Neil Young with Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere (1969)

Volledig mee eens, althans bij artiesten die emotioneel iets teweeg kunnen brengen als Neil Young. Zelfde als met Tonight's the Night waar hij natuurlijk veel dronk, maar ook expres non-stop rookte om een kapotte stem te krijgen.

Hij neemt geen risico met z'n stem en producties (en brengt daardoor op mij niets over), Neil wel.

Het zal me een reet roesten hoe jij muziek beoordeelt Chevy, maar wordt wel erg moe van je steeds maar weer terugvallen en refereren op muziek die netjes binnen de lijntjes is gekleurd.
Vind je het niets; so be it. Jouw voorkeur inderdaad.
Maar je bent zo voorspelbaar met steeds het herhalen van het zelfde punt.
We weten het nu wel.

Steeds hetzelfde punt? En dat zeg je bij een album waar er massaal dezelfde argumenten herkauwd worden over waarom dit zo'n meesterwerk is.
(geldt bijna voor elk album, hoor)

Verder ben jij minstens even voorspelbaar met je zure reacties. Die kennen we inmiddels ook wel.

Bovendien was ik niet degene die Mark Knopfler aanhaalde in deze discussie. Iets beter lezen.

Prima, dat is jouw mening. Ik zal er geen rare vergelijking bij halen waardoor ik zogenaamd duidelijk maak dat die mening onjuist is.

Kop, spijker, raak.

Het gitaarspel, of beter nog, de instrumentatie als geheel op On the Beach is nauwelijks hoogstaand te noemen. Met name kant B van de plaat dan, Walk on en For the Turnstiles zijn in een andere periode opgenomen. Het spel dient meer als muzikaal behang, om sfeer te creëren, een achtergrond voor de teksten. Je luistert On the Beach niet voor de geniale licks net zo min als je dit album luistert voor de geweldige zang.

Uiteindelijk is alles maar een middel, zang, gitraarspel, teksten an sich. Van alles kapot analyseren wordt het echt geen betere plaat. Als muzikale leek (ik speel geen gitaar en kan geen noten lezen) kan ik wellicht meer van Neil's muziek genieten omdat ik er niet te veel over nadenk.

Ik heb me nooit afgevraagd wat Purple Words on a Grey Background betekent, wie de Cowgirl is of waar die rivier precies symbool voor staat. Ik denk dat Neil het zelf amper weet, bepaalde elementen uit zijn leven zullen wel in de teksten terecht zijn gekomen (de relatieproblemen met zijn vrouw in Running Dry), maar soms is het zo simpel als een koortsdroom, eens flink zitten blowen of een leuk meisje langs zien lopen. De menselijk geest kan de vreemdste associaties maken (de mijne in ieder geval wel) en als je dat dan op muziek zet is er altijd wel een wijsneus die er een diepere betekenis achter ziet. It's fantasy, laced with reality.

Ik geloof dat ik Neil gemiddeld 4,5**** geef voor al zijn albums (inclusief Fork in the Road ) , maar het enige dat ik nu juist niet waardeer zijn de vocalen die passen bij de tijdsperiode 1973-1974. Er zijn grenzen en uiteindelijk is Neil daar natuurlijk zelf ook van afgestapt.

Zijn natuurlijke zelf inclusief gitaarspel en vocalen is verreweg te verkiezen. Dit expres forceren leidt juist tot een onnatuurlijk geheel en een mindere periode, i.m.o.

Precies mijn definitie van 'niet spannend', waar deze hele discussie ooit om begon. Denk dat de definitie van Van Dale er niet ver vanaf zit.

In die periode heeft hij zijn stem ook kapot gezongen (niet expres, maar omdat het hem niet boeide, hij had demonen uit te drijven) en is in 1975 geopereerd aan zijn stembanden. Hij mocht zelfs een tijd lang niet zingen (zo speelde hij in 1975 gitaar bij een live concert van Stephen Stills, maar zong geen woord).

Dan had je dat moeten quoten in plaats van een regel die iets heel anders zegt.

Mannetje, je leest niet alleen met de dag slechter, je citeert verkeerd en je slingert met invectieven. Maar troost je - met je monomane, narcistische gedrag maak je je ras onmogelijk hier. Omdat jij mij een "ouwe lul" noemt, ben ik zo vrij jou voortaan te typeren als "jonge blaataap". Ik diskwalificeer geen enkele jonge user hier - check maar eens goed her en der - ik ga met een open mind met hen regelmatig de discussie aan en we vinden elkaar regelmatig. Jouw voldhardende monomanie maakt discussie met jou geen feest, en da's het understatement van de maand.

Dit album had een fikse impact in 1968 en geldt voor mij nog steeds als een van de fijnste van de eerste worpen van Neil. Geen idee hoe het zich verhoudt tot bijv de tweede van The National of Arcade Fire - alhoewel die band qua inzet en diepgang regelmatig aan Neil doet denken - maar ook dat is irrelevant, want appels met peren vergelijken. Ik ga jou niet uitleggen wat de drie perspectieven zijn om naar oudere muziek te luisteren; da's mission impossible.

Waarom breng je het dan überhaupt dan naar voren?

Jammer, want dat is het enige van jouw blaatbericht wat nog ergens over gaat. Maar als je op je pseudowetenschappelijke theorie "met de ogen van toen", "naar de huidige maatstaf" en nog zo eentje bedoelt, spaar jezelf de moeite. Ik beluister een album in het nu en beoordeel op basis van wat ik er nu van vind en niet wat ik er in 1969(!) van gevonden zou hebben.

Maar alle gekheid op een stokje: waarom vind jij dat ik dit album niet met frisse, jonge, naïeve oren mag beluisteren? Waarom zou ik randzaken mee moeten nemen in iets wat puur draait om gevoel en niet om feiten?

Mijn opvatting is: muziek moet op zichzelf staand goed zijn, wanneer dat niet zo is, is het voor mij totaal niet interessant om achtergrond te kennen. Hoe mooi het verhaal erachter ook moge zijn. Een aantal uitzonderingen daar gelaten.

Aha, een aanhanger van de "autonomie der creatieve uiting" - valt wat voor te zeggen; laat ik mezelf even citeren:

"Eerder sprak ik over drie soorten tijdsperspectief en da's essentieel:

a. toen vanuit nu proberen te herbeleven zoals het toen was - laten we dat reconstructionistisch noemen

b. toen bekijken, puur vanuit het nu perspectief; laat ik een duidelijk voorbeeld geven: vanuit het nu perspectief zijn poolexpedities van vlak na 1900 gedoemd te mislukken (en dat is ook vaak gebeurd); je kunt dan meewarig neerkijken op die expedities - bedenk dat ze voor die tijd met de beste kennis en middelen zijn uitgevoerd; noem dit de pejoratieve benadering.

Opvallend hoe vaak sommige users die benadering toepassen - "in de 80's werd weinig goede muziek gemaakt" of over progrock "geitewollensokkenrock".

c. de andere manier is het verleden te bekijken met respect, maar wel met de kennis die we nu hebben: new wave was iets bijzonders, veel creativiteit en markeerde een belangrijke periode. Dan ga je ook grenzen stellen - onderscheid (arbitrair soms) obv van (overwegend) hedendaagse criteria - het achterafperspectief."

*************

Verder, ben actief geweest in mijn netwerk; heb gebeld - in de Apenheul is een plek vrij voor een jonge blaataap - "wij zijn er heel blij mee, die zal veel bezoekers trekken" - krijg je veel meer aandacht dan hier - moet heerlijk zijn.

Ik vind deze blik op het verleden eigenlijk ook wel onzin, waarom zou het tijdstip waarop het album is gemaakt enige invloed moeten hebben op wat ik er nu van mag/moet vinden?

Als ik de 80's muziek saai vind, ben ik dan niet respectvol naar de 80's, omdat ik een bepaalde context zou missen? of juist wel respectvol omdat ik naar mijn eigen maatstaf probeer te beoordelen en niet naar een of ander pseudo-objectief tijdsbeeld? (voor zover je uberhaupt respectvol kunt zijn naar een periode)


Met Chevy heb ik deze discussie laatst ook al gehad en hij zal nooit in Young horen wat ik erin hoor, en vice versa, ik snap eigenlijk niet dat hij uberhaupt nog zoveel Young luistert als ik zijn mening over dit album en Tonight's the Night hoor... Als je niet van dat type muziek houdt zou er toch veel meer dingen te vinden moeten zijn die meer aanspreken dan de Young op bijvoorbeeld On the Beach

Goed punt Mjuman. Is net zoiets als zeggen dat de Special Effects in King Kong (1933) ruk zijn, terwijl dit een zeer vermakelijke, vooruitstrevende film is, die mij eigenlijk meer boeit dan de remake van Peter Jackson.

Wat een onzin, je mag die special effects best kut vinden, en of je het jouw mening over de film laat beinvloeden is aan jezelf... net zoals het aan jezelf is of je hem vermakelijk vindt, wat een kunstmatige constructie is dit aan het worden zeg..

Wat ik wil zeggen is dat je niet zomaar kunt 'vergeten' dat dit album uit 1969 komt. Al hoor ik het eerlijk gezegd niet echt erin terug. Bij de vroege albums van the Beatles en ook zeker het wat vroegere werk van Neil Young bij Buffalo Springfield echter zeker wel (Expecting to Fly en Broken Arrow in ieder geval daargelaten), die hebben de tand des tijds zeker minder goed doorstaan dan DBTR en CITS.

Niet dat dit album ook gisteren gemaakt had kunnen zijn, maar 40+ geef ik het zeker niet. Wellicht scheelt het dat ik pas 10 jaar naar Neil Young luister en zeker niet alles chronologisch heb ontdekt.

Interessante discussie, hier. Alleen spijtig dat dat met een giftige ondertoon moet gebeuren tussen ouderdomsdeken (?) Mjuman en 'jonge blaataap' Chevy93.
Persoonlijk hou ik enorm van oude muziek. Neem nu de jaren '50.
ik hoor als 26-jarige ook wel dat er aan de opnametechnieken van toen wat schort en dat de naiviteit van de liedjes van bijvoorbeeld Eddie Cochran of Gene Vincent, in retrospectief, aan het kinderlijke grenzen. Maar waarom ben ik dan verzot op die muziek? Omdat het écht is. Puur en recht uit het hart. De melodieën, de teksten en arrangementen zijn onwaarschijnlijk goed geschreven. Vakmanschap van hoog niveau.

Als ik die beoordelingsmaatstaven doortrek naar de muziek van vandaag, dan blijft er maar weinig commerciële/pop muziek overeind. Wat niet wil zeggen dat er vandaag geen goede muziek gemaakt wordt, zo iemand ben ik niet. Maar als ik moet kiezen tussen Buddy Holly en Lady Gaga, dan is mijn keuze HEEL snel gemaakt.

Wat betreft verhaal achter de muziek: ik vind dat een heel belangrijke dimensie in muziek. Sommige nummers zijn gewoon heel goed op zichzelf maar het moment dat je het verhaal erachter leert kennen, dan stijgt het nummer boven zichzelf uit. Achtergrondinformatie kan héél veel bijbrengen aan muziekbeleving en ik vind het spijtig dat sommigen dat aspect (nog) niet hebben ontdekt.

"Tijdloze muziek zou ook anno 2012 moeten imponeren, me dunkt." Dat zegt Chevy93 en da's héél waar. Wel, deze plaat blijft stevig op z'n pootjes staan. Er zijn veel jongere platen dan deze die de tand des tijds niet doorstaan en veel oudere die het wel doen. Vele jongeren van vandaag horen muziek. Ze luisteren er niet naar en hebben daarom verkeerde maatstaven (vind ik) om muziek te beoordelen. "Er zit geen beat in die ik kan horen terwijl ik iets via mijn iPhone op Facebook post? Slecht!", "Duurt te lang? Te lange intro?: Skip it!" Ik word schijtonnozel van die redenering.

Voor alle duidelijkheid: ik viseer hier niemand persoonlijk.

S.E. zijn maar wat ze zijn. verandert niets, maar dan ook hélemaal niets, aan de kwaliteit van de film. Wat belangrijk is, is het plot, de acteurs, beeld.
Net zoals ik net postte: inhoud is belangrijk, de vorm veel minder.

Tuurlijk kun je dat wel, een goed album is een goed album en een slecht album is een slecht album. Tuurlijk fascineert het af en toe wel als je je bedenkt dat iets al zo en zo oud is, maar dat wil niet zeggen dat je je beoordeling af moet laten hangen van wanneer iets gemaakt is...

Laten we even Andy Warhol erbij pakken:
http://www.criticarte.com/Images/Images2006/AndyWarhol.BrilloBox.jpg

Dit is gewoon een stapeltje dozen bij elkaar, wat fascineert aan wat Warhol deed was het idee dat dat ook kunst kon zijn, maar meer om het idee erachter... het stapeltje dozen is nog steeds niks meer dan een willekeurig stapeltje andere dozen..

net zo hier, je kunt respect hebben voor Young in deze periode, dat ie op zo'n jonge leeftijd deze plaat maakte, wat ie al niet emotioneel en gitaartechnisch deed, maar de plaat blijft de plaat... als je die niks vindt dan staat dat er verder los van, net zoals een willekeurige andere plaat die toen of nu gemaakt is..

En op MuMe beoordelen we nou eenmaal de plaat en niet de context..

Ik zie trouwens dat deze plaat bij mij wel een halfje omhoog mag

Precies wat voor mij 'oude' muziek aantrekkelijk maakt, lennonlover.

Sigh No More van Mumford & Sons maakte op mij de eerste keer best wat indruk, veel gedraaid ook. Nu ben ik het eigenlijk alweer beu. Babel doet me ook niet zo veel. Bij dit album blijf ik terugkomen...

Over 50 jaar moet er nog steeds geoordeeld kunnen worden over dit album, dan heeft hier niemand meer 1969 meegemaakt en dan zal ook Neil helaas niet meer onder ons zijn.

Ik maak mij sterk dat Everybody knows this is nowhere zo goed is, dat elke nieuwe luisteraar tussen nu en in de verre toekomst het een geweldig album zal blijven vinden. Rockmuziek wordt/is geen zaak meer van afgebakende periodes.

Als Chevy het nu niet goed vind, valt het kwartje hopelijk later, maar misschien ook nooit. Ik kan mij niet voorstellen dat je dit geen goed album vind maar het kan (en mag vooral) altijd en dat is niet leeftijdsgebonden.

Het is overigens mooi, als je de ervaring hebt dat je dit album in z'n tijd hebt meegemaakt. Ik vind het wel altijd prettig daarover getuigenverklaringen te horen. Het is een extra toegevoegde waarde die niet meer valt in te halen. Maar het doet niets af aan de kracht van het album als geheel als je de muziek nu voor het eerst hoort.

Dat ligt er maar aan wat je zelf belangrijk vind in een muziekstuk, film etcetera.

Everybody Knows This Is Nowhere draagt in mijn beleving overigens helemaal geen duidelijke datumstempel. Al had ik het niet erg gevonden als het dat wel deed.

Je mist een essentieel punt, ik stuur je wel een pm, want het gaat steeds minder over dit album.

Vwb die dozen en Warhol: zoek ook eens op "aspect viewing" en "ready mades"

Vwb die door mij gecursiveerde zin: "dream on white boy" - kijk eens bij Joy Division, New Order of Cocteau Twins bijvoorbeeld en lees eens wat posts van Dazzler. Je reageert trouwens als een echte beta

Daar ben ik het wel mee eens. Het is een hele ongedwonge plaat van vier (nouja, zes) muzikanten die samenkomen en het vooral goed naar hun zin hebben en erop losjammen. Dat gebeurt waarschijnlijk op dit moment overal ter wereld wel ergens in een garage.

Het is gewoon erg vrij en no nonsense (ook qua productie). Het gaat niet echt expliciet mee in de muzikale tijdgeest van 1969.

Beetjes misplaatst, zo'n inhoudsloos citaat! Opzouten dus!

Ik ben het absoluut niet oneens met Lennonlover en om mij als een "ouwe lul"hier neer te zetten, raakt kant nog wal. Lees gewoon eens wat ik schrijf over die soorten perspectieven en receptiecontext.

Tja, dazzler is ook duidelijk anders dan ik..

Tuurlijk beoordeel je platen wel binnen een context, maar dan de context in je eigen hoofd:
"waar was je toen je dit hoorde"
"wat voor associaties heb ik bij die plaat"
"wat voor herinneringen heb ik aan de tijd dat deze plaat gemaakt werd"

maar dat is helemaal niet de context die ik hier bedoel, die context is een context die losstaat van de luisteraar zelf:
"deze plaat werd al in 1969! gemaakt"
"Neil Young had neet een maatje verloren toen ie deze plaat maakte"
etc..

Dat soort dingen maakt natuurlijk helemaal niks uit in jouw waardering voor de plaat.

Zelf had ik dit nog steeds een goed album gevonden als het uit 1999 was geweest

Diegene die hier iemand 'jonge blaataap' noemt moet woorden als '' misplaatst' en 'opzouten' al helemaal niet schrijven en zelf zijn mond spoelen. dat is zeer neerbuigend en is arrogant. Kijk eerst naar uw eigen gedrag en reageer gepast op andermans meningen.

Over menngen bij een album: iemand moet het beoordelen zoals ie dat zelf wil.

Beetje laf aanhalen bij een opmerking van een ander, die uit z'n context te lichten zonder enig verder commentaar

Verder: lees nou eens terug, de user in kwestie begint door mij te typeren als een ouwe lul - is dat normaal bij jullie? - zie zijn post van 24 okt. 11:19. ongeveer halverwege.

Het genezingsproces hapert volgens mij.

Mjuman, ik gebruikte 'ouderdomsdeken' omdat Chevy je een oude lul noemde. Omdat je leeftijd niet op je profiel te vinden is dacht ik dat je misschien tot de minder jonge user behoorde. Om het wat minder grof uit te drukken gebruikte ik ouderdomsdeken.
No offence intended, Mjuman