Jon Batiste - WE ARE (2021)

Wat een veelbelovende 1e single: I Need You, swingt echt de pan uit! Mijn kennismaking met deze artiest, gaat volgens mij een bijzonder album worden De videoclip is ook erg de moeite waard.

Een titel in hoofdletters, en ook de nummers zelf staan vermeld met de caps lock aan.

Jon Batiste wil duidelijk aandacht voor zijn nieuwe album, een album welke een andere richting opgaat, wat al viel op te maken aan de eerder verschenen singles.
Het jazz-pad is niet meer de hoofdweg, het is nu van alles wat: soul, rhythm and blues, funk, pop en nog een restje jazz. We horen voor het eerst zelfs raps terug op een Batiste album WHATCHUTALKINBOUT en BOY HOOD met PJ Morton en Trombone Shorty).

Alsof Jon de gehele zwarte muziekgeschiedenis in één album wil gieten. Dat gaat dus niet lukken in 38 minuten en daarmee is WE ARE ook wel een bonte toverbal geworden waar weinig echte lijn in te ontwaren valt.

Maar is dat erg? Welnee! WE ARE is een heerlijke trip met nummers die telkens vertrouwd aanvoelen en mij een heerlijk gevoel geven. Even dat straaltje zonlicht waar we zo naar snakken.

Of het nu gaat om de grootste opener WE ARE met koor en stevig blaaswerk, de relaxte soul van CRY, de piano-jazz op MOVEMENT 11' of het uiterst vrolijke I NEED YOU (alleen van die clip al kan een mens blij worden): het is allemaal goed gedaan.

Ik had Jon Batiste al in mijn hart gesloten met zijn vorige albums, en daar druk ik hem nu gewoon nog wat dichter tegenaan. Ik had deze plaat op dit moment gewoon even nodig.

Op de hoes lezen we: dedicated to the dreamers, seers, griots and truth tellers who refuse to let us fully descend into madness.

Fuck corona, vier het leven! is mijn gevoel bij het beluisteren van de nieuwe Jon Batiste.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Jon Batiste - WE ARE - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Jon Batiste - WE ARE
De Amerikaanse muzikant Jon Batiste brengt op WE ARE een ode aan de zwarte muziek uit het verleden en het heden en doet dit met flink wat vocale, muzikale en productionele hoogstandjes

WE ARE is mijn eerste kennismaking met de muziek van Jon Batiste en wat is het een imponerende kennismaking. Hier en daar klinkt WE ARE als het album dat Prince waarschijnlijk best had willen maken en een groter compliment kun je een muzikant niet geven. Het album schiet ook nog talloze andere kanten op. Soul, funk, disco, gospel, hiphop, jazz, R&B en pop worden keer op keer op bijzonder aangename wijze aan elkaar gesmeed, waarbij het smullen is van de songs, de zang, de instrumentatie en de productie. Jon Batiste had van mij best wat kieskeuriger mogen zijn met het toevoegen van invloeden, wat mogelijk een soulklassieker had opgeleverd, maar de diversiteit van WE ARE heeft ook zijn charme.

De Amerikaanse muzikant Jon Batiste heeft al een flinke stapel (jazz)albums op zijn naam staan, maar persoonlijk ken ik hem alleen als bandleider van de Amerikaanse tv-show The Late Show (met Stephen Colbert) en van de song WE ARE.

Laatstgenoemde song werd vorig jaar een van de lijfliederen van de Black Lives Matter demonstranten en het is ook de titeltrack en openingstrack van het nieuwe album van Jon Batiste. Het is een track waarin invloeden uit de soul, gospel, funk en disco worden gecombineerd met een onweerstaanbaar gitaarloopje dat zo van de hand van Nile Rodgers had kunnen zijn, met een zeer aanstekelijk refrein en met een vleugje jazz aan het eind.

Het is een prima start van een album dat vervolgens op fascinerende wijze aan de haal gaat met de archieven van de zwarte muziek. Luister naar WE ARE en een heel arsenaal aan grote soulzangers komt voorbij. De ene keer kiest Jon Batiste voor de stuwende funk van James Brown om niet veel later de hoge noten van Al Green te evenaren of juist te kiezen voor de soul en hiphop uit het heden. In vocaal opzicht klinkt het allemaal geweldig. Jon Batiste is niet alleen een geweldige soulzanger, maar kan ook in alle hoeken van het genre en in enkele omliggende genres uit de voeten.

Zoals gezegd put de muzikant uit New Orleans stevig uit de archieven van de zwarte muziek en met alle invloeden uit deze archieven springt hij van de hak op de tak. Van vintage jaren 70 soul tot stuwende funk, van jazzy soul tot de hiphop van het moment, inclusief raps (waar ik persoonlijk nog steeds niet zo gek op ben, maar dat zal de leeftijd zijn).

Jon Batiste stapt met zevenmijlslaarzen door genres en tikt iedere keer weer iets anders aan. Ik vind het zeker niet allemaal even goed en het had van mij ook best wat consistenter gemogen, maar de beste tracks op het album zijn ook echt heel erg goed. En wat kun je van een muzikant uit New Orleans anders verwachten dan een smeltkroes vol invloeden.

In vocaal opzicht staat het als een huis, maar ook in muzikaal opzicht houdt Jon Batiste een enorm hoog niveau vast. De Amerikaanse bandleider en zijn medemuzikanten kunnen de soul en funk uit een ver verleden met grote precisie reproduceren, maar sluiten net zo makkelijk aan bij jazzy klanken uit een nog verder verleden, met uiteraard fantastisch pianospel van de man die ooit vooral bekend was als jazzpianist, of juist bij de R&B en hiphop van het moment.

Zeker in de moddervet klinkende tracks met blazers, veel keyboards en wat ingetogen vocalen hoor ik echo’s van de muziek van Prince, die een album als WE ARE waarschijnlijk ook graag gemaakt zou hebben. Een groter compliment kan ik Jon Batiste persoonlijk niet geven.

Na de songs, de zang en de muziek, verdient ook de productie van het album, waarvoor Jon Batiste een aantal producers in huis haalde, een pluim, want wat komt het allemaal lekker uit de speakers. Een aantal gastmuzikanten van naam en faam, onder wie Mavis Staples en Quincy Jones zijn de kers op de taart.

Jon Batiste heeft met WE ARE een eigentijds album gemaakt dat de pop niet schuwt, maar dat vooral de zwarte muziek uit het heden en het verleden eert. Ik sla af en toe een track over moet ik toegeven, maar het is toch zeker een half uur intens genieten. Erwin Zijleman

Toptalent dat blijkbaar overal thuis is, gaat van pop, over James Brown, gospel, naar de Kendrick Lamars en de Paaks tot aan de jazz van een Kamasi Washington.
Bovendien heel sociaal gedreven, zo zie je 't aan de titels : Freedom, Cry, Tell The truth... Black Lives Matter is heel dichtbij.
En de muziek, gewoonweg subliem! Al die kleurige highlights flitsen je toe als vanaf één grote spiegelbol van een (gesloten) dancing.

Jazzmuzikant Jon Batiste laat zich op dit album van zijn meest veelzijdige kant horen. Dit album gaat van stijl naar stijl en dat op een bijzonder geslaagde wijze. De opener en titeltrack lijkt een soort lange intro en daarna gaat het los met het funky Tell the Truth, het souvolle (gospel-invloeden) Cry, het aanstekelijke I Need You, het meer experimentele nummer die lange titel, het hiphop/r&b achtige Boy Hood, het mooie pianowerk dat jazz en klassieke combineert op Movement 11', het neo-soul van Adulthood, de energieke R&B van Freedom, het andere R&B-dingetje van Show Me the Way en uiteindelijk belandend bij het rustige Sing. Na een outro heb je dan een zeer fijne plaat gehoord die vast nog vaak opgezet gaat worden hier.

Ik ben van dit album nog niet echt gecharmeerd, het is te gevarieerd en gaat alle kanten op. Maar... Ik hoor een een prima artiest, ik denk dat we hier nog veel meer van zullen gaan horen.

Duidelijk te horen waarom dit zo populair is. Enorm gelikt en muziek die iedereen wel lekker vindt.
Wat mij betreft wel wat te Amerikaans allemaal, hadden wat rafeliger randjes aan mogen zitten.

Half eens met wat je zegt. Het klinkt gemakkelijk in het gehoor, en is daarom voor een groter publiek te beluisteren. Maar gelikt? dat vind dan weer niet. Plaat is bovendien anoloog opgenomen met tape door de befaamde Russel Ellevado. Dat hoor je wel vind ik.
Uiteindelijk gaat het natuurlijk om de liedjes, en die zijn aardig, maar de composities vind ik niet heel erg sterk. Aardig geheel, maar ik snap niet dat dit album de grammy voor album van het jaar won eigenlijk.