Gojira - Fortitude (2021)

Met angst en beven ook de voorganger Magma beluisterd en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet helemaal begrijp dat mensen dit nieuwe album te "soft" vinden; vond de voorganger nou niet echt schokkend veel ruiger, sterker nog: die trok ik ook nog best goed...

Plaat begint steeds meer te groeien, heerlijk. Ik vindt deze plaat een stuk sterker, en harder als Magma.

Vocalen klinken wel een beetje op de achtergrond. Het grootste minpunt is niet het nummer The Chant, opzich een prima simpel nummer, wat sleept op een simpele slome groove. Door dit nog langer te benadrukken met Fortitude werkt bij mij niet.

Eerste twee nummers, lekker man. Ken deze band niet dus zal 't eens even goed tot me nemen!

Wisselvallig album dat heen en weer stuitert tussen goed en nogal middelmatig songmateriaal. Minste track is het zeurderige The Chant, dat echt geen plek op dit album verdient. Zoals bij eerder werk ook het geval was zijn de songs aan de monotone kant, met weinig afwisseling en vlakke zangpartijen (die ook te ver naar achteren in de mix staan), waardoor het lastig is de aandacht er continu bij te houden. Gelukkig maakt het geweldige gitaar- en drumwerk veel goed.

Dat Gojira op 1 staat van de rotatielijst mag gerust wel als bijzonder worden beschouwd. Meestal komen toch meer de brave muziekjes langs... Wel even een verademing. En ja, uiteraard lijkt het op platen van Pantera, Machinehead en of Sepultura uit de jaren '90. Maar dat zijn toch gasten die een oceaan verder wonen. Gojira biedt iets Europees. Ze voegen toch iets toe, en zodanig dat het inmiddels zelfs voor het grote publiek iets kan bieden. Want wie houdt niet van L'Enfant Sauvage... Misschien is dit album voor mij net niet rauw genoeg, want Far Beyond Driven of Burn my Eyes en de eerder genoemde L' Enfant Sauvage hadden destijds een wezenlijk andere impact op mij. Neemt niet weg dat dit album wellicht de poorten opent voor alle andere muziek geïnteresseerden. Tis immers wat je aangereikt krijgt, niet meer dan dat. En intussen geniet ik er van...

Door de release van dit album opeens weer aangetrokken tot Gojira. Het is een band die ik al jaren erg goed vindt, maar waar ik me toch nooit echt meer in verdiept heb. De laatste dagen voel ik me opeens naar binnen gezogen in hun totale catalogus, waarvan ik tot nog toe eigenlijk alleen flarden van aandachtig had beluisterd in het verleden.

Ik begrijp de stijlbreuk met de Death Metal van de oudere albums vanaf Magma. Duplantier verteld in meerdere interviews hoe ze zichzelf nooit per se gedefinieerd hebben als puur Death Metal en nu ze wat ouder zijn en meer 'at peace', ze ook minder behoefte hebben om alleen nog snoeiharde Death Metal te maken. Magma had ook iets enorm sferisch, wat mogelijk deels te maken heeft met het overlijden van de moeder van de Duplantiers, wat de thematiek van het album deels heeft beïnvloedt. Dat album vind ik dan ook enorm sterk doordat het een bepaalde emotionele impact met zich meebrengt.

Dat brengt me naar Fortitude. Ik moet helaas zeggen dat dit album na meerdere luisterbeurten overkomt als een 'lekker' album, maar ook niet veel meer dan dat. De thematiek van 'de mensheid is slecht voor de aarde' komt denk ik wel echt uit hun hart, maar het is niet echt wereldschokkend dat een alternatieve band over dit soort thema's muziek maakt. De nummers hebben verder niet echt een achterliggende voelbare emotie zoals die in mijn ogen wel op Magma (en bv From Mars to Sirius) aanwezig was. Alsof de urgentie er toch ergens vanaf is, het is allemaal toch iets te makkelijk over het geheel gezien. Zeker gezien deze band normaliter zo enorm goed is. Begrijp me niet verkeerd, er staan enorm goede nummers op en ik zou het geen slecht album noemen, maar het wordt zoals in andere comments ook wel benoemd wordt afgewisseld door zeer middelmatig materiaal.

Ik kom niet verder dan 3,5 ster.

Ik sluit me aan bij de mening van Ddk. Het verwart mij al sinds ik From Mars to Sirius voor het eerst hoorde in 2008, maar ondanks mijn liefde voor Baroness, Kvelertak, Mastodon, enzovoorts weet Gojira mij simpelweg niet te raken. Dat was toen zo en dat is met Fortitude nog steeds zo. Dit is echt een hele goede plaat, en ik kan er vrij weinig op aanmerken. Ik kan er dus nog steeds niet mijn vinger op leggen waar dit aan ligt, maar ook deze nieuwste worp komt voor mij niet voorbij 3,5 sterren.

Sterke plaat van Gojira. Een stuk minder technisch dan ik weleens van ze heb gehoord, en dat bevalt me. Fortitude zit boordevol met sfeer, grooves, en spannende opbouw. De strot van de zanger doet me hevig denken aan Jaz Coleman van Killing Joke, en met bezwerende nummers als 'Hold On', 'The Chant' of 'Grind' treden ze nog meer in de voetsporen van genoemde band. Geen verkeerde referentie om te hebben ook.

Wat lijkt het soms erg veel op Killing Joke. Amazonia bv. Toch wel een topnummer. En een heerlijk album. Komen trouwens wel veel goede hardrock bands uit Frankrijk... De meeste ontdekt bij het Dour Festival overigens.

Nog nooit eerder wat van Gorija gehoord, behalve dat ik ze in het voor programma van GnR heb gezien in 2018 (toen werd ik er niet heel wild van overigens). De plaat bevalt me zo op het eerste gehoor wel. Ik kan de sound niet echt vergelijken met andere bands (wat misschien wel komt omdat ik me niet zo in deel van de metalen wereld beweeg ). Het klinkt mij als een metal-core band die toch een heel eigen geluid heeft. Wat vooral bevalt zijn de onverwachte wendingen die de plaat maakt. Ik ken het oudere werk van deze band niet, en dat laat ik ook zo maar van deze ga ik wel genieten!!!

De nieuwe Gojira bevalt me stukken beter dan Magma, die ik nogal deprimerend en wat saai vond. Fortitude is misschien niet zo geweldig als L'Enfant Sauvage en From Mars to Sirius maar daarmee is het nog steeds een sterk album. Vooral de eerste paar nummers, wat verder op vind ik het niveau wat wisselvalliger, zeker met die "hippe-stukken" erin, al zijn die eigenlijk ook wel een welkome verbreding in het bereik van Gojira. Fortitude is toegankelijker dan het oudere werk, maar om nou te zeggen soft...wees gerust er staan genoeg heftige nummers op dit album!

New Found is toch echt wel een van de beste metal nummers die ik de afgelopen maanden heb gehoord.

Gisteravond kaartjes besteld voor 013 begin 2022. Was een paar maand geleden net te laat voor de op dat moment enige NL-show, maar ze hebben besloten de dag ervoor een 2e concert te geven; direct maar doorgepakt...

Dit is voor mij het instapmoment bij Gojira geworden. Ik zag ze al eens live en vond de intensiteit erg gaaf, maar het kwartje wilde niet vallen. Hier klikte het vrijwel direct. De grooves met uitmuntend drumwerk deden hun werk. De schreeuwende zang deerde me niet en ik voelde de vibe van bands als Sepultura en Machine Head terug in de bruisende energie. De eerste vier songs zijn echt geweldig, maar dan zakt het niveau helaas toch wat weg. Maar met Sphinx en Into The Storm keren de krachtige nummers weer terug. Fortitude klinkt als een klok en opent de kluis van de oudere albums. Ik vermoed dat ik die nu beter ga begrijpen.

Het is zo langzamerhand tijd om de eindejaarslijst op te maken. Daarom luister ik alle 2021- releases die ik in huis heb gehaald nog eens om het gehoor op te frissen en te zien of mijn standpunt ten aanzien van het album is veranderd.

De nieuwe Gojira is een album dat ik steeds beter weet te waarderen. Niet dat ik alle nummers sterk vind, hoor. Een nummer als The Chant is niet slecht maar haalt voor mij teveel de flow uit het album. Ook lijden sommige nummers aan de soms wat slappe refreinen die alle energie uit de muziek lijken te halen, zoals bijvoorbeeld 'Another World' en Amazonia.

Ik merk wel dat met het vaker draaien van dit album steeds meer nummers op hun plek vallen, vooral in het laatste deel van dit album, vanaf het machtige Sphinx. Into The Storm is ook een beestachtig sterk nummer en het ingetogen The Trails kan ik steeds beter waarderen, ondanks de zwakke zang. Grind sluit het album waardig af.

Score: 77/100

Jaarlijst 2021:

1. Harakiri For The Sky - Mære (92)
2. Moonspell - Hermitage (91)
3. Soen - Imperial (90)
4. Wheel - Resident Human (89)
5. Witherfall - Curse Of Autumn (88)
6. Dvne - Etemen Ænka (87)
7. Nekromantheon - Visions Of Trismegistos (86)
8. Kauan - Ice Fleet (85)
9. Cult Of Luna - The Raging River (84)
9. Motorpsycho - Kingdom Of Oblivion (84)
11. Epica - Omega (83)
12. Empyrium - Über den Sternen (82)
13. Cryptosis - Bionic Swarm (81)
14. Seth - La Morsure Du Christ (80)
14. Asphyx - Necroceros (80)
14. The Ruins Of Beverast - The Thule Grimoires (80)
17. Tribulation - Where The Gloom Becomes Sound (79)
18. Therion - Leviathan (78)
19. Gojira - Fortitude (77)
20. Transatlantic - The Absolute Universe (74)
- - . Psychonaut/Sâver - Emerald (74)
- - . Evergrey - Escape The Phoenix (73)
- - . Orden Ogan - Final Days (73)
- - . Wode - Burn In Many Mirrors (72)
- - . White Void - Anti (70)
- - . Decline Of The I - Johannes (69)
- - . Dread Sovereign - Alchemical Warfare (68)
- - . Iotunn - Access All Worlds (64)
- - . The Lion's Daughter - Skin Show (60)

Leuke review. Echter vind ik Amazonia wel één van de leukste, als in most fun rock songs van het jaar. Of het bij Gojira past? Maybe not, maar als losse track goed te doen.

Aardige plaat alweer van Gojira (voor minder doen ze het doorgaans niet), maar deze gaat wat aan me voorbij zonder echt een indruk achter te laten. Goeie songs, dat zeker wel, maar het raakt me allemaal niet zo.

3,5 sterren

Helaas is deze band een volledige parodie op zichzelf geworden (lees een speelbal van de muziekindustrie)
Eigenlijk is het na FMTS steeds minder geworden met af en toe nog wel een goed nummer maar de constantheid van dat album is nooit meer gevenaard.
Wat ik hoor is enkel een flauwe afspiegeling/ een gimmick van wat ze ooit waren.
Dit heeft niets met progressie te maken ik hou namelijk van vooruitstrevendheid maar is gewoon goedkoop gemakzucht, copy paste mentaliteit.
Het hele betrokken zijn bij milieuproblematiek komt ook erg goedkoop over lees niet oprecht.
Worden erg veel open deuren ingetrapt, geen idee wie hier nog op zit te wachten.

Doet me erg denken aan ontwikkeling van Lamb of God en ook Decapitated evenals helaas Opeth, Enslaved en Meshuggah zijn uiteraard nog veel meer voorbeelden, een duidelijk patroon veroorzaakt door te lang verblijf in het rotte wereldje der muziek industrie.

Mastodon ook zo'n geval.

OK, het mag niet de muzikale ontwikkeling / progressie zijn naar jouw persoonlijke smaak, maar je gaat hier wel wat kort door de bocht en scheert bovendien erg veel over één kam...

Ik heb iig zin in het concert binnenkort, al is het (toch weer) afwachten of dat op de geplande datum doorgaat: Gojira Postpones First Leg Of European Tour | Blabbermouth.net...

Ik zit hier nog wel op te wachten Ben het wel met ProGNerD eens dat je redenering wat kort door de bocht gaan. Ik vind dit echt wel een sterke plaat. Maar goed ieder zijn smaak.

Geldt dat ook voor de nieuwe Mastodon, Eddie ? Heb je reactie daar nog niet gezien...

Ik ken de nieuwe Mastodon ook niet, ben nooit een fan van Mastodon geweest. Daar zit Eddie zelf niet op te wachten maar ook daar geld natuurlijk 'ieder zijn smaak'

Ik snap vooral de opmerking over "Het hele betrokken zijn bij milieuproblematiek komt ook erg goedkoop over lees niet oprecht." niet echt. Dat is juist toch altijd een van hun speerpunten geweest. Waarom zou dat nu ineens een probleem moeten zijn.

Merk wel dat ik weinig interesse heb om de plaat op te zetten, hij blijft na verloop van tijd toch minder goed hangen dan de eerdere platen.

In 2008 schreeuwde ik al hard PLASTIC BAG IN THE SEA mee bij Toxic Garbage Island, en die thematiek hebben ze dus inderdaad al lang in hun muziek zitten.

Ik had altijd gedacht dat Gojira een soort Nu-Metal was, maar ik luister naar Born For One Thing, en dat klinkt best aardig. Energiek, ritmisch, vet. Klinkt alles wat Gojira zo? Of is het alleen deze song.

De drums met name vind ik erg gaaf en inventief. Goede grooves. Alleen jammer van die breakdown tegen het eind. Dat vind ik altijd een beetje Amerikaans en hipdoenerij.

Deze plaat lijkt best wel op Magma; het lijkt er toch op dat dit keer de stijlevolutie een stuk minder radicaal is vanaf het voorgaande album.

Een aantal sterke nummers, maar de klad raakt er in het midden in waarna men op het einde wel weer de draad weet op te pakken.

The Chant vind ik prima, ik snap dat je een keer een wat rustiger nummer wil maken. Maar Hold On heeft zo’n vervelende stompende groove die erom lijkt gemaakt om festivalweides mee te laten deinen.

En dan het grootste euvel: de productie is modderig en de vocalen zijn ver naar achteren gemixt waardoor de agressie niet altijd tot zijn recht komt. Andy Wallace staat al jaren niet meer garant voor vette mixes, gek genoeg. De eerste track lijkt ook wat beter te klinken dan de rest van het album.

Nog steeds een dikke voldoende maar wat mij betreft een van de mindere platen van Gojira. Eigenlijk: Magma, maar dan minder goed.