The Kinks - Schoolboys in Disgrace (1975)

leuke kinks lp maar zeker de beste niet klinkt nu in 2005 wat dedateerd al, maar de teksten blijven uiteraard zeer goed, alleen voor fans, de jeugd van nu zal daar niet veel aan vinden denk ik

Mindere Kinks platen zijn nooit echt slecht. Waar Ray voor deze prequel op Preservation kompositories de juiste toon niet echt lijkt te kunnen vinden en af en toe ( net als op Arthur ) met een gemaakt stemmetje zingt, trekt broer Dave de avonturen van de Schoolboys over de streep met werkelijk uitstekend en bij vlagen zelfs geniaal gitaarwerk. Kortom, toch een voldoende van deze schoolmeester ........

Wat een wisselvallige plaat is dit zeg! Puike nummers als schooldays of The Hard Way worden afgewisseld met nietszeggende stukken als The Last Assembly. Ook No More Looking Back is gewoon veel te bombastisch voor de band die bekend staat om tijdloze Britpop. Daarnaast is de ziel van oudere albums nergens terug te vinden. Hoewel ik een groot Kinks fan ben kom ik niet verder dan 3*

Een album uit de rock opera periode van The Kinks maar persoonlijk vind ik het een van de betere albums uit de periode 1972-1976. De groep bewees dat ze nog echt konden rocken. No More Looking Back laat al horen waar het heen gast qua stijl. Een.mooie voorbode voor Sleepwalker.

Mijn exemplaar was één van twee Vel Vel re-releases op CD waarop geen bonus tracks waren toegevoegd. Het andere album was 'Give The People What They Want'. Ironisch.
Maar wie het boekje bij de CD goed leest ziet dat er wel degelijk materiaal voorhanden was. Er staat nl.:



Er bestaan diverse bootleg CD's van op radio uitgezonden concerten van de Sleepwalker tour en op alle CD's is de rode lijn qua 'Schoolboys' dat de Kinks "The Hard Way", 'Schooldays" en "Education" spelen, vaak ingeleid met een instrumentaal nummer wat de ene keer op de tracklist staat als "Schoolboys" en de andere keer als "instrumental". De kwaliteit van dat materiaal is goed. Jammer dat de groep (Ray Davies?) uiteindelijk heeft afgezien van het gebruik van het beschikbare live materiaal.

Dit blijft voor mij een muzikaal aanstekelijk en thematisch vermakelijk album. Lekker tongue in cheek. Geinig om er je eigen schoolervaringen aan te spiegelen. Maar ja, als Kinksfan ben ik wel bevooroordeeld.

Na een aantal singles uit de jaren 60, was dit mijn eerste The Kinks LP. Wat een plaat. Nog steeds. Van heerlijke rockers, tot de slijmerigheid zelve. Ray Davies raakt steeds de juiste snaar, de band vult het prima in met een glansrol voor Dave.

Het nummer Schooldays word in verkorte vorm gebruikt als leader bij de televisieserie De luizenmoeder op NPO3. Een leuke opsteker voor Ray Davies die nog wel eens wil klagen dat men bij het gebruiken van zijn muziek bij films en televisie vaak put uit het overbekende materiaal van de periode 1964-1970.

Man, wat geniet ik toch vaak van je toegevoegde wetenswaardigheden over The Kinks (en ook andere door jou gewaardeerde muzikanten). En wat wordt ik telkens weer vrolijk door deze hilarische en ozo muzikale plaat. Beatles, Stones, het zal wel maar dit is gewoon van oudsher mijn favoriete band vanwege de ironische observaties van het alledaagse door Ray Davies gegoten in oerbritse songcomposities. Ongeëvenaard.

Once upon a time there was a naughty little schoolboy. He and his gang were always playing tricks on the teachers and bullying other children in the school. One day he got himself into very serious trouble with a naughty schoolgirl and he was sent to the Headmaster who decided to disgrace the naughty boy and his gang in front of the whole school.
After this punishment the boy turned into a hard and bitter character. Perhaps it was not the punishment that changed him but the fact that he realised people in authority would always be there to kick him down and the Establishment would always put him in his place. He knew that he could not change the past but he vowed that in the future he would always get what he wanted. The naughty little boy grew up... into Mr Flash.


Het thema van dit laatste theatrale conceptalbum van de band en het is een aardige plaat.
Wel wat gedateerd omdat er wat tijdsgebonden materiaal op staat.
The First Time We Fall In Love bijv. zou zo van bubblegum groepjes als The Rubettes of van mijn part Mud kunnen zijn.
Tevens wat minder theatraal is de songwriting. Het rockt hier en daar voorbeeldig.
De lol hoor je er in ieder geval wel van af. Dave Davies noemt dit nog steeds een heerlijke plaat om gemaakt te hebben en is er vol lof over.
Bepaald beter dan voorganger Soap Opera m.i, waar ik toch te weinig echt goede liedjes voorbij hoor komen.
Hier zijn er ook geen klassiekers te vinden, maar het is een best vermakelijk geheel.

Het tijdperk naar een straighter groter rockgeluid kwam snel in zicht.

Ik zat enige weken terug achter mijn krant, terwijl mijn vriendin tv keek. Tot mijn verbazing hoor ik ineens een zeer bekende melodie, voor mij dan, voorbij komen. The Kinks op tv en dan nog wel zo'n obscuur nummer als 'Schooldays'? Het succes van 'De Luizenmoeder' is inmiddels bekend. De herkenbaarheid door iedereen gememoreerd, het naspelen van een omvang als 'Debiteuren Crediteuren'. Maar The Kinks? Wie rondom 'De Luizenmoeder' is fan van dit geweldige nummer?

Nee, die serie ben ik na een paar minuten meekijken niet verder gaan kijken, maar Schoolboys In Disgrace heb ik inmiddels al weer een aantal maal gedraaid. Mijn oude LP uit 1976 blijkt het nog prima te doen. De kartonnen hoes blinkt minder mooi dan toen, maar de plaat klinkt echt prima. Hoe bevalt het?

Vorig jaar gaf ik de plaat al ***** zag ik en die handhaaf ik. Voorop gesteld, ja, de plaat klinkt wat gedateerd. Zowel de pastiches uit de jaren 50 en heel vroege 60 als de eerste aanzetten tot VS stadionrock, maar dat is geen reden om mijn waardering naar beneden bij te stellen.

Met mijn huidige oren hoor ik wat ik in 1976 niet hoorde. Hoe Ray Davies op deze plaat terug gaat naar de muziek van zijn schooldagen en deze verwerkt in de muziek die hij schreef in 1975/76. De originele rock and roll, maar ook het soort muziek waar zijn oudere zussen en misschien zelfs ouders naar luisterden. Dat verwerkt hij in nummers die werkelijk alle kanten uitschieten, maar samen het verhaal vertellen van de rise and fall van een gewone schooljongen. Ja, ook Schoolboys In Disgrace is een rock opera met een aantal figuren die het verhaal vertellen.

Het prachtig nostalgische 'Schooldays' wordt gevolgd door het heerlijk rockende 'Jack, The Idiot Dunce', om vervolgens de stadionrock van 'Education' in te gaan. Die afwisseling gaat zo door. Maar altijd zijn er de prima zangmelodieën en bovenal het fantastische lead gitaar werk van Dave Davies. Het kleine broertje trekt werkelijk alles uit de kast en schittert. Daaronder ligt overigens het zeer gevarieerde piano en keyboard spel van John Gosling.

Wat deze plaat dus zo goed maakt, is het vangen van herinneringen en nostalgie naar iets dat lang voorbij was, verre van leuk was, maar zo blijkt later toch zo leuk, in prachtige muziek. Daar bovenop vangen The Kinks ware emoties in deze muziek. Angst, schaamte, woede, blijdschap, verraad. Ik hoor het echt terug in ieder nummer. Dat is Schoolboys In Disgrace. Als er door die tv serie een paar honderd mensen naar dit album zijn gaan luisteren is het pure winst.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

In dit album sluipt meer dan op de vorige een directe en toegankelijke rocksound. Verder is de inspiratie ver te zoeken hier. Dat heb je eigenlijk altijd wel met van die hoezen die getuigen van flauwe humor. Slechts The Headmaster wekt enige interesse. Verder is het geen slecht album. Het is alleen verre van goed. Sommige momenten zijn best ok, maar de flauwe humor die je hier vaak aantreft, doen afbreuk aan het geheel. Songs als Jack The Idiot Dunch zijn verschrikkelijk. Over het geheel bekeken een zesje.

Tussenstand:
1. Face To Face
2. Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One
3. The Kinks Are the Village Green Preservation Society
4. The Kink Kontroversy
5. Preservation Act II
6. Something Else
7. Kinks
8. Kinda Kinks
9. Preservation Act I
10. Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)
11. Schoolboys In Disguise
12. Soap Opera
13. Everybody's In Show-biz
14. Muswell Hillbillies

Wat een verschrikkelijk lelijke voorkant niet te zuinig! Muzikaal valt het me nog mee. In eerste instantie wilde ik meer zeuren, maar vanaf Education gaat het toch langzaamaan weer de betere kant op en zijn songs als I'm In Disgrace en Headmaster ook best tof. Verre van het beste werk, maar toch best genietbaar.

Voorlopige tussenstand:
1. Face To Face
2. Are the Village Green Preservation Society
3. Arthur (Or The Decline And Fall Of the British Empire)
4. Something Else
5. Preservation Act 2
6. Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One
7. The Kink Kontroversy
8. Preservation Act 1
9. Schoolboys In Disgrace
10. Muswell Hillbillies
11. Soap Opera
12. Kinda Kinks
13. Kinks
14. Everybody's In Show-biz

Vandaag een paar albums doorgeworsteld die me erg tegenvielen. waaronder ook dit album van de Kinks, Ik twijfel tussen een vijf of een zes en dan geeft het voordeel van de twijfel de doorslag, Een zesje dus.
Maar wel een mager zesje (3*)
De opener is nog wel OK, 'Jack , the Idiot Dunce' zal best grappig zijn bedoeld, in mijn playlist skip ik dit nummer. 'Education' begint veelbelovend en blijft ook van een redelijk niveau. Om vervolgens weer een tegenvaller te incasseren in de vorm van 'The First Time We Fall in Love',
I'm in Disgrace'' haalt net een voldoende, 'Headmaster' een ruime net als 'The Hard Way'.
'The Last Assembly' haalt het gemiddelde weer naar beneden. 'No More Looking Back' is redelijk maar 'Finale' hoeft van mij weer niet.