Neil Young with Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere (1969)

Wat moet je over een klassieker als deze nu eigenlijk nog zeggen ?
Het is een rauw album waar de energie van afspat. Maar ook een heel intiem nummer als Round and Round is er op terug te vinden.
Het is zijn eerste album met de band Crazy Horse.

Tuurlijk, Neil - Everybody Knows This Is Nowhere , dat weten we hier allemaal maar te goed

Goddank dat dit hier geen intellectueel traktaat betreft, maar een gewone doodsimpele POPplaat.

Honest Trash dus

Jan Akkerman beweerde: "Neil Young kan geen ene gave noot uit z'n gitaar halen" - wel, Jan, ik zou jouw complete oeuvre veil hebben voor één nummer zoals Down by the river .

Zijn het geen gave noten, Jan - dan is het toch mooi lawaai. Correctie: erg mooi lawaai

Verder mag deze jongen erg graag luisteren naar Cinnamon Girl (jawel, ik ben nog steeds op zoek naar mijn "Cinnamon Girl" ).

Het geluid van de nummers varieert dus inderdaad (zoals aERodynamIC reeds meegaf in het vorige bericht) van ruwe energie naar een intiem juweeltje zoals Round & round (it won't be long) . Ol' Neil laat daar een hoge funiculi-funicula popgevoeligheid blijken.

U zocht naar een gloedvolle plaat? Uw zoektocht is over

Down by the river en vooral Cowgirl in the sand zijn zo afschuwelijk mooi! Mijn Young-favoriet. 4,5/5

Cowgirl in the Sand bevat echt een gruwelijk mooie gitaarsolo! Verreweg het beste nummer van dit album.

Verreweg het beste nummer van Neil!

Puur naar de gitaar luisterend sluit ik me daar bij aan.

nou nou nou
de superlatieven zijn weer niet van de grond

zal 'm maar gaan scoren

wie is jan akkerman

Briljant album waarvoor ik vele oeuvres voor zou willen inwisselen.

van de grond...
of is het van de lucht

in ieder geval
heb 'm nu en ik moet zeggen dat het ongelooflijk is dat een album uit 1969 van dit hoogstaand niveau pas in 2005 hier binnendringt
werkelijk subliem album die de volle 5***** moet krijgen

was ik al aardig ondersteboven van Zuma (en niet vanwege Cortez...) , dit album zorgt er definitief voor dat mijn album top 25 snel wordt aangepast (was ik sowieso al te voorbarig mee, moet ik zeggen)

Welkom bij de club, ettettummu!

Zijn eerste album met Crazy Horse is direct een van de beste albums ooit. Lekker lang uitgesponnen songs als 'Down By The River' en 'Cowgirl In The Sand'. Mijn favoriet: 'Running Dry'.

dit album (en neil young in t algemeen) drong dit jaar ineens tot me door. de knop ging om zo te zeggen. onvoorstelbaar dat ik het hiervoor nooit hoorde, maar ik ben verslaafd!

het begon allemaal met cowgirl in the sand. daar viel het kwartje het eerst. maar down by the river is nu mijn favoriet.

Weergaloos album. Helemaal mee eens. Running Dry -wat een droeve vioolpartij !- en Cowgirl in the Sand als grote topcomposities. Round and round is wat langdradig maar wel voldoende. De rest is Neil op z'n allerbest. Vooral de spannende gitaarsolo's van Neil vs. Danny Whitten (Cowgirl...bv.) zijn hypnotiserend en lust voor oor.
Dit album verdient een 4.5

Dit juweeltje ontbrak nog in mijn collectie met dank aan MM nu niet meer.

Ik had al een aardige collectie van Neil opgebouwd maar deze was door nog onbekende redenen aan mijn aandacht ontsnapt.

Via de lovende reacties hier toch maar eens besloten eens te beluisteren.

Bij de eerste nummers dacht ik al wow na het luistern van het hele album heb ik nog maar twee tekens nodig het te beschrijven : 5*.

Welke mijn favoriet is weet ik nog niet down by the river en cowgirl in the sand staan hier al de hele tijd aan vanwege die prachtige gitaarstukken.

En nog ff over die arrogante Jan A. ik wil niet alleen zijn hele ouvre inruilen maar zou willen zeggen laten we hem gewoon helemaal inruilen voor een half nummertje van dit album.

Mijn absolute favoriet van Neil Young en Top 5 aller tijden. Zie je een hip vrouwtje met een mooie hoed, zeg dan: "Hello cowgirl in the sand, is this place at your command?" Al een paar keer uitgetest maar ze horen het allemaal donderen in Keulen. Ik kan het dan ook nooit laten om dan uit volle borst te zingen: "You're such a stupid girl, you really got a lot to learn". Ach ja we mogen er toch mee lachen hé, de Neil is nu eenmaal ook nooit zo'n fervente feminist geweest.


Wat Jan Akkerman betreft, laat die snul met focushocuspocus maar wat voortjodelen in de bergen.


Young is life
All the rest is detail

En hopsee, het laatste halfje kon natuurlijk niet uitblijven. Alleen 'The losing end' is een wat minder nummer, maar 'River' en 'Cowgirl' trekken dat met speels gemak recht: 5/5

ZUMA is mijn absolute nr. 1 NY&CH plaat. Dit is de nummer II. Als is er voor die tweede plaats ook de concurrentie van "Freedom" en "Rust Never Sleeps"

Een zalige plaat. De powerpop van CINNAMON GIRL. Kort en superkrachtig.

Het magistrale EVERYBODY KNOWS THIS IS NOWHERE. Jezus Christus!

Het zeer ingetogen en o zo breekbare ROUND & ROUND ...

En de absolute MEESTERWERKEN die "DOWN BY THE RIVER" én "COWGIRL IN THE SAND" zijn!!! Tjonge! Alleen al omwille van die twee nummers én CINNAMON GIRL MOET je deze plaat gewoon in huis hebben! Géén ontkomen aan, zeker niet als je een Neil Young fan bent!!!!!!!

Goed... geweldige plaat... maar toch sinds kort geen top10-materiaal meer...

waarom?

Eenvoudig, nummers als Round & Round en The Losing End hebben weinig te zoeken op deze verder heerlijke plaat. Slappe nummers die niets aan de plaat toevoegen...

Want waar het allemaal om draait zijn hoofdzakelijk twee nummers (zoals hier al vaker is gezegd), Down by the River en Cowgirl in the Sand.. Twee nummers die Neil naar mijn mening nooit meer heeft weten te overtreffen. (Hoewel.. misschien Mellow My Mind).

Geweldige stukken flitsende gitaar, soms zeer eenvoudig gespeeld, maar dit is echt waar het om gaat, geweldig veel gevoel erin. En dan de stem van Neil erbij die het mooi afwerkt, maar nooit te overheersend word.

De andere nummers, Cinnamon Girl, Running Dry en het titelnummer zijn ook van zeer hoge kwaliteit, al komen ze niet bij die twee in de buurt... Hoewel Cinnamon Girl wel de perfecte opener is van deze plaat, ik kom meteen in de goede stemming. Bij elkaar dus een 4,5 en tegen mijn top10 aan, maar na iets afwege heb ik toch liever Dylan en Waits.

Van The losing end snap ik het helemaal, maar Round & round?? Nou ja, dat zal dan wel het verschil maken tussen mijn 5/5 en jouw 4,5/5.

En dan te bedenken dat er mensen zijn die niks begrijpen van de schoonheid van een nummer als "Down By the River".....arme schapen Begin er serieus over te denken dit schijfje in mijn top 10 te zetten....staat nu nog een verzamelaar.
Kan maar moeilijk kiezen welke van young het nu moet worden.

DE PLAAT van neil young!!!

Het is deze geworden...voorlopig

Voor de liefhebbers van dit album is live at the fillmore 1970 een aanrader.

Van The Losing End snap ik het ook niet, wat een ijzersterke melodie! Trouwens, friek, als kakelvers Young-fan, drie sterretjes maar voor deze absolute topper?

Ja, inderdaad. Met dit album heb ik wel het meeste moeite eigenlijk. Ik ben gek op de "emotionele" Neil en dit album past niet echt in dat straatje. De meeste songs kunnen me (nog) niet echt pakken, het gaat een beetje langs me heen. Misschien een kwestie van vaker draaien. Juist de kortere nummers vind ik niet zo veel aan. Maar 3 is wel erg laag ja, halfje erbij dan

Wat een geweldig NY album weer!
Prachtige gitaarriffs + geweldige solo's, maar ook weer een typisch Neil Young (solo) nummer in de vorm van Round & Round. Hij blijft me maar verrassen die Neil, alweer mijn 8ste plaat en ook deze weer van hoge kwaliteit.
4,5 ster zeker kan 5 worden.

Wàt een plaat ! Naast On the Beach beslist één van de beste Neil Young platen ever !
Cowgirl in the Sand en Down by the River zijn absolute prijsbeesten.
Maar ook de titelsong en Cinnamon Girl mogen er zijn natuurlijk.
Kan weinig slechts vinden op deze klassieker van formaat !
4.5 sterren voor mij !

Dat je in je leven nog zulke mooie muziek mag horen kan je alleen maar dankbaar stemmen natuurlijk.

Zachary Glass schreef:
"Jan Akkerman heeft ooit beweerd dat Neil Young geen enkele gave noot kon spelen. Hij zei 't nogal denigrerend - wel, meneer Akkerman: ik wil best uw compleet oeuvre inruilen voor de intro van "Powderfinger" van diezelfde krasselende Neil Young."


Ik reageerde als volgt : (op de post van de plaat "Jan Akkerman" van Jan Akkerman, zie ook aldaar)


Groot gelijk. Deze plaat van Akkerman heb ik ook, maar vind ik nogal middelmatig. Ik kan daar niet meer dan 2.5 voor geven, ik betaalde de plaat niet veel, gelukkig.

Muziek draait toch puur om emotie ? En géén enkele gitarist weet zo veel emotie los te weken als Neil Young.

Vooral van jazzkant komen deze opmerkingen. Ik begrijp dat Neil's gitaarspel niet virtuoos kan genoemd worden.

Mààr bij Neil draait het niet om "kijk mama, kijk eens hoe virtuoos ik wel niet kan spelen ?"

Neen, Neil hakt, hij scheurt, hij 'verkracht' misschien zijn gitaar, maar als je hem hoort spelen op Down By The River, Cortez The Killer of Like A Hurricane, dan is dat puur emotie, ik ben een enorme Neil Youngfan, of hij nu wel dan niet "juist" speelt, dat doet voor mij niets terzake; Neil Young is PUUR en is EMOTIE, en dàt kunnen veel jazzjongetjes niet begrijpen, helaas!

Daarbij moet ik ook vermelden dat puur technisch gesproken Neil Young misschien ook "niet kan zingen". Dàt is ook best mogelijk, maar ik hou toch enorm van de krakkemikkige manier waarop Neil zingt.
Héél herkenbaar en voor mij gaat zijn zang door Merg en Been.
Ook al zijn er dan duizend technisch betere zangers dan de dinausaurus van de Rock.
Lang Leve Neil Young !
Een Lifetime fan,

Patje alias EvansHewson

Precies mijn constatering.