Emmylou Harris - Wrecking Ball (1995)

Het is nu bijna precies 2 jaar geleden dat ik dit album voor het eerst beluisterde. Het is ook bijna precies 2 jaar geleden dat ik hem op #1 in mijn top10 heb gezet, want ik wist gewoon meteen dat deze daar thuis hoorde. En elke keer dat ik het weer beluister realiseer ik me dat het die plek ook dubbel en dwars verdiend.
Dit album opende allemaal nieuwe deuren voor mij. Dankzij dit album heb ik andere favorieten als Lucinda Williams, Gillian Welch en Steve Earle ontdekt. Dit album was de opening naar de americana/roots muziek waar ik veel naar zou gaan luisteren. Een begin van een nieuw 'tijdperk' in de ontwikkeling van mijn muzieksmaak. Om deze reden vond ik dat ik hier toch een bericht moest achterlaten.
De productie is hier in de handen van Daniel Lanois (wat overigens ook groot op de achterkant van de hoes staat vermeld - zie de opmerking van Kronos op 9 september 2011) en is een enorm slimme zet geweest. Het album ademt een gelijke sfeer door het hele album en op sommige delen wordt vooral zijn elektrisch gitaarspel echt geweldig ingezet ('Deeper Well', 'May This Be Love'. Bij laatstgenoemde stuiteren de boxen bijna letterlijk door mijn kamer heen, echt heel gaaf). Als je het vergelijkt met haar eerdere werk is dit natuurlijk hele andere koek, sommige fans liepen er dan ook niet zo mee weg. Een gewaagde zet was het inderdaad maar wel eentje die goed uitpakt. Later had Daniel Lanois ook o.a. de hand in de productie van het album 'Teatro' van Willie Nelson (waar Emmylou zelf ook veelvuldig op te horen is).
De songkeuze is ook niet anders dan perfect te noemen. Ik durf 'Wrecking Ball' zelfs mijn favoriete nummer alle tijden te noemen. De manier waarop ze de lijn 'but I won't telephone 'cause you might say 'hello'' zingt is onbeschrijfelijk mooi. Het nummer van Kate & Anna McGarrigle is ook fantastisch geschreven, alsook het adembenemende 'Blackhawk'. En wat dacht je dan van het droevige 'Sweet Old World' (dit was lange tijd mijn favoriet) waarvan het beste deel stiekem de outro is met die fijne mondharmonica waarbij je je nog eventjes helemaal verplaatst in het scenario van het nummer. Het laat eens te meer zien dat er niet eens woorden nodig zijn om gevoelens te beschrijven.
De grote vraag van het leven wordt ook nog eventjes aangesneden op het springerige 'Where Will I Be?'. Een nummer dat net eventjes iets anders is dan de rest van het album zonder dat het buiten de boot valt. Op 'Goodbye' van Steve Earle wordt ze regelmatig overstemd door de muziek en is ze soms bijna niet te verstaan, maar daar hebben ze dan ook het boekje met de teksten voor uitgevonden. Ik weet dat sommigen dit album overgeproduceerd vinden en dat kan ik mij wel voorstellen. Voor mij is het overstemmende geluid echter geen probleem en doet dat totaal niet af aan de kracht van de teksten of de bijzonderheid van haar stem (op 'Every Grain of Sand' is hier wat dat betreft nog genoeg te genieten).
Emmylou deed niet zo lang geleden (vorige maand) een eenmalig optreden waarin ze alle nummers van dit album achter elkaar speelde. Jammer dat het in Amerika was, want wat had ik daar ontzettend graag bijgeweest.

En deze ontdekking allemaal dankzij het adembenemende 'A Love That Will Never Grow Old' uit de film 'Brokeback Mountain', wat overigens ook één van mijn favoriete films is.

Ik doe er toch een halfje af. De sleet zit al aardig op Emmylou's stem en daardoor klinkt ze regelmatig erg zeurderig.

Terwijl haar beste album Red Dirt Girl nog 5 jaar later komt. Ik vind haar stem op bijvoorbeeld Michelangelo werkelijk magistraal.

@Stijn: De belichaming van Sleet en Zeurderig is i.m.o toch wel Bob Dylan. Haar stem klinkt op dit Wrecking Ball meer flegmatisch als in de jaren zeventig, maar dat bevalt mij wel. In die zin is het ook wel te vergelijken met een Joni Mitchell in haar latere jaren.

Ik raak ook uitgekeken op Joni Mitchell als haar stem begint te kelderen (Joni en Emmylou zijn met afstand m'n favoriete zangeressen). Ik ken die albums niet allemaal, maar Shine draai ik bijv. nooit meer. Marianne Faithfull kan het soms wat beter hebben. De sleet moet er vanaf het begin al opzitten (zoals Ryan Bingham), dán werkt het wel!

Als liefhebber van de vroege country-albums van Emmylou Harris ervaar ik de keuze voor producent en muzikant Lanois als een regelrechte ramp. Uitstekend technisch vakman die goed werk verrichtte met vooral Eno (en U2 voor de liefhebbers) maar imo uit de buurt had moeten blijven van Harris en Dylan. Het is de reden dat ik verder wegdreef van Emmylou omdat Lanois cq zijn consorten ook na dit album het sacrale geluid bleven bepalen. Tot recent Harris met Crowell en haar ex tot mijn grote geluk de weg terug vond.

De Hendrix cover had echt niet gehoeven. Het origineel was al niet bijster goed en dit is geen verbetering. Verder een uitstekende plaat, maar inderdaad met een mindere productie van Lanois.

Dit album zal in april heruitgebracht worden met bonusmateriaal.

Wrecking Ball re-issue

Die ga ik vast wel aanschaffen

In mei twee concerten in Nederland in kader van heruitgave.. integrale uitvoering van dit album..

Heeft iemand de bonus-cd gehoord? En zo ja, is het de moeite waard?

De recensies in zowel Mojo als Uncut zijn in ieder geval laaiend enthousiast, ook over het bonus materiaal.......

Mooi album met prachtige teksten en muzikaal gezien zit het ook goed in elkaar. Neil levert zelfs nog een bijdrage aan het album al heeft hij deze keer maar een bijrol. Ik prefereer bij het nummer Wrecking Ball de versie van Neil, al moet ik zeggen dat ze beide op indrukwekkende wijze vertolkt zijn. De zang van Emmylou is intens en hartverscheurend en de veelal covers worden op eigen wijze gebracht. Daarnaast natuurlijk nog een tal van noemenswaardige muzikanten zoals Steve Earle en Lucinda Williams die ook een steentje hebben bijgedragen aan het album.

Aardig album ,maar ik ben niet zo heel lyrisch over de productie . De registers die Lanois opentrekt hier ,zijn in mijn ogen vaker mis dan raak . Ik mis de puurheid die Harris altijd zo authentiek maakt . Natuurlijk raakt haar stem na al die jaren aangetast ,maar Harris had een andere producer moeten hebben . Het songmateriaal is overwegend sterk . Ook vind ik Mullen JR geen countrynummer .Op 1 of andere manier wringt het. Het voelt alsof er een aantal muzikale left overs van U2 zijn gebruikt om invulling te geven aan deze plaat . Let eens op die gitaar in het openingsnummer . 3 en halve ster voor deze.

Die productie tilt dit album juist naar een hoger plan dus ik weet niet waar je over praat. Maar ja, smaken verschillen nu eenmaal.

Al die discussies over de productie... jaren geleden door een zeer positieve aanbeveling van Mart Smeets ( meen dat hij het idd ook over de productie had) pas naar dit geweldig album gaan luisteren. Ik zwijmel regelmatig weg bij deze heerlijke nummers !

Wat is dit album toch onbeschrijflijk echt bijzonder mooi, er zijn hiervoor al mooie recensies geschreven en terecht ,al een poosje in bezit van de Deluxe met de 2e disc gevuld met altnv en extra tracks die ook net zo mooi klinken ,de 3e dvd disc laat een making off zien,het geheel is voor de liefhebber aan te bevelen en zeer de moeite waard,dus ook voor de mindere Country aanhangers ,want hoewel Harris bij vele bekend is als trad. Country artiest (wat ik ook heel mooi vind) heeft ze nu met Wrecking Ball en vervolgalbums ook een ander luisterpubliek ,dit album heeft een alternatieve country sound ,geheel anders ,soms verre van Country,doorspekt met een Lanoise aanpak ,een producer die veel albums naar een hoger niveau tilt,zoals deze
Sinds een maandje vet in mijn pers Top 10 te vinden,en daar blijft hij voorlopig ook
Hoewel heel het album een hoogtepunt is ,heb je toch je favoriete tracks....
Dylan's Every Grain Of Sand en ook Sweet Old World van L Williams ,verder de eerste 4 waarvan mss
All My Tears de meest gevoelige is.....
Meesterlijk Mooi ! 5 +

Ook dit is al enige tijd verkrijgbaar geweest 3 lp versie. Uitbuiting of slimme marketing.
Ik hou het maar op het laatste, wat niet geld voor vele andere producties op vinyl. Vaak te dure her uitgaves.
Hier is het een eer om te luisteren naar outtakes en naar haar werkelijke indruk wekkende stem en teksten en naar de productie van Lanois
Even een tikkeltje spannender dan de country die voortijdig geleverd was. Al blijken daar ook meesterwerkjes bij te zijn. Net als deze meesterlijke uitgave. ( wellicht niet meer verkrijgbaar op 3 lp versie van RSD)

Van de stem van Emmylou Harris ben ik nooit een liefhebber geweest – wel in combinatie met die van Gram Parsons en Bob Dylan, maar wanneer ze een nummer in haar eentje moet dragen zit er een bepaalde snik in haar stem die ik niet goed kan hebben. Dit album kocht ik indertijd dan ook niet vanwege háár, maar omdat ik totaal verliefd was op de bedwelmende sound die Daniel Lanois mee had gebracht op de platen van U2, Peter Gabriel, Robbie Robertson, de Neville Brothers, Bob Dylan en op zijn onvolprezen eigen eerste twee soloplaten (net als de qua sound vergelijkbare produkties van zijn rechterhand Malcolm Burn). En in de duistere sfeer van dit album bleek die stem van Harris naar mijn smaak wonderwel te passen zonder mij tegen te gaan staan of te ergeren. Ik kan begrijpen dat mensen zich storen aan de gedetailleerde en atmosferische produktie en/of aan de afwezigheid van iets als een "countrysound" (bij de credits kom je eerder een "chant vocal", een "sci-fi synth" en een "Indian hand drum" dan een steel-gitaar of een fiddle tegen), maar temidden van al die mysterieuze klankkleuren houdt Harris zich toch met gemak staande dankzij haar doorleefde zang en de uitmuntende selectie van sterke en melodieuze composities. Hoogtepunten vind ik de bijdragen van Steve Earle (met dat prachtige slot inclusief ijle laatste zangnoot) en Lucinda Williams, en de enige track die ik echt minder vind is het titelnummer, waar ik door die weke tweede stem van Neil Young helemaal flauw van word. Verder is dit zowel qua produktie als qua muziek een prachtige plaat; ik heb nooit de behoefte gehad om me hierna toch maar eens in Harris' andere werk te gaan verdiepen, maar Wrecking ball komt nog regelmatig uit de kast.

Een prachtig album dat vol staat met nummers die vertellen over liefde, verlies, rouw en desillusie. Recensie hierboven beschrijft het mooi met "bedwelmend" De doorleefde en tegelijk loepzuivere stem van Emmylou Harris dwarrelt over de gitaren, diepe bassen en versterkers. Blues op z'n best!

The restless line of cars goes stretching down the road
But I won't telephone cause you might say hello
What is it makes me feel this way

Vandaag de deluxe versie op vinyl binnen gekregen en daardoor ook kennisgemaakt met de bonustracks: een aantal zijn zeer de moeite waard.

Het is en blijft een prachtalbum!

Het leuke van Emmylou Harris is dat ze af en toe iets van stijl veranderd. Het is altijd wel country of folk georiënteerd, maar net weer iets anders. Haar eerste 4 solo cd’s waren nodig om Gram Parsons’s geest van zich af te schudden. Op vrijwel ieder album stond wel een nummer van hem. Daarna pure country met Blue Kentucky girl, een gospel cd Angel Band, een bluegrass album Roses in the snow, een thema album Sally Rose, iets meer popmuziek op de albums White Shoes en het prachtige Bluebird. Het country randje hield ze wel. Toen kwam Wrecking ball. Weer totaal anders. Er is al genoeg over geschreven. Schitterende cd.

Geen idee wat hier zo bijzonder aan is en gezien de grote namen die hier hun diensten verlenen is het tamelijk armetierig wat er uit komt. Emmylou heeft een eentonige stem met haar voortdurende bijna-overslaan-want-dat-klinkt-lekker-rauw-en-puur. De Daniël Lanois-stempel is zowat dikker dan op zijn soloplaten. En, het belangrijkste, de tracks zijn gewoon weinig bijzonder. Niet slecht maar wel armzalig. 2,5 is gul.

Offtopic berichten verwijderd. Terug naar het album aub

Prachtige stem heeft Emmylou zeg!
Country heeft een zwak plekje in mn hart en ik zag deze hoge notering.
Heel consistent album! De opener is echt zo'n mooi nummer. Eentje die je laat huilen als je het zomaar opzet.
De covers van dit album vind ik zelf de minste nummers, haalt de vibe een beetje weg.

Een bijzonder album, maar ik volg niet de grote groep die dit haar beste werk vindt.
Dan vind ik Stumble into grace en vooral Hard Bargain van een ander niveau.
Vooral omdat die albums de stem van Emmylou naar mijn mening meer tot zijn recht laat komen.
Maar de productie is van Lanois is dwingend en bepalend en dat levert een heel fraai resultaat op.

Weer veel te lang geleden opgezet. Wat een stem toch. De laatsteplaat Hard Bargain is weeral een kleine 10 jaar geleden. Benieuwd of deze dame nog met nieuw werk afkomt ?

Deze dame is inmiddels ook al weer 73 jaar
Zou mooi dat ze minimaal nog met een nieuw album komt en mag van mij in de stijl van de laatste 5 albums...
nog mooier is eentje met de samenwerking van weer es Lanoise
Afwachten maar

Vandaag werd ik weer getroffen door de schoonheid van dit album.
De productie van Lanois bevalt mij prima.
Vooral afsluiter Waltz Across Texas Tonight is bloedmooi.

Mooi albumpie hoor!
Country op zn best!
Where will i be, tear jerker

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Emmylou Harris - Wrecking Ball (1995) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Emmylou Harris - Wrecking Ball (1995)
Emmylou Harris heeft een enorme stapel albums op haar naam staan, waaronder een aantal albums die niemand mag missen, maar het in 1995 verschenen Wrecking Ball is wat mij betreft de beste van het stel

Vraag mij naar een lijstje met de mooiste stemmen in de countrymuziek en de kans is groot dat Emmylou Harris er tussen zit. De Amerikaanse muzikante is al sinds het eind van de jaren zestig actief in de muziek en maakte met name in de jaren 70 meerdere geweldige albums. In de jaren 80 en de eerste helft van de jaren 90 maakte ze veel minder goede albums, tot in 1995 Wrecking Ball verscheen. Het door Daniel Lanois geproduceerde en met hulp van een aantal geweldige muzikanten gemaakte album maakte direct diepe indruk en wordt inmiddels terecht gezien als een van de hoogtepunten in het oeuvre van de Amerikaanse muzikante, die absoluut behoort tot de beste countryzangeressen aller tijden.


De carrière van de Amerikaanse muzikante Emmylou Harris bestrijkt inmiddels zeven decennia en het is dan ook niet zo gek dat ze inmiddels een flinke stapel albums op haar naam heeft staan. Voor een muzikante van haar kaliber vind ik het aantal echte ‘must haves’ in haar oeuvre echter redelijk beperkt.

De countryalbums Pieces Of The Sky uit 1975, Elite Hotel uit datzelfde jaar en Luxury Liner uit 1977 vallen voor mij zeker in deze categorie net als het met traditionele folk gevulde Roses In The Snow uit 1980 en de alt-country getinte albums die ze aan het begin van dit millennium uitbracht, Red Dirt Girl uit 2000 en Stumble Into Grace uit 2003.

In de stapel albums die Emmylou Harris heeft uitgebracht zitten echter ook flink wat miskleunen, een aantal middelmatige albums en een aantal heel behoorlijke albums die echter lang niet zo goed zijn als de bovengenoemde albums. En ik vergeet er natuurlijk nog een, maar dat is wat mij betreft het album van de buitencategorie in het oeuvre van de muzikante die ruim 77 jaar geleden geboren werd in Birmingham, Alabama, en die aan het begin van de jaren 70 op weg werd geholpen door de legendarische Gram Parsons.

Wanneer het gaat om het album in de buitencategorie heb ik het natuurlijk over het in 1995 verschenen Wrecking Ball, dat met afstand mijn favoriete Emmylou Harris album is. Wrecking Ball is zo’n goed album door de fantastische productie van Daniel Lanois, die op Wrecking Ball zijn zo karakteristieke geluid heeft geperfectioneerd. Het is ook zo’n goed album door de vele muzikanten van naam en faam die op het album zijn te horen. Brian Blade, Steve Earle, Malcolm Burn, Lucinda Williams, Kate McGarrigle, Larry Mullen Jr., Daryll Johnson en natuurlijk Daniel Lanois zelf. Het zijn ze nog niet eens allemaal.

En dan zijn er ook nog de geweldige songs, geschreven door onder andere Daniel Lanois, Julie Miller, Steve Earle, Neil Young, Bob Dylan, Gillian Welch en Lucinda Williams. Het zorgt er voor dat Wrecking Ball van Emmylou Harris in muzikaal en productioneel opzicht kwaliteit ademt en dat het album uitsluitend vijfsterren songs bevat.

Het contrast met de albums die Emmylou Harris in de vele jaren voor Wrecking Ball uitbracht is levensgroot, want tussen de enorme stapel albums die ze tussen 1981 en 1995 uitbracht is wat mij betreft alleen het album dat ze samen maakte met Dolly Parton en Linda Ronstadt van een niveau dat Emmylou Harris waardig is.

Het is allemaal anders op Wrecking Ball, waarvan ik het mooiste nog niet eens genoemd heb, want dat is de stem van Emmylou Harris, die op het album wat mij betreft mooier zingt dan op de veelvuldig geprezen countryalbums uit de jaren 70. De Amerikaanse muzikante werd in de jaren 70 al uitgeroepen tot een van de beste countryzangeressen aller tijden en dat was ze halverwege de jaren 90 nog steeds.

Na Wrecking Ball maakte Emmylou Harris nog een aantal prima albums, waaronder twee hele goede en uiteraard werd er ook getourd, wat een flinke serie sensationeel goede concerten opleverde. In het oeuvre van Emmylou Harris zitten zoals gezegd een aantal ‘must haves’ maar Wrecking Ball moet eigenlijk iedereen en zeker iedere liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek gehoord hebben. Erwin Zijleman

Ik ben het eens met erwinz wat dit album betreft (ik vind Wrecking Ball ook het beste album van Emmylou Harris) maar een ramp waren haar albums tussen 1981 en 1995 ook weer niet. Met name The Ballad of Sally Rose en Bluebird vind ik ook heel mooie albums, temeer omdat haar country authentiek bleef en niet toegaf aan de (AOR)tendenzen of de mierzoete ballads in de jaren '80 (waar Linda Ronstadt en Dolly Parton wel soms aan zondigden).

Erwin en Luc M, ken er nog wel een paar Emmylou cd's, die ik altijd met veel genoegen beluister, zoals Quarter moon in a ten cent town, Light of the stable (favoriete Kerst cd), Cimarron (gistermiddag nog naar geluisterd), White shoes, Angel Band, Cowgirl's prayer en de albums met Mark Knopfler en vooral Rodney Crowell en nog een paar live cd's waarbij Live in Germany Baden Baden 2000, een bootleg absolute favoriet is naast Last date, At the Ryman en Ramble in Music City. Ik kan wel blijven doorgaan. Oh ja, Alison Krauss is een andere favoriet.