Alcest - Souvenirs d'un Autre Monde (2007)

_O_

Soms, héél soms zijn er van die albums die je een eerste keer opzet en waarna je dan na de eerste noten beseft: "Dit is perfectie!".

Zo geschiedde het een goede 36 uur geleden, toen ik "Souvenirs D'un Autre Monde" opzette.

De titel spreekt boekdelen en is in dit geval helemaal geen flauwe overdrijving. De muziek van Alcest spreekt hier echt een vreemde taal, alsof de muziek een opname is van wat ergens op een vreemde planeet is gecomponeerd.

Want prachtig is het, voorwaar: My Bloody Valentine on steroids, dat is "Souvenirs D'un Autre Monde'. Dromerige popnummers onder een warm donsdeken van distortion, veraf gelegen drums die de spanning erin houden, Alcest heeft duidelijk naar 'Loveless' geluisterd.

De romantiek is ook hier trouwens nooit veraf. 'Sur L'autre Rive Je t'Attendrai" bijvoorbeeld. Frans is sowiezo een prachtige taal om naar te luisteren, hier is het een zoveelste extra bij wat al zo mooi is:



Het zal allemaal wel al eens gedaan zijn, maar nog niet gecombineerd in zulk een weelde van warmte en melancholie.

Alcest is een eenmansproject van de Fransman Neige (bekend van Amesoeurs, Peste Noire en Mortifera). Wat de man hier heeft gepresteerd is een adembenemend werkstuk waarmee hij hopelijk de grenzen van het black metal milieu kan openbreken, want deze muziek verdient het om algemeen erkend te worden.

Wat mij betreft de ultieme release van het jaar. En een zevende album dat een 5* verdient, en een plaats in mijn top 10.

Misschien moet ik mijn top 10 plaats voor deze plaat maar eens toelichten. Ik heb hem sinds kort op vinyl en vanaf het moment dat ik de plaat opzette bevond ik meteen in een andere wereld.
Printemps Emeraude zet meteen de toon van het hele album. De gitaren worden over elkaar heen geweven en vallen precies goed samen. Als de gitaarmuur voorbij is, dan zet de heldere, bijna hemelse stem van Neige in. Vanaf dat moment weet je dat je niet meer aan dit album kan ontsnappen. Het slokt je op in een speciale wereld.
Souvenirs d'un l'autre Monde begint met cleane gitaarlijnen, iets waar ik een zwak voor heb. Zodra de derde dan inzet ben ik ook al onmiddellijk verkocht. Het zorgt voor een ultiem zwevend gevoel en Neige's stem versterkt dit alleen maar. De tekst in het Frans is ook lekker sferisch en mysterieus. Heel sterk nummer.
Als we bijna op het einde van de eerste helft zijn aangekomen belanden wij bij Les Iris. Het gebruikt opnieuw de formule van gitaarmuren en de lichte sferische stem van Neige. Maar dan na 1 minuut knallen de drums erop los en wordt je even wakker geschud om vervolgens weer in een droom te vervallen. Als de gitaarmuren wegvallen, blijft er alleen nog een simpele gitaar over.
Een soort van rivier die je naar het einde van de eerste kant brengt. Langzamerhand accelereert de stroming, klinken de gitaren harder en dan op het absolute einde mag je nog even de cleane gitaar bovenop de rest horen, alsof je probeert te reiken naar de hemel. Helaas vervalt de cleane gitaar maar al te snel en ben je beland aan het einde.

Ciel Errant opent opnieuw op dezelfde manier en ik kan me goed voorstellen dat dit kan gaan vervelen. Het moet je ook liggen. De cleane gitaren die door het hele nummer klinken vormen een rivier van euforie en daardoor sluit het volgende nummer ook perfect aan.
Sur L'autre Rive Je T'attendrai heeft een gastvocaal. Een fijne afwisseling, hoewel de stem niet echt veel afwijkt. Je stroomt langs enorme wouden en ziet aan de overkant van de rivier je geliefde. Tevergeefs probeer je haar te bereiken, de eindmelodie geeft dan ook haar verdwijning uit zicht weer.
Voor je het echter weet ben je opnieuw ergens anders beland. Waar weet niemand, want deze klanken en melodien zijn nog nooit ergens anders gehoord. Zo mooi, zo puur, zo indrukwekkend. Het pianowerk is fantastisch en begeleidt Neige ongelofelijk mooi.
Opnieuw een hoogtepunt van het album. Maar dan valt alles opeens weg, je merkt dat je bijna uit de droom gaat ontwaken. De stem is kwijt en je wordt langzaam wakker. Vanaf de 4e minuut probeer je nog even de hemelse sfeer voor je geest te halen, maar je weet dat het maar voor korte duur is. Over een aantal minuten ben je weer vergeten hoe je droom was verlopen, wat eigenlijk alleen maar bijdraagt aan de schoonheid ervan.

Absoluut 5 sterren, maar omdat het na een tijdje toch repetitief kan gaan worden, verdwijnt hij binnenkort toch nog misschien uit mijn top 10.

Ik vind dit een heel mooi album. Rustgevend door de dromerige vocalen, en tegelijkertijd gaat er een gevoel van dreiging uit van de nummers door de gitaarpartijen. Gelukkig zijn de gitaren niet alleen maar lomp 'shoegaze gescheur' (om in de termen van tribaltyn hierboven te blijven), maar is er ook ruimte voor wat subtiliteit, zoals in het titelnummer.
Op Nan Tir Og slaat de balans voor mij een beetje te ver door richting New Age/mediteermuziek, maar op de 5 nummers daarvoor heb ik niks aan te merken.

Tenslotte nog even een cijfer op dit kunststukje plakken: 4.5*