Neil Young with Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere (1969)

ZUMA is mijn absolute nr. 1 NY&CH plaat. Dit is de nummer II. Als is er voor die tweede plaats ook de concurrentie van "Freedom" en "Rust Never Sleeps"

Een zalige plaat. De powerpop van CINNAMON GIRL. Kort en superkrachtig.

Het magistrale EVERYBODY KNOWS THIS IS NOWHERE. Jezus Christus!

Het zeer ingetogen en o zo breekbare ROUND & ROUND ...

En de absolute MEESTERWERKEN die "DOWN BY THE RIVER" én "COWGIRL IN THE SAND" zijn!!! Tjonge! Alleen al omwille van die twee nummers én CINNAMON GIRL MOET je deze plaat gewoon in huis hebben! Géén ontkomen aan, zeker niet als je een Neil Young fan bent!!!!!!!

Goed... geweldige plaat... maar toch sinds kort geen top10-materiaal meer...

waarom?

Eenvoudig, nummers als Round & Round en The Losing End hebben weinig te zoeken op deze verder heerlijke plaat. Slappe nummers die niets aan de plaat toevoegen...

Want waar het allemaal om draait zijn hoofdzakelijk twee nummers (zoals hier al vaker is gezegd), Down by the River en Cowgirl in the Sand.. Twee nummers die Neil naar mijn mening nooit meer heeft weten te overtreffen. (Hoewel.. misschien Mellow My Mind).

Geweldige stukken flitsende gitaar, soms zeer eenvoudig gespeeld, maar dit is echt waar het om gaat, geweldig veel gevoel erin. En dan de stem van Neil erbij die het mooi afwerkt, maar nooit te overheersend word.

De andere nummers, Cinnamon Girl, Running Dry en het titelnummer zijn ook van zeer hoge kwaliteit, al komen ze niet bij die twee in de buurt... Hoewel Cinnamon Girl wel de perfecte opener is van deze plaat, ik kom meteen in de goede stemming. Bij elkaar dus een 4,5 en tegen mijn top10 aan, maar na iets afwege heb ik toch liever Dylan en Waits.

Na alle lofuitingen en de ongekende populariteit op deze site, heb ik me ook maar 's overgegeven aan de het oeuvre van deze sympathieke Canadese houthakker.

Deze plaat leek me als debuut (inmiddels ben ik erachter dat er nog een self-titled is die hier nog aan voorafging) wel een mooi startpunt. Bovendien stond Down By the River erop, een nummer dat me door de MuMe-ladder van 2007 al positief was opgevallen.

Vooralsnog bevalt het me erg goed. Het rauwe Cinnamon Girl is een sterke opener, de epische nummers hadden gerust elk een half uur mogen duren en ook de country-folk-achtige rustige nummers bevallen me steeds beter. Waar ik die eerst een beetje zeurderig vond, kan ik nu heel erg genieten van het prachtige Running Dry. Wat een hartverscheurend nummer!

En dan ga ik nu maar 's op zoek naar het echte debuut en Déjà Vu, de plaat die hij hierna maakte met CSNY.

Mja, strak geproduceerd wil ik het ook niet noemen... ik denk dar de nummers Cowgirl in the Sand en Down by the River het dichtste bij een live ervaring van Neil Young & Crazy Horse anny 1969-70 komt. Wel werd er gebruik gemaakt van overdubs voor de zang, maar dat zou na After the Gold Rush ook afgelopen zijn.

Persoonlijk vind ik dit een van de beste platen van Neil Young, die met behulp van the Rockets een heel andere weg insloeg na zijn debuutalbum Neil Young, waar hij meer voortborduurde op de stijl van nummers als Broken Arrow en Expecting to Fly. In Whitten zag hij een nieuwe Stills, alleen dan zonder de ego-clash.

Zoals wellicht bekend schreef Neil Cowgirl in the Sand en Down by the River op één dag terwijl hij ziek op bed lag. Wat dat betreft had hij wat vaker ziek mogen zijn. Cinnamon Girl gaat dan weer over een meisje dat voorbij kwam lopen terwijl hij op een stoeprandje zat te chillen... hoe hij dat ooit aan zijn vrouw heeft weten uit te leggen is me nog steeds niet duidelijk.

Met datzelfde Cinnamon Girl heeft het album meteen een ijzersterke opener, met een riffje dat je uit duizenden herkent. Prachtig in al zijn eenvoud en elke noot is raak. Overigens is dit nummer ook als 45rpm uitgebracht, maar dan met een andere vocal mix, de stemmen van Whitten en Young zijn daarbij omgedraaid zeg maar. Ik geef de voorkeur aan de album versie.

De titeltrack kan zo in het canon voor Country Rock, samen met Sweetheart of the Rodeo, Pickin' up the Pieces en Gilded Palace of Sin. Round & Round, wat samen met Robin Lane gezongen wordt, ook een ex van Neil is alweer een oldie, want dat schreef hij al toen hij nog bij Buffalo Springfield zat (het staat ook op de box set uit 2001).

Down by the River is vervolgens gitaar solo heaven! Wat Buffalo Springfield nooit lukte om op plaat vast te leggen, en wat tijdens live concerten maar al te vaak gebeured: een guitar battle. Dit keer niet tussen Stills en Young, maar tussen Whitten en Young, ook al is het verschil qua stijl tussen de twee minder groot dan tussen zijn Buffalo Springfield collega. Young vraagt, Whitten antwoord, en dat een dikke 9 minuten lang. Wederom blinkt dit nummer uit in zijn eenvoud, want de opening zijn feitelijk maar twee noten ofzo, tig keer herhaald, maar wederom is elke noot raak. Wat met de mysterieuze tekst bedoeld wordt: Be on My Side, I'll be on Your Side, is nooit duidelijk geworden, maar het geeft wel goed aan hoe sterk de verbeelding van Young is.

Losing End is vervolgens weer een country-rocker a la Everybody Knows, maar het is stiekem Running Dry dat de show steelt. Crazy Horse wordt bijgestaan door Bobby Notkoff, hun oud bandlid van the Rockets (vandaar ook de titel) die een stevig potje elektrisch viool kan spelen. Het is precies wat het nummer nodig heeft, dat druipt van de melancholie en berouw. Het botert al een tijdje niet zo tussen Young en zijn vriendin en de zin 'I left my love with ribbons on and water in her eyes' legt die emotie perfect vast.

Ook de afsluiter is er een van formaat, persoonlijk vind ik die net wat beter dan Down by the River, de tekst is (iets) minder cryptisch, want over wie gaat het nummer nu eigenlijk, maar melodieus is het een stuk sterker. Ook al zijn de harmonieën van de heren Crazy Horse niet altijd prefect, die van the Grateful Dead waren dat tenslotte ook niet en het kan me niet schelen ook!

In het kader van het topic 52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis
Wil ik hier Everybody Knows This is Nowhere
Neil Young had nog niet zolang geleden zijn eerste soloalbum gemaakt toen hij met dit album op de proppen kwam.
Volgens de notes bij het album in 2 weken opgenomen.

Neil had ergens de band Rockets (met verwijzing naar de 6e track; Running Dry (Requiem for the Rockets)) opgedoken en deze omgedoopt naar Crazy Horse.
Neil Young heeft al zo'n 30 jaar (ook met tussenpozen) plezier van Crazy Horse als band, ondanks dat het overlijden van Danny Whitten destijds keihard bij Neil is aangekomen.

Danny Whitten vulde Neil Young in zang en gitaarspel mooi aan, dat zie (hoor) je direct al terug in het openingsnummer Cinnamon Girl.

Cinnamon Girl (het 3e 39 graden nummer) is meteen een goede introductie van Crazy Horse, prominent aanwezige gitaren en Young en Whitten als vocalisten.
Het is duidelijk het gaat hier om de beat en drive.
Dit nummer zou een vast onderdeel van het repertoire van Neil Young blijven.

De 2e track Everybody Knows This is Nowhere, is een lievelingsnummer van mij, de prachtige zang die ijl en hoog gaat.
Het is van de mooiste liedjes over heimwee.
De lala koortjes passen mooi bij dit nummer.
Neil Young heeft nooit tussen de lijntjes gezongen en eigenlijk geldt dit ook voor zijn gitaarspel, ik vind beiden buitencategorie.
Round en round is een langzaam nummer, slechts begleidt door 3 gitaren (Robin Lane speelt hier mee en zij zingt ook in de achtergrond samen met Whitten).

Kant 1 wordt afgesloten door het lange Down by the river, samen met Cowgirl geschreven op een ziekbed met koortstemperatuur van zo'n 39 graden C.
Down by the river verteld het verhaal van een man die bedrogen wordt en zijn vrouw bij de rivier doodschiet.
De zang van Neil Young is fantastisch maar wat dit nummer legendarisch maakt zijn toch de gitaarpartijen.
Nergens krijg je de indruk dat hier de beste gitarist van de wereld aan het woord is, maar toch speelt er niemand beter, mooier, het is de soul het gevoel het onbeschrijfbare wat muziek zo mooi maakt.
Snik, naar kant 2.

Loosing end is de prachtige opener van kant 2, die weer profiteert van de samenzang.
Het gevoel wat dit soort nummers geeft maakt dit album heel bijzonder.
Running dry, is droefenis wat nog eens aangedikt wordt door de viool van Bobby Notkoff.
Dit is zo'n nummer wat Neil goed ligt en door zijn overslaande stem iets extra's geeft

Afsluiter Cowgirl in the sand is pure magie.
De opmerking over het gitaarspel bij Down to the river gaat hier zeker ook op.
Het spel is opzwepend en opwindend, koortsachtig.
Na dit nummer is het over en uit, geen bonusnummers please.

Everybody Knows This is Nowhere, is een plaat om te koesteren met een ongeloofelijke drive en soul.
Dit is zo,n plaat die je overal mee naar toe neemt of tijdens een aardbeving uit je huis gaat redden.

Geweldige plaat. Ik ken nog lang niet alles van Neil Young, maar op dit album val ik vaak terug.
Openen met een klassieker: Cinnamon Girl en eindigen met een tien minuten durend Cowgirl In The Sand. Een prachtig stuk dat niet verveelt.
Om de een of andere reden kan ik me maar niet bedenken hoe Running Dry ookweer klinkt.
Toch weet ik wel dat de overgang van Runny Dry naar Cowgirl heel mooi is.

Ik luisterde deze plaat eerst een beetje half bewust en na iets dat al voelde als een solo van twee minuten begon opeens Cowgirl In The Sand. Dat vond ik zo mooi!

Ik ken nog niet al Neil zijn werk, maar ik neig te zeggen dat ik met dit album zijn beste plaat al ken.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Down By The River & Cowgirl In The Sand zijn werkelijk fenomenale rocksongs. Vrijwel alles klopt eraan en ze duren geen seconde te lang. Wat een ijzersterke gitaren zijn hierop te horen, het nummers vol met geweldige riffs. Wat speelt de band goed en wat is er een energie te horen, echt geweldig. Er staat natuurlijk nog een klassieker op dit album: Cinnamon Girl is een uiterst pakkend nummer en wordt ook sterk neergezet.

Verder is titelsong Everybody Knows This Is Nowhere zeker niet verkeerd. Running Dry (Requiem for the Rockets) zorgt voor afwisseling, want is een mooie rustige folksong. Alleen dat andere rustige nummer, Round & Round (It Won't Be Long) met Robin Lane, vind ik minder bijzonder.
Kortom, een wereldplaat van Neil Young, ditmaal in debuut met zijn rockband Crazy Horse. Uit de hoogtijdagen dus.

Zou Down By The River een inspiratiebron zijn geweest voor Nick Caves Where The Wild Roses Grow.
Beide nummers gaan over iemand die zijn vriendin vermoord aan de rand van een rivier.
Down By The River heeft wel een ander sfeertje.
Die hakkelende gitaar in het begin geeft voor mij het sloffen in een zandvlakte weer, met op de rug een vrouwpersoon; niet wetend of deze nog in leven is, of juist versuft door de brandende zon.
Vervolgens wordt het spel dreigender, gevolgd door een jammerende, slepende solo.
Waarna Neil de rol als zanger weer over neemt.
Geruststellend, maar vertrouwen doe ik hem niet.
Als ik nu weer hierna luister, dan moet ik bij het soleren denken aan een band als Pearl Jam, tijdens een live concert.
Eigenlijk dachten wij toen dat het improviseren was; uitend in een jamsessie, maar eigenlijk werd er een groot gedeelte van Down By The River na gespeeld.
Logisch dat ze ook Keep On Rockin’ In The Free World regelmatig speelden, en dat er bij Mirror Ball zelfs sprake was van een echte samenwerking.
Cinnamon Girl ken ik al eerder van Type O Negative, en zo heel veel hebben die niet aan de gitaarsound veranderd; wat al aangeeft, dat dit best wel een stevig stuk muziek is.
Voor mij ook een van de hoogtepunten op Everybody knows this is nowhere.
De solo op het einde hoorde ik weer terug bij Broken Hands van Mudhoney, alleen werd hij daar als intro gebruikt, nooit geweten dat deze ook van Neil Young af stamde.
Weer een tastbaar feit dat zijn invloed zeer groot is geweest op de grunge stroming.
Running Dry vind ik best wel op Where Did You Sleep Last Night lijken, en wie namen dat nummer op; precies Kurt Cobain en Mark Lanegan.
Het derde hoogtepunt is uiteraard Cowgirl In The Sand.
Deze lijkt behoorlijk veel op Down By The River; ook die hakkelende sound met de solo er door heen.
Maar het is hem vergeven, want juist hierdoor drukt hij zijn stempel op het geheel.
Vaak vergeet ik dat dit album uit 1969 komt, en dat men vervolgens moeite deed om dit te imiteren.
Young legde hier wel de basis van dit geluid.
Voor mij was de samenwerking met Crosby, Stills en Nash die volgde zelfs een stap terug, net wat te rustig allemaal.
Daarom vond ik het geen verkeerde stap dat hij al snel weer alleen verder ging, al zullen velen deze mening niet met mij delen.

Begin 1969 was de Canadese muzikant Neil Young nog geen grote naam binnen het muziekcircuit. Ja, hij was één van de namen uit het gezelschap Buffalo Springfield, goed voor drie albums en een grote hit: For What It’s Worth. Zijn solodebuut in januari van het album flopte en werd nauwelijks opgepakt door de media, al zijn de kwaliteiten als muzikant al direct duidelijk in nummers als The Loner en The Old Laughing Lady. Hij vormde voor zijn tweede album een band die gedurende zijn hele carrière een bepalende rol zou blijven spelen. Crazy Horse was de naam en bestond naast Neil Young uit gitarist Danny Whitten, basgitarist Billy Talbot en drummer Ralph Molina. Het album betekende een eerste succesje, maar de impact van het geheel zou pas later doordringen tot de muziekwereld.

De pakkende gitaarriff van Cinnamon Girl zet direct de toon voor het album, stevig in klank, maar meeslepend in elke aanhaal op de snaren van de gitaar. Hij schreef het nummer samen met enkele andere klassiekers van het album toen hij herstellende was van de griep, resulterend in een passende liefdeverklaring en harmonieuze samenzang. Het zou de start zijn van een reeks Crazy Horse klassiekers, waarbij het einde van het nummer al een voorproefje geeft van de later lang uitgesponnen gitaarsolo’s. De titeltrack zelf is een country-rock kraker, ontspannen in het gehoor en uitbundig in de uitvoering. De akoestische setting van Round & Round brengt de harmonieën samen met Robin Lane, aangrijpend en wonderschoon. Het nummer vormt de opmars voor een signatuursong uit Neil’s carrière, het zeer fraaie Down by the River. Niet alleen muzikaal is het een waar kunstwerkje, ook tekstueel biedt het wat meer diepgang. Ontrouw en liefdesuitingen verbinden elkaar in de donkere klanken van de bas en de uitvoerig getoonde gitaarsolo’s. De kracht van herhaling wordt ondersteunt door het ritmische gitaarwerk van Danny Whitten. De improvisaties voeren Neil Young naar de bekendmaking van de klasse die hij als gitarist nog jaren lang zou uitstralen. Het vioolspel van Bobby Notkoff op Running Dry brengt wat meer emoties in het geheel, muzikaal zeer aanstekelijk, maar toch ook met een psychedelisch trekje. Het nummer vormt de laatste snik, voordat Neil opnieuw zijn gitaarkracht ten gehore zal brengen. Cowgirl in the Sand is net als Down by the River een lang uitgesponnen muzikaal spektakelstuk, meesterlijk in beweging gebracht door de stilistische introductie. De bombast van gitaren en drums brengen het geheel in beweging, voordat Young ook maar een woord heeft gezongen. Hoewel de tekstuele referenties nogal uit elkaar lopen, brengt zijn liefde voor het vrouwelijk geslacht het nummer wel in beweging. Hoewel zijn tijd met Buffalo Springfield erop zat refereert hij hier binnen zijn teksten nog wel naar. De akkoordenprogressie zorgt voor de chaotische sferen waarin het nummer dieper lijkt weg te zinken. De kracht van de klanken blijft binnen het gehele nummer merkbaar, van de uitbundige en beweegbare gitaarsolo’s tot aan de ronkende baspartijen.

Met het album Everybody Knows This Is Nowhere geeft Neil Young zijn eerste visitekaartje af, in de overdonderende gitaarsolo’s en lang uitgesponnen muziekstukken. Hij doet het op zijn eigen manier, een gegeven waarmee hij later zowel zijn meest gewaardeerde werken uit zijn carrière zou afleveren als de frustraties van bandleden en platenmaatschappijen zou aanwakkeren.

5*

Afkomstig van Platendraaier.

Mag in geen enkele platenkast ontbreken. Ik vind dit het beste wat Neil Young ooit gemaakt heeft.

Ik haal hier toch een vol punt van af.
Ik ben in een bui dat ik alles van Neil weer eens hoor vanaf het begin.

Maar dat betekent ook dat je je ook gaat afvragen waarom je albums eigenlijk vijf sterren geeft als er duidelijk ook minder werk op staat.

Cinnamon girl, Down by the river en Cowgirl in the sand zijn Young klassiekers in de hoogste categorie. Maar dat is slechts 22 minuten van het album. Dan kan ik de titelsong nog goed hebben.

Maar ik vind Running dry, the Losing End en vooral Round and round eigenlijk gewoon verschrikkelijk slecht. Dan praat je over een kwartier op 40 minuten. Deze muziek heeft ook de afgelopen 53 jaar niet overleefd. Het is niks, bottom categorie Neil Young, bijna niet uit te zitten en een duidelijk zeer scherp contrast met de klassiekers.

En dan moet ik van de vijf sterren die ik het gaf vanwege eerder genoemde klassiekers eigenlijk terug naar wat het hele album waard is. En dan wordt het echt maximaal 4****

Neil Young with Crazy Horse – Everybody Knows This Is Nowhere (1969)

Ik zou mezelf niet een erg groot Neil Young-fan willen noemen. Niet dat ik zijn muziek slecht vind, hoor, maar ik heb nooit echt de neiging gevoeld om diep zijn omvangrijke oeuvre in te duiken. Wat ik ken vind ik alleszins heel redelijk (Harvest (1972)), en soms ook wel erg goed (Tonight's the Night (1975)), maar voor mij is het album waar ik steeds weer naar terugkeer Everybody Knows This Is Nowhere (1969), het eerste album dat hij samen met Crazy Horse opnam.

Als ik dit album opzet verbaas ik me er eigenlijk altijd over dat ik dit album zo leuk vind. Je kunt dit makkelijk scharen onder de 'ouwelullenmuziek', want het is redelijk belegen, rechttoe rechtaan rockmuziek; precies het soort dat ik normaal al snel af zou zetten en af zou doen als 'saai'. Daar komt dan nog bij dat Neil Young niet echt een goede zanger is en zijn stem nogal zeurderig overkomt, en dat de teksten vrij oppervlakkig zijn. Het gaat natuurlijk weer allemaal over vrouwen begeren en verlaten worden, dat was zelfs in 1969 al uitgekauwd.

Nee, als je dit vergelijkt met bijvoorbeeld een Velvet Underground & Nico dat twee jaar eerder uitkwam, en dat vandaag nog steeds fris klinkt, dan klinkt Everybody Knows This Is Nowhere eigenlijk gewoon heel erg gedateerd in al zijn facetten. En toch, dit album heeft een geluid dat mij bij de eerste luisterbeurt meesleepte en dat mij nog steeds weet te overtuigen.

'Round & Round' blijf ik een strontvervelend nummer vinden, maar afgezien van die miskleun is dit echt een heerlijk ronkend album. Het gitaarwerk valt het meeste op, want dit moet in 1969 ongetwijfeld bij tijd en wijlen enorme herrie geweest zijn, maar dat hoor ik er nu niet helemaal meer in. Voor mij is dit een heel energiek en levenslustig album, maar wel eentje die nergens lomp wordt en die op zijn eigen manier eigenlijk ook heel verfijnd en doordacht klinkt.

Dat komt het beste tot uitdrukking in de lange nummers, die ik ook meteen de beste van het album vind. Op zowel 'Down by the River' als 'Cowgirl in the Sand' is het gitaarwerk zo enorm gevarieerd dat hiernaar luisteren echt een belevenis wordt. Van ingetogen akkoorden tot uitgesproken solo's en van afgemeten noten tot een muur van geluid; je hoort het allemaal voorbijkomen en de manier waarop deze uitersten elkaar afwisselen klinkt volkomen logisch en noodzakelijk. Er valt simpelweg geen speld tussen te krijgen.

Ik luister het album nu weer eens terwijl de lentezon mijn kamer binnenvalt en realiseer me dat dit voor mij echt een album is dat het beste tot zijn recht komt wanneer de zon schijnt. Op de één of andere manier komt de energie die dit album uitstraalt heel erg overeen met het verwachtingsvolle dat je ervaart wanneer het mooi weer is en je weer behoefte krijgt aan en/of klaar bent voor het beleven van allerhande avonturen. Dan kun je deze muziek an sich best belegen vinden, maar dat wat het teweegbrengt is universeel en tijdloos.

Het is wel jammer dat Neil Young tijdens de coronacrisis uit protest al zijn muziek van Spotify af heeft laten halen en dat mijn vinyl uit 1969 komt en helemaal stuk gedraaid is. Echt optimaal genieten is er dus niet meer bij voor me, al zet ik 'm nog steeds wel eens op en dan blijken die gitaarpartijen nog steeds uitermate charmant. Daar kan de steeds verder aftakelende geluidskwaliteit echt geen afbreuk aan doen.

Blogpost

Dit is één van die platen die me doen afvragen waarom een top-10 maar tien titels mag bevatten, want sinds jaar en dag pendelt Everybody knows this is nowhere zo ergens tussen de plaatsen 11 en 15 heen en weer terwijl ik ondertussen steeds het idee heb dat hij eigenlijk daarbóven thuishoort. Cowgirl in the sand is het prijsnummer, met Down by the river daar niet ver achter, maar Cinnamon girl is bijna net zo sterk met z'n constante stop/start-ritme en uiteindelijke "bevrijding" van het "Pa, send me money now"-gedeelte, en met het daaropvolgende titelnummer landen we in een ontspannen vibe die even overtuigend is als de spanning van Cowgirl. Feitelijk staat er voor mijn gevoel geen slecht nummer op de plaat, want terwijl Round and round en Running dry nooit in mijn Neil Young-top-10 zouden staan passen alle nummers op dit album in elkaar als puzzelstukjes in een groter geheel. Een lekker rommelige begeleidingsband die precies het juiste decor levert voor Youngs solo's, effectieve achtergrondkoortjes, teksten waar niemand steil achterover van zal slaan maar die de focus ook niet van de muziek weghalen, en steeds de spannende duetten van twee gitaristen die zich zowel binnen de country-feel van het titelnummer als bij de nerveuze spanning van het slotnummer prima op hun gemak voelen en elkaar tot grote hoogten stuwen, alles met een simpele maar heerlijk "ademende" produktie en gestoken in een mooie hoes. Ook wel een klassiek geval van een geheel dat groter is dan de som der delen, hetgeen ongetwijfeld iets te maken heeft met de spontaniteit en de imperfectie die Young zo hoog in het vaandel heeft staan. Gaat al een halve eeuw met me mee en verveelt nog steeds niet.