John Coltrane - A Love Supreme: Live in Seattle (2021)

Ja daar is ie dan! Ik moet toegeven dat mijn hart er wel wat sneller van gaat kloppen. Dit kan best wel eens een klassieke Trane opname zijn. De A Love Supreme suite live met het klassieke kwartet ná Ascension. Met gastoptredens van Pharoah Sanders en Carlos Ward. Ward is niet per definitie een favoriet van mij maar ik ben wel benieuwd wat Sanders met deze klassieke Coltrane Suite doet.

Al met al lijkt ie me een stuk interessanter dan de vorige Coltrane release ‘Blue World’. Maar deze zal bij het grote publiek wellicht minder aanslaan want minder toegankelijk.

Dus dit is een andere liveopname van A Love Supreme dan die al jarenlang als bonustracks bij veel cd-releases zit? En waarvan volgens mij in de liner notes stelling werd beweerd dat het de enige was?

Yup een geheel andere versie uit een hele andere tijd!

Eerste sample klinkt veelbelovend.

Sowieso een interessante release natuurlijk!

Ja, dit vind ik erg fijn!

Fantastisch om deze gecontroleerde chaos te beluisteren terwijl je door de ongecontroleerde chaos van het Amsterdamse stadsverkeer fietst. Alles en iedereen vertraagt en vervaagt. Wat zijn al deze 2021-druktemakertjes toch onbeduidend terwijl de meester spreekt. De drumsolo veegt ook de vloer aan met iedereen die denkt iets belangrijks te hebben te zeggen.

Helaas is hier wel duidelijk dat Tyner er geen zin meer in had. Hoofdrol voor de drums en saxen.

Ik vind de originele speelduur van A Love Supreme altijd zo prettig, kort maar krachtig! Ik ben bang dat ik dit dus een beetje te veel van he tgoede zal zijn. Ik heb ook weinig met het spel van Pharoah Sanders..

Toch benieuwd, ik ga er komend weekend tijd voor maken.

Hij draait hier nu ook. Voor nu heb ik twee woorden: holy fuck!

Precies dat. Deze kan wat mij betreft ook op mijn verlanglijst, maar ik heb vandaag al diep in mijn buidel getast voor wat gave tweehandsjes (waaronder Coltrane).

Met: John Coltrane (tenor saxophone, percussion), Pharoah Sanders (tenor saxophone, percussion), Carlos Ward (alto saxophone), McCoy Tyner (piano), Jimmy Garrison (bass), Donald Garrett (bass), Elvin Jones (drums)

Tijd voor een betere analyse dan ‘holy fuck’. De plaat is weer de volle 100% in mijn straatje. Zeer de moeite waard, maar weet op voorhand twee dingen:

- De geluidskwaliteit is verre van optimaal. Elvin en McCoy zijn uitstekend opgenomen, de saxen klinken daarentegen ver weg. Het is tenslotte een amateur live opname. Mocht zoiets je makkelijk ergeren of ben je fulltime audiofiel, dan zou ik deze plaat lekker links laten liggen.
- Het is maar een jaar later dan de opname van zijn klassieker, echter: Trane zit hier in totaal andere fase, met een heel andere band. De muziek is dus beduidend vrijer en minder toegankelijk dan de klassieker zelf.

Die twee waarschuwingen in acht nemend kun je hier héél erg van genieten. Coltrane speelde de suite van ‘A Love Supreme’ eigenlijk zelden live. Des te kleiner dus ook de kans dat er opnames van zijn. Trane schijnt het alleen gespeeld te hebben wanneer alle omstandigheden juist waren. Het was tenslotte een beetje zijn heilige graal. De opnames van Antibes zijn inmiddels bekend maar deze opnames hebben heel lang in het archief van saxofonist/fluitist Joe Brazil gelegen.

De muziek is opgenomen in ‘The Penthouse’ in Seattle. Er waren niet heel veel grote jazz-sterren die Seattle aandeden, aangezien het toch een beetje een uithoek was. Coltrane deed een tour aan de westkust en daar voegden Pharoah Sanders en Donald Garrett zich bij het klassieke kwartet. Trane besloot hen verder mee te nemen op tour. Concerten van Coltrane waren open voor allerlei muzikanten om mee te spelen, hoe onervaren dan ook. Carlos Ward woonde destijds in Seattle en mocht hier mee jammen. Hetzelfde gold voor David Friesen, hier wel in het publiek maar niet op het podium.

De boel lijkt wat stroef op gang te komen, alsof men even warm moet worden maar zodra McCoy Tyner het thema inzet volgen de eerste noten en ben je gelijk weer thuis. Coltrane’s solo’s waren hier geëvolueerd onder invloed van Albert Ayler en een piepjonge Pharoah Sanders die alle ladders over boord hadden gegooid. Heftige overblows dus en hetzelfde geldt voor Sanders die een fantastische solo speelt hier. En Elvin is echt een beest, op deze hele plaat lang trouwens. Hoewel de speeltijd haast het dubbele van de originele suite is kent deze plaat niet de gigantisch lange solo’s die je op andere live-opnames uit die tijd hoort. Sterker nog: de tijd lijkt redelijk democratisch te zijn verdeeld over alle spelers.
Tijd voor een kort intermezzo van een bas duet en daarmee een welkome adempauze. De bas van Garrison werkt altijd uiterst meditatief. En ondanks dat het volledig los staat van de conventionele ladders en akkoorden klinkt het bijzonder warm een aangenaam.

En dan: tijd voor Resolution! Hier begint het kwartet ouderwets te swingen. Dan is het Ward die de spits afbijt en dat doet hij zeker niet onaardig. Het moet wat voor hem zijn geweest om mee te mogen spelen met het klassieke kwartet. Zijn spel lijkt op een mengelmoes van Dolphy en Marion Brown. Toch is het Trane’s solo die werkelijk weer alle grenzen doorbreekt: wat een sound en wat een intensiteit. De energie is in ieder geval weer direct terug. Op Pursuance lijkt de band nog een tandje bij te zetten (serieus, Elvin Jones moet een bovenmenselijk uithoudingsvermogen hebben gehad). Pharaoh… wat een God hier zeg. Fantastische solo waarin hij alles bij elkaar schreeuwt zonder zichzelf helemaal te verliezen. Er zit genoeg lijn in maar toch stijgt hij boven zichzelf uit. Daarna: eindelijk te beurt om te shinen voor McCoy. En hoe… Men zegt dat hij zich rond deze tijd minder op zijn plaats voelde maar daar is hier niets van te horen. Hij klinkt zelfverzekerd en een tikkeltje vrijer dan in de studio. Maar vooral zijn adembenemende techniek blijft indrukwekkend. Je hoort hier de basis voor zoveel andere jazzpianisten.

Hoe kun je mooier afsluiten dan met Psalm: de compositie waar Coltrane zijn eigen woorden aan God reciteert met zijn tenor sax. Aan het eind vraagt iemand Trane na bijna 80 minuten als een beest spelen: so, that’s it? Trane met zijn gebruikelijke humor: yeah it better be man!

Alles bij elkaar een beduidend interessantere release dan ‘Blue World’. Frustrerend blijft dat iedereen weet dat er veel meer op de planken ligt, zelfs terwijl een deel verloren is gegaan bij een enorme brand. Er schijnt zelfs nog veel onuitgebracht studiomateriaal te zijn. En de geschiedenis leert dat dit niet per se mindere platen hoeven te zijn (Sun Ship, Transition, Living Space, Stellar Regions). Het is jammer dat Ravi zo weinig prijs geeft. Ik zou elk jaar wel een nieuwe Impulse! release lusten.

Zoals gezegd: de geluidskwaliteit is niet optimaal. Het is jammer dat de solo’s van Trane, Sanders en Ward nogal ondergesneeuwd worden door de drums van Elvin. En toch: het heeft ook iets bijzonders. Ik ben er vrij van zeker dat de muziek die bewuste avond, precies zo klonk. Ook nu nog overstemmen de drums vaak de sax, zelfs in bijvoorbeeld het Bimhuis. En dat is wel een beetje de essentie van deze plaat. Het is alsof je zelf zit te zweten daar in ‘The Penthouse’. Het moet een buitenaardse ervaring zijn geweest. Ik luister nu al 15 jaar naar jazz naar zoveel verschillende artiesten en stijlen. Maar er is echt werkelijk niets zoals Coltrane. Ik luister soms bewust even een periode niet naar zijn muziek. Maar zodra ik hem hoor raak in vervoering en draai ik dagenlang niets anders meer. Deze hele band neemt zo’n unieke plaats in, in de jazzgeschiedenis. Ik heb er verder geen woorden meer voor. Adembenemend.

Mooi stuk! Al zegt 'holy fuck' soms ook al genoeg.

Moet 'm zelf nog beluisteren, en dat ga ik zeker doen, als de tijd daar is. Vooral benieuwd naar Sanders, de laatste tijd ben ik hem steeds meer gaan waarderen.

Heel goed verhaal weer Soledad, dankjewel, maar dat holy fuck dekte de lading al behoorlijk goed, toch?

Ik dacht dat het aan Spotify lag, maar het ligt dus aan de opname dat de blazers meer naast dan op het podium lijken te staan. Neemt niet weg dat dit natuurlijk een uniek document is en ik ga 'm zeker ook bestellen.

Goeie foto ook, hoe het lijkt alsof Coltrane wat bedenkelijk naar Impulse! kijkt. Zo van: jullie gaan dit vast ooit een keer uitbrengen.

Het geluid is in het begin inderdaad wel iets minder, maar verder: een nog betere manifestatie van een toch al perfect album.

En dan nu nog even hopen dat er ook een liveversie van A Love Supreme bestaat met zijn laatste Quintet, of is het stuk toen niet meer gespeeld?

Die bestaat hoor

John Coltrane - Live in Antibes, 1965 (1999) - MusicMeter.nl

Edit: ik zie dat je quintet zei en niet quartet. Nee die is er (nog) niet helaas.

In het Belgische weekblad HUMO las ik gisteren een nogal negatieve (en wel erg gemakzuchtig geschreven) recensie (score: 2/5). Hoewel ik de recensies in dat blad verre van altijd volg (lees: ben het er vaak niet mee eens), was hier blijkbaar de geluidskwaliteit een groot struikelblok, alsook de aanwezigheid van Pharoah Sanders, die de recensent blijkbaar maar een ergerlijke druktemaker vond. Nu, wat dat tweede betreft, zit het voor mij wel snor dan, denk ik.

Maar alvorens ik dit ga beluisteren misschien toch nog wat advies van de liefhebbers hier: is de geluidskwaliteit dermate een probleem? Want de studio-plaat heb ik enorm hoog zitten, vandaar.

Ik heb m besteld, hij is onderweg, kan dus nog niet beoordelen. Soledad is vrij negatief, maar AllMusic noemt de geluidskwaliteit, ondanks dat slechts met 2 mics is opgenomen en Trane af en toe wegvalt, goed. Dat klonk mij bemoedigend genoeg in de oren om de CD toch te willen hebben.

Deze ochtend besloten om het nieuwe jaar met Trane in te zetten, en na Sun Ship eerder vandaag (geweldige plaat overigens) me nu eindelijk overgegeven aan deze live-plaat. En het is toch wel een spektakel!

Vooreerst: de geluidskwaliteit stoort me hier allerminst. De drums klinken inderdaad erg luid en bij momenten overheersend, maar volgens mij ligt dat ook wel een beetje aan Elvin Jones zelf, een onnavolgbaar beest - de machtige solo die hij in de eerste interlude, als ik me niet vergis, speelt, spreekt boekdelen!

Verder is het vooral Trane zelf die schittert, natuurlijk, met Sanders aan zijn zijde. We horen wel wat onderlinge duels, maar de twee meesters gunnen elkaar vooral de ruimte, wat erg goed werkt. Nu, aan de studio-opname kan deze performance vooralsnog niet tippen (dat zal ook wel een sentimentele factor hebben), maar bij momenten word ik hier compleet weggeblazen door Trane en zijn band. Het spirituele meesterschap van de leider zelf, het woeste uitvaren van Sanders, de machtige roffels en combinaties van Jones.. En daartegenover de contemplatieve Garrison en een bescheidener klinkende McCoy Tyner (al hoor je het technisch meesterschap in alles terug).

Deze vrije interpretatie van zijn eigen meesterwerk, maar dan een jaar of wat na dato, leunt tegen de perfectie aan voor mij, zoals wel meer werk van Trane. Hopelijk wordt de rest ook eindelijk 'ns van de verstofte archiefplanken gevist, zodat wij er allemaal van kunnen genieten!

4,5 sterren

Holy shit! Waanzin!

Ik zit net naar de lange en fantastische piano solo op Pursuance te luisteren en kan het hier volmondig niet mee eens zijn. Fantastische solo zeg!