) vind ik een van de beste van Marillion vanwege de enorme verschillen, de humor, de pakkende licks en wendingen, en dat hebben ze hier ook wel een beetje bij .com. Geweldige bas-sound van die Trewavas, en Hogarth heeft zo'n geweldige emo stem, dat doet wat met nummers die al lekker klinken. Voor mij prima geslaagde CD.