Robin McAuley - Standing on the Edge (2021)

Ongelooflijk dat die man op hoge leeftijd nog steeds zo'n krachtige stem heeft. De muziek zelf is redelijk formulaïsche Frontiers-junk, zogezegd. Een paar aardige nummers, maar komt niet boven de middelmaat uit. Beetje middle of the road eighties AOR/hard rock. Het titelnummer is wel een oorwurmpje.

Een jaar na het uitstekende Shake the Tree met gelegenheidsformatie Black Swan gaat McAuley weer op de solotour. En ook deze plaat komt uit op Frontiers records. Standing on the Edge klinkt wat formule matig en mist jammer genoeg de frisse elementen die wel terugkwamen in Black Swan. Hoewel de beste man qua zang weer prima voor de dag komt mis ik wat variatie maar ook peper. Het is degelijkheid troef en geen enkele song haalt een onvoldoende, het is echter ook moeilijk een hoogtepunt op te noemen. Een track die je omver blaast of simpelweg verassende overgangen en creatieve invalshoeken kent die de aandacht opeisen. Kortom goed verzorgde hardrock die het met name moet hebben van de vocalen, maar het songmateriaal over de hele linie niet volledig weet te overtuigen.

Dit is zo'n album wat je een keer streamt , wat herinneringen ophaalt en dat was het dan wel weer. Wel respect voor de man om zijn zangcarrière te blijven vervolgen

Bij Standing on the Edge zit ik er positiever in dan de MuMensen hierboven: solo gaat Robin McAuley wat meer de aor-kant op, al zal dat iemand die onbekend is met hardrock niet opvallen. Het is iets melodieuzer en minder bombastisch dan de (tot dusver) twee albums met Black Swan die in deze zelfde periode werden opgenomen, waar vooral Reb Beach verantwoordelijk is voor de muziek. Gevolg is dat McAuley niet continu op de toppen van zijn longen zingt, wat de variatie ten goede komt.
De toetsengeluiden grijpen soms nadrukkelijk terug op de jaren '80; ik vind het lékker. Ook opvallend is dat gitarist Howard Leese, decennialang de snarenman bij Heart, meeschreef en -speelde aan/op Supposed to Do Now.

Variatie is er tussen uptempo werk zoals opener Thy Will Be Done en Running Out of Time en anderzijds ballades Late December en Run Away. Én er zijn nummers die wat lijken op Bad English, te weten Do You Remember en Wanna Take a Ride, terwijl Chosen Few een gitaarsausje op z'n AC/DC's heeft. Met het al genoemde Supposed to Do Now moet ik inderdaad aan Heart denken en wát een lekkere gitaarsolo zit daarin!
De Italiaanse muzikanten zijn meer dan bekwaam, nadeel is echter dat ze zich niet onderscheiden van collega's; gewoon goede, zij het wat kleurloze musici, ook al kan Andrea Seveso snarenracen als de beste. In Like a Ghost is zijn solo zelfs een juweeltje. Het is echter de fijne stem van McAuley die maakt dat Standing on the Edge zich onderscheidt.