José González - Local Valley (2021)

Visions.

Ik vind het fascinerend dat José Gonzalez eigenlijk al 20 jaar lang platen maakt die allemaal identiek zijn en waarin gewoon helemaal niets gebeurt. Suf is eigenlijk precies wat de essentie van José Gonzalez vangt.. maar toch blijf ik er wel naar luisteren, en vraag ik mij steeds toch weer af waarom precies.

Misschien hou je van suffe muziek?

Dat sowieso

Ik heb het zelf na een paar nummers weer afgezet, vind het echt wat saai. Misschien een andere keer nog proberen.

Reden voor mij om na zijn debuut reeds definitief af te haken.
Heb dit album allang in bezit, maar voel totaal geen noodzaak om te gaan luisteren.
Maar goed, ieder zijn meug.

Kijk, ik heb dat ook met Junip. Paar hele goede tracks, waaronder 'Line of Fire' die Gonzalez hier wat naakter opwarmt. Veel mensen zijn er lyrisch over. Het kabbelt en is niet vervelend, maar wat is het en wat doet het verder? Niets. Moet dat? Lastig. Ik snap wel dat hij niet bovenop de stapel ligt.

t Zijn altijd zeer schone liedjes, maar José González lost ze ons sinds z'n succesjaar 2003 toch maar met mondjesmaat. Ook deze keer hield hij eerst weer een behoorlijke periode mediastilte. Deze hier waren al gemaakt vóór corona, maar nu presenteert hij ze ons eindelijk, z'n nieuwe zeer intimistische songs, zowel in het Spaans, het Engels als het Zweeds.

Jawel, José gaat nu ook vol voor multicultureel en dit hoor je zelfs nog meer in de ritmes dan in de taal. Nu, met dat prachtig ingetogen spaans openingsnummer 'El Invento', daar scoor je sowieso mee, José! Net zoals Gabriel  Rios beroerde, terugkerend back to his spanish roots. Hier evenwel veranderen om de haverklap de gepassioneerde ritmes, om het even welke gefluisterde taal erbovenop ligt. Vanaf het verspaanste titelnummer 'Valle Local' worden die ritmes en percussie keer op keer uitgesproken Afrikaans. Geweldig, het kleurige Tinariwen of z'n muzikale zielsgenoten uit de stoffige woestijn komen plots even héél dichtbij. Of de swingende bossa nova en opgewekt fluitende singalong voor het jonge dochtertje op 'Lilla G'.

In zijn lyrics blijft González energiek en krachtig, hij weet je emoties tot in de diepste hoekjes te beroeren. Neem zo het stapvoetse, met zweedse vogelgeluidjes verfriste 'Visions', waar hij iedereen op zijn unieke mystieke manier hart onder de riem weet te steken in getroebleerde tijden.

Deze plaat is charmant, verademend, hypnotiserend, een relaxte omhelzing. Geweldig om je er met je oortjes aan in te verdiepen. Zachte wolk ook bij het volgende dinertje bij dempend kaarslicht.
José González, donkere bard is een meesterlijk verteller, schittert met enkel zijn getalenteerde zelf. En met pure schoonheid. 

Misschien omdat het toch gewoon fijne 'tijdloze' luister muziek is, kristal helder geproduceerd bovendien. Ik snap de kritiek op dit album niet zo eigenlijk. Gonzalez experimenteert hier toch wel voorzichtig met nieuwe ritmes, en zingt voor het eerst ook in het Spaans en Zweeds. Daarnaast vind ik zijn muziek heerlijk na een hectische drukke dag. Thema's als natuur en bezinning komen goed tot wasdom in de teksten, het gitaarspel en door de opgenomen vogelgeluiden.
Het is maar goed dat de beste man maar eens in de zoveel jaar met een een album komt, anders zou verzadiging op de loer liggen. Zo eens in de 5 a 6 jaar een rustig album uitbrengen zoals gonzalez doet is beslist geen straf.

Zeer ontspannen muziek. Ik heb het album vaak in de ochtend opstaan, rustgevende muziek bij het lezen van de krant. Met name op de zondagochtend doet het album het zeer goed. Muziek die me doet bevestigen dat een ontspannen begin van de dag altijd fijn is.

Jose heeft een mooie stem. De variatie in zijn stem zou misschien iets meer mogen, doch voor mij is het niet storend. In de breedte van het album zingt hij in lijn, goed ingetogen. De nummers, op het eerste oor lijken ze op elkaar, doch als luisteraar ontdek ik vlot de subtiele verschillen. Waardoor ik tot ontdekking kom dat het album diverse subtiele nummers heeft. Dat zorgt voor een stukje rust, voor een stuk ontspannenheid. Met 'EL Invento' opent hij al tokkelend heerlijk in het Spaans, het is alsof ik onmiddellijk terug ben in Zuid-Amerika. Vloeiend gaat hij over naar het mooie 'visions'. Een mooi, eenvoudig akkoordenschema die zijn in lijn zijnde zangstem ondersteund. Her en der staan leuke tempoversnellingen, zoals 'Head on' en het vrolijke 'swing'.

Baanbrekend rockend is het album zeker niet. Dat hoeft ook niet. Daar hebben we andere artiesten voor. Voor sommigen zal het een voortkabbelend album zijn, voor mij juist een ontspannend album. Het zijn van een goede singersongwriter is haast als een ambacht, Jose Gonzalez laat dat zien.