Jungle - Loving In Stereo (2021)

Keep Moving ligt zeer goed in het gehoor, niks mis mee! Ik zou nooit hele albums van ze kunnen draaien maar zo af en toe een nummer is meer dan oke.

Kan niet wachten. Wellicht makkelijk verteerbaar de platen van Jungle maar toch erg sfeervol, funky en strak geproduceerd.
De invloed van producer Inflo (het brein achter Sault) is duidelijk te horen op de eerste twee tracks. En dat juich ik alleen maar toe.

Ik dacht dat ik wel een beetje klaar was met Jungle, vond hun vorig album ook weinig toevoegen ten overstaan van hun debuut, maar met Keep Moving hebben ze me toch weer te pakken. De video is ook top.

Met Inflo is het inderdaad echt als een speer gegaan, die heeft zich in geen tijd tussen de absolute top van producers gelanceerd, vooral met zijn werk als het muzikale brein achter SAULT en als beatbakker voor Little Simz. Gezien zijn productiegeluid, en gezien de artiesten waarmee hij heeft samengewerkt, heb ik een sterk vermoeden dat hij de fijne kneepjes heeft geleerd van Danger Mouse. De perfecte kandidaat om Jungle wat nieuw leven in te blazen, dus!

Jungle x Inflo =
Dat blijkt ook weer uit de nieuwe single: JUNGLE - TALK ABOUT IT (OFFICIAL VIDEO)
Wat een heerlijk upbeat nummer die zo op '5' van Sault had kunnen staan met die typische drums en baspartij. En dan die geweldige video erbij, ik word er zelfs een beetje emotioneel van, gek genoeg. De combi van audio & visual klopt gewoon helemaal, pure kunst.

Op basis van Keep Moving en Talk About It, kijk ik ook wel uit naar dit volledige album. Twee bijzonder fijne singles met goed gemaakte videoclips. Bij het vorige album was ik helemaal wild van het fantastische Casio. Benieuwd welke hier mijn favoriet zal zijn.

Something else: Vandaag hoorde ik een presentator op de radio iets brabbelen als volgt: Het originele Talk About It zou trager zijn en passeerde vervolgens in de handen van Fatboy Slim. Is dat zo? Ik kan er nergens iets over terugvinden. Het zou mij wel niet verbazen, want alle kleine toevoegingen / details hebben daar wel wat van weg, imo.

Derde single Romeo is helaas wel een tegenvaller. Flauwtjes en ik mis zelfs de falsetto’s van J&T.

Talk about klinkt alsof er een snufje sault doorheen zit. Dat is positief.
Ik weet niet wie Bas is, maar van mij had zijn bijdrage op Romeo niet gehoeven.
Keep moving zit er tussenin. Ik ben niet echt enthousiast dus..

Romeo vind ik minder. Truth is best OK. Het zopas geloste All of the Time is dan weer zeer aangenaam, maar komt niet in de buurt van Keep Moving en Talk About It. Hebben we met die twee laatste het beste van dit album gehad? Nog drie dagen en we'll know.

Mwa, vind het echt allemaal meer van hetzelfde.

Nooit zo’n Jungle fan geweest, maar dit is op z’n minst lekker op de camping in het zonnetje. Niks mis mee, maar ook zeker niet bijzonder. Genietbaar in ieder geval.

Lekker plaatje, laat de nazomer maar komen!

Naar mijn idee toch wel weer stap vooruit vegeleken met het sobere vervolgalbum van twee jaar geleden.
Het is allemaal inderdaad niet al te moeilijk, maar lekker makkelijk in het gehoor.

Ik ga van de week is de gehele discografie van voor af aan is beluisteren. Is zien hoe die dan valt.

Ook zin in een energiek muzikaal nazomertje? Hier dan Jungle's 'Loving In Stereo'. Dachten wij zonet, hadden de 2 geile Britten wel evengoed voor een lekkerder in 't gehoor liggende plaattitel kunnen gaan, zeker na vijf straffe vooruitgeschoven singlejuweeltjes, inclusief pittige video's. Want 'Keep Moving', titel van precies hun tweede song, da's een perfecte vlag toch die de lading van zo'n zonnige plaat helemaal toedekt? Spetterende disco, in een mix met pop, rock, funk en soul, dat was al hun gelauwerde handelsmerk en zo vertrouwd als zij het brengen, met een massa dichtgeknepen Gibb-stemmetjes, krijg je hier weer non-stop voer voor de dansvloer of gewoon veertig lollige minuutjes muzikale opwinding.
Meteen hoor je het, dit producerduo voelt zich zielsverwant met Daft Punk, Moby, Soulwax, Justice en andere acrobaten die binnenkamers euforische tapes meesterlijk door elkaar weten te husselen. Des te meer van hun escapisme ook nu weer bij deze jongste, frisse lockdown-boreling...
Nieuw, naast falsetjes hebben ze er nu ook andermans vocals bijgehaald, die van Bas en Priya Ragu - geheel Moby-like dus - en er wordt bovendien tal van variatie uit het kastje getoverd om toch maar nergens met een zweem van platte muzakdisco binnen te komen.
Eerst wel een troostend openbrekend stukje klassieke ouverture, het dromerige 'Dry Your Tears', violen die na de tranen van een voorbije droom naar het erg frivole, positieve van dit album toe lichten. Van dan af, wel voor goed vertrokken ben je op een ondeelbare upbeat-discorollercoaster, vol hits : 'Keep Moving', 'Romeo', 'Talk About It', 'Truth', 'Can't Stop The Stars'... Erg seventies. Maar alles tegelijk prima beschenen door het nu, met zelfs rap en hiphopbeats. Plus ook ballades, de voor je totaalbeleving essentiële rustpunten.
Vreesde Jungle, in paniek door de lockdown, eerst voor de hakbijl van de vergetelheid, kwamen ze toch wel uit op een heel nieuw dansbaar élan. Zegden ze 't zelf, deze plaat gaat over vrijheid, heropnemen en vooruitgaan. Bevrijdende upbeat tunes.
Die liefde voor muziek... is nu precies ook waar vele al even opgesloten fans van de danstent al die tijd, ook in paniek, op zaten te wachten. Ja dus, loving in stereo! Begrijpen we 'm nu. Goeie vondst die plaattitel, Jungle.

Ik heb het stilaan een beetje gehad met Jungle. Hun debuutplaat was om duimen en vingers af te likken, de opvolger meer van hetzelfde maar net dat tikkeltje minder goed. Op Loving in Stereo lijkt de inspiratie helemaal zoek. Keep Moving en Truth zijn nog strakke songs die kunnen wedijveren met Jungles eerdere werk, maar voor de rest is deze plaat saaiige eenheidsworst. Daar brengt de gladde productie geen verandering in. Wel integendeel: het zet de middelmatige composities juist extra in de verf.

Overigens doet de videoclip van Keep Moving mij telkens denken aan de geweldige film Climax van Gaspar Noé - een iets minder destructieve versie dan toch.

Staan hier een aantal toffe nummers op.

Hetzelfde gevoel hier. Af en toe steekt een nummer er boven uit zoals Keep Moving, wat een makkelijke maar degelijke pop-dance-song is. De rest is catchy, maar snel vergankelijk. Na een paar keer luisteren ben ik het al grondig beu. Leuk voor op de achtergrond en voor het grote publiek, maar wild wordt ik hier niet van.

Ik had hetzelfde met de laatste Tame Impala, hoewel die toch nog net iets spannender was.

Die vond ik dan wel weer voortreffelijk.

Een groeiertje, zoveel is duidelijk. Hoe meer nummers ik (herhaaldelijk) hoor, hoe beter ik 't begin te vinden. Halfje erbij.

Mooie aaneenschakeling van knappe videoclips trouwens!

Als je naar de muziek van Jungle gaat luisteren dan weet je dat er veel invloeden uit de disco komen. Dat is op dit Loving in Stereo niets anders. Dat is al duidelijk vanaf opener Keep Moving. Er zit dan vooral wat afwisseling in de details. Zoals koortjes (All of the Time), een rapper (Romeo), een wat meer timide sfeer (Lifting You) of een juist wat vuilere sfeer (Fire). De ene keer wat zompiger (No Rules), de andere keer wat meer rocky (Truth). Dan weer lichtvoetig (Just Fly, Don’t Worry) of juist dromerig (Goodbye My Love). Maar de disco wordt in mijn oren nooit echt los gelaten. Dat zorgt er aan de ene kant voor dat het album één gehele sfeer uitstraalt, aan de andere kant dat het wel allemaal wat op elkaar lijkt. Daarbij bekruipt mij door de eerdere albums van Jungle het gevoel dat ze dit allemaal eerder al eens beter hebben gedaan.

Jungle is de laatste jaren de favoriet van mijn vrouw dus het staat heel vaak (wellicht te vaak) op bij ons thuis. De kracht is dat je het eigenlijk altijd wel op kan zetten en iedereen vindt het wel te pruimen, ideale funky achtergond muziek. Echter als je er voor gaat zitten, valt het toch op dat het veilig is en soms een beetje eentonig en saai.

Toch heb ik een groot zwak voor Jungle mede omdat ze live erg sterk zijn (een van de leukste concerten waar ik ben geweest) en op elk album een paar echte toppers hebben staan. De eerste twee singles van dit album zijn ook weer om van te smullen.

Dé plaat om je weekend mee te beginnen; het enthousiasme spat ervan af.

Aardige plaat met een paar lekkere oorwurmen, maar inmiddels kennen we het trucje ook wel een beetje. Het wordt nergens echt spannend en het album heeft vrijwel geen memorabele momenten. Hierboven wordt aangegeven dat ze live sterk zijn, maar ik twijfel een beetje over deze stelling. Ja, het klinkt allemaal heel strak en eigenlijk exact op als plaat, maar daarin zit ook het grote euvel. Het klinkt live alsof ik thuis een LP op de platenspeler heb gelegd. Live verwacht ik juist iets extra's, en daar kan deze band wat mij betreft niet aan voldoen. Lekkere feel good-muziek, maar ik vind het inmiddels wel allemaal te braaf en netjes.