Angus & Julia Stone - Life Is Strange (2021)

Mijn interesse in broer en zus werd wel steeds minder en ook solo hou ik het niet echt goed meer bij, maar ik moet zeggen dat ik dit best een fijn album vind.

Het is de soundtrack bij een videogame: Life Is Strange: True Colors, maar kan gezien worden als een gewoon album, de opvolger van Snow.

Het komt ontspannen over: gewoon doen wat ze goed kunnen. Opwindend?! Nee, niet echt, maar dat zijn ze wat mij betreft nooit geweest. Dit klinkt lekker en meer verwacht ik niet van Angus en Julia.

OH yes hier had ik even geen rekening mee gehouden

zo snel mogelijk draaien dit

Kon deze van de week nog niet opzetten vanwege missende tracklist en info maar eindelijk is hij uit en kan ik hem draaien. Het is een score voor een XBOX game wat in september uit gaat komen. Persoonlijk zie ik dit gewoon als een volledig op zich zelf staande album wat gewoon voortborduurt op hun vorige albums. Lekker wegdromen dus.

Of ik behoefte heb aan nog een album van dit duo moet blijken na een paar draaibeurten, maar wat klinkt For a dream direct aangenaam zeg.

Prachtig folkse verrassing op het eerste gehoor. Mooie muzikale invulling waar aandacht aan is besteed. Er zitten wel wat gerecyclede teksten op (Mainstreet op Blue bijv.) maar dat drukt de pret voor mij nog niet.

Living Underground is tot nu toe mijn favoriet. Heerlijke track!

Het niveau van down the way gaat het nooit meer worden helaas. Ik ben bang dat dit het wederom niet gaat worden voor mij, maar ik hou nog even vol.

Dat is zeker een mooi nummer. Daar zitten veel "New Wave" invloeden in en dat geeft hun muziek een nieuwe wending.

Wat was dat een verrassing zeg begin deze week toen Angus & Julia Stone deze release bekend maakten. Eerste indruk is top. Het album begin echt megasterk. Heavy Gets Light en Living Underground springen er voor mij echt uit op dit album. De tweede helft is mooi en ingetogen, maar maakt vooralsnog nog iets minder indruk. Hier en daar vernieuwend maar ik hoor ook veel elementen van voorgaande albums. Qua sound sluit het mooi aan op de voorganger. Een fraai vervolg op Snow dat de komende weken op repeat staat bij mij. Hopelijk snel op vinyl verkrijgbaar.

Een forse tegenvaller, deze plaat. Down The Way vond ik echt uitstekend en hun liveoptreden in de Melkweg destijds was een van de betere van dat jaar. Maar ik kan niet naar dit album luisteren. Vervelende, saaie neuzelplaat, ik kan er niets anders van maken na een paar luisterbeurten. Ik zet hem net zelfs geïrriteerd af. Jammer, maar broer en zus verdwijnen zo langzaam van mijn radar. Misschien dat ooit een liveoptreden nog weer eens nieuw leven kan inblazen, wie weet.

Heel herkenbaar.....voor mij werd het na down the way ook alleen maar minder. Dat was voor mij een parel en een geweldige ontdekking destijds. "Het gevaar" is wel dat ze nooit aan de verwachtingen kunnen voldoen als dat het referentiekader is.
Ik heb dit album met een koptelefoon beluisterd en toen kwam het beter binnen bij mij. Minder "geneuzel" en meer details. Desalniettemin zal ik dit wederom niet fysiek aanschaffen denk ik, of er moet nog wat gebeuren. Ik geef het album een voldoende.

Dit vind ik zeker niet vervelend om naar te luisteren. Op het eerste gehoor zelfs beter dan de paar voorgangers, wat mij betreft. Het niveau van Down the Way halen ze niet maar goed, dat is geen schande. Nog maar eens wat vaker draaien om ook favorieten aan te kunnen wijzen

Wat een saaie plaat. Ik heb het album 3x geluisterd, maar geen van de keren heb ik iets memorabels gehoord. Het enige wat me opviel is het recyclen van de tekst van het nummer Main Street bij het nummer Blue. Jammer, dit duo kan veel beter, dat ze hebben al meermaals laten zien. 2,5*

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Angus & Julia Stone - Life Is Strange - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Angus & Julia Stone - Life Is Strange
Life Is Strange van broer en zus Angus en Julia Stone is de soundtrack bij een game, maar het is ook een zeer aangename soundtrack voor de ‘Indian summer’ die hopelijk nog gaat komen

Zomaar opeens stond een nieuw album van Angus en Julia Stone op de streaming media platforms. Het blijkt een zeer aangenaam album, dat ook nog eens beter is dan het vorige album van het Australische duo. De instrumentatie is wat interessanter, maar de meeste verleiding komt ook dit keer van de stemmen van Angus en vooral Julia, die met haar zwoele vocalen alle donkere wolken van de afgelopen weken verdrijft. Angus en Julia Stone zijn de sympathie van de critici wat kwijt geraakt na hun eerste albums, maar op Life Is Strange is niet zoveel aan te merken. Het is vooral een heel aangenaam album om bij te luieren, maar het steekt bij net wat meer aandacht ook knap in elkaar.

Afgelopen vrijdag was daar opeens Life Is Strange van Angus en Julia Stone. Het album was zover ik weet pas voor veel later dit jaar aangekondigd en is vooralsnog ook niet fysiek verschenen. Life Is Strange is ook geen gewoon album, maar de soundtrack bij de game Life Is Strange: True Colors, die binnenkort verschijnt.

Ik ben absoluut niet thuis in de gamewereld, maar Life Is Strange kan, als ik naar de bijbehorende soundtrack luister, zeker geen doorsnee game zijn. De muziek van Angus en Julia Stone is immers zo dromerig dat ik me niet kan voorstellen dat het mee zal vallen om lang bij de les te blijven, wat in de meeste games toch een vereiste is. Zelf beluister ik Life Is Strange overigens als een regulier album van broer en zus Stone, want zo klinkt het.

Life Is Strange is de opvolger van het inmiddels vier jaar oude Snow, waarop het geluid van het Australische tweetal wat zoeter en lichtvoetiger was dan op de eerdere albums. Ik was zelf overigens best te spreken over het album, al is het slechts als ‘guilty pleasure’, maar de meeste kritieken waren niet mals.

Sindsdien hebben we het moeten doen met het solowerk van Angus en Julia. Angus timmerde aardig aan de weg met zijn band Dope Lemon en Julia liet eerder dit jaar van zich horen met haar soloalbum Sixty Summers, dat ik persoonlijk een draak van een album vond en vind. Het geluid van Angus en Julia Stone is op Life Is Strange gelukkig niet heel erg veranderd en klinkt direct vanaf de eerste noten vertrouwd.

Waar het soloalbum van Julia Stone me, ondanks haar zwoele vocalen, vooral tegenstond, is Life Is Strange een album dat zich direct aangenaam opdringt. Ook Life Is Strange is niet zo goed als de eerste twee albums van Angus en Julia Stone, maar het kan de concurrentie met Snow makkelijk aan.

Na een paar keer horen vind ik het nieuwe album van het Australische duo een stuk beter dan hun vorige album. In muzikaal opzicht klinkt het net wat minder gepolijst en een stuk interessanter, al is het niet zo puur en folky als op de eerste albums.

Life Is Strange is een heerlijk album om de zomer, of op zijn minst het gevoel het gevoel van de zomer te omarmen. Het is een album vol lome, dromerige en zwoele folkpop met hier en daar wat interessante uitstapjes naar popmuziek uit de jaren 80. De stem van Angus Stone dringt zich makkelijk op, maar de meeste verleiding komt van de zang van Julia, die gelukkig niet zo overdrijft als op haar laatste soloalbum.

Het is zoals gezegd een soundtrack bij een game, maar Life Is Strange laat zich absoluut beluisteren zonder deze game en is een mooie aanvulling op het oeuvre van Angus en Julia Stone. Ik noemde het vorige album van het tweetal hierboven een ‘guilty pleasure’, maar Life Is Strange is hier net wat te goed voor.

De instrumentatie heeft net genoeg scherpe randjes en verrassingen, de songs blijven makkelijk hangen en de zang is uitstekend. Niet iedereen zal gevoelig zijn voor de zwoele verleiding van Angus en Julia Stone, maar muziekliefhebbers die uit de voeten konden met Snow en met het titelloze album dat hier aan vooraf ging, vinden ook op het nieuwe album van Angus en Julia Stone genoeg van hun gading.

Het is bovendien een album dat het geweldig doet met de koptelefoon, die net wat meer details en schoonheid laat horen, wat er voor zorgt dat dit album nog even door groeit en de zon nog wat nadrukkelijker gaat schijnen. Erwin Zijleman

Daar heeft dit duo sowieso een handje van, verschillende zinnen in hun teksten eindeloos herhalen of het komt verbasterd in een ander nummer terug. Dat vind ik een keer leuk maar bij overmatig gebruik toch ook weleens storend.

We hebben down the way en A book like this grijs gedraaid indertijd. Lekkere muziek voor in de auto als je op vakantie bent. De albums daarna waren in het begin even wennen maar bleken ook wederom wel weer erg plezierig. Vooral het zelfbenoemde album is goed (AAJS-AAJS)
Snow beviel me in het begin totaal niet maar ook die draai ik nu graag. Het stemgeluid van de zus is soms wel tot op het randje of erover .
Ik ben benieuwd.
Angus Stone - Broken Brights (2012) - MusicMeter.nl is ook een aardig album.

Helaas kom ik tot de conclusie dat het weer een stuk minder is dan de vorige, en dat album (Snow) vond ik ook al net geen aanschaf waard. Het is niet bepaald spannend en inderdaad flink herhalend.
Living underground en For a dream vind ik wél erg mooi, en zal ik dan maar in de Spotify vergaarbak gooien.
Het sobere In my arms, Heavy gets light en vooruit Blue zijn ook oké en zal ik nog wel eens langs laten komen. De rest is op het vervelende af.

Gezapig, vlak en soms ronduit saai vergeleken met hun betere platen uit t begin. En toch nog mooi genoeg voor een 6-je, dus 3 sterren.

Grappig: voor deze plaat gaat deels hetzelfde op als voor de nieuwe van Elbow, namelijk dat het best aardig klinkt, maar allemaal wel erg rustig voortkabbelt. Down the Way van broer en zus Stone wist me destijds wel te beroeren, maar hier gaan de songs allemaal wat aan me voorbij. Slecht vind ik het zeker niet, dus een voldoende is nog wel op z'n plaats. Het is alleen jammer dat er niets van blijft hangen, en de muziek reeds voordat de laatste noten hebben weerklonken, alweer vervlogen is.

3 sterren

Als gamer en muziekliefhebber wordt ik er altijd blij van als die twee media vormen goed gecombineerd worden. En de game serie Life is Strange is daar een goed voorbeeld van. Ze weten daar bijna altijd de juiste muziek bij het juiste moment te vinden, iets wat in die games ook nodig is (zo weet Spanish Sahara van Foals nog altijd een brok in mijn keel te realiseren dankzij die games). Zowel voor de emotionele momenten in het verhaal, als voor de 'vibe check' momenten waarbij je eventjes rustig zit om puur te genieten.

De naam Angus & Julia Stone heb ik vaker voorbij zien komen, maar nooit echt aan beluistering onderworpen. Dat veranderd dankzij hun soundtrack voor Life is Strange: True Colors. Een game die mij toch bijzonder wist te raken, mede geholpen door de muziek. Dus zodoende dit album maar eens opgezocht en een kans gegeven.

Het eerste wat opvalt is het zoetsappige en simpele karakter, wat goed past bij de game maar als album op zichzelf lang niet altijd aan mij besteed is. Zo ook hier eigenlijk. Het kabbelt wat rustig voort en weet muzikaal eigenlijk weinig bijzonders te leveren. Maar, en hier komt de ervaring van de game naar boven, de muziek levert een prachtig relaxt moment op om even een stap terug te doen en eventjes te genieten van het leven. Iets wat in de game zelf ook regelmatig terug komt. En fascinerend genoeg iets is wat ik in de game ook altijd doe als ik de kans krijg. Maar in het leven zelf gun ik mijzelf die momenten eigenlijk nooit. Terwijl er best wel wat meer ruimte mag zijn voor die rustige, kalme en soms zoetsappige momenten om even simpelweg van te genieten.

Een bijkomende voordeel is dat ik bij beluistering van dit album de ervaring van de game ook weer in herinnering krijg. In True Colors draait het voor een groot deel om het personage Alex Chen die haar plek in de wereld probeert te vinden. Dit zit verpakt in een emotioneler en wat spannender verhaal over de dood van haar broer. Muziek speelt in die reis een belangrijk onderdeel. Wat het voor mij dan ook lastig maakt om dit los van elkaar te ervaren. Wat betekend dat mijn reactie hier dan ook wat vertekend is. De muziek kan ik namelijk niet geheel los van die ervaring beoordelen. Verschillende nummers komen daardoor veel beter binnen dan andere nummers vanwege de associatie met gevoelens en ervaringen in de game.

Maar het is voornamelijk het gevoel dat dit album weet op te wekken, of weer in gedachte weet te brengen eigenlijk, wat hier voor mij de grote kracht blijkt. Had ik dit beluisterd zonder de ervaring van de game dan had ik dit al snel afgedaan als te zoetsappig en niet aan mij besteed. De enkele momenten dat dit soort muziek mij echt weet te raken zijn op een hand te tellen (bij wijze van dan). Zo anders is het bij games, die weten mij veelal goed op te nemen in de gecreëerde wereld, de personages en hun ervaringen. Waardoor er ruimte ontstaat om geraakt te worden door de ervaringen, muziek en emoties die daarin voorkomen.

Life is Strange is daardoor een wat bijzondere ervaring voor mij. En na wat wikken en wegen ga ik qua beoordeling maar voor de middenweg. Qua gevoel wat dit album oplevert zou ik hier makkelijk een 4 tegenaan kunnen gooien. Maar als ik dat even wegdenk zit ik meer richting de 3/2.5 denk ik. De middenweg van 3.5 klinkt mijn inziens wel logisch dan.

Het is bijzonder hoe muziek en ervaringen zo'n sterke connectie kunnen maken, of die ervaring nou uit het leven zelf gegrepen is of doormiddel van een game. Ik geniet er in ieder geval van.

En eerlijk is eerlijk.....nooit meer beluisterd en dan komt het album dan toch wel binnen. Living underground is in al zijn eenvoud een pareltje.