Bob Dylan - Oh Mercy (1989)

Onverwacht sterke come-back van de zanger. Tekstueel en muzikaal een genot en mooi opgenomen, dankzij de samenwerking met klankkunstenaar Lanois. Helemaal gladjes verliep deze samenwerking niet, hoe kon het ook anders en de versie van Most of the Time zónder de productie van Lanois die later in de Bootleg-reeks verscheen, is tsja, toch wel wat meer écht Dylan, en beter.

In mijn Dylan zoektocht stuit ik op dit album n.a.v het nummer Shooting Star op zijn unplugged plaat. Zal deze eens gaan beluisteren want de kritieken zo te lezen zijn overwegend positief.

Pak dan meteen Modern Times erbij. Ook zo'n parel !!

Modern Times staat al in de kast en ben ik nu aan het beluisteren, vrijdag heb ik Oh Mercy binnen!

Een van de betere Dylan platen wat mij betreft. 29 jaar na dato ontdekt, lekker vlot allemaal weer?. De productie van Lanois vind ik een meerwaarde, nummers als Man In The Long Black Coat & Most Of The Time vind ik ijzersterk. Goed album met een heerlijke afsluiter.

Een van de weinige albums van Dylan die ik wel goed kan verteren.
Mooie herkenbare productie van Daniel Lanois, dat geluid tilt het album naar grote hoogte.

Heerlijk album met een mooie mix tussen uptempo en het trage van Dylan. Na 30 jaar mogen we dit album tijdloos noemen. Erg fijn met een mooie whisky in de buurt.

Dat laatste klinkt me absoluut als een aanbeveling in de oren. De andere berichten ook trouwens. Ik heb deze lang geleden wel eens in zijn geheel beluisterd en hij staat nog altijd op mijn wensenlijst. Political world, Ring them bells en Shooting star ken ik redelijk goed vanuit andere bronnen. De laatste van zijn Unplugged-plaat, de middelste omdat-ie diverse keren gecoverd is (ik heb o.a. een versie van Heart) en van de eerste weet ik eerlijk gezegd niet meer hoe dan komt. Kan het zijn dat dat de single van het album was? EDIT: ja dus - en met Ring them bells op de B-kant, da's nog eens een mooi hebbedingetje.

Hoe dan ook, met overwegend goede songs en de meerwaarde van de Lanois-geluidsbehandeling zou dit zomaar eens de beste van Bob uit de jaren tachtig kunnen zijn (hoewel dat op zich niet heel veel zegt... ). Ik zie dat-ie bij Amazon.de in die serie van 3 voor 15 euro zit. Ik denk dat ik 'm bij een volgende bestelling daar maar eens aan ga toevoegen.

Ring them bells werd ook door Joan Baez gecoverd o.a. op een live cd, die dit lied als titel heeft.

Dat lijkt me vrij zeker.

Na een trits mindere platen sloot Dylan de jaren tachtig waardig af met deze plaat. Ik sluit aan bij Wandelaar en Gaucho dat dit wel eens het beste van Dylan zou kunnen zijn uit de jaren tachtig.

Rough and Rowdy Ways !

Wat ik nooit begrepen heb, is waarom het nummer Series of Dreams nog de uiteindelijke tracklist van deze cd gehaald heeft. Twee jaar later verschijnt hij op de Bootleg series 1-3 alsnog maar zou zo'n fantastische afsluiter van deze mysterieuze cd zijn geweest.

Ondanks dat Series of Dreams één van mijn favorieten is kan ik me voorstellen dat Bob hem niet in het geheel vond passen.

Ik herinner me nog hoe hoog in 1989 mijn verwachtingen waren toen Dylan bleek te hebben samengewerkt met de man door wiens productiewerk ik indertijd totaal overdonderd was dankzij Peter Gabriels So, het solodebuut van Robbie Robertson en natuurlijk Lanois' onvolprezen eigen debuut Acadie (plus later nog onder andere Wrecking ball van Emmylou Harris). Dat het resultaat desondanks voor mij net niet het niveau van Dylans beste werk haalt komt gedeeltelijk door een zekere overdrevenheid, een bepaalde nadrukkelijke plechtigheid die Ring them bells en Disease of conceit parten speelt, en gedeeltelijk door de lichtgewicht-composities Where teardrops fall en Everything is broken (zet bij dat laatste nummer John Fogerty achter de microfoon en je hebt een goede opvuller voor een gemiddelde CCR-plaat).
        Daar staat tegenover dat ik hier ook een aantal uitzonderlijk sterke songs op aantref: het ondanks (of –cliché alert– dankzíj?) het gebruik van slechts één akkoord bijzonder spannende Political world, het duistere Man in the long black coat, het kwetsbare Most of the time (met een brug die de spanning nog eens extra opschroeft) en het uiterst openhartige What good am I? (vrij intens gecoverd door Tom Jones op Praise & blame). Hoogtepunt voor mij is echter What was it you wanted, in opzet schijnbaar heel simpel, maar met een perfecte begeleiding die een subtiele aanvulling vormt op Dylans eindeloze reeks vragen die evolueren van vrijblijvend tot existentieel met een tussenstop bij de Bijbel, een reeks die geen antwoorden krijgt (of geeft) maar uiteindelijk misschien een spiegel vormt voor de aangesprokene – of de luisteraar.
        Dankzij dat geweldige nummer en de daaropvolgende ontroerende afsluiter kom ik uit op vier matige en zes sublieme nummers, hetgeen hier zoals gezegd voor mij niet een plaat uit de buitencategorie in Dylans catalogus van maakt, maar wel een zeer gewaardeerde, met bovendien een sound en een sfeer die het heel begrijpelijk maakt waarom Dylan zicht acht jaar later opnieuw tot Daniel Lanois wendde. Mede daarom toch een vrij essentiële plaat in Dylans oeuvre. (Overigens zal de echte Dylan-fan dit vermoedelijk al weten, maar omdat het in slechts één van de voorgaande 134 berichten ter sprake komt vermeld ik nog maar even dat dit één van de twee platen is waarvan de ontstaansgeschiedenis in Chronicles vol. 1 behoorlijk uitgebreid aan bod komt.)

Na ongeveer 5 jaar dit album weer eens beluisterd! Het blijft een prachtig stuk muziek en ook naar mijn mening zijn beste in de jaren 80. Enig klein minpuntje vind ik Ring them bells, beetje gewoontjes!
De productie vind ik top, ik hou wel van dat heldere geluid. Een kwestie van smaak.
Zijn volgende reguliere album Under the Red Sky ken ik helemaal nog niet, dus ik ben wel benieuwd of hij ditzelfde niveau kan handhaven.

Wat heeft Man in a Long Black Coat toch een prachtig geluid, doet me denken aan
Lee van Cleef in een spaghetti western.

37 studioalbums heeft de 81 jarige Bob Dylan in zijn carriere gemaakt, en "Oh Mercy" uit 1989 is zijn mooiste.
(Yield duikt nu even weg )

Nee hoor, dat kan ik me best voorstellen. Dit is een dijk van een plaat.

Op "Stef Kamil Carlens & The Gates of Eden " speelde Stef een aantal nummers van deze uitstekende Dylan plaat. Reden te meer om Oh Mercy nogmaals te beluisteren. Blijft magistraal .

Nooit fan geweest van Bob Dylan, zijn stem kan me mateloos irriteren en mijn soort muziek is het totaal niet. Maar op dit album is zijn stem bij vlagen aangenaam te noemen en opener Political World trok me gelijk het album, maybe wel het leukste nummer van Bob so far voor mij. Ook Long Black Coat heeft een erg lekkere vibe, maar daar houdt het ook wel gelijk op voor me. De rest vind ik stukken minder.

Misschien is de soundtrack van de film I'm Not There iets voor jou. Allemaal Dylan nummers, maar Bob zelf zingt er maar één van.

Infidels en met name Oh Mercy zijn jaren 80 pareltjes uit de Dylan catalogus. Met producer Daniel Lanois zou Dylan eind jaren 90 nog een uitschieter maken; Time out of mind. Fantastische muziek, je kan er eindeloos naar blijven luisteren en ontdekt regelmatig weer nieuwe dingen.