Bleachers - Take the Sadness Out of Saturday Night (2021)

Dit bij velen onbekende groepje is de muzikale uitlaatklep van niemand minder dan Jack Antonoff. De producer van Taylor Swift, Lana del Rey, Lorde en nog velen anderen. Het is een bezig baasje die Antonoff, maar ook een kameleon, hij weet elke stijl naar zijn hand te zetten. Bleachers, klinkt feestelijk speels als een jonge Springsteen. De reeds uitgebrachte singles (waarop bij een Springsteen zelfs te horen is) maken mij warm voor het album. Dat wordt een mooie zomer!

Natuurlijk bekend van de band Fun.

Fun is wat mij betreft heel wat minder eehm fun dan Bleachers hoor, al zullen ze wat bekender zijn inderdaad.

Dat is dan weer een ander verhaal.

Tom Waits een nieuwe plaat, kruising van '74 en '78?

Ongeveer ertussenin. Doet me denken aan The 1975... Zeker de eerst uitgebrachte single.

Maar zonder flauwekul. Vrolijke (alternatieve) popmuziek dat voor vele lekker in het gehoor zal liggen.

Was serieus, titel is nl. een verwijzing naar zijn album uit '74 en typografie en hoesafbeelding zijn een duidelijke knipoog naar Blue Valentine uit 1978.
Maar dat hoef ik de 'échte kenners' natuurlijk niet te vertellen.

Ben benieuwd of er dan ook een nummer naar gaat klinken. Hij had beter een verwijzing naar een Springsteen album kunnen maken.

Een Jersey Girl, misschien?

Nog geen review-reacties bij dit album? Ik heb het album vanmiddag 2x geluisterd en ik moet zeggen dat de jaren '70 sound en de Springsteen-referenties mij goed bevallen. Niet alle songs zijn even spannend, maar een nummer als Stop Making This Hurt is een uitstekende popsong. Voor nu 3,5*.

Fijn album, vooral het contrast tussen de vaak donkere teksten binnen de uptempo tracks vind ik sterk. Chinatown, Stop Making this Hurt, How Dare You Want More en 45 vind ik voorlopig de sterkste tracks, maar die waren ook al een tijdje te beluisteren. Al kan het ook zijn dat de overige tracks nog wat meer moeten landen. Bij Secret Life krijg ik overigens sterke Wilco associaties, terwijl andere tracks weer als een jonge Springsteen klinken. Tegelijkertijd is dat misschien het manko van het album, er klinken zoveel referenties en inspiraties door, wat maakt het dan nog Bleachers?
Een rating kan ik er nog niet aan geven, maar het zou wel eens een groei album kunnen worden.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bleachers - Take The Sadness Out Of Saturday Night - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Bleachers - Take The Sadness Out Of Saturday Night
Jack Antonoff is een van de beste producers van het moment, maar met het uitstekende derde album van zijn band Bleachers laat hij horen dat hij ook als muzikant prima uit de voeten kan

De muziek van de Amerikaanse band Bleachers wist me tot dusver nog niet volledig te overtuigen. Dat doet de band wel met haar derde album Take The Sadness Out Of Saturday Night. Bleachers is overigens de band van Jack Antonoff, een van de meest gevraagde producers van het moment, maar ook een uitstekend muzikant, die geen geheim maakt van zijn bewondering voor de muziek van Bruce Springsteen en zijn E-Street Band. Op Take The Sadness Out Of Saturday Night klinken nogal wat echo’s door uit het vroege werk van Bruce Springsteen en zijn band, maar Bleachers heeft zich ook door een aantal tijdgenoten van The Boss in de jaren 70 laten inspireren. Het levert een fraai album op, dat stiekem meer en meer indruk maakt. Bijzondere kerel die Jack Antonoff.

Jack Antonoff is momenteel een van de meest gevraagde en ook een van de meest succesvolle producers in het popsegment. Alleen het afgelopen anderhalf jaar produceerde hij albums voor onder andere Taylor Swift (3x), Lorde, Clairo, The Chicks, Lana Del Rey (2x) en St. Vincent, waarmee hij alle andere grote producers in het popsegment ver achter zich laat. Je zou hierdoor bijna vergeten dat Jack Antonoff ook nog een bandje heeft, Bleachers.

Het is een bandje dat op mij nog geen onuitwisbare indruk maakte, al waren zowel het debuut van de band, Strange Desire uit 2014, als opvolger Gone Now uit 2017, best aardig en zeker wanneer Ja]ck Antonoff geen geheim maakte van zijn liefde voor de muziek van Bruce Springsteen en zijn E-Street Band en dat deed de Amerikaanse muzikant en producer met enige regelmaat.

Jack Antonoff groeide net als Bruce Springsteen en de meeste leden van zijn band op in New Jersey en neemt ons op Take The Sadness Out Of Saturday Night in muzikaal opzicht mee terug naar zijn jeugd. Het derde album van Bleachers laat een geluid horen dat meerdere malen associaties oproept met het vroege werk van Bruce Springsteen en zijn band. Dat hoor je het duidelijkst wanneer The Boss zelf opduikt in de tweede track op het album, Chinatown, maar ook op de rest van het album klinken regelmatig echo’s van de eerste albums van Bruce Springsteen door.

De overeenkomsten zijn duidelijk hoorbaar, maar er zijn ook volop verschillen. Bruce Springsteen was en is 100% rock en roll, terwijl Jack Antonoff ook niet vies is van pop. Bovendien laat Jack Antonoff zich niet alleen beïnvloeden door de muziek van Bruce Springsteen en zijn band uit de jaren 70, maar steekt Take The Sadness Out Of Saturday Night ook met enige regelmaat over van New Jersey naar New York.

Wanneer synths worden toegevoegd aan het geluid van de bands hoor ik wel wat van The Cars, terwijl de wat meer staccato klinkende songs doen denken aan de muziek van Talking Heads. Wanneer de saxofoon zijn plek opeist, de strijkers (gearrangeerd door St. Vincent) aanzwellen en de keyboards zo lijken weggelopen van de E-Street Band overheersen de associaties met de band van Bruce Springsteen, maar het ligt er wat mij betreft vrijwel nergens te dik bovenop.

Bleachers overtuigt op haar derde album makkelijk met een groots jaren 70 geluid, maar Take The Sadness Out Of Saturday Night is ook een intiem en persoonlijk album, waarop Jack Antonoff zijn best doet om het einde van een liefdesrelatie en de hierop volgende depressie te verwerken. Hij wordt hierbij niet alleen geholpen door The Boss zelf, want ook Lana Del Rey schuift in een van de tracks aan.

Van een producer als Jack Antonoff verwacht je een tot in de perfectie geproduceerd album, maar dat is Take The Sadness Out Of Saturday Night zeker niet. Het derde album van Bleachers klinkt niet alleen authentiek, maar ook ruw en intiem. Jack Antonoff klinkt op het nieuwe album van Bleachers als een beginnend muzikant, die nog zoekt naar een eigen geluid, maar dit geluid ook voor het eerst gevonden heeft.

Het is een geluid dat mijlenver is verwijderd van de perfecte pop waar de Amerikaanse muzikant en producer momenteel vooral bekend van is, maar waar ik bij de eerste twee albums van Bleachers nog twijfelde, hoor ik dit keer overduidelijk het talent. Take The Sadness Out Of Saturday Night is bovendien ook nog eens een album dat zich langzaam maar zeker steeds meer opdringt. Al met al een grote verrassing van de hand van Jack Antonoff, die sowieso al een prima jaar heeft natuurlijk. Erwin Zijleman

Ik vind dit toch een lekker plaatje. Blijf er al een paar weken naar terugkeren en ontdek iedere keer nieuwe details die me zeker aanspreken. Moet eerlijk zeggen dat ik hiervoor nog nooit een album van The Bleachers had gehoord.

Die Springsteen vibe bij Bleachers ligt me wel. Hij brengt dit op een nostalgisch en melancholische manier. Laat die Jack maar gewoon met z'n eigen project bezig zijn.

45, Stop Making This Hurt en Secret Life