Ryuichi Sakamoto - Tony Takitani (2005)

Is dit een officiele release? Zover ik weet is deze nooit uitgebracht.

Gewoon officieel.

Een uiterst droevige Sakamoto score, voornamelijk uitgevoerd door piano, maar ook met wat electronische middelen. De kracht van solo piano draagt hoogst emotioneel bij aan het neerzetten van een eenzame sfeer voor een geisoleerd karakter. De simpliciteit is de grote kracht, met extra gevoeligheden die onstaan door die pauzes tussen de noten door en zacht doorlopende akkoorden. Onvoorstelbaar mooie poetische muziek. In de film zelfs nog verbluffendere mede door de dromerige beelden en de waanzinnige goed aansluitende voice-over.

De muziek doet me heel erg denken aan 'Piano Works' van Craig Armstrong. Zeker een aanrader voor de mensen die dat album nog niet kennen. Mooie ingetogen pianomuziek. Topplaat. 5*

Ook maar weer verhoogd naar 5 sterren. Twijfel nogal eens wat vooral komt doordat er soms wat opgetogere stukken bijzitten die net iets minder raakten, maar inmiddels niet meer. In vergelijking met Piano Works, om de vergelijking dsan toch maar te maken, kent de Takitani score toch stukken die wat minder aangrijpend zijn. Ditzelfde valt wellicht ook te zeggen van Piano Works, maar ala. De Solitude tracks behoren tot de beste stukken die Sakamoto ooit voor piano schreef.

Mooie muziek uit een vaatje waaruit ik niet snel tap. Eigenlijk zijn het vooral twee verschillende nummers die in veel variaties terugkomen. Het draagt zeker voor het groot deel bij aan de sfeer die in de film wordt gecreëerd. Soms vraag ik me af of het niet teveel hetzelfde deuntje is, maar het blijft natuurlijk een soundtrack en tijdens films ervaar ik het juist als prettig wanneer er een terugkerende melodie is. Goed werk dus.

Ik doe er nog een halfje bij. Ik ben overtuigd dat de muziek enorm bijdraagt aan het creëren van een sfeer die overeenkomt met het gekke gevoel in mijn buik wat ik krijg van de verhalen van Murakami. Het is zo leeg, in zo weinig noten wordt zoveel gezegd. Er lijkt weinig te gebeuren, maar er gebeurt toch zoveel. Precies een element van Murakami's boeken. Mensen met ledige levens die volledig in de ban zijn van een enkele korte fase van geluk. Zo in en in pijnlijk, maar toch zo mooi. Dit verhaal van Tony Takitani is wat dat betreft een schoolvoorbeeld. Ik kan het nog steeds niet helemaal goed uitleggen, maar Murakami's verhalen doen mij echt heel veel. Ik hou er werkelijk van. Niet als 'ik vind het geweldig', maar meer zoals 'ik heb er een relatie mee, een hechte band.'

Dit is een bijzonder beklemmende score met fenomenaal pianospel.

Inderdaad, heel minimaal, heel mooi. De eerste paar keer glipte deze muziek hoofdzakelijk langs me heen, zo kaal is het, alleen die piano, maar wat zit er een krachtige (en ja, droevige) sfeer in deze muziek, zeg. En wat gebeurt er onder de oppervlakte weer veel in deze Sakamoto. Heel sterk.