Durand Jones & The Indications - Private Space (2021)

Leuk, laat maar komen!
Durand Jones & The Indications - Live Vol. 1 (2018) kreeg hier veel te weinig aandacht vergeleken met American love call, terwijl ik het live album veel beter vond dan die studio plaat. Toch ben ik erg benieuwd naar deze nieuwe.

Lekkere leadsingle dat Witchoo

Ik weet niet of Aaron Frazer nu echt solo is gegaan, maar op i-tunes wordt hij wel apart vermeld op alle tracks behalve tracks 4 en 7. Dit wordt voor mij een nieuwe kennismaking, zal de voorgangers eens gaan beluisteren, het solo-album van Aaron Frazer begin dit jaar smaakte me prima.

Hij staat gewoon op de cover, dus lijkt me niet.

Laat maar lekker solo gaan die Frazer. Vind hem als afwisseling in de tracklist te doen, maar zou hem kunnen missen als kiespijn. (Oké hij mag wel blijven drummen). Zijn zang is een nummer of twee prima, maar daarna wordt ik er wel behoorlijk melig van in de belly.
Toch was het debuut van de band leuk, dus laat het nieuwe album maar komen!

De opnamekosten voor hun in eigen beheer opgenomen debuutalbum Durand Jones & The Indications waren slechts net 450 Dollar. Dead Oceans was er terecht als de kippen bij om het album alsnog op hun label uit te brengen . De nog betere opvolger American Love Call was wederom een fantastisch old school soul album. Tussendoor was ook nog Live Vol. 1 verschenen, waarop men liet horen dat men live naar nog grotere hoogtes stijgt. Voor Private Space zal het budget ongetwijfeld een stuk hoger dan voor het debuut geweest zijn. Het laat een gevarieerder geluid horen, inclusief strijkers, discobeats en andere toeters en bellen. Niet alleen is het geluid een stuk rijker, maar ook nog meer onweerstaanbaar en opgewekt. Zondermeer een ultieme zomerplaat en perfect passend bij het huidige weer. Een plaat die de luisteraar goed kan gebruiken na het snertjaar 2020, tenminste ik wel.

De eerste 2 tracks zijn veelbelovend lekker!
En het maakt me benieuwd naar de variatie die Lura benoemd.
Love Will Work It Out klinkt bijvoorbeeld meer oldschool dan het disco achtige Witchoo. De fijne bas is dan weer de overeenkomst. Mooie vocalen.. Niks op aan te merken.

Heb ik teveel muziek geluisterd, of hebben de heren hier en daar wat melodielijnen geleend? Bij het gros van de nummers op dit albums meen ik (soms meerdere) stukjes van andere nummers te herkennen. Sea of love / The look of love is makkelijk, maar ook in n Ride or Die (naast een flard Lisa Lisa & Cult Jam - I Wonder If I Take You Home hoor ik nog 2 nummers waar ik niet op kan komen) en The way i do bijvoorbeeld.
Ik weet nog niet zo goed wat ik van het album vind. De eerste twee nummers zijn erg leuk. De rest op het eerste gehoor wat flauw (en vooral geleend dus), maar er zit na een 2e en 3e keer in een relaxte mood wel groei in.

Wel een omslag, en zeker vergeleken met hun live album een stuk minder.

Ik heb onwijs veel zin in dit album, maar van deze opmerking schrik ik wel. Ik vond het vorige studio album namelijk briljant in alle eenvoud. Op een omslag en toeters en bellen zoals Lura beschreef zit ik niet te wachten. Ik moet nog even geduld hebben, want ik ben nog op vakantie met weinig Wifi; luxe probleem.

Drummen kan hij prima; van mij mag hij blijven. Een heel album vol zingen is voor mij ook wat teveel.

Laat je niet afschrikken. Die live plaat vind ik gewoon erg goed. Dit klinkt mij haast als een andere band, maar na een paar draaibeurten wel genietbaar (dat wil zeggen de eerste 6 nummers): R&B i.p.v. soul. Maar wel met een retro sausje.

Vandaag binnen gekregen + extra schijfje The Sugarshack Sessions hoort die erbij of was dit een extraatje van mijn cd leverancier?

The Sugarshack Sessions lijkt mij een Live EP, maar staat hier niet op de site.

Onderweg naar huis van vakantie een eerste luisterbeurt gegeven. Ik weet nog niet wat ik er van moet vinden. Flinke koerswijziging in ieder geval. Daar is opzichzelf niets mis mee; het getuigt van weinig durf als je steeds het zelfde kunstje herhaald. Ik weet alleen niet of dit me ligt. We will see.....

Ik heb er inmiddels een aantal luisterbeurten opzitten. Het is zeker geen verkeerd album. Ik mis alleen het pure geluid van de voorganger; deze is wat gladder qua sound. Zoals ik er nu over denk schaf ik deze niet fysiek aan en blijft het voor af en toe. Desondanks een ruime voldoende met 3.5*

Vind je ook de eerste helft sterker?

Ik vind het openingsnummer zelf ijzersterk, maar ik heb ook een voorkeur voor deze zanger (heb zijn naam even niet paraat). Nummers met Aaron Frazor vind ik in deze sound minder. Misschien vreemd genoeg want het past er wel goed bij. Ik had met zijn zang op het vorige album minder moeite, misschien omdat de sound van dat album wat minder gepolijst is.
De tweede helft zijn de songs inderdaad minder, maar eerlijkheidshalve moet ik er bij zeggen dat ik die minder heb beluisterd.

Zo zie je maar, een recensie is ook maar een mening. Met de recensie in de Volkrant ben ik het (ten dele) niet eens. Aaron Frazer wordt op zang gebied de troef van de band genoemd en "de toeters en bellen" een geslaagde aanvulling op de sound. Juist de twee dingen die ik minder vindt. Als zanger heb ik Jones hoger zitten; Frazer is fijn voor de afwisseling. Ook de hoge score deel ik niet.
Bij het album van Yola is het omgekeerde aan de hand.

Verfijnde retrosoul van Durand Jones, met relevante teksten over nu ★★★★☆
DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl

Met Private Space zijn Durand Jones & The Indications helemaal de zwoele kant van de soul op gaan zoeken. Op het vorige album was er nog een mooie balans tussen de zwoelere en de iets rauwere soul. Dat laatste mis ik hier toch wel, want het was nou net de kant van de band die me het meest aanspreekt. Desondanks blijft het er genoeg te genieten en is het een album dat op de juiste momenten lekker wegluisterd, maar ook een aantal nummers heeft die net wat te gewoontjes zijn.

Met het album America Love Call wisten Durand Jones & the Indications hun naam definitief te vestigen. Vergeet voor kwalitatief goede muziek ook hun debuutplaat niet, maar die bleef toch wat meer op de achtergrond. Op de albums waar steevast zowel gezongen wordt door Durand Jones als door Aaron Frazer hoorden we toen een sterk opgebouwde vintage soul sound. De vooruitgesnelde singles van dit album lieten een wat andere sound horen dan we gewend waren. Wat gelikter leek het vooral. Maar hoe pakt dit het gehele album door uit? Nou, het album start in ieder geval met het heerlijk sfeervolle Love Will Work It Out. Een nummer inclusief aanstekelijk refrein, een mooie relaxte sfeer met een fijne instrumentatie die warmte uit straalt. Het vocale en het muzikale gedeelte lijken ook precies goed samen te vallen. Dan klinkt het opvolgende Witchoo wel anders. Een nummer met een lekker ritme, een fijne energie en meer dan genoeg groove. De wat snelle zang past er ook nog eens heel goed bij. Private Space is daarna wat rustiger, met de falsetto van Aaron Frazer. Muzikaal weer uiterst smaakvol en sfeervol verpakt. More Than Ever dan, een zoet nummer dat balanceert op de grens van te zoet of precies zoet genoeg. Daarmee gelukkig niet minder sfeervol, want een mooie sfeer neerzetten kunnen deze mannen duidelijk wel. Het nummer Ride or Die is ook wat zoeter, mede door de falsetto in de zang. Een warm en fijn nummer. The Way That I Do is een meer disco-esque nummer. Een beetje meebewegen mag zeker wel op dit nummer. Reach Out brengt het tempo juist weer naar beneden. Andermaal mooi sfeervol en warm. Een prettige song en leuk spel tussen leading en backing vocals. Sexy Thang begint met lekker wat groove om daarna de brug over te steken naar veel rustigere vibe. Om dan weer moeiteloos de brug terug over te steken naar weer meer groove. Sea of Love kent meer ontspanning en is lekker relaxed. Waar het album afgesloten wordt met I Can See. Een even zo relaxte afsluiter van dit zeer sfeervolle album waar de warme sound de boventoon voert.

De losse singles vielen me wat tegen (vooral Witchoo), maar als geheel pakt het toch goed uit. De eerste plaatkant is wel duidelijk de sterkste. Richting het einde begint het allemaal wel op elkaar te lijken. Voor nu het voordeel van de twijfel, omdat een 3,75* niet kan.

Een flinke stap terug ten opzichte van voorganger American Love Call, wat mij betreft. Het album opent sterk Love Will Work it out, maar daarna volgen sterkere en minder sterke nummers elkaar op. Aaron Fraser neemt op dit album meer vocalen voor zijn rekening, en dat vind ik geen goede ontwikkeling. Zijn stem is me al net wat te zoet , en hoewel het op de voorganger nog prima werkte, mis ik hier (ook vanwege de gladde productie ) toch iets. Het album voelt ook lang niet zo consistent als American Love Call, de liedjes zijn niet zo spannend. Dat hoeft hoeft ook niet perse, maar omdat er toch behoorlijk veel van dit soort muziek gemaakt wordt, wordt een mens snel verzadigd. Hopenlijk herpakken ze zich weer met een volgend album, want dit album kan ik maar krap een voldoende geven....