Alcest - Souvenirs d'un Autre Monde (2007)

nog nooit een band zo'n sterke ontwikkeling mee zien maken
als je zo'n oud nummer van hun hoort uit hun rauwe black metal periode en dat vergelijkt met bijv Tir Nan Og

het shoegaze gescheur blijft hetzelfde, dat wel

Ik vind dit een heel mooi album. Rustgevend door de dromerige vocalen, en tegelijkertijd gaat er een gevoel van dreiging uit van de nummers door de gitaarpartijen. Gelukkig zijn de gitaren niet alleen maar lomp 'shoegaze gescheur' (om in de termen van tribaltyn hierboven te blijven), maar is er ook ruimte voor wat subtiliteit, zoals in het titelnummer.
Op Nan Tir Og slaat de balans voor mij een beetje te ver door richting New Age/mediteermuziek, maar op de 5 nummers daarvoor heb ik niks aan te merken.

Tenslotte nog even een cijfer op dit kunststukje plakken: 4.5*

Verdomme, wat is dat laatste nummer toch mooi. Schitterende albumcover ook.

Mooie plaat en mooie muziek! Wat wil een mens nog meer.

Dit is de enige cd welke ik ken van Alcest, ik vraag me af of de andere cd / ep's gelijkwaardig zijn aan deze plaat.

Ik kende deze "band" nog helemaal niet, maar omdat de naam bij Agalloch regelmatig voorbij komt, ben ik toch eens naar dit album gaan luisteren.

Klinkt op het eerste gehoor erg mooi allemaal, maar dit moet eerst nog flink wat rondjes in mijn cd-speler draaien voordat ik me aan een beoordeling waag.

Ik las behoorlijk wat vergelijkingen, maar na de eerste luisterbeurt vind ik dit toch wel minder metal klinken dan bijv. Agalloch, die op sommige momenten echt tegen de blackmetal aan spelen, dat hoor ik hier minder.

Ik ben juist Agalloch gaan luisteren (ben nog niet verder gekomen dan Marrow of a Spirit) omdat ik die naam zo nu en dan voorbij zag komen bij Alcest.
Misschien dat als je geen metal gewend bent, je beide albums op elkaar vindt lijken, maar voor mij is dit album van Alcest veel dromeriger en zweveriger dan Agalloch, dat harder en sneller klinkt (althans op het album dat ik van hen ken). Hier en daar zijn er wel stukjes die een beetje vergelijkbaar zijn, en over het algemeen zijn beide bands goed in het scheppen van een melancholische sfeer.

Maar ik zou zeggen, The Crook, blijf dit album vooral draaien, hij wordt alleen maar mooier.

Na meer dan een week iedere dag één of meerdere rondjes te hebben gedraaid, is het me toch duidelijk geworden: Alcest heeft met dit "Souvenirs D'un Autre Monde" een pareltje aan mijn collectie toegevoegd.

Origineel is het natuurlijk allerminst, je hoort Agalloch, Moonspell. Opeth etc, maar alles wordt op zo'n fraaie en geloofwaardige manier gebracht dat ik compleet gezwicht ben voor deze "band".

Ik ga geen favorieten noemen, want wat mij betreft sluiten deze nummers zo nauw aan elkaar aan dat het voor mijn part één lang nummer had mogen zijn.

Ik voor Alcest!

Mooi album, via via ontdekt, tot eergisteren was ik compleet onbekend met deze band.
Ik vind het, net als sommigen, moeilijk hier metal in te horen, op de sporadische dubbele bassdrum na dan. Ik hoor een hoop shoegaze en af en toe doen de enorme overgangen tussen rustige/akoestische passages en dezelfde passages maar dan met een hele bak distortion me zelfs denken aan The Smashing Pumpkins in betere dagen (Siamese Dreams)

Maar alle vergelijkingen daargelaten, dit is een mooie ontdekking en ik moet als niet metalliefhebber eerlijk bekennen dat ik enigszins geschokt was toen ik Alcest googlede en een foto met hilarisch geschminkte mannetjes met veel leer en ijzer gadesloeg...

Dat kan toch niet dezelfde band zijn die achter dit hemelse shoegaze pareltje zit?

Jazeker wel. De band speelde eerst Black Metal.

Voor zover ik weet heeft Alcest er nooit zo BM uitgezien, wel andere bands waar Neige in zat zoals Celestia en Peste Noir. Alcest is natuurlijk nog steeds een band stevig geworteld in Black, getuige ook hun laatste album

Even mee gegoogled en de foto die je bedoelt is zeker niet Alcest. Op dit album volstaat het denk ik om Alcest = Neige te stellen, die er betrekkelijk normaal uitziet. Vanaf het volgende album (en de live optredens) kan je van een echte band spreken, en die zien er allemaal ook vrij deftig uit.

Marrow of the Spirit is inderdaad niet zo dromerig, maar beluister zeker de andere albums

Vindt er niemand dat Souvenirs D'un Autre Monde redelijk op een ander nummer lijkt? Het stoort me redelijk dat altijd als ik Souvenirs D'un Autre Monde hoor, ik aan dat ander nummer moet denken. (vandaar dat ik het hieronder in spoilers gezet heb, voor zij die het eventueel liever niet weten). Ofwel bega ik een gigantische flater en is het een cover of een ode ofzo..



klik hier: http://youtu.be/tcrfvP11Hbo

Ik zie werkelijk geen enkele overeenkomst, maar ik ben benieuwd in welke zin jij de nummers op elkaar vindt lijken...

Ik ook, enlighten us.

Wel, de eerste 7 seconden doen me al aan con teeee partirooo denken, net zoals seconde 15 tot 22, dusja, iedere keer als dat stukje van de riff herhaald wordt. En al helemaal aan 1:00 en 1:16, 1:30. Dat is toch iedere keer 't zelfde als con teeee partirooo? En na die paar seconden gaat in mijn hoofd het nummer van Bocelli verder.

Desalniettemin doe ik er toch een halfje bij. Wat hou ik toch van Franse metal zeg! Geen enkel land kent zoveel originele metalbands als Frankrijk...

Ik denk dat Zweden de competitie wel aandurft...

Het eerste album dat ik van Alcest leerde kennen was Les Voyages de l'Ame en dat album was aanzienlijk harder dan dit. Eigenlijk vind ik dat best jammer. Atmosferische progressieve rock kan ook heel mooi zijn, maar van mij mag er best wat meer metal doorheen zitten.
Neem nu Tir Nan Og: die suikerzoete klanken vind ik schitterend, maar staan in schril contrast met wat deze band op hun laatste album heeft laten horen. Dat is veel zwaarder en donkerder en dat spreekt me doorgaans veel meer aan.
Het is een flinke omschakeling tussen die twee albums en stiekem vind ik dat best een beetje jammer. Toch heb ik eigenlijk niet zoveel te klagen, want mooie muziek is dit natuurlijk wel. Hele mooie muziek.

Ik ken nu ook het fraaie Les Voyages de l'Ame, maar welke albums zijn nu harder: dat album of de eerste twee?

Souvenirs d'Un Autre Monde is sowieso niet de hardste, dat weet ik wel. De andere twee ontlopen elkaar naar mijn mening niet veel. Dit album vind ik over het geheel eigenlijk wat te tam, al zijn de composities wel erg sterk.

Ok, bedankt stoepkrijt.

Dit album lijkt het meest op melodie te leunen, terwijl de twee andere albums een stuk harder en venijniger klinken. Niet dat daar geen melodie in zit, maar op Souvenirs d'Un Autre Monde worden sommige (delen van) nummers volledig gedragen door soms mierzoete, maar altijd even mooie melodieën.

Hoewel er op dit album ook genoeg hardere stukken staan zal een echte metalliefheber de andere albums waarschijnlijk beter waarderen. Daar komen ook screams op voor en daar hebben de meeste nummers een zwaardere lading en zijn ze meeslepender.

Mijn voorkeur ligt bij hun latere werk, maar dat kan uiteraard per persoon verschillen. Dat blijkt ook wel uit de beoordelingen die elkaar nauwelijks ontlopen.

Ok, want ik vind namelijk Les Voyages de l'Ame ook behoorlijk melodieus, op 2 wat naar achteren gemixte screams-stukjes na.

Sinds een paar dagen ook op vinyl te verkrijgen via Prophecy: PROPHECY.DE | Alcest - Souvenirs d'un autre monde - en.prophecy.de
Ik heb inmiddels al een kopie besteld!

Plaat is al sinds de release op vinyl hoor Heb zelf mijn exemplaar al een aantal jaar.

Live in Amstelveen:
Alcest - Souvenirs d'un autre monde @ P60 Amstelveen

Het is weer door een tip van spotify geweest waardoor ik medio 2020 op het spoor van dit album ben gezet. En het is een voltreffer. Ik houd mijn 4,5* in stand.
De muziek is een soort van verdrag tussen Metal en Shoegaze. In de meeste nummers wordt een geluidsmuur opgezet waarbinnen de meest fraaie dromerige melodieën worden neergezet.
In Printemps Emeraude is vooral het moment dat de zang zich met het nummer gaat bemoeien kippenvel.
Dat geldt ook voor Souvenirs d'un Autre Monde wanneer zang en geluidsmuur tegelijkertijd in de melodie worden meegenomen.
Les Iris grijpt je direct bij de strot. Wat ook weer een heerlijk dromerige melodie. Mooi akoestisch intermezzo ook. In Ciel Errant is het aandeel shoegaze wat minder en ook minder overheersend maar de dromerige melodie is er gelukkig wel
Sur L'autre Rive Je T'attendrai. Wederom uiterst sfeervol met een bijzonder einde.
Het slotstuk Tir Nan Og is misschien wel het enige zwarte schaap op het album. Het mist een beetje de dynamiek van de rest van het album.

Don Cappuccino
Thanks!!
Ik kende m al maar dit is idd wat ik zoek. Jeetje, geweldige sound zeg!
Ik wil nu al de vinyl versie hebben haha.
Heb het echt herontdekt!

Ik snap wel dat dit in de smaak valt. Helaas pakt het mij nergens echt helemaal. Vooral de zang vind ik irritant zo over de muziek heen. Aardig, maar niet mijn ding.