Alela Diane - Live at the Map Room (2021)

Ik was een beetje op het verkeerde been gezet door de titel die begint met "Live at". Dit is gewoon in een studio en zonder publiek opgenomen. Dat het dan kennelijk in one take is opgenomen is knap, want de uitvoering klinkt tot in de puntjes verzorgd en het is bijna niet te onderscheiden van een studio-album.

Alela wil (live, maar ook op haar albums) nog wel eens uithalen of een emotie laten horen door wat meer met haar stem te spelen, maar in gezelschap van Heather Woods Broderick en Mirabai Peart (die in deze toevoeging eigenlijk ook nog vermeld zouden moeten worden), is de sfeer vooral een gestreken en vredige herhalingsoefening in plaats van eentje met ruimte voor spontaniteit en een rauw randje. Als ik live naar Alela luister geniet ik juist van spontaniteit en het is eigenlijk jammer dat dat hier een beetje ontbreekt, ze weer prachtig zingt maar toch binnen bepaalde lijntjes blijft.

Als je naar de setlist kijkt is er inmiddels wel een indrukwekkende verzameling van mooie nummers uit haar repertoire mogelijk, nummers die ook zonder drum- en basbegeleiding staan als een huis. Het album eindigt a cappella met het prachtige My Epitaph (origineel door Ola Belle Reed in 1973) dat ik nog niet eerder had gehoord.

Alela Diane met Live at the Map Room, waarbij de live factor iets ware van zonder publiek ja. Edoch, zoals veel van haar werk, bloedstollend fraai plaatwerk weer. Hier dan ondersteund door Heather Woods, piano, cello, gitaar, fluit en percussie en ene Mirabai Peart, viool, percussie, bas synth, recorder. En ja, een fraaie keuze uit haar materiaal welke hier perfect gebracht worden. Haar stem comme toujours heel fraai en fragiel, verbluffende melodieën, kortom puur genieten. Dat alles dan binnen de lijntjes blijft, welnu, denkelijk ook niet echt een genre om eens flink daarbuiten te gaan. En das wellicht maar goed ook. Zo blijft het goed en bijzonder mooi ja. Sobere maar sfeervolle plaat geworden, zelfs op wit vinyl ja.