The Afghan Whigs - Congregation (1992)

Vind dit eigenlijk met ruime voorsprong de mooiste hoes ever

Knappe Afghan Whigs, niet even prachtig als de fantastisch mooie hoes doet vermoeden, maar wel heel goed...

Niet zo compleet en/of bijzonder dan "Gentlemen", niet zo funky dan "1965", maar wel een gewoon goede plaat met enkele ware uitschieters zoals de titeltrack "Congregation" en zeker ook "The Temple".

Maar ook album opener(s) "Her Against Me"/ "I'm her Slave" zijn er goed... .. en de sublieme afsluiter dan: "Tonight"!

O ja... er is ook een prachtige bonustrack: "Miles Iz Dead"..
"Don't forget the alcohol/ ooh.. baby..." Schitterend!
Ik reken de bonus zeker als favoriet

een album met veel (héél) goede momenten, maar nog niet van het consistente hoge niveau waarmee we op "Gentlemen" zouden verwend worden. Toch; laten we duidelijk zijn: een goed Whigs-plaatje. Dulli & Co in goed doen.. de nietsvermoedende outside world had nog geen benul van welk prachtigs nog zou volgen....

3,5 ... en voor de hoes: 5/5

Wat zei ik eerder? Maar 3,5???
4,5 verdomme!! )

Dulli is God

en zo is het.

deze voorganger van ''gentlemen'' is mischien het meest grungy van alle whigs-platen.
de echte soul moest nog pas komen.
maar dat neemt niet weg dat er ongeloofelijk veel passie zit in de muziek.
ook vooral in dulli's zang, hij schreeuwt zich helemaal te pletter.
the temple is een klein beetje een saai nummer ,
maar de rest is pico bello.

favorieten zijn ''conjure me'' , ''let me lie to you'' ,
met de onvergetelijke dulli-tekst ''all alone, no one to play with''
en ook niet te vergeten ''miles iz dead'' (die niet in de liner notes vermeldt staat omdat het een bonusnummer is maar zeker een van de mooiste whigs-nummers is)

4,5, ook van mij.

"don't forget the alcohol... don"t forget the alcohol !"

ooh baby , ooh baby...

inderdaad zachary, de hoes is werkelijk subliem, de plaat vind ik barslecht !!!

Dé essentiele Whigs-plaat, beter dan Gentlemen.

Er staan wat mindere nummers op, maar dit stijgt toch wel heel ver boven de 1,0 uit. Ik vind vooral de laatste nummers sterk. In ieder geval niet mijn favoriete Whigs-plaat.

Gentlemen is onovertrefbaar , Congregation is zeker geen slechte plaat maar zeggen dat die beter is dan Gentlemen is naar mijn mening volledig onterecht .

Bijna alles wat Dulli heeft uitgebracht is voor mij als Gods woord voor een ouderling, maar met Congregation wil het maar niet lukken. Ik mis op deze plaat de soul die de latere Whigs platen zo uniek maakt.
Tonight is dan wel weer een mooi liedje.

Ik kan een heel stuk in mee gaan dat het i.i.g. lijkt alsof dit album wat mist een soort van je ne sais quoi en dat er wat nummers op staan die wat aan je voorbij lijken te trekken zonder je erbij te betrekken. Maar evenwel maakt het ook tegelijkertijd voor mij duidelijk dat The Afghan Whigs een geheel eigen geluid hadden en met Dulli een charismatische zanger. Slecht wordt het voor mij nergens en daar waar het mij wel raakt, is het welhaast hypnotiserend, bedwelmend. Een band waarvoor het nooit te laat is om die verder uit te diepen, ook zo'n 20 jaar na dato. Trouwens met The Twilight Singers doet Dulli ook muzikaal goede zaken. Een van de betere bands uit de jaren negentig.

heb deze ook al lang maar hij heeft de pech dat ie samen met gentlemen de enige 2 albums zijn die ik heb van de Afghan whigs. Nu ik terug in mijn Whigs-periode zit ( gentlemen draait hier al een paar dagen non-stop en op youtube luister ik constant naar Goin to town en Honkeys ladder ) ga ik deze ook eens wat draaibeurten geven. Beoordeling volgt morgen...

Morgen als in 5 maanden later dus maar het voordeel daarvan is dat ik de plaat nu zoveel heb gehoord dat ik ze van 3,5 naar 4 kan optrekken! Ik dacht altijd dat dit het zwakkere broertje was van de 3 Whigs-schijven die ik nu heb( Gentlemen en Black love staan hier ook in het rek) maar daar moet ik nu van terugkomen! Ik hoop echt waar dat ze op het komende pukkelpopfestival Turn on the water, I'm her slave en Tonight spelen:P Net zoals bij alle AW-platen moet je ze wat laten rijpen en goed naar de nummers onder de geluidsbrei luisteren maar ze hebben voor mij nu al 3 klassiekers op hun conto

Misschien niet een directe vergelijking, maar vandaag de laatste van Jack White geluisterd en daarna dit Congregation nog eens een keer. Daar waar de stem van White niet echt pakt, snijd en hakt die van Dulli direct door mijn huid. De muziek van de Afghan Whigs laat sporen na en weet je erbij te betrekken alsof je erzelf bij aanwezig bent geweest toen de naald gezet werd, de fles werd geledigd en de leugen verteld.

Deze is niet veel minder dan Gentlemen.
De een na beste.

De productie rammelt nog langs alle kanten, maar Congregation is de eerste plaat waar The Afghan Whigs echt beginnen te swingen.
Tekstueel de explicietst vulgaire van Dulli ooit.

Die rammelende productie is juist een pluspunt

Maar ik begrijp je, zelf heb ik er even over gedaan om door de geluidsbrei heen te komen maar deze Congregation staat vol met heerlijke songs!

Toch vooral de eerste helft. Op deze plaat zijn de trage slepers nog niet sterk genoeg voor mij, of het moet zijn zijn dat de productie daar wat tegen werkt. Maar de eerste helft is classic Whigs.

De parel zit na het eind van de plaat: Miles Iz Dead

Prachtige hoes trouwens, al heb ik heel lang gedacht dat die juist van Black Love was.

Grappig, dit is zowat hét album waarbij ik vind dat dat beste nummers perfect gespreid staan: nr 2, 4, 6, 8, 10 & 12

En als ik er per se drie moet aanduiden: Conjure Me, Dedicate It & Let Me Lie to You

Als dit een grap is vind ik het goeie

En als het geen grap is blijft een heerlijke denk- of interpretatiefout.

Is geen grap.

Heerlijke plaat van Dulli en companen. Als zanger kan hij mij niet zo overtuigen als de grote 3 uit Seattle, maar als componist doet hij niet voor ze onder. Wat ik vooral mis, is 1 echt briljant nummer. Het is nu een consistente plaat van hoog niveau.

Grungy is wat ik dacht toen ik deze blind oplegde.
En een beetje gedateerd ook.
En wat flauw geproduceerd.
En weinig echt sterke songs.

Voor de rest niks op aan te merken