Motörhead - No Sleep 'til Hammersmith (1981)

Ik had het over waar jij het over had. Doe niet zo hooghartig aub. Ik geef gewoon mijn gevoel weer. Is dat al te veel? Ja, dat maakt me wat boos.

Ja, ook fijne avond. Je kan alles denken, maar een fijne avond voor een ander is altijd een mooie gedachte.

De adrenalinestoot die No Sleep 'til Hammersmith is spreekt mij aan. De korte bondige aanpak zonder al te veel franje van de songs op veelal hoge snelheid doet het hem voor mij. Tevens het stemgeluid van Lemmy en het overdonderende volume. Dat was halverwege jaren 80 dat ik kennis nam van het album en een paar jaar later kocht ik de plaat. Later de enkele CD-remaster. Maar als iemand dit saai vindt heb ik daar vrede mee. Neem bijvoorbeeld The Hammer - ze zetten een riff in, de drummer beukt er als een malle overheen en dat herhaalt zich wat zonder veel variatie of het moet zijn dat ze in het laatste couplet na de solo de intensiviteit iets temperen alvorens weer los te barsten. Hun beste album hoeft dit overigens niet per se van mij te zijn. Motörhead en Iron Horse - Born to Lose hoor ik liever in de oerversies van het debuutalbum en On Parole en in Stay Clean staat die gitaar niet lekker in de mix. Eigenlijk komen vooral de nummers van Ace of Spades - wat al een adrenalinealbum is - live nog beter tot recht. Motörhead is iig. een grote speler qua merchandising als je het aanbod bij Large bekijkt. Die box met de volledige concerten liet ik tot dusver aan me voorbijgaan.

Iggy zegt "jammer voor mij dat Motorhead nooit een live plaat of dvd heeft uitgebracht met B. Robertson" Brian Robertson heeft het maar 1 album uitgehouden. Dan had de album Another perfectday integraal live gespeeld moeten worden. Maar Lemmy beschouwde Another perfectday als een dieptepunt in hun carriére. Brian Robertson was samen met Scot Gorham de gitaartandem van Thin Lizzy en is denk ik niet gewend om in een band te spelen met 1 gitarist. Desondanks vond ik de solo's op het album niet slecht en vind ik Another perfectday een goed album waarbij je al vanaf het eerste nummer al kunt horen dat er een andere gitarist inzit. Lemmy was er minder van gediend en zei bij wijze van spreken tegen Brian : het is fijn bedankt en tot ziens. Hoogst merkwaardig was wel het feit dat hij later 2 gitaristen aantrok en Motorhead als formatie ging fungeren. Maar de albums Iron fist en Rock 'n Roll zijn allerbelabberst en flopten gigantisch. En na Iron fist stapte ook drummer Philty 'animal'Taylor uit de band.
Tot op de dag van vandaag vindt ik Another perfectday nog steeds een goed album en behoort tot 1 van mijn favorieten. Trouwens een goeie nickname :Iggy

Ricardo zegt "Wat klinkt het anders zo mat klinkende studionummer van Overkill hier geweldig" Op dit waanzinnige live album slaat Philty 'Animal' Taylor letterlijk de monden van critici dicht van dat hij niet kan drummen. Op dit album bewijst hij dat hij wel degelijk kan drummen. Als je het album op de hoofd telefoon beluisterd hoor je wat hij allemaal doet en hoe snel het allemaal gaat. En op Overkill?? ik was aangenaam verrast en dacht Gods Colere!!!!! wat snel. Deze waanzinnige snelle uitvoering is ook nooit meer geëvenaard. Ook niet door de beste drummer in Rock 'N Roll Mickey Dee, wat ik overigens ook geen slechte drummer vindt laat dat duidelijk wezen.

Het mooie aan Motorhead is dat ze ook niet improviseren maar letterlijk de nummers naspelen zoals ze op de studio albums staan, en dan op een wijze die je niet snel vergeet. Het is zo luid en virtuoos en met zoveel tomeloze energie gespeeld dat je daar zelf ook weer energie van krijgt. Lekker 40 minuten los gaan met Motorhead, dan kun je er die dag weer tegen. Hetzelfde heb ik met dat bekende live album van Slayer uit 1991, beetje dezelfde opzet en hetzelfde gevoel heb ik daarbij. Wat Brian Robertson betreft, die vond ik niet echt bij Motorhead passen, vooral omdat ik melodie er niet bij vind passen. Toch vind ik het leuk dat hij er op 1 album bij was, al is het alleen maar om de variatie binnen Motorhead wat breder te maken. Voor mij persoonlijk vind ik dat ene album met hem ook mooi zat. Satriani/vai, ken jij het live album uit 1998 wel van Motorhead? Op dat album speelden ze tot aan 2015 op ongeveer dezelfde wijze. Als je deze live plaat super vind, dan is die ook echt een must om eens gehoord te hebben

Gitarist Eddie Clarke stapte op na 'Iron Fist', Phil Taylor deed dat na 'Another Perfect Day'. Wat 'Iron Fist' betreft: The album peaked at No. 6 on the UK album charts - klinkt niet als een gigantische flop. Die andere daarentegen: Reaching only No. 34 in the UK Albums Chart,[3] Rock 'n' Roll was, in that respect, the worst performing of all of Motörhead's top 40 chart hits. Beiden alleraardigste albums trouwens.

MOTORHEAD album sales - bestsellingalbums.org

Ik wist niet dat Lemmy zo'n pest hekel aan Another Perfect Day had. Lemmy maakte er wel grappen over. In de trant van, er zijn maar 5 exemplaren van verkocht. En alle 5 zijn ze gekocht door familieleden van Brain.

Volgens mij zijn er wel nog enkele nummers van Perfect Day in de latere jaren in hun setlist opgedoken.

OEPS!!!!!! even een rectificatie van mijn kant : Iron Fist komt uit 1982, dus voor Another perfect day. Na Iron Fist verliet Eddy Clark de band en na Another perfect day verliet Philty 'animal' Taylor de band. En werd vervangen door Pete Gil die het maar 1 (Orgasmatron) album vol hield. Bij het tegenvallende Rock 'n' roll album was Philty'animal' Taylor plotseling weer terug in de band. en in de UK deed het album Iron Fist het beduidend beter dan in Nederland. In Nederland kwam het niet hoger dan de 26e plaats. Wat opvalt is dat Motorhead als formatie meer moeite heeft om goeie albums te maken dan als trio. Toch hebben ze als formatie 2 goeie albums gemaakt en dat is Orgasmatron uit 1986 en 1916 uit 1991.

Dat is het album Everything louder than everyone else/ Hamburg 1998 Germany uiteraard heb ik die alleen draai ik die minder vaak dan No sleep 'til Hammersmith maar dat heeft ook met de sfeer te maken. Want Engelsen zijn echte sfeermakers dat kan je duidelijk horen op hun eerste livealbum. Trouwens de DVD Stage Fright een concert in Dusseldorf in 2004 kijk ik ook heel vaak. Vooral het nummer R.A.M.O.N.E.S. wordt heel wat punk ingegooid en Whorehouse blues laat Motorhead zich eens van een andere kant zien. En ik ben het met je eens dat Brian Robertson niet echt bij Motorhead past want het is een andere type gitarist dan Eddie Clark. Brian Robertson schittert overigens op de DVD Gary Moore & Friends One night in Dublin A tribute to Phil Lynott, Gary Moore ook helaas helaas niet meer onder ons. En de line up van het eerste uur van Motorhead hemelt ook al een aantal jaren. Ik vind het wel een gemis geen Motorhead, en Lemmy ik heb er een zwak voor en dat is na die spraakmakende documentaire over hem alleen maar sterker geworden. Een prettig gestoord, kleur en humor rijk persoon.

'Another Perfect Day' werd live vanaf pakweg 2004 gerehabiliteerd als ik me niet vergis en alles krampachtig vooraf nazoek. 'Dancing on Your Grave' en 'I Got Mine' hebben lang op de setlist gestaan en in de laatste jaren 'Rock It', met soms wat uitprobeersels zoals het titelnummer een keer op Wâldrock. Album werd vroeger omschreven als flop, wat ook op de ontvangst bij de fans kan duiden en Lemmy hield niet van die opgerekte speelduur van de songs daar haast alles wel twee gitaarsolo's heeft. De productie vond hij wel goed.

Edit: 'Bastards' zou ik ook tot de goede formatiealbums rekenen en Eddie Clarke was eigenlijk meteen al op het debuut uit 1977 op zijn best; veel meer gevoel en betere opbouw in de solo's, die ook van lengte konden zijn. Het 'officiële' verhaal gaat dat Lemmy na het vertrek van Brian Robertson niet kon kiezen tussen Würzel en Phil Campbell. Eerstgenoemde was al wat ouder en werd publieksfavoriet, tot hij zich niet meer handhaven kon door (drank)gebruik en Campbell de kans kreeg van Lemmy zich te bewijzen, om als enig gitarist te fungeren op tournee na de opnamen van 'Sacrifice', reeds grotendeels ingespeeld door Campbell.

Motörhead – No Sleep 'Til Hammersmith

Gekocht in augustus 2023 bij Amazon.nl voor de (eerlijk is eerlijk) belachelijk lage prijs van 6,99 eur met het album zelf, een drietal bonustracks afkomstig van een soundcheck én een extra schijf met een volledig optreden op 30 maart 1981 in de City Hall van Newcastle. De oorspronkelijke versie op vinyl heb ik al jaren in mijn bezit, de logica zelve.

Tijdens het grote succes van het album Ace of Spades wordt er natuurlijk getoerd. Opmerkelijk is dat hierop slechts drie nummers van dit studioalbum staan, aangevuld met vijf nummers van Overkill, enzovoort. Opmerkelijk is ook dat niemand van deze oer line-up nog onder ons is, ik zou toch eens moeten kijken in mijn verzameling of ik nog zulke (spijtige) voorbeelden heb. Tempus fugit.

Het album op zich: één van de beste livealbums ooit? Ja, natuurlijk, de versie met 11 nummers is allicht de perfecte uppercut qua intensiteit, snelheid en rauwheid en een geweldig brommend document met heel wat publiekslievelingen en die ronkende bass. Een succes was dit album toen, raar vind ik het toch dat toen niet werd gekozen voor de typische live dubbelaar. Het blijft geweldig hoe men met slechts drie muzikanten zo'n muur van geluid kan produceren (en tere nekspieren en piepende oren).

Een woordje over de bonusdisc met een extra 74 minuten live Motörhead heel in het kort, meer dan de moeite waard met enkel een minder geluid van de cimbalen in het openingsnummer, daarna dendert die trein voort. Ik blijf het zeggen, The Hammer, goddelijk te midden van heel wat moois.

Dit is typisch zo'n ouderwetsche hardrockliveplaat waarbij de rookgordijnen, het vuurwerk, de geur van verschraald bier en een waterval aan zweetdruppels zowat letterlijk uit de speakers komen druipen zodra de eerste tonen de crypte vullen.

Motörhead zoals Motörhead ooit bedoeld is.