Neil Young - Carnegie Hall 1970 (2021)

Dit eerste deel van de Archives Bootleg series komt in eerste instantie op LP uit op record store day. Later volgen de rest van de bootlegs als een box set, ook op CD.

Dit moet een heel bijzondere zijn, de setlist is alvast niet te versmaden! Dit wordt een extreem leuk, maar duur jaar voor de Neil Young fan.

Is dit nu wel een officiële release? Ik vraag dat vanwege het nogal vage labeltje dat het uitgeeft...

EDIT: Kennelijk wel dus: Neil Young's 1970 Carnegie Hall show is the first 'bootleg' - faroutmagazine.co.uk

Was in de jaren zeventig al verkrijgbaar als bootleg. Maar ja, deze komende serie releases wordt natuurlijk niet voor niets The Official Bootleg releases genoemd...

Interessante setlist inderdaad, vooral omdat-ie volledig akoestisch wordt gespeeld: alleen Neil Young op gitaar, als ik het goed begrijp.

Klopt, onder Shakey Pictures worden ook zijn films uitgebracht, voluit heet het label dat zijn muziek uitbrengt Shakey Picture Records. De hoes is 'gejat' van de bootleg die destijds uitkwam. Uiteindelijk zullen het 6 shows zijn die in de eerste box zitten:

Carnegie Hall 4/12/1970
Royce Hall 30/1/1971
Dorothy Chandler Pavilion 1/2/1971
Rainbow Theatre, London 3/11/1973
Bottom Line Club 16/5/1974
Ducks Tour Compilatie 1977

Op het concert in 1973 en 1974 na zijn het multitracks, de overige twee zijn de best beschikbare audience tapes, wel geremastered, voor zover dat mogelijk is. Alle bootlegs gebruiken de hoes die ook destijds gebruikt is.

De show in Carnegie Hall is echter nooit als bootleg verschenen, dat was namelijk de show van 5 december.

Gelukkig wijkt de setlist op een handjevol nummers nog behoorlijk af. Toch wordt er in de archiefreeks wel erg veel aandacht besteed aan deze periode.

Ik ben vooral benieuwd naar de geluidskwaliteit, behalve deze release waren de shows inderdaad al bekend als bootleg. Bottom Line Club '74 is een van de beste. Voor de rest loop ik nog niet heel erg warm. Niet zozeer dat de shows niet de moeite waard zijn, maar het voelt een beetje overbodig.

Uitgesteld tot 27 augustus. De vinyl versie althans. Of dat ook voor de CD versie en de overige 5 delen van de bootleg series geldt, ik weet het niet. Dus Dirruk, nog even langer geduld hebben.

Aha, dat verklaard wellicht waarom hij ineens niet meer besteld kon worden. Wachten dan maar.

Neil Young Archives - neilyoungarchives.com

De overige 5 delen komen op 10 september uit.

Na wat geschuif komt hij dan op 1 oktober uit. Eerste single, Cowgirl in the Sand is al te beluisteren op zijn website. Spotify zal wel snel volgen.

De overige 5 delen van de bootleg serie zijn tot nader order uitgesteld wegens productie problemen van vinyl.

Nou vooruit... we wachten het maar weer af. Kijk nog steeds ontzettend uit naar deze uitgave.

Troost je, het zou (na 27 augustus) eerst 5 November worden. Het nieuwe album met Crazy Horse zou ook nog dit jaar moeten verschijnen.

Maar Young is nogal eigenwijs. In plaats van dat hij eerst CD + digitaal uitbrengt en daarna pas Vinyl, staat hij er op om alles in één keer uit te brengen en gezien het feit dat de vinyl productie de vraag niet kan bijhouden betekent dat dus vette vertragingen, zo hadden Young Shakespeare en Rust Bucket al in 2020 uit moeten komen en is er nog geen zicht op de overige 5 delen van de bootleg series.

Ik ga deze sowieso kopen, de vraag is echter of alle 6 de delen in een mooie box komen of dat alles apart uitkomt. Wil geen dingen dubbel kopen.

Pre-order is nu live via Neil's site, vanaf morgen start de 'brede' presale:

https://neilyoung.warnerartists.net/eu/carnegie-hall-1970/carnegie-hall-1970-2cd-202.html

https://neilyoung.warnerartists.net/eu/carnegie-hall-1970/carnegie-hall-1970-2lp-202.html

Ik zou trouwens willen adviseren niet bij Neil's eigen shop te bestellen, tenzij het een exclusieve release is, aangezien de verzending vanuit de UK 7 euro is én je kans hebt op import heffing / BTW.

Dan wordt je 2xCD van 23 euro of 2xLP van 28 euro wel héél erg duur.

De eerste single staat nu ook op Spotify:
Cowgirl in the Sand - Live - song by Neil Young | Spotify - open.spotify.com

En YouTube:
Neil Young - Cowgirl In The Sand - Carnegie Hall / Official Bootleg (Official Music Video) - YouTube

Meer nieuws over de overige 5 delen van de Official Bootleg Series:
Official Bootleg Series Reboot - neilyoungarchives.com

Als ik naar het lijstje kijk wat harm1985 plaatst ben ik vooral benieuwd naar de laatste twee. En misschien die uit 1973.
De periode van de eerste drie heb ik al best veel vinyl staan van ome Neel. Dat neemt niet weg dat dat juist in de roerige bootleg periode was.
Ik heb best veel bootlegs van NY gehad maar ik kon daar zo belachelijk veel geld voor krijgen. Door de geluidskwaliteit draaide ik het toch nooit dus weg ermee.
Geen spijt van en albums als Massey Hall, Cellar Door, Young Shakespeare etc geven veel en veel meer plezier.

Als het een beetje mooie box wordt met 6 albums ga ik toch een maand droog brood eten denk ik.
Het losse album laat ik nog even staan tot ik weet hoe het met een box zit.

Wel een heerlijke setlist!

Om het wachten te verzachten heb ik bij een erg goede espresso het album (uiteraard vinyl) Live at the Cellar Door opgezet.

Voor mensen met een betaald lidmaatschap op Young's site is dit album nu exclusief te beluisteren. Spotify etc. volgt op 1 oktober.

De geluidskwaliteit is ongelooflijk. Het geluid van Young's gitaar is zo vol en ruimtelijk, alsof hij in de kamer bij je staat te spelen.

Laat je niet misleiden door verhalen dat dit een overbodige release is na Massey Hall, Cellar Door en Young Shakespeare. Dit is een essentiële release. Al was het maar vanwege de akoestische versie van Southern Man en Nowadays Clancy Can't Even Sing op piano.

Of Sugar Mountain, waar Young tot twee keer opnieuw moet beginnen omdat het publiek uit de maat klapt en hij daardoor van slag raakt.

harm1985 Begrijp ik goed dat er binnenkort een box uitkomt, buiten de Archives om, met officiële bootlegs waarvan deze de eerste is?

Ik zit er aan te denken om deze te bestellen maar dan wacht ik namelijk liever tot de box er is.

Nou, dat waren de eerste geruchten. Nu lijkt het er op dat de overige 5 delen wel gelijktijdig uitkomen, maar niet in een box...

Ja het is mooi. Maar wel de zoveelste keer bijna de zelfde setlist. Natuurlijk wijken dingen een beetje af en worden we hier ook verblijd met 'Wonderin', maar ben er nog niet uit of ik hem moet gaan kopen. Natuurlijk is dit Neil op zijn best. Overbodig wil ik het niet noemen, maar noodzakelijk? Of moeten we dan eerder een andere wegstrepen uit deze periode?

Young Shakespeare en Cellar Door (ondanks een uitvoering van Cinnamon Girl op piano) kun je achterwege laten ten faveure van Massey Hall en Carnegie Hall. Er zit verrassend weinig overlap tussen die twee. Hier staan 10 nummers op die niet op Massey Hall staan. En de overige uitvoeringen zijn anders genoeg om het de moeite waard te maken.

Had dit uitgekomen in 1971, dan was het een legendarisch live album geweest.

En voor de liefhebbers van vinyl, zoals west, deze is gemasterd door Chris Bellman bij Bernie Grundman. Bovendien zijn de albums Massey Hall en Cellar Door amper nog op vinyl te krijgen voor een normale prijs.

Met name de eerste cd is de moeite waard. De tweede is toch wat teveel een herhaling van Massey Hall. Inderdaad een veel betere release dan Young Shakespeare, die eigenlijk niets toevoegt. Hier blikt Young ook meer terug op Buffalo Springfield. Al maakt hij en der wat foutjes waardoor het geheel niet zo intens is als op Massey Hall het geval is.

Fijne lp/cd

Het blijft natuurlijk altijd de vraag of we niet teveel worden overspoeld met de releases van Ome Neil.
Is het overkill ? Voor de gemiddelde liefhebber misschien wel.
De doorgewinterde Young fanaat , waaronder ik mezelf even gemakshalve schaar, krijgt er toch geen genoeg van.
Wederom een puike release met een fantastisch geluid. De 10 niet op andere albums verschenen nummers waren voor mij ook de doorslag om overstag te gaan. Ook dient de collectie te worden bijgehouden. Prijsnummer van deze release vind ik I Am A Child . Die kwam de afgelopen dagen even extra hard binnen. Young zingt hem ook zo heerlijk rustig en zuiver. Massey Hall haalt het nog niet in , maar deze zit er niet heel ver achter . 4 en halve ster.

Ach, als liefhebber van Grateful Dead heb ik vaker met dit bijltje gehakt. Voor mij zit er genoeg variatie in de verschillende uitvoeringen om tot aankoop over te gaan. En aangezien ik zijn studio albums al sinds 2015 links laat liggen val ik me er financieel gezien ook geen buil aan.

Neil heeft sowieso meer materiaal in de kluis liggen dan hij redelijkerwijs kan uitbrengen. Daarom ben ik blij met de Timeline Concerten op zijn site. Kan ik ze toch beluisteren in goede kwaliteit.

Ik moet bekennen dat ik het wel overkill vind. De setlist is geweldig, de uitvoeringen zijn ook fijn, geluid dik in orde maar ik heb de nummers vrijwel allemaal wel op andere cd's staan in minstens zo goede uitvoeringen (Massey, Canterbury). Deze periode was natuurlijk briljant maar het is me teveel. Ik zou de nummers van Life wel eens live op 1 cd willen hebben. Die staan weliswaar op bootlegs maar een officiële uitgave lijkt me best gerechtvaardigd gezien de mijn inziens veelal fijnere uitvoering zonder dat jaren tachtig geluid.

De lawine aan albums mag wel eens een tandje minder. Ook zou wat meer diversiteit over de tijdlijn wat mij betreft welkom zijn.
Dat neemt niet weg dat een oordeel sec over dit album toch op een groot aantal sterren uit moet komen.
Fraaie eetlust, uitstekende uitvoeringen en prima opnames. Dat alles als we bedenken dat het 50 jaar oud spul is.
Zelf de vinyl gekocht en geen spijt van.

Het was mij in eerste instantie niet opgevallen, maar naast het feit dat Young op 4 en 5 december 1970 een veel langer concert speelde (23, resp. 22 nummers) dan tijdens de andere concerten van deze tour, waar hij meestal rond de 13 nummer speelde, is de volgorde van zijn setlist ook compleet anders.

Waar hij normaliter begon met On The Way Home, gevolgd door Tell Me Why, Only Love Can Break Your Heart en Old Man trapt hij het concert in Cernegie Hall af met wat meer 'bekende' nummers van zijn eerste twee albums, Deja Vu en Buffalo Springfield. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat het publiek hier significant groter is dan in The Cellar Door, waar een paar honderd man in passen. Carnegie Hall was (en is nog steeds) een big deal voor een artiest. Zo ook voor Young. Hij was extreem gedreven om er wat van te maken. Dat maakt meteen dat de eerste CD (of LP) de meest interessante is. Maar het was onverkoopbaar geweest om alleen de eerste set uit te brengen.

Hij lijkt ook veel minder spraakzaam dan op Massey Hall, Riverboat of Canterbury House. Nu heeft Carnegie Hall een stricte curfew en aangezien zijn setlist aanzienlijk langer is dan de voorgaande dagen zal daar enig verband in zitten. Het kan zijn dat het eruit is ge-edit, maar dat zal niet veel zijn.

Ik snap de kritiek helemaal. Massey Hall had destijds een verpletterende indruk, maar na Cellar Door en Young Shakespeare heeft Carnegie Hall dat veel minder. Als Carnegie Hall in plaats van Massey Hall was uitgebracht had het wellicht andersom geweest.

Toch ben ik blij met Carnegie Hall en gaan Dorothy Chandler en Royce Hall er ook gewoon komen. Ik ben zo'n fanatieke Rustie die de verschillen, hoe minimaal ook, waardeert. Elk concert is toch net ff anders. Al was het maar om die ene unieke uitvoering of de praatjes tussen de nummers door. Het geeft een uniek inkijkje in de belevingswereld van mijn favoriete artiest.

Ik haal wederom de vergelijking aan met Grateful Dead. Het gros van de fans zal zich beperken tot de Europe 72, een 3LP set, maar je hebt er van die gekken bij die de boxset kopen van de complete tour, met 73 CD's. Als Young iets vergelijkbaars zou uitbrengen koop ik het blind.

Voor diegenen die meer variatie willen: bespaar je de 20 euro van deze CD en neem voor 40 dollar een abbonement in de 'Rust Tier' op Young's site. Sowieso heb je dan toegang tot alle albums van Young, maar óók tot de (tot nu toe) 17 concerten uit Young's rijke oeuvre die nergens anders te horen zijn. Voor de helft van het geld kun je naar één concert luisteren (het meest recent toegevoegde).

Denk aan een solo concert uit 1969 met het debuut van Country Girl, of een concert met Crazy Horse uit 1976, Parijs, solo 1989, met de band van Freedom (ook uit 89), met Crazy Horse uit 1997 of zijn laatste concert met Promise of the Real in België in 2019. Het mooiste is: je kan zelf concerten aanvragen!

Fraai album! Op zich niets mis mee. Hij is goed in vorm en de geluidskwaliteit is prima. Normaal zou ik dit dan ook vier en een halve ster geven.

Het wordt toch een half puntje minder: hoe goed het ook is, het is allemaal al gedaan, en in het geval van Massey Hall zelfs zo goed dat dit nauwelijks nog overtroffen kan worden. En hoewel er een paar nummers op staan, die wat minder vaak live zijn verschenen, voegt het dus niet al te veel toe aan Neil's catalogus.

En tenslotte is het best grappig dat Neil Sugar Mountain steeds opnieuw moet inzetten vanwege het geklap van het publiek, maar dat werkt maar voor één keer. Daarna is het gewoon storend.

Die opmerking "See what happens when we try to please you" is het leukst van de hele plaat. Kan me wel vinden in je commentaar. Massey Hall is gewoon niet te evenaren.

Ook deze gewoon aangeschaft. Simpelweg omdat niet aanschaffen geen optie is. Beter dan Shakespeare (alhoewel ook dat een fantastisch album is) en iets minder dan Massey Hall. Maar al zingt hij het telefoonboek..uiteindelijk gaat het er komen!.

Zit even door de Letters to the Editor te lezen op Young's site. De overige 5 'bootlegs' komen begin 2022 uit, en zullen géén onderdeel van een boxset zijn. Ofwel alle delen zijn individueel te koop. Ik ga dus ook niet veel langer wachten met de aankoop van Carnegie Hall 1970.

Ben ik het zeker mee eens. Deze heeft toch wel een ongelooflijk fraaie setlist en de uitvoeringen zijn intimistisch. Young klinkt, bij die schaarse interacties met het publiek, ook nog eens innemend.

Maar het draait 'm vooral om de songs, en die zijn dus werkelijk heel erg fraai. Geeft je een beeld van de output die Young begin jaren '70 al bij elkaar had geschreven natuurlijk.

4,5 sterren