The War on Drugs - I Don't Live Here Anymore (2021)

Kan me wel vinden in de recensie van OOR:
"Wat ook opvalt is dat er amper traditionele gitaarsolo’s voorbijkomen. Telkens wanneer je er eentje verwacht, gebeurt er juist iets spannends, zoals die priemende synthdolk aan het eind van Victim of de stampende break in de prachtige slotsong Occasional Rain. Binnen de lijntjes gebeuren er dus best wat nieuwe dingen bij The War On Drugs, maar de lijntjes zelf zijn onveranderd".

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The War On Drugs - I Don’t Live Here Anymore - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The War On Drugs - I Don’t Live Here Anymore
The War On Drugs kiest op haar nieuwe album voor een nog wat gepolijster geluid, maar wat zit het knap in elkaar en wat zit er veel mooist verstopt in de aan de jaren 80 herinnerende muziek van de band

Tien jaar geleden was de muziek van The War On Drugs nog een vat vol tegenstrijdigheden, maar op I Don’t Live Here Anymore trekt de band uit Philadelphia de lijn van haar vorige twee albums door. The War On Drugs kruipt op haar nieuwe album nog wat dichter tegen de toegankelijke rockmuziek aan en laat zich nog wat meer beïnvloeden door de rockmuziek uit de jaren 80. Het klinkt op het eerste gehoor wel erg gepolijst, maar I Don’t Live Here Anymore is een album dat je moet uitpluizen en ontdekken om vervolgens steeds meer moois en bijzonders te horen in de prachtige songs en klanken op het album, die lang niet altijd de platgetreden paden bewandelen.

De Amerikaanse band The War On Drugs maakte tussen 2008, het jaar waarin het debuutalbum Wagonwheel Blues verscheen, en 2017, het jaar van A Deeper Understanding, het tot voor kort laatste studioalbum van de band uit Philadelphia, een fascinerende ontwikkeling door. Die ontwikkeling vond met name plaats op de twee albums die ik nog niet genoemd heb, het avontuurlijke en veelkleurige Slave Ambient uit 2011 en Lost In The Dream uit 2014, waarop de band opschoof richting een veel gepolijster rockgeluid.

Dat toegankelijke en stevig geproduceerde rockgeluid keert terug op het deze week verschenen I Don’t Live Here Anymore, de opvolger van het vorig jaar verschenen live-album Live Drugs, dat ik vorig jaar, ondanks het mooie geluid en de gloedvolle vertolkingen van de inmiddels bekende songs van The War On Drugs, heb laten liggen.

Zeker bij de eerste beluisteringen van I Don’t Live Here Anymore had ik dezelfde ervaring als bij A Deeper Understanding vier jaar geleden. Het nieuwe album van The War On Drugs klinkt direct vanaf de eerste noten bijzonder aangenaam en het klinkt bovendien als een omgevallen platenkast vol helden uit de rockmuziek uit met name de jaren 70 en 80, maar het album klinkt op hetzelfde moment ook wel wat gewoontjes en mist de spanning en het avontuur van bijvoorbeeld het briljante Slave Ambient uit 2011.

Net als zijn voorganger is ook I Don’t Live Here Anymore echter een album dat alleen maar aangenamer en beter wordt. In muzikaal opzicht klinkt het misschien wat aan de gladde of zelfs saaie kant, maar beluister het album met een goede koptelefoon en je wordt zielsgelukkig van het prachtige geluid en de zeer smaakvolle wijze waarop gemusiceerd wordt door de Amerikaanse band.

Voorman Adam Granduciel doet met zijn zang nog altijd hier en daar denken aan Bob Dylan en Bruce Springsteen, maar ik hoor dit keer ook wel wat van Tom Petty. De vier jaar geleden overleden Tom Petty heeft ook in muzikaal opzicht zijn sporen nagelaten op I Don’t Live Here Anymore, maar het album klinkt zoals gezegd als een omgevallen platenkast waarin steeds weer nieuwe invloeden opduiken.

Het zijn hier en daar invloeden waar ik in de jaren 80 nog met een grote boog omheen liep, maar ook de songs waarin The War On Drugs flirt met de aalgladde Amerikaanse radiorock uit de jaren 80, zijn wat mij betreft niet te versmaden. Het knappe van I Don’t Live Here Anymore is dat The War On Drugs nooit precies doet wat je verwacht, waardoor de net wat te gepolijste songs op het album toch een ruw randje krijgen of de songs die dreigen te exploderen toch opeens omslaan in zoete klanken.

Hoe vaker ik naar het nieuwe album van The War On Drugs luister, hoe beter het wordt. In de instrumentatie duiken steeds meer bijzondere dingen op, de zang wordt steeds trefzekerder en de songs op het album beginnen bij aangename herinneringen uit de jaren 80, maar slepen je langzaam maar zeker het heden in.

Ik moest in de jaren 80 niet veel hebben van veel van de rockmuziek die is te horen op I Don’t Live Here Anymore, maar The War On Drugs laat me decennia later horen dat ik misschien wel fout zat. De band uit Philadelphia is zo langzamerhand een totaal andere band dan tien jaar geleden, maar het is absoluut de grote band geworden die ik er toen in hoorde. Erwin Zijleman

Het is er, het langverwachte gehypete album van een van dé magische rockgroepen van het moment. Met meesterlijke gitarist nog steeds, Adam Granduciel, perfectionisische rockster zonder capsones. Herwerkt al een aantal platen lang de sound, de riffs, de beats van zijn voorbeelden Dylan, Springsteen, Petty, Wilco, Young en Ferry tot iets unieks, episch, vintage The War On Drugs. Hier lijken bij wijze van bewonderende knipoog zelfs dylaneske of Springsteensongtitels als 'Living Proof', 'Changes' en 'Occasional Rain' te worden opgezogen. In alle geval, net als al die inspiratoren ontvouwt zich in iedere nieuweling telkens weer een schare klassiekers. Niet anders op deze geweldge 'I Don't Live Here Anymore'.

The War On Drugs legde met zijn uit americana voortkomende poprock tot op heden een vlekkeloos parcours af, Granduciel ontwikkelde zich intussen zelf al tot stijlicoon, wiens sfeervolle sound en hemelse riffs door collega's in het wereldje begerig worden geadapteerd. In die zin is deze nieuwe geen maturiteitsproef meer, nee het is bevestiging gewoon van 's mans muzikale volwassenheid en groot talent. Het album bulkt van fris, toegankelijk, kwaliteitsvol werk, met nóg meer finesse en nieuwe wendingen in concept en groepsgeluid. Met die vonkende ingrediënten worden zo al jaren massaal fans aangestoken. Prachtige, ongrijpbare keybord-gitaarsongs met weer die complexe arrangementen en ook nu weer meermaals meeslepende uptempo TWOD-beats.

Neem zo het herkenbare gestroomlijnde geluid van het machtige 'Harmonia's Dream' of dat van pijnlijke powerballad 'Change' met 'I'm on Fire'-vibe en mooie piano in de eindsectie, het woeste scheidingsnummer 'Wasted' of het hypnotiserende 'Victim' : telkens gewoon nostalgisch wegdromen. Of het dreigend gespannen 'I Don't Wanna Wait' beginnend met etherische Roxy Music-sound en met fantastische gitaarsolo weer uitgroeiend in gelukzalige TWOD-bombast.

Maar er zijn nu algemeen ook opvallend meer korte, duidelijke, meer persoonlijke nummers, met daar beduidend minder mist en galm. Op dit album is er vooral meer plaats voor de vocals. Hebben we het bijvoorbeeld over het melancholische 'Living Proof', de ingetogen, uitgesproken dylaneske opener met bevallige pianokkoorden. Of 'I Don't Live Here Anymore' op hartslagbeat, versterkt met sfeervolle backingvocals van Lucius. 'Old Skin', over de pijn van verandering en vruchteloos terugduwen, heeft andermaal die ingetogen petty-dylan-frasering, zelfs met fraaie finale mondharmonicatoets. Met dezelfde stemmige terughoudendheid komt het folky 'Rings Around My Fathers Eyes' binnen, open en blootreflectie van de jonge vader die nu zelf  de beschermende ouderrelatie bekijkt. Of de sobere folkrock van 'Occasional Rain', perfecte afsluiter, stukje opbeurend optimisme na de storm van persoonlijke reflecties en bespiegelingen over tragiek en strijd in een wereld in brand.

Adam Granduciel en zijn groep hebben met andermaal een grote, epische plaat hun begrip van muzikale schoonheid nog verder geperfectioneerd. Ze zijn persoonlijker geworden, regelrechter, rauwer, compacter , maar hun soundscapes bieden gelukzaligheid met een onbepaalde houdbaarheidsdatum. Om zowel langdurig te laten neerdalen in kleine kring als over de grote massa's als niet te missen liveperformance. Ook wat dat laatste betreft... gewoon Springsteen nadoen, Adam.

Een mooi album die inderdaad goed in het verlengde ligt van de voorgangers, met name natuurlijk Lost in a Dream en A deeper understanding. In die zin is het een band geworden die gaat behoren bij de categorie 'je doet het ook nooit goed'. Een deel wil graag dat de band onafhankelijk blijft, dat ze underground blijven. Een ander deel van de luisteraars geniet juist van het opschuiven richting mainstream.

Een nadeel van 'in het verlengde van' is dat de band muziek maakt, die de luisteraar meent al gehoord te hebben. Sommige luisteraars vinden dat niet kunnen vanuit de gedachte dat een band zich altijd dient te vernieuwen. Een voordeel van 'in het verlengde van' is dat je mooi vergelijkingsmateriaal hebt en dat je je kan richten op de details en de verschillen tussen de albums.

Het is een goed geproduceerd album, waarbij Adam Granduciel wederom zorg heeft besteed aan het componeren van de nummers. Dat vind ik zeer prettig. Geen simpele nummertjes. De gitaarsolo's zijn dit keer minder prominent aanwezig, daarentegen zijn er vele mooie details aan gitaargeluiden en keyboardloopjes. In vele nummers zitten leuke details, mooie opvullingen om de nummers. Sommige recensisten op deze website hebben al de tip gegeven om eens aandachtig met koptelefoon te luisteren, dat kan ik onderschrijven. Aan details: Bijv in Old Skin komt plots even de mondharmonica te voorschijn. Een frisse opvulling in het nummer. Persoonlijk favoriet is geworden I don't Live here anymore. Een fris rocknummer met duidelijke inspiratie van de jaren tachtig, doch geheel op zijn plaats in deze jaren twintig.

De verrassing met dit album is minder groot, de kwaliteit is even 'groot' als de voorgangers.

In 2005 werd The War On Drugs (TWOD) geformeerd en Philadelphia Pennsylvania USA en dat gebeurde nadat frontman Adam Granduciel en Kurt Vile elkaar in die stad hadden ontmoet. Na jaren samengespeeld en talloze liedjes geschreven te hebben, was het in 2008 tijd voor het eerste album, “WAGONWHEEL BLUES”. Na dit album ging Vile zijn eigen weg, bleven Granduciel en David Hartley achter. Hartley was en is de bassist van TWOD, Granduciel de toetsenist, gitarist, zanger en componist. Ze versterkten zich met toetsenist Robbie Bennett, brachten in 2011 het album “SLAVE AMBIENT” uit, waarop het geluid al een eigen sound kreeg. Met de komst van drummer Charlie Hall en toetsenist Anthony LaMarca kreeg de line-up van TWOD zijn definitieve vorm.

De albums die volgden zijn regelrechte klassiekers, “LOST IN THE DREAM” uit 2014 is mijn persoonlijk favoriete TWOD album, met vlak daarachter het in 2017 verschenen “A DEEPER UNDERSTANDING”. Nu ligt album #5 in de winkels, “I DON’T LIVE HERE ANYMORE”. Een album met het inmiddels bekende geluid van het vijftal, 52 minuten en 10 nieuwe liedjes. Ik vind het lastig om de muziek van de band te plaatsen. Het is uiterste melodieus, pakkend, heeft connecties met Bruce Springsteen en Tom Petty en heeft een typische jaren tachtig “feel”.

Met “LIVING PROOF” gaat het rustig van start, piano, subtiel gitaarwerk, ingetogen zang en het tempo blijft laag, ook wanneer de drums invallen. Indrukwekkend begin, vooral als in het laatste deel een zeer smaakvolle gitaarsolo voorbij komt. Het tempo en de sfeer gaat omhoog in het zeer melodieuze “HARMONIA’S DREAM”. In zes en een halve minuut komen alle goede kanten van TWOD voorbij, smaakvolle toetsensolo, tempowisselingen, fantastisch! “CHANGE” heeft een pakkend ritme, subtiele gitaar begeleiding en die stem van Ganduciel, vergelijking met een goed zingende Bob Dylan gaat wat mij betreft helemaal op. In het begin van “I DON’T WANNA WAIT” lijkt het alsof je naar een synth-pop hit uit de jaren tachtig gaat luisteren. Mooi en rustig begin, halverwege valt de drums in en ontwikkelt het nummer zich tot een schitterend popliedje, waarbij de korte, licht overstuurde gitaarsolo iets extra’s aan het nummer toevoegt. Het derde en tevens laatste nummer dat de 6 minuten aantikt is “VICTIM”. Een spannend, rustig begin, het tempo gaat na ruim 2 minuten omhoog, gevolgd door tempowisselingen, overstuurde solo, boeiend tot aan het einde. Het hele nummer heeft een new-wave-achtige sfeer, wat een perfecte variatie geeft aan het album.

Het titelnummer is een duet met de zangeressen van band Lucius, Jess Wolfe en Holly Laessig. De combi tussen TWOD en de uit Brooklyn New York USA afkomstige muzikanten is goed gelukt. Een heerlijk ritme, pompende bas, mooie melodielijn en een pakkend refrein. “OLD SKIN” heeft het voor TWOD bekende Bruce Springsteen linkje. De wijze van zingen, de rustige opbouw, het refrein, de soul die hij in zijn nummers weet te stoppen, zit ook volledig in dit nummer. Als er dan nog een harmonica solo in zit, dan is het plaatje compleet, wat een geweldig nummer! Het tempo gaat in “WASTED” flink omhoog, waardoor het een pakkend popliedje is, waarbij stilzitten bijna onmogelijk is. “RINGS AROUND MY FATHER’S EYES” heeft een ingetogen sfeer en Granduciel zingt passend bij die sfeer. Het gitaarwerk geeft het nummer een extra emotionele lading en de tekstregel “Into Darkness, I Will Reach, Fall Into The Ocean Deep” klinkt niet positief, maar wel poëtische. Een liedje over afscheid nemen en ouder worden. Het laatste nummer is één van mijn favoriete songs op ‘I DON’T LIVE HERE ANYMORE”. “OCCASIONAL RAIN” heeft een ongelofelijk fijne sfeer en een melodie die mij meteen pakte. Het tempo is voor TWOD redelijk hoog, instrumentatie uiterst smaakvol gedaan en er wordt goed gezongen. Het instrumentale einde met een mooie, maar misschien te korte gitaarsolo zorgt voor een passend slot.

Dit vijfde TWOD album vind ik weer een topper, misschien niet zo goed als “LOST IN THE DREAM”, maar de kwaliteit van dat album ligt ook wel op een uitzonderlijk hoog niveau. Dit album scoort net iets minder, maar het is en blijft genieten van de eerste tot de laatste seconde, geweldig!

Ik kan me nog goed herinneren dat ik voorganger A Deeper Understanding voor het eerst hoorde. Het nummer Up All Night knalt er gelijk in met een hard aangezette pianomelodie. Mijn eerste reactie was toen dat ik vooral hoopte dat het hele album niet zo zou klinken als dit nummer, maar qua sounds door zou gaan op de voet van de schitterende voorganger, Lost in the Dream. Na een tweede en derde luisterbeurt is het helemaal goedgekomen tussen mij en Up All Night, maar ik had dus meer gehoopt op een rustige opener. Die heb ik met Living Proof gekregen, want wat een mooie, ingetogen opener is dat.

Dat het album daarna direct wat uitbundiger wordt met Harmonia's Dream, is prettig. Het is het karakteristieke geluid waar de band om bekend staat. Prominente aangezette pianoakkoorden, een strak vierkwartsmaat en synthesizers om de nodige schwung aan nummers te geven. Daarmee is I Don't Live Here Anymore geen vernieuwende plaat van War on Drugs geworden, maar eerder een logisch vervolg op de rest van het oeuvre. Ik snap dat dat als saai of slaapverwekkend zou kunnen worden geframed, maar ik vind het vooral getuigen van vakmanschaps dat ondanks uitblijvende vernieuwingen, ik nog steeds een geboeid ben door de sound van War on Drugs.

Geniepig spul, The War on Drugs. Het heeft jaren geduurd, maar ik ben uiteindelijk toch wel een beetje gewend/verslaafd geraakt aan de 'nauwelijks verstaanbare en door de neus gezongen treuzelrock' van dit gezelschap uit Philadelphia. Zucht...  ik word nu echt een dagje ouder. Of zijn het de blaadjes die rood, bruin en geel kleuren? Of misschien beginnen de dagen thans zo akelig op elkaar te lijken en past de vervreemdende sfeer van de huidige tijd beter bij de muziek van The War On Drugs? Of is het andersom? Ik heb geen idee.

Hoe dan ook, I Don't Live Here Anymore is een mooi album geworden. Met een geluid dat weliswaar supertraag, maar als je het toelaat op doortrapte wijze je hersenpan weet binnen te dringen. I Don't Live Here Anymore bevalt mij op dit moment zelfs iets beter dan de voorgangers Lost in the Dream en A Deeper Understanding.

Het kan verkeren.

Waar ik dat ten tijde van Slave Ambient en Lost in the Dream (nog) niet voor mogelijk had gehouden, en ik bij voorganger A Deeper Understanding de eerste tekenen aan de persoonlijke wand zag, is het dan nu zover: het nieuwe album van The War on Drugs slaagt erin me - ook na meerdere luisterbeurten - haast compleet onverschillig te laten.

Het begint nog wel goed met die mooie opener, en dan het jachtige Harmonia's Dream. Ik merk dat het doorgaans de jachtig klinkende songs zijn die ik waardeer bij de band van Adam Granduciel, al is het wondermooie Thinking of a Place wellicht een uitzondering. Daarna hoor ik vooral songs die me helemaal niets doen, ze mogen dan nog zo valkundig in elkaar gestoken zijn (en dat geloof ik echt wel). De titelsong weet bovendien wel wat op te wekken, maar dat is dan eerder irritatie, omdat die song al het stadionrock-opsmuk niet nodig heeft. En dat koortje vind ik al helemaal niets.

Wat me vooral opvalt, is dat ik met het voortschrijden van de nummers steeds verder wegzak in een soort drijfzand van onverschilligheid, en geen van de songs erin slaagt me eruit te trekken. Die uniforme sfeer die hier eerder werd aangehaald, zal daar misschien voor iets tussenzitten, daar kan ik goed inkomen. Ik begin zelfs te denken dat het openingsnummer niet per se beter is dan de andere tracks, maar dat in mijn beleving zo voelt omdat het de opener is. Ik bedoel maar: zet 1 van die andere songs vooraan, en ik vind 'm wellicht gewoon prima.

Een dubbel gevoel, dus. Dat vraagt om een score die daarbij past.

3 sterren

Deze Amerikaanse rock band groeit verder naar grote hoogtes met dit album. En hoor ik in de titeltrack nu ook de Simple Minds?

Iets minder goed dan zijn voorganger maar nog altijd fantastische muziek.