Bob Dylan - Springtime in New York (2021)

Een nieuwe bootleg series, deze keer gericht op werk uitgebracht tussen 1980 - 1985. Ik denk dat er maar weinig Dylan fans zijn die deze periode tot hun favoriete bestempelen, misschien dat de release daarom niet tactisch net voor de kerst gaat worden verkocht.

Interessante periode. Infidels is een favoriet van mij en Empire Burlesque heeft toch ook wel wat lekkere nummers voortgebracht. Ik ben erg benieuwd naar de Licence to Kill versie die hij deed bij David Letterman, want ik kende al Jokerman die hij toen bij Letterman deed met een fantastische band! Bob Dylan - Jokerman (Live - letterman'84).mpg


Verder klinkt de vooruitgeschoven single Too Late ook erg fijn.

Sinds mensenheugenis weer eens serieus interesse in een Bootleg Serie van Zimmerman.
Ik heb het eerlijk gezegd sinds The Cutting Edge een beetje laten lopen.
Wel alles beluisterd en onder een kritisch oor onderworpen, maar het maakte mij lang niet allemaal de pis even lauw.

Dylan zijn jaren 80 blijken we zolangzamerhand ook door een andere bril te kunnen bekijken.
Lang leek Dylan hierin een dolende in een woestijn, op zoek naar een plek aan het muzikale firmament.
Zijn beste jaren leken geweest en volgens velen was hij al aardig op weg een relikwie uit de sixties te worden.

Maar uit vele bootlegs en boeken blijkt dat dit misschien toch best een erg interessante periode is geweest.
Met name de outtakes van Infidels hebben een legendarische status bereikt.
Ik heb in deze Bootleg Serie in elk geval erg veel zin...

Ook benieuwd trouwens of we ooit nog de opname horen van piano versie van Blind Willie McTell die Dylan voor Zappa in zijn studio speelde.
Dylan was op zoek naar een producer voor Infidels en bracht daarbij ook een bezoekje aan Zappa in Los Angeles.

De jaren '80 zijn bij mij niet meteen mijn favoriete periode (al zijn er wel genoeg nummers te ontdekken die de moeite waard zijn, zo is The Man in the Long Black Coat toch wel een favorietje ondertussen maar ook Jokerman blijft fenomenaal) maar ik heb nu al die vorige bootlegs in huis gehaald.. Dan zal deze er ook nog wel bij kunnen. Ik ga wel altijd voor de meest basic CD-release trouwens. Sommige van die uitgebreide releases zijn echt teveel van het goede voor mij. Ben vooral benieuwd naar de outtakes, lijkt wel fijn spul tussen te zitten.

Wel een erg toffe jaren '80 vibe die van de cover straalt vind ik.

Too Late is te beluisteren via kom ik net achter.
Dit is een nummer wat later uit zou groeien tot Foot Of Pride, wat 1 van mijn meest favoriete nummers is van de 3e cd van de eerste Bootleg Series.

Interessant om te zien wat Dylan heeft lopen aanpassen aan de tekst.
Voer voor de fanboys om hier weer van alles achter te zoeken

Ik ga waarschijnlijk voor de 5 cd-versie:



Springtime in New York to be Released September 17 | The Official Bob Dylan Site - bobdylan.com

Sinds gisteren verkrijgbaar via Third Man records: 7” met 2 unreleased versies van Blind Willie McTell.

Een van de 2 versies is ook al op Spotify te beluisteren (take 5, met volledige band) en zal ook op Springtime in New York staan. Klinkt werkelijk fantastisch!

Ik had eigenlijk geen nieuw deel in de Bootleg Series meer verwacht. Maar deze collectie mag er zijn. Staat op mijn verlanglijstje.
In de eerste helft van de jaren '80 lijkt alleen Infidels (1983) nog goed door de beugel te kunnen, dan een tijd niets, tot de verrassing van Oh Mercy (1989). Maar zo simpel ligt het toch niet. Er is meer, altijd maar méér van de oude baas te vinden. Kilometers studiotape: er zit opnieuw veel aardigs bij. Wellicht een verscholen meesterwerkje. Ik ben benieuwd.

Ik heb voor nu enkel de variant op Spotify beluisterd, maar ben eerlijk gezegd niet eens heel erg onder de indruk vooralsnog.
Van de meeste nummers vind ik toch de officieel uitgebrachte versies of de eerder uitgebrachte Bootleg versies beter. Zoals de versie van Foot of Pride op Bootleg Series 1,2 en 3.

Een van de weinige uitschieters is het epische New Danville Girl, alleen dat epos legaliseert deze release al bijna.
Qua stem is deze periode van Dylan echt buitencategorie en ook op Danville Girl stelt onze Bob niet teleur.

Ik verbaas me vooral over de keuze voor Blind Willie McTell take 5 op deze release, terwijl de betere versie Take 1alleen beschikbaar is op 7” single.
(De acoustische versie van de eerste bootleg release blijft het mooist trouwens)

Gekozen voor de 2CD versie, omdat ik de volledige Bootleg Series collectie in de 'kleine variant' heb.

Ik moet zeggen dat ik dit een zeer fijne release vind. In tegenstelling tot Stalin gaat voor mij - in veel gevallen tenminste - de voorkeur uit naar deze versies. Het probleem van Dylan in de jaren 80 - uitzondering daargelaten - is voor mij toch wel vaak de productie. Vaker zo gladgestreken dat het gevoel eruit gehaald is.
Bij deze versies is dit minder het geval. Dit is de rauwe Dylan. En dan komen er toch wel weer pareltjes bovendrijven uit een periode waar ik (onterecht, zoals nu blijkt) te weinig aandacht aan heb besteed.

New Danville Girl is inderdaad al de aanschaf waard.
Misschien niet helemaal objectief. Brownsville Girl behoort tot mijn absoluut favoriete Dylan nummers.

Misschien niet zijn meest essentiële tijdvak (hoewel, Inmiddels?), maar toch wel weer mooi om iedere keer te merken dat de basic songs zo goed in orde zijn. Wat er destijds productie-technisch mee gedaan is, vergeven we de maestro dan maar. 'Angelina', 'Foot Of Pride', 'Blind Willie McTell', jongens daar kunnen we toch wel tien mooie interpretaties van horen. Mooi dat dit gat in de Bootleg Series ook gevuld is. Nu ligt alleen de periode na 'Modern Times' nog bloot, maar dat is ook nog wel recent.

Elk decennium kent zijn eigen Dylan-hoogtepunten, en de jaren zestig en zeventig hebben natuurlijk een aantal exceptionele albums opgeleverd, maar ik merk dat bepaalde platen uit de jaren tachtig, negentig en nul (albums als Infidels, Oh Mercy, Time Out Of Mind, Love and Theft en Modern Times) me stiekem steeds dierbaarder zijn

Nummer 16. Eerlijk gezegd had ik hier niet meer op gerekend. Het beslaat overgebleven werk en opnames uit de eerste helft van de jaren '80. En dan hebben we het over de albumperiode van Shot of Love, Infidels en Empire Burlesque. Dat laatste album had steeds wel een verdachte klank. Dylan had dit album meer met een popsaus overgoten dan goed voor hem was. Vergelijkingen met zijn beste werk uit de jaren '60 en '70 waren snel getrokken en het vonnis geveld. Het zou tot Oh Mercy (1989) duren voordat Dylan artistiek weer helemaal mocht meetellen. (Wat kunnen die fans toch streng zijn).

Op mijn bureau ligt nu de 2-CD versie van Springtime in New York. En wat een schot in de roos is deze prachtige set. Uitstekend geluid en ik verbaas me vooral over de prachtige versies van de Infidels-opnames. Waarom, o waarom deze niet voor het album gekozen destijds. Ik snap het niet. Het beste werd ook nu weer voor het laatst bewaard. Mooi voor mij, want trouw kocht ik in de jaren '80 de albums, maar helemaal tevreden was ik destijds niet. Het was nog niet af in mijn beleving. Nu vallen de kwartjes.

Buitengewoon goed: Angelina, Jokerman, Blind Willie McTell [Take5], I and I, Someone’s Got A Hold Of My Heart, New Danville Girl en Dark Eyes.

Angelina. Deze oerversie blijkt de definitieve versie. Tijdens het beluisteren van dit nummer moest ik ineens aan Hallelujah denken van zijn compaan Leonard Cohen. Zelfde soort nummer, qua opbouw en qua sfeer. Alleen Dylan is natuurlijk de veel betere zanger.

Betere songs en betere versies dan op de 3 originele albums!

Vandaag viel mijn oor nog eens op Let's Keep It Between Us, een langzame song met een ondertoon van soul en blues, over een relatie onder spanning. Erg fraai eigenlijk. De stem van Dylan klinkt hier ontspannen donkerbruin. Opgenomen in september 1980, maar niet verschenen in een definitieve versie op Shot of Love (1981). Een 'rehearsel' heet het nu, maar ik weet niet wat er nog aan de opname ontbreekt. Klinkt heerlijk.

Ik heb de twee cd versie aangeschaft, maar wat mij direct opvalt is hoe nummers van de twee albums die ik altijd steriel heb vinden klinken, I and I en Empire Burlesque, totaal tot leven komen, zelfs een soulfeel krijgen in het geval van de laatste plaat, in deze alternate versions. Na een paar luistersessies kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat het volkomen terecht blijft dat er van The Bootleg Series nog steeds nieuwe edities worden uitgegeven. Al heeft de man er zelf niets mee van doen, dan nog maakt iedere plaat weer zijn nalatenschap alleen maar groter. Er staat hier zo ontzettend veel moois op en dat van platen, inclusief 'Shot Of Love', die ik niet boven *** zou scoren en EB nog lager. Dat verschil in score is niet voor het eerst. Het blijft een fascinerend fenomeen die Dylan en ongrijpbaar/onbegrijpelijk in zijn toenmalige output. Mocht er ooit een goedkopere versie van het geheel komen, dan zal ik de rest ook tot mij nemen.