First Fragment - Gloire Éternelle (2021)

Phil Tougas, de man achter Atramentus (dat vorig jaar een pareltje uitbracht), is hier ook prominent aanwezig, al zou dit project meer experimentele, uitdagende, eclectische death metal zijn.

Maar goed, Tougas vind ik een enorm interessante artiest, dus deze zet ik ook maar even op het lijstje. Lees je mee, Don Cappuccino?

Ik had deze al op de luisterlijst staan, maar nog niet aan toegekomen om hem volledig te beluisteren. Pantheum heb ik al wel gehoord en dat nummer bevat al meer tempowisselingen en noten dan menig volledig album dat ik dit jaar heb beluisterd. Het beheersingsniveau van de instrumenten op dat nummer is krankzinnig hoog en de gitaar, bas en drums zijn echt met elkaar in gevecht, bijna als een constante afwisseling van solo's, maar af en toe wel met een lekkere groove ertussen en een pakkend gevoel voor melodie. Ik vond wel dat de vocalen erg achterbleven qua uitvoering, die zijn vrij standaard en hadden voor mij niet eens per se gehoeven. Of een gehele plaat van dit soort über-technische melodieuze deathmetal me gaat bevallen is een vraag, maar ik ga hem absoluut een kans geven op basis van Pantheum.

Heb er nog geen noot van gehoord, kwam erbij dankzij een Album of the Month-overzichtje van Angry Metal Guy. Zal eens beginnen met Pantheum, de totale speelduur van het album schrikt me wel enigszins af. Maar als ik zie dat track 7 zijn naam deelt met een ontzettend gave Franse funeral doomband, levert dat weer bonuspunten op.

Net een eerste luisterbeurt erop zitten, en dat was een behoorlijk overrompelende ervaring. Jawel, overrompelend. Omdat er ontzettend veel gebeurt in die pak 'm beet 70 minuten. En het allemaal ook nog 'ns - op technisch vlak - ontzettend goed wordt uitgevoerd. Phil Tougas, bezieler, staat er wel om bekend enorm veel energie, tijd en passie in zijn projecten te steken, en er voor meer dan de volle 100% achter te staan.

Zoals Don zegt, Pantheum alleen draagt al zoveel variatie in zich dat menig volledig album achter zou blijven. Ik las ergens dat er zomaar even 19 solo's voorbijkomen in die song, die nog geen 5 minuten duurt. Dat is je reinste waanzin!

Overrompelend dus. Maar ook overdadig? Want overdaad schaadt, zegt men weleens. Het is een vraag die ik na één keer luisteren onmogelijk kan beantwoorden, al is de eerste indruk wel overwegend positief. En dat heeft er vooral mee te maken dat technisch meesterschap hand in hand lijkt te gaan met vernuftig compositiewerk (qua complexiteit en subtiliteit doen bepaalde passages me zelfs aan de knapste klassieke werken denken) en bezieling.

De verrassende flamenco-opening van het titelnummer trekt bijvoorbeeld meteen de aandacht. Het drumwerk is bombastisch, maar op een stuwende, dynamische manier. En dan heb je nog de basgitaar, die in het geheel een glansrol krijgt toebedeeld. Dit album lijkt me bij uitstek een geweldige zandbak om in rond te struinen, en als een klein kind bij elke luisterbeurt weer nieuwe loopjes te ontdekken en daar zo ongelooflijk blij mee te zijn!

Enige wat inderdaad achterblijft, zijn de vocalen. Tougas kennende zal ook achter dit project een ingenieus idee zitten, de teksten zijn volledig in het Frans (de hoes hint ook, net als die van Stygian van Atramentus, naar een soort fantasy-wereld, al lijkt deze veel minder desolaat en post-apocalyptisch). Maar de uitwerking van de vocalen is nogal eenzijdig, en dat vormt een schel contrast met de felgekleurde muzikale diversiteit.

Nogmaals, ik heb op dit ogenblik nog geen idee of ik dit daadwerkelijk fantastisch vind of pure overdaad (een tussenweg lijkt zich momenteel niet meteen af te tekenen), maar de vocalen zullen in geval van het eerste sowieso een klein smetje vormen.

Voor degene die technisch hoogstaand gitaargeweld wel kunnen waarderen is deze ( ultra-) tech death een must listen. Voor alle andere metal heads een wtf is this must try momentje. Vooral voor vingervlugge bass- heads.
In de eerste song zitten meer noten dan op een heel REM album.