Lindsey Buckingham - Lindsey Buckingham (2021)

I Don't Mind klinkt alvast weer vertrouwd. Terug in de tijd, zoals Buckingham dat kan. Erg fijne nieuwe single. Kijk weer enorm uit naar zijn nieuwe album. En mooie hoeveelheid tracks. Overzichtelijk. Overdaad schaadt, in de meeste gevallen.

Iets te zware studio opnames geweest ?

Fleetwood Mac-gitarist Lindsey Buckingham en vrouw na 21 jaar uit elkaar

Meestal leveren zulke ‘ervaringen’ de betere albums op.

We kunnen niet zonder de muziek van de Mac en zijn leden.
Nadat vorig jaar de vrede alweer was getekend met Mick Fleetwood, die Lindsey had ontslagen in 2018.
Vermoedelijk kon Kirsten daar niet tegen, dan wel was ze er op tegen.

En Lindsey juist eerder dit jaar een verrassende single samen met Brandy Clark.
Geen makkelijke man, uiteraard, ook niet voor zichzelf. Dat vertaalt zich ook in de kwaliteit van zijn muziek.

I don't mind buitengewoon herkenbaar, dat dan weer ook. Het mag van mij wel wat steviger, maar dit is pas het eerste nummer dat we te horen krijgen. Meestal zijn de albums, zoals dat hoort bij FM, afwisselend in stevigheid.

De oude vos staat toch weer op, na zijn ontslag bij Fleetwood mac, zijn zware hart ingreep, een echtscheiding, en dat allemaal in een tijdsbestek van een paar jaar.
Mick Fleetwood, heeft het alweer goed gemaakt met Buckingham, waarschijnlijk eigenbelang nadat hij eerst Buckingham publiekelijk aan de schandpaal nagelde, kruipt hij nu weer terug, plotseling beseffend dat hij toen het hart en de ziel uit fleetwood mac heeft gesneden.
het eerste nummer, I don't mind, heeft in ieder geval een Fleetwood mac vibe, had zo op mirage kunnen staan.

On the wrong side

Lindsey komt op stoom...

Staat een goed en onthullend (over de breuk met Fleetwood Mac) interview met Buckingham in de nieuwste MOJO Magazine.

Wel apart dat er opnieuw een nummer is met die titel, want deze kwam lang geleden (1994?) al uit op de soundtrack van "With Honors".

On the Wrong Side

Lindsey staat donderdag 26 mei 2022 in Tivoli Utrecht.
Voorverkoop start zaterdag.
Ben wel benieuwd naar dit album.

De nieuwe single 'Scream' is ook niet verkeerd. Tipje: met de code LB2022 kun je nu al kaartjes kopen. Ik zit op de eerste rij. Heel veel zin in!

Hoe precies, vincentcorjanus?

Naar zijn website, check dan pre-sale.

Ik volg de laatste jaren niet veel nieuwe muziek, maar deze plaat lijkt mij wel interessant

Volgens mij kun je nu al gewoon kaartjes kopen. Heb het net gedaan. Ik zou niet wachten tot zaterdag.

Tuurlijk, je hoort op nummers als on The wrong Side of I don,t mind dat Buckingham de rechtmatige eigenaar van het typische Fleetwood Mac geluid is, hoewel hij op zijn solo platen soms een andere bocht neemt, die niet bij iedere FM fan in goede aarde valt.
Zijn eerste solo plaat in 10 jaar, na drie jaar van ellende, zware hartoperatie, ontslag uit de band die dankzij hem vanaf 1975 op eenzame hoogte stond, wat hij als verraad heeft ervaren en een echtscheiding, ik bevind me momenteel aan de verkeerde kant zingt hij dan ook, een mooie vrij ingetogen plaat, een reflectie op zijn leven van de laatste jaren, alle instrumenten zelf bespeeld, alle vocalen zelf gedaan, de productie in eigen hand, net zoals de techniek, een plaat gemaakt in eenzaamheid en afzondering, omdat hij dat blijkbaar nodig had. Een integere eerlijke plaat, maar geen rockende Buckingham, eerder een beschouwende van een legende op leeftijd, het vuur heeft plaats gemaakt voor melancholie.

Christine Mc Vie heeft van oudsher mooie composities aangeleverd bij FM.
Maar Devil-hunt heeft volledig gelijk, de blauwdruk voor enkele van de mooiste nummers uit de historie van FM versie twee (en daarmee bedoel ik de groep zoals in de tijd ontstaan na Rumours) zijn op het conto van Lindsey Buckingham toe te schrijven.

Natuurlijk heeft Diva Nicks ook wel de nodige parels geschreven, maar eigenlijk is FM voor mijn niets zonder LB.

Het is inderdaad meer dan schandalig hoe het voor hem verlopen is in de laatste 5-6 jaar wat betreft FM..
Eerst zat de groep tijdenlang te wachten op Stevie om nummers aan te leveren voor het "nieuwe FM album"
dat duurde en duurde maar, als reden gaf Stevie aan dat de moderne muziekbusiness door en door verpest was, een eigenzinnige mening, waarbij ze volledig voorbij ging aan al de FM Fans en followers die al heel erg lang uitkeken naar nieuw werk, en belangrijker die de band en haar "groot' hebben gemaakt.
Uiteindelijk is Buckingham samen met McVie de studio ingedoken om een album op te nemen met het werk dat ze hadden liggen, dat album ademt dan ook in alles FM.

Daarna ontstond de grote controverse met LB enerzijds en SN anderzijds en de rest van de band er wanhopig in het midden. De uitkomst is bekend, SN stuurde LB weg. (daar was dus geen sprake van een glazen plafond )

Gelukkig heeft Mick Fleetwood alweer contact gehad met Lindsey en heel misschien dat.... LB staat er niet onwelwillend tegenover en dat vind ik erg knap!

Nu weer een solo album van de FM tovenaar en ik hoop dat dit voor hem heel succesvol wordt!

Zat vandaag pas in de brievenbus.
Kan er morgen naar luisteren.

Ja, dat hij op dit album minder rockt is voor mij alvast jammer. Maar het is ook geen Under the skin, als ik de eerste nummers al heb gehoord.
Ik kan mij nooit voorstellen dat je een keer genoeg hebt gehad van het aanzetten van de elektrische gitaren, zoals Buckingham ooit wel deed.

Ik schat in, dat het goed is te mixen met zijn bijdragen op het laatste duo album met Christine McVie.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Lindsey Buckingham - Lindsey Buckingham - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Lindsey Buckingham - Lindsey Buckingham
Na het verlaten van Fleetwood Mac in 2018 keert Lindsey Buckingham terug met een ijzersterk soloalbum, waarop hij laat horen hoeveel invloed hij had op het geluid van de band en wat een geweldig songwriter hij nog altijd is

Het nieuwe soloalbum van Lindsey Buckingham is direct vanaf de eerste noten een feest van herkenning. De Amerikaanse muzikant reproduceert in een aantal tracks het glorieuze geluid van Fleetwood Mac, maar maakt ook uitstapjes richting de jaren 60 of het heden. Zijn zo herkenbare stem en gitaarspel klinken direct vertrouwd, maar ook de songs zijn in vrijwel alle gevallen van het niveau dat we van Lindsey Buckingham gewend zijn. Een aantal songs had niet misstaan op de albums van Fleetwood Mac, maar ook het solo oeuvre van de Amerikaanse muzikant wordt verrijkt op een album dat zomaar kan uitgroeien tot zijn beste soloalbum tot dusver, wat een prestatie van formaat mag worden genoemd.

Toen Lindsey Buckingham aan het begin van de jaren 70, samen met Stevie Nicks, opdook als het duo Buckingham Nicks, kon niemand vermoeden hoeveel invloed ze zouden krijgen op de popmuziek van de jaren 70 en 80. Na een goed ontvangen, maar ook snel vergeten titelloos debuut, werd het tweetal ingelijfd door de Britse band Fleetwood Mac. De rest is geschiedenis.

De invloed van Lindsey Buckingham op het nieuwe geluid van Fleetwood Mac was groot. Alle albums die de band tussen 1975 en 1987 maakte bevatten nadrukkelijk het uit duizenden herkenbare stempel van Lindsey Buckingham. Na het succesvolle Tango In The Night uit 1987 verliet hij de band en sindsdien komt en gaat hij bij de band die nog met veel succes op het podium staat, maar sinds het genoemde album uit 1987 geen baanbrekend werk meer heeft afgeleverd.

Het laatste vertrek van Lindsey Buckingham uit de band, heeft naar verluidt alles te maken met het deze week verschenen titelloze soloalbum van de Amerikaanse muzikant, dat in 2018 al klaar lag, maar niet samenviel met de plannen om het vijftigjarig bestaan van Fleetwood Mac groots te vieren.

We hebben alsnog drie jaar moeten wachten op het nieuwe soloalbum van Lindsey Buckingham. Dat heeft niets te maken met de kwaliteit van het album, maar alles met de ellende die hem trof (gezondheidsproblemen, een echtscheiding en het vertrek uit de band die hem nog altijd lief is).

Lindsey Buckingham had al een aantal uitstekende soloalbums op zijn naam staan, maar het deze week verschenen album steekt er wat mij betreft boven uit. Direct vanaf de openingstrack hoor je hoe groot de invloed van Lindsey Buckingham op het geluid van Fleetwood Mac is geweest. Openingstrack Scream had niet misstaan op een van de albums die de Amerikaanse band in haar beste jaren maakte en dat geldt voor veel tracks op het album.

De karakteristieke stem van de Amerikaanse muzikant, zijn al even herkenbare gitaarspel en het slimme gebruik van vervormde koortjes, die bijna suggereren dat voormalige kompanen Stevie Nicks en Christine McVie van de partij zijn, roepen onmiddellijk herinneringen op aan het werk van Fleetwood Mac, waarbij Lindsey Buckingham zich zowel laat beïnvloeden door de perfecte pop van Rumours, het avontuur van Tusk, de magie van het onderschatte Mirage of de vernieuwing van Tango In The Night.

In een aantal songs op het album voorziet Lindsey Buckingham het jaren 70 geluid van Fleetwood Mac van een jaren 60 gevoel, maar de muzikant die volgende maand zijn 72e verjaardag hoopt te vieren, sleept het Fleetwood Mac geluid hier en daar ook op bijzondere wijze het nieuwe millennium in, bijvoorbeeld met interessante ritmes.

Lindsey Buckingham knutselde zijn nieuwe album in zijn eentje in elkaar en staat niet alleen stil bij de muziek van Fleetwood Mac die hem wereldberoemd maakte, maar ook bij de muziek waarmee hij opgroeide, wat een aantal nostalgische momenten en rustpunten oplevert.

Uitvoerig teruggrijpen op het verleden levert lang niet altijd interessante albums op, maar het niveau op het nieuwe album van Lindsey Buckingham is hoog, heel hoog. Een aantal songs had zoals gezegd niet misstaan op de beste albums van Fleetwood Mac, maar ook de andere songs op het album lopen over van vakmanschap en inspiratie. Ik had geen hele hoge verwachtingen van dit album, maar het was vanaf de eerste noten genieten en dat blijft het. Erwin Zijleman

Ik heb de LP (met gesigneerde litho!) sinds vrijdag in bezit, vind zelf het songmateriaal van betere kwaliteit dan de nummers op het album met Christine McVie. Productioneel ook weer om door een ringetje te halen. Zou me niks verbazen als het volgende project een allerlaatste LP met Fleetwood Mac wordt.

Na 1987 is Fleetwood Mac -met Lindsey Buckingham- nog wel met het geweldige album Say you Will gekomen.

Een lang album gevuld met prachtige nummers...

Ik ben een groot Buckingham liefhebber maar ik had graag gezien, dat Lindsey het gehele album had gevuld met nummers zoals de eerste vier composities.
Maar helaas is wat puntenaftrek nodig voor teveel retrospectie die alle vaart uit het album haalt en op het hele album gewoon teveel aanwezig is.

Het blijft een knappe prestatie, alles zelf schrijven, spelen, zingen en produceren. Maar van mij hadden nummers als Blind love, Time en Dancing niet gehoeven. Het representeert niet het catchy gitaarspel dat ik bij Buckingham graag wil horen. Zoals bij de eerste vier nummers wel behoorlijk en interessant aanwezig.

Het maakt dit album als geheel aardig. Ik lees elders al "z'n beste werk ooit". Dat lijkt mij sterk overdreven. Het smaakt wel naar meer, zoals vaak het geval is.

Zoals ik al dacht, is dit nieuwe album ook een (goed) vervolg op Lindsey's inspanningen op het Lindsey Buckingham/Christine McVie album uit 2017.

Een logisch vervolg eigenlijk.
Hoewel het geluid/de productie mij daarvan beter bevalt. Het is robuuster. De aanwezigheid van Christine McVie en toch het samenspel in een band (dus mede begeleid op de meeste nummers door Mick Fleetwood en John McVie) heeft toch wel mijn voorkeur.

Ook de nummers op het LB/CM album zijn niet allemaal even sterk.

Maar je kunt wel een heel goed Lindsey Buckingham album maken, als je de mindere minders van het nieuwste album afhaalt en de betere nummers van het LB/CM album toevoegt.

Het is maar een tip.
Maar zeg nu zelf, In my world of Sleeping around the corner passen toch prima op LB?

Ik zag dat de plaat vandaag was uitgekomen en 22 mensen hebben al gestemd. Hebben jullie allemaal een pre-order?

Nee hoor, verscheen officieel al afgelopen vrijdag, 17 september. Ik had een pre-order, en ontving de LP dan ook op de dag van release. Een download zwierf al langer rond op het internet.

Ik zat niet op te letten. Ik las reeds dat velen de plaat in de bus hadden gekregen.

Bij Buckingham hoop ik een beetje op die 80's sound van Tango in the Night. Dat is toch mijn referentiekader. Ik ben benieuwd!

De nu nog 71 jarige Lindsey Buckingham, hij wordt 3 oktober 72, werd in Palo Alto Californië Amerika geboren en heeft zich ontwikkelt tot een multi-instrumentalist en geweldige zanger. De gitaar is zijn primaire instrument en daarop hoort hij volgens het Amerikaanse muziekblad Rolling Stone in 2011 tot de 100 beste gitaristen uit de popgeschiedenis. Zijn fingerpicking stijl is geweldig en karakteristiek voor de muziek die hij maakt, solo of met ‘zijn’ band Fleetwood Mac.

In 1975 trad hij samen met zijn toenmalige vriendin Stevie Nicks toe tot deze Engelse, tot dan toe, bluesband. Op het duo album “BUCKINGHAM/NICKS” uit 1973 hoor je de blauwdruk van wat hij bij Fleetwood Mac verder kon ontwikkelen. Met deze band bereikte hij de absolute top, het eerste album uit 1975, simpelweg “FLEETWOOD MAC” getiteld en de opvolger “RUMOURS” uit 1977 groeiden uit tot klassiekers, ze scoorden hits met onder andere “RHIANNON”, “GO YOUR OWN WAY” en “DON’T STOP” en werden rijk van de miljoenen albums die over de toonbank gingen en de uitgebreide tournees die volgden. In 1981 verscheen het eerste solo-album van Buckingham, “LAW AND ORDER” met de mooie single “TROUBLE”.

Nadat Fleetwood Mac min of meer een sabbatical nam na het in 1982 verschenen “MIRAGE” was er nog meer ruimte voor solo aspiraties. Dit resulteerde in “GO INSANE” in 1984, waarna in 1987 weer een band album verscheen, het zeer succesvolle “TANGO IN THE NIGHT”. Daarna stapte Buckingham uit de band, bracht in 1992 nog een solo album uit, “OUT OF THE CRADLE” en voegde zich in medio jaren 90 weer bij de band en daarna volgde een jarenlange periode waarin Fleetwood Mac, dan wel het solowerk belangrijk was. In 2018 volgde opnieuw een vertrek uit de band, dit keer werd hij ontslagen, omdat er onenigheid zou zijn over de invulling van een tournee. Er volgde een rechtszaak, wat de verhoudingen nog maar eens extra op scherp zette. Buckingham werd vervangen door 2 andere muzikanten en Fleetwood Mac ging weer op tournee. In 2006, 2008 en 2011 bracht de ras muzikant 3 solo albums uit en in 2017 een duo album met die andere zangeres van zijn voormalige band, Christine McVie.

Het nieuwe, zijn zevende solo album is “LINDSEY BUCKINGHAM” getiteld en heeft een geweldige Fleetwood Mac vibe, waarmee hij voor mij duidelijk maakt, dat het geluid van die band voor een heel groot deel op zijn conto toe te schrijven is. De 10 nummers klokken samen 36 en een halve minuut en zijn allemaal door Buckingham zelf ingespeeld en gezongen. Het kortste liedje is “SCREAM” en dit is meteen een geweldig nummer. Sober qua instrumentatie, ingetogen gezongen behalve bij het refrein. Het door een heerlijk tempo gepaard gaande “I DON’T MIND” was het eerste nummer dat van dit album werd uitgebracht. Ook weer een typisch Buckingham liedje, mooi refrein en prachtig gitaarwerk. Het tempo gaat omhoog in “ON THE WRONG SIDE”, pakkend en je kunt optimaal genieten van een paar fantastische gitaarsolo’s. “SWAN SONG” kent een wat vreemder begin, een apart ritme. Verderop in het nummer ontwikkelt het zich tot een heerlijke song. “BLIND LOVE” is een midtempo en iets eenvoudiger popliedje met een mooi refrein.

Het tempo gaat in “TIME” verder naar beneden. Echt spannend wordt dit nummer niet, een cover van de Pozo Seco Singers. Gelukkig blijft het bij dit ene nummer, want met “BLUE LIGHT” is het weer genieten. Buckingham weet in zoveel van zijn nummers de begeleidende gitaar prachtig in de mix te zetten, zodat je er niet omheen kunt. Soms subtiel, dan weer meer op de voorgrond, hij blijft een fenomeen op dit instrument. In “POWER DOWN” is de instrumentatie opnieuw sober, electropop ritme, ingetogen zang en een pakkende melodielijn. Meer pop is de stijl in “SANTA ROSA”, midtempo en een lekker refrein. Het laatste nummer is het rustige en beklemmende “DANCING”.

Lindsey Buckingham bewijst met dit album wat mij betreft één ding, dat hij dé man van Fleetwood Mac is en als die band ooit nog eens een album wil gaan maken, ze dat niet zonder Buckingham kunnen. De man bruist van de creativiteit en zijn spel en zang is nog steeds een genot voor het oor.

Dat laatste ben ik eens, de vraag is echter wat langer gaat duren: de (her)formatie bij Fleetwood Mac of de kabinetsformatie in Nederland.
Het zou aardig zijn als de Macs zouden winnen, hoewel ik het gevoel heb dat Stevie Nicks inmiddels echt gek is geworden (Lindsey Buckingham gaf in een interview aan dat haar terugkeer aanvoelde als onder druk staan van Trump aanhangers en dat de band voor haar is gezwicht) en Christine McVie heeft aangegeven dat haar ex-husband erg "fragile" is (geworden) waardoor hij, bijvoorbeeld, niet mee kon doen aan het grootse Mick Fleetwood & Friends blues spektakel begin 2020 (zie elders).

Dat brengt ons terug naar Lindsey Buckingham, zijn rol binnen Fleetwood Mac en dan met name de vraag hoeveel Fleetwood Mac vibe zijn nieuwste songs (nog) hebben.

Het staat buiten kijf, dat hij uiteraard een buitengewoon creatief en herkenbaar gitarist is. En liever hij dan Stevie binnen FM, mochten we het daar over hebben. Maar de nummers op zijn laatste album staan wel grotendeels ver af van het vuurwerk dat we eerder van hem hebben gehoord, solo en in groepsverband.

On the wrong side schurkt er tegen aan en is dan ook by far het beste nummer van de cd. De eerste vier songs en Power down gaan de goede kant op.

Maar de rest van de songs geven mij zeker geen Fleetwood Mac vibe, zijn te sober en te somber. Behalve misschien On the wrong side, haalt geen één nummer op dit album het niveau Tango in the Night en dan laat ik Rumours nog helemaal buiten beschouwing.

De melodieën zijn aan de mellow kant, het ontbeert stevigheid met een bite, de enige gitaarsolo zit dus in On the wrong Side, het geluid is veel te soft. En het grote nadeel van zelf alles spelen is dat je zeker niet uitblinkt op de instrumenten die niet je eigen zijn, Buckingham is en blijft voornamelijk in alles gitarist. En hij kan John McVie op de bas, Mick Fleetwood op drums en Christine McVie op de toetsen niet doen vergeten.

Als hij zich daar niet op hoeft te richten, kan hij zich wél helemaal storten op zijn gitaarwerk, dat lijkt mij ook de meest gewenste optie.
Zoals gezegd er is een enorm verschil in geluid en musiceren op het voorgaande album dat hij maakte met Christine McVie (2017). Juist omdat daar het FM team speelde, de muziek rijker is en, als we het over vibe en herkenbaarheid hebben, daar automatisch nog wel aanwezig is.

Als we dat vergelijken met Deep Purple. Daar vechten ze elkaar anno 2021 desnoods nog de tent uit, als er geen gelijke verdeling is in het kunnen excelleren op de eigen instrumenten (of zang) en dat leidt op albums nog steeds tot goede resultaten.

En alleen is maar alleen.

Zijn concerten zullen zich dus kenmerken door veel oud geluid en favoriete klassiekers. Dit album zal niet echt tot die klassiekers gaan behoren.

Stevie Nicks (die ik voorheen best hoog had zitten en van wie ik ook veel solo werk heb) heeft de laatste jaren in de hele Fleetwood Mac geschiedenis een buitengemeen onverkwikkelijke en gemene rol aangenomen richting Lindsey Buckingham. Ik ben echt top haar afgeknapt.

Jammer maar helaas, zo'n waste of talent.... Als groep (de formatie zoals tijdens Rumours) had nog zoveel moois kunnen bieden.....

Wat is Scream een strontvervelend nummer zeg, gelukkig maakt I Don't Mind het direct goed. Dat is de Buckingham-era Fleetwood Mac die ik graag hoor. Helaas is On the Wrong Side weer een heel vervelend nummer, maar dan is Swan Song weer een alleraardigst nummer.

En zo is de hele plaat, vervelende nummers en wel leuke nummers. Verder vind ik Lindsey niet meer echt goed zingen. Hij lijkt wat hijgerig. De plaat hangt aan elkaar van de studio-foefjes, dus wat dat betreft is er wel een vergelijk met Tango in the Night.

Ik heb wel het idee dat ik naar een doorsnee modern pop-rock bandje luister, en niet naar Lindsey Buckingham. Misschien moet ik het maar gewoon laten voor wat het is. Het is duidelijk niks voor mij.

Het is net op het randje voor mij. Vaak slaat Buckingham op zijn solo albums door in een soort gekte vooral vocaal , waar ik nooit veel mee kan. Instrumentaal raakt hij voor mij meestal wel de snaar. Aan de ene kant hoop ik ook eigenlijk wel op een Mac hereniging , maar als Say You Will de laatste plaat blijkt te zijn , dan gaan ze in ieder geval in stijl eruit . Ik zie het gezien de laatste projecten ook niet veel beter dan dat worden. Zo ook dit album. Goede ideeen , maar soms een wat zwakke uitvoering. Door de omstandigheden heeft Buckingham alles in eigen hand gehouden , maar daardoor ontbreekt ook de frisse blik.

Nu lijkt Lindsey ook niet iemand die klakkeloos naar een producer zou luisteren , maar ben toch benieuwd hoe een outsider deze songs zou zijn aangevlogen. Dat zelfde gevoel had ik al bij het album met McVie.
Hij moet misschien nog groeien en met zijn 37 minuten speelduur is het zeker niet vervelend, maar waar ik vroeger uitkeek naar nieuw werk van de beste man , heb ik nu zoiets van : laat eerst maar eens zien.

Voor deze een 3 met moeite tot nu toe , maar misschien kijk ik er over 2 maanden heel anders tegenaan.

Gewoon saai, twee goede nummers. Al die FM leden hebben elkaar gewoon nodig om iets deftig te maken. Stevie heeft buiten FM misschien een nummer of drie - vier dat de moeite waard is, Lindsey een stuk of 7-8.

Tango in the night is een van mijn favorite albums. Erg leuk dat ik invloeden daarvan in de eerste nummers en het heerlijke Santa Rosa terugvindt maar ook de andere invloeden van Tusk een eerder solowerk.
Alles bij elkaar niet vernieuwend maar toch lekker fris.
Knap dat hij het nog steeds na al die jaren flikt. 4*

Na de opleving in september is het hier weer helemaal stil geworden...
Leeft iedereen nog?