Coldplay - Music of the Spheres (2021)

Spijt me echt maar niet om aan te horen. Vocaal ook zo saai. Wat is er met Chris aan de hand? Ze lijken wel net zo verzadigd als een stelletje over het paard getilde hedge fund managers.

Het is geen MuMe-dingetje hoor:
Music of the Spheres by Coldplay Reviews and Tracks - Metacritic
Coldplay - Music of the Spheres - albumoftheyear.org
Music of the Spheres by Coldplay (Album, Pop): Reviews, Ratings, Credits, Song list - Rate Your Music - rateyourmusic.com

ja, en intussen lacht Coldplay zich rot om al de reuring.

Ik denk eerlijk gezegd dat als ze nog iets of wat artistieke trots hebben, en dan verwacht ik dat ze hier wel om geven. Ze kunnen bij elk album wel zowel kritiek en lof verwachten, maar ik vermoed dat ze toch hopen op een globalere betere beoordeling.
Het is niet zo dat Coldplay een alternatieve band is die zich afzet van de mainstream en enkel erkent wil worden door enkelingen. Een mainstream-band wil toch nog steeds dat zijn muziek goed beoordeeld word en niet enkel alleen maar geld in het laatje brengt.
Als dit niet meer het geval zou zijn, dan zijn ze van nog een lager niveau dan ik ze momenteel inschat.

Dat geldt voor iedereen die veel geld verdient. Dat maakt het er niet beter op.

Als echte fan van de band, al mag je dat op deze site niet zijn én tegelijkertijd een eerlijke mening hebben, was ik zo stom dit album kansen te blijven geven. Gisteren het album voor de vijfde keer beluisterd, maar het bevat wat mij betreft slechts drie goede nummers. En dan zijn dat vooral 'goede' nummers omdat de rest niet eens in de buurt komt van goed. Humankind, People of the Pride en het door iedereen al gewaardeerde Coloratura zijn geen straf om aan te moeten horen. Maar tegelijkertijd vind ik die laatste ook weer niet het juweeltje tot wat sommigen hem hebben verklaard.
Door de duetten met Gomez en BTS kom ik maar niet heen en ik stoor me mateloos aan dat pretentieuze gedoe met die emoticons als songtitels.

Grappig vind ik wel dat het album wereldwijd op negatieve recensies kan rekenen, alleen hier op MuMe is die mening slechts een enkeling toegestaan en wil een bepaalde groep om compleet onbekende reden dit album graag naar een voldoende trekken...

En of Coldplay zich de terechte shit die ze over zich heen krijgen wel of niet aantrekt? Persoonlijk denk ik van wel! Bedoel, als je beweert dat dit je beste album is, kan ik mij voorstellen dat alle (terecht) negatieve recensies nogal frustrerend moeten zijn.
Al zal een gemiddeld tienerkrantje het album vast vier of vijf sterren geven, en daar dit momenteel de doelgroep lijkt te zijn waar Chris en consorten zich op richten is er nog hoop voor ze.

Album wat beter als EP uitgebracht had kunnen worden. Die samenwerkingen met BTS en Selena zijn totaal overbodig in hun oeuvre. Enkel Higher Power, Coloratura en het Muse-achtige People of the Pride hadden prima op een EP gekunt.

Wat wordt het volgende dieptepunt samenwerking met Mart Hoogkamer of Dre Hazes?

Door samen te werken met BTS en Gomez richt Coldplay zich vooral op een jongere doelgroep, die straks samen met hun ouders naar concerten komen. De ouders hopen dan waarschijnlijk vooral op ouder werk.

Nee, Sophie Straat

Heel veel goed onderbouwde kritiek hier deel ik zeker.

Music of the Spheres is zeker niet het piece de resistance van Coldplay. Verre van.
Maar het lijkt er wel op dat Chris Martin en andere groepsleden in de studio en blijkbaar ook nog een tijdje daarbuiten in een soort van bubbel hebben gezeten, als zij dit wel kenmerken als hun top album.

Wat ik eerder aangaf, je ziet hier tussen de ladingen kritiek, dat menig MM schrijver andere nummers mooi vind, dus echt eenduidige afschuw van de songs zelf is er niet.

Zelf troost ik mij met de gedachte dat iedere top groep/artiest met een lange staat van dienst altijd ook 'mindere broeders' heeft tussen het uitgebrachte werk.
Of je het nu hebt over The Rolling Stones, U2, Muse, Coldplay ....etc. etc. ze hebben allen een volstrekt eigen signature (ook in dit door velen als een misbaksel gezien album is Coldplays handschrift overduidelijk aanwezig) en ook allemaal missers in de rij. Dat kan ook haast niet anders want niemand kan enkel topproducten uitbrengen. En als het dan wel allemaal top producten zijn, dan is daar ook weer een hiërarchie in aan te brengen van beter naar beste.

Ik denk dat wanneer het aankomt op artistieke trots de bandleden in het afgelopen jaar een flinke zwarte vlek voor de ogen hebben gehad.

maar er is altijd hoop, dat lees ik hier ook tussen de bedrijven door: er zijn mensen die Coldplay al hadden afgeserveerd na Viva la Vida en die komen toch altijd weer kijken, lezen en meedelen in de frustratie, of in de -misschien- toekomstige vreugde.

Ik had het hier al eerder over zelfkstijding en daar heb ik toch ook wel een handje van. Dit album vanmiddag maar weer eens opgezet dus. Deze keer met de gedachte er eens iets beter in te duiken.

Nou heb ik Coldplay sinds Mylo Xyloto al opgegeven. Dat album was voor mij een gedrocht van een ding. Daarna heb ik nieuw werk wel beluisterd, maar altijd met de wetenschap dat de Coldplay die ik zo graag hoor er niet meer gaat komen. En dat bleek bij elk album weer, de zoete electropop nummers waren voluit aanwezig. Soms in wat meer ingetogen vormen, maar ook dat viel in het niets bij hun eerdere albums. Tot daar ineens Everyday Life was. Ja hij red het niet bij hun eerste platen, maar was een album waarbij ik eindelijk weer eens de Coldplay hoorde die ik zo goed kon waarderen.

Voor dit nieuwe werk had ik niet echt verwachtingen. Everyday Life was fijn maar gezien de voorgaande albums had ik zeker niet de verwachting meer van dat te krijgen. Hoewel ik ergens wel wat hoop had dat ze op die fiets doorgingen. Dat is niet het geval met dit als resultaat. Zoals het al jaren gewoon is gaat een nieuwe Coldplay gepaard met veel kritiek. Kritiek van de fans en kritiek van de liefhebbers op de fans die kritiek op het album hebben. Het is fascinerend hoeveel negativiteit er met een nieuw Coldplay album gepaard gaat. Terwijl ze juist zoveel moeite doen om positieve muziek te maken. Het lijkt weinig effect te hebben in ieder geval.

Nou is dit album zeker niet eentje die ik erg graag beluister, zoals uit mijn openingszin ook wel blijkt. Maar zo belachelijk slecht als het hier door sommige wordt afgeschilderd is het ook zeker niet. En ergens vraag ik me wel eens af hoe de reactie zou zijn als dit niet Coldplay was geweest. Niet dat het dan een wereldkundig album zou zijn, maar de nostalgische herinneringen zijn er dan niet meer. Denk dat die voor vele toch wel een belangrijk aandeel in hun beleving zijn.

Goed, muzikaal is het vooral een groot niemanddal geworden. Het klinkt allemaal zo enorm zoet en inspiratieloos. Weet nergens uit te blinken of indruk te maken. Het is daarmee perfect voor die ellelange playlist van simpele popmuziek voor op de achtegrond bij een feestje of iets dergelijks. Maar om dit aandachtig te gaan beluisteren is in mijn optiek zonde van de tijd. Gelukkig heb ik een rustige werkdag. Toch weten ze af en toe wel wat leuks ten gehore te brengen waarbij ze aantonen nog wel degelijke muziek te kunnen maken. Helaas weten ze dat dan weer niet een nummer lang vol te houden.

Nou is Coldplay al jaren niet meer een interessante band voor mij. Zo beluister ik ook hun oude werk vrijwel nooit meer. Die tijd is geweest en voorbij. Spijtig ben ik er niet om trouwens, het was toen leuk en ik heb er goeie herinneringen aan. Met elk nieuw album wordt ik weer even herinnerd aan die oude tijden. Maar tijden en interesses veranderen. Zowel voor mij als oude fan en liefhebber, als ook voor de band.

Music of the Spheres is typisch Coldplay, zoete en gemakkelijke popmuziek die volledig past bij de tijd. Nergens volledig in uitblinkend, opvallend of enerverend. Maar ook nergens storend of misselijkmakend. Vooral erg gemakkelijk. Ze hebben eigenlijk twee grote problemen. De eerste is dat ze een moordende concurrentie hebben in een compleet verzadigde markt. Dat was 20 jaar geleden toch wat makkelijker voor ze. En de tweede is dat veel fans en liefhebbers een erg grote nostalgische waarde aan de oude Coldplay hebben hangen. En daar valt simpelweg niets tegen te doen.

Dit zijn mijn beoordelingen van Coldplay. Kun je zien dat deze score erg afwijkt van de rest.

Coldplay - Parachutes (2000) 4,5
Coldplay - A Rush of Blood to the Head (2002) 5,0
Coldplay - X&Y (2005) 4,5
Coldplay - Viva La Vida or Death and All His Friends (2008) 4,5
Coldplay - Mylo Xyloto (2011) 3,5
Coldplay - Ghost Stories (2014) 4,0
Coldplay - A Head Full of Dreams (2015) 3,0
Coldplay - Everyday Life (2019) 3,5
Coldplay - Music of the Spheres (2021) 2,5

Hier zit wel een patroon in hoor. Dus zo verrassend zou de beoordeling niet moeten zijn

Tijdens coloratura, (stond als eerste by spotify) bouwden er veel verwachtingen op, dat klinkt wel als een soort prog rock nummer, maar wat er daarna allemaal kwam... ronduit teleurstellend.... higher power is wel catchy en luistert nog wel... maar verder, helaas coldplay voor mij weer niet gelukt...

Ik citeer uit een bericht aan iemand anders:
'Ik luister naar Sam Fender en ik vind het mooi. Het is niet helemaal mijn muziek, maar het is authentiek en oprecht. In tegenstelling tot de nieuwe cd van Coldplay. Wat een waardeloze obligate, vergezochte en inspiratieloze commerciële onzin.' Need I say more.

Krijg toch het idee dat de negatieve reacties hier wat over de top zijn.
Best een telurstelling na het prima Everyday Life, waarmee ik dacht dat Coldplay zijn creatieve geest weer wat gevonden.
Desondanks best een aardig plaatje, luistert lekker weg. Coloratura is bovendien prachtig, graag de volgende keer een plaat vol met dergelijke songs (fat chance, not )

Over the top ja? Ik denk dat het wel iets zegt wanneer die hard fans als ik (terecht) negatief zijn over dit album.
Zoals valt terug te lezen op deze site verdedigde ik de mannen in het verleden heel erg, maar dit album mist serieus iedere bezieling en warmte die op hun andere mindere platen nog wel te vinden waren. Zelfs het door iedereen geprezen Coloratura krijgt mij niet warm.
Niet dat ik de band meteen afschrijf, maar dat ik de vinyl versie heb terug gestuurd naar waar hij vandaan kwam en totaal geen behoefte meer voel dit album ooit nog eens te draaien, zegt voor een echte fan van de band wel iets.

Schandig gemakzuchtig in elkaar geflanst album van een band die echt tot veel en veel meer toe in staat is (zie - bij vlagen - vorig album). Wat hebben de gitaren van weleer misdaan dat ze totaal zijn verbannen voor wollige synths?
Wat een overbodige plaat is dit. Gauw vergeten dit misbaksel!

Tja, ze kunnen een mooie (weliswaar niet recente) geschiedenis hebben, als je dit album op z'n eigen merites beoordeeld, dan kom ik niet verder dan: inwisselbaar, voorspelbaar, geen sprankelende melodieën, ongeïnspireerd en enkele keer gewoon zelfs kinderachtig. En dat kan het aan elkaar geknipte en geplakte 'Coloratura' ook niet helpen verhullen.

Geweldig kan ik dit niet noemen, maar zo slecht als gesuggereerd vind ik het niet. Afgezien van de flauwe popsingles 'My Universe' en 'Higher Power' bevat dit album toch wel weer een aantal interessante nummers die het pallet van Coldplay toch weer verrijken. 'Coloratura' is natuulijk al veelbesproken, en wat mij betreft een prachtige afsluiter die laat zien dat Coldplay gerust de prog-kant op zou kunnen gaan, als daar geld te halen viel. Maar ook 'Humankind' springt er voor mij prettig tussenuit, met een Chris Martin in topvorm. Het a-capella 'Heart' levert na meerdere luisterbeurten wel wat in aan enthousiasme, en ook 'People of the Pride' speelt net iets te veel leentjebuur bij Muse om écht op te vallen, maar beide zijn prima songs. 'Biutyful' is na eventjes wennen helemaal niet zo slecht, en had zo op A Head Full of Dreams kunnen staan. Het duet met Selena Gomez vind ik wat niemendallerig daarentegen. De troostfinale 'Infinity' doet me daarentegen weer erg goed met mooie soundscapes. Sowieso voegen de vele tussenstukjes een prettige hoeveelheid lucht toe aan het album, waardoor het met 42 minuten lekker wegluistert. Music of the Spheres is geen hoogvlieger, en ik snap de teleurstelling voor velen, maar slecht is niet wat de band hier laat zien; het songmateriaal blijft alleen wat te veel steken aan de oppervlakte.

Absoluut het slechtste album van Coldplay. Jammer.
Ik kan best veel hebben van ze, want doorgaans staan op elk album wel een aantal goede nummers. Maar op Music Of The Spheres zijn de goede nummers wel erg schaars.
Coloratura is een eenzaam hoogtepunt, en People Of The Pride klinkt meer als Muse dan als Coldplay (dus verrassend), maar de meeste tracks zijn mierzoet met Biutyful en ∞ als dieptepunten.

People Of The Pride komt verrassend uit de hoek. Een pompend rock-nummer, Coldplay goes Royal Blood bij momenten, hehe.
En coloratura is een parel, dat wisten we al.
Voor de rest beluister ik al geen Coldplay-album sinds 2005w dus uiteraard nu ook niet.

Zojuist de hele plaat geluisterd en ik denk dat ik me bij veel mensen hierboven kan aansluiten. Wat me vooral opvalt is de schoonheid en ingetogenheid van Coloratura. Compleet verrassend en volledig uit de toon met de rest van de plaat. Daar hoor je ineens vakmanschap en liefde voor muziek. Iets wat ik de heren in de liedjes daarvoor niet zou kunnen verwijten/verweiten (afgezien het al vaker gememoreerde -en prima- People of the Pride). Wat een vervreemdende luisterervaring dus al met al. Cijfer geven vind ik onmogelijk...

Biutyful is zo fokking bjoetiful, faffie van mij. Lekker albumpje trouwens, buiten die draak met BTS. Veel snobs hier!

Vind het zo jammer dat ze de lijn van Everyday Life, wat hun beste werk was sinds VLV, niet hebben doorgezet.

Hmz... Ik vond Ghost Stories echt stukken beter dan VLV, maar los daarvan zeker met je eens, na een decennia met over het algemeen wat magere platen hoopte ik ook dat ze de lijn van Everyday Life zouden doorzetten.

Zoals sommigen hier al tot vervelends toe hebben gelezen vond ik dit album zelfs zo slecht dat ik de door mijzelf bestelde vinyl versie meteen retour stuurde nadat ik het album op Spotify had beluisterd.

Groot was mijn verbazing dan ook toen ik dit album vorige week cadeau kreeg van een vriendin met de woorden 'sorry, maar hij hoort toch echt in je Coldplay vinyl verzameling'. En ik moet bekennen dat hoe vaker ik hem draai, hoe milder ik word.
Deze plaat zal voor mij nooit een meesterwerk worden, maar wellicht was ik als die hard fan toen het album uitkwam gewoon té teleurgesteld. Toegegeven, zou dit het debuut zijn van een beginnende artiest of band zou ik het wellicht een 3,5 hebben gegeven, misschien zelfs een 4. Maar Coldplay kan meer en voor een band van hun kaliber is dit 'achtegrond muziek op een feestje albums' gewoon te zwak.
Máár... ik heb van mijn 1,5 ondertussen toch een 2,5 gemaakt.

Ik herken dit wel Gert, toen Blondie met Autoamerican uitkwam was ik ook zwaar teleurgesteld. Ik had echt zoiets, van wat is dit? Maar na het album een half jaar opzij te hebben gelegd en het weer ging draaien viel het kwartje en nu is het een van mijn favoriete albums van de band.

Zopas een artikel gelezen over de samenwerking van Coldplay met het Finse oliebedrijf Neste omtrent het halveren van de CO2 uitstoot. Ik ga hier niet te ver over uitweiden, maar volgend stukje vond ik best grappig:

"Wanneer Coldplay aan haar tournee begon, maakte de groep al bekend dat ze verschillende initiatieven zou nemen om haar uitstoot te halveren. Zo plant ze een boom voor elk verkocht ticket en wordt een kinetische vloer gebruikt die de bewegingen van de fans omzet in energie. De hoeveelheid energie die de dansvloer opwekt, blijkt evenwel tegen te vallen. Die zal namelijk slechts twee procent van de energiebehoeften dekken."

Volgend album zal dus NOG dansbaarder moeten zijn. Coldplay Goes Drum&Bass misschien?

Wat idioot.

Je overleeft een eventuele teleurstellende ervaring wel, uiteindelijk is het maar muziek. En wie weet, raakt het jou wel op een positieve manier. Het wordt de kracht of zwakte van Colplay.

Ik weet niet wat hier gebeurd is...