Bob Dylan - Highway 61 Revisited (1965)

Met dit soort teksten kan ik dus helemaal niks. Zo kun je ongeveer alle pop-/rockmuziek van de afgelopen 50 jaar bagatelliseren.

Ik was erbij vergeten te melden dat de muziek erg saai was. Met opwindende muziek die zichzelf steeds weer herhaald is wat mij betreft weinig mis.

Nee, hoor.

Ik zie niet wat er opwindender is aan het zichzelf steeds herhalende No surprises (van jou #1) dan aan het zichzelf steeds herhalende Tombstone blues of Highway 61 revisited.

Ik wel, daarom geef ik OK Computer 5 sterren en dit album 3.

Ok dan.

Maar je hebt hem dus drie keer beluisterd, begrijp ik? Jammer dat het dan voor jou geen groeiplaat is. Ik was er in het begin ook niet helemaal weg van, maar zit nu op een 4*. Hetzelfde geldt voor Blonde On Blonde. Op de een of andere manier pakken beide albums me steeds meer. Nu nog met name door de sfeer, ik heb me nog niet eens in de teksten verdiept.

Tsja..... Bij mij precies andersom Dit vind ik meer "echte" muziek dan Radiohead

Geef dit album tijd. Het is echt goed. De muziek lijkt eentonig maar het is gewoon erg goed gespeeld. Bovendien is zijn stem gewoon af, hij zingt het op zijn manier en dat is goed. Hij brengt altijd een aangename relaxte sfeer over bij mij.

Enkel bij het titelnummer dat vervelende fluitje kan ik niet goed uitstaan. De tekst zegt me verder ook niks.

In alle geval Bob brengt een bepaalde sfeer over in zijn muziek. Dat heb je ook als je een boek leest, je hersenen beginnen te werken en je beeldt jezelf in wat er gebeurd. Als hij zingt "mama's in the kitchen she aint got no shoes, daddy's in the alley looking for food"dan beeld ik me dat ook in. Dat maakt het mooi soms beklijvend of ontroerend.

4*

Dit album is in mindere mate een groeier dan Blonde on Blonde maar er moet wel meer dan 3* van te maken zijn. Hoeveel luistebeurten heeft OK Computer bij mij bijvoorbeeld wel niet nodig gehad? Veel topalbums hebben tijd nodig.

Prachtig juist!

Ik heb het album 5x beluisterd, maar ik vind er juist helemaal geen groei inzitten. Ik ontdek helemaal geen nieuwe dingen bijvoorbeeld.

Wat betreft die teksten, dat klopt wel, je gaat het inderdaad jezelf inbeelden. Alle credits daarvoor voor Dylan, maar ik had liever wat interessantere composities gehad.

De groei zat hem bij mij ook niet aan het ontdekken van nieuwe dingen, maar meer in het wennen aan de sfeer en de sound en het 'onthouden' van de liedjes.

Ik heb ooit eens in vlaag van verstandsverbijstering 4 albums van Bob Dylan tegelijk besteld zonder echt naar hem geluisterd te hebben. Dan is het best een tegenvaller dat mister Bob een stem blijkt te hebben die nou niet echt uitnodigt om verder te luisteren.

Uiteindelijk heb ik dat natuurlijk toch maar gedaan en ik moet bekennen dat ik nu naar de albums kan luisteren zonder meteen naar de stopknop te gaan en er zelfs nog van kan genieten ook. Bob Dylan heeft natuurlijk wel het talent te over om een goede song te schrijven. Maar toch kost zijn stem een vol punt voor de albums.

Van de 4 albums (Bringing it all back home, Blonde on blonde, Blood on the tracks en deze) vind ik deze het best. Like a rolling stone, Ballad of a thin man, Desolation row en de titeltrack zijn absolute topsongs en de rest doet daar niet veel voor onder. Ook muzikaal vind ik hem het interessantst.

Toch zal ik waarschijnlijk nooit een ander album van de man aanschaffen. Daarvoor blijft zijn stem een te groot obstakel.

Jammer Tribal Gathering, maar ik moet zeggen dat als je naar deze fantastische albums inderdaad niet zoveel in Dylan zijn werk ziet, het gauw over is met de rest. Je hebt hier namelijk wel vier van zijn topstukken te pakken!

Die stem gaat vanzelf 'kloppen', TG.

Als de briljante single "Positively 4th Street" ook nog eens op de plaat stond dan was het ... zes sterren

Nadat ik Blonde on Blonde grijs had gedraaid, hem overal mee naar toe heb genomen, het aan iedereen die dan wel of niet wilde horen liet horen, serieus heb overwogen om met een T-Shirt met de tekst "I Love Bob Dylan's Blonde on Blonde" naar school te gaan - gaf mijn vader mij deze LP met de woorden: "Dit zal je dan ook wel leuk vinden, jongen".

Wel, ik ben op zijn advies ingegaan, en weer: wat een plaat!! Is hij misschien zelfs beter dan Blonde on Blonde schoot door mijn hoofd, en ik ben er nog niet uit, ik vrees dat het een 'kop of munt'-verhaal gaat worden tussen die twee(ik weiger twee platen van één artiest in mijn top10 te zetten .

Momenteel luister ik weer eens naar mijn favoriete zondagmiddagplaat. Beetje bij beetje begin ik begrijpen wat ik zo goed vind aan dit album. Naast de prettige sfeer is het ook Dylan's gave mij te doen voelen alsof we zielsverwanten zijn. Hij doet me identificeren met zaken die helemaal de mijne niet zijn.

Deze krijgt nu in een plaatsje in mijn top10. Dat verdient Bob Dylan gewoon. Dit is zowel de eerste als de enige die ik goed ken, en de rest zal gepast volgen. Waar ik wat ontoegankelijke singersongwriter liedjes verwachtte geschreven in poëzie die mij helemaal niets zou doen kwam ik bedrogen uit. Deze plaat grijpt je al bij de eerste keer, Bob Dylan blijkt geen god, maar gewoon 'één van ons', het kabbelt nooit lafjes, het boeit altijd en Bob bewijst maar weereens dat techniek voor een zanger zo goed als onbelangrijk is. Wat wel belangrijk is is gevoel, karakter, het vermogen hebben om mensen op te winden en mee te voeren.
Toen ik deze voorjaarsvakantie rondliep in het Gemeentemuseum te Den Haag om de Sixties-tentoonstelling te bewonderen, hoorde ik oude 'helden' weemoedig meeneuriën met de klanken van Bob Dylan en af en toe mompelen: "Dat de jeugd dit niet meer kent, dít was pas muziek. Vergelijk dat maareens met de troep van tegenwoordig." Ik liet de 'oude helden' maar lekker wegdromen en genieten van hun geromantiseerde gedachten in plaats van ze wakker te schudden met de schreeuw: "Ik ben 16 en ik weet dondersgoed wie Bob Dylan is, ik heb Highway 61 Revisited zelfs in mijn top10 op Musicmeter staan!"

Blonde on Blonde, Blood on the Tracks of Desire worden - terecht - tot zijn beste albums gerekend.
Maar dit album is misschien wel het allerbeste. Zéér geïnspireerde teksten en songs, kijk eens wàt een stel klassiekers hier op staan !
Deze plaat is een dikke 40 jaar oud, maar is voor geen gram verouderd, noch qua sound, noch wat de teksten van de meester betreft !
Voor mij de hoogste score : 5 !

Like a rolling stone.....
Het openingsnummer is een classic. En de rest... ja, de rest is wellicht zelfs beter.

Tombstone blues kan na drie seconden al niet stuk. En dan heb je nog 6 minuten te gaan zowat. Af en toe denk je dat 'ie ontspoort (het is een doordenderende trein), maar het blijft keurig op de rails en komt op tijd aan op z'n eindbestemming.

Even een hap lucht naar binnen en op naar de volgende:
Een tien voor de songtitel natuurlijk; It takes a lot to laugh, it takes a train to cry.... Een rustig boemeltje wellicht als je het vergelijkt met de vorige trein. Het is een heerlijke lome swing. Lekker laid back. En gewoonweg één van mijn favoriete Dylan-nummers. Kun je een beetje van bijkomen.

Goed dat we dan weer even het tempo wat opschroeven. From a Buick 6 is wellicht wel het minst opmerkzame nummer, het is wél gewoon een goede.....
Alsof het er tussen staat om je even met beide benen weer op aarde te krijgen. Ongecompliceerde uptempo blues, met je poten in de klei zeg maar.

Normaal gezien mag je met deze nummers tot nu toe tevreden zijn, maar dan komt het....... "say who is that man?" Ballad of a thin man!
De plaat die tot nu toe al behoorlijk goed en bijna briljant is wordt nu nóg beter als je dit nummer ervaart. Dit nummer kun je niet gewoonweg op de achtergrond hebben aan staan. Dit nummer zuigt je aandacht op, je kunt er niets aan doen. Is het een "ballad"? Nou, niet echt. Het is een Portnoy's klacht die aanzwelt onderhuids.. Het tempo neemt niet toe of zo, maar de intensiteit neemt alleen maar toe. Ik zou wel eens een hartslagmeter op me aangesloten willen hebben, ik weet haast wel zeker dat ik aan het eind van het nummer een paar slagen harder sla. Ik schreeuw: "You're a cow!" En ik weet niet eens waarom!?
Dat is de kracht van dit nummer..... Snif, ik ben geraakt, once more.....

En dan gaan we verder... Queen Jane Approx.
Als Ballad of a thin man de domtoren is is Queen Jane de martinitoren.
Hier ervaar ik niet helemaal dezelfde intensiteit, maar dit is er toch ook weer ééntje. Je blijft er lekker in hangen en aan het eind vind je het jammer dat het is afgelopen.

Het titelnummer. Ik kende het al in de versie van PJ Harvey voordat ik deze plaat kocht. Het spijt me Polly, je bent een toppertje, maar je had met je tengels van dit nummer moeten afblijven. Klonk nergens naar....
Weer een lekker up-tempo op deze plaat, beetje kwaad, nummer. Zeer oké!

Just like Tom Thumb's blues is niet bepaald een opvullertje. Ook hier weer even lekker loom, met stukken tekst die je weer heel lang blijven hangen. Dat heb ik echt alleen bij Bob Dylan (en af en toe bij Nick Cave).

Desolation row is een mooi uitgeleide. Een mooi verteld verhaal, al weet ik niet waar het over gaat. Ik dompel me onder en ga mee met het verhaal met de kleurrijke figuren van dit melancholische sprookje. En ja, het duurt een eeuwigheid, maar dat is in dit geval niet erg. De simpele intrumentatie is triest en vrolijk tegelijk. Heel knap..... Heel knap!

Is dit mijn favoriete B. Dylan plaat? Ik denk het wel. Ik heb absoluut nog vele andere favoriete nummers. Maar hier staan gewoonweg vier a vijf van zijn beste werken op. Waaronder Ballad of a thin man, wat gewoonweg tot mijn persoonlijke superfavorieten behoort. (Viel het op?)
Voor mij is het elke keer een beleving om naar te luisteren.

Ik geef deze plaat een welverdiende 5*

Ha! Ook ik ben 16 (@luc) en vind Dylan geweldig! Desolation Row is prachtig, net als Tombstone Blues en Ballad Of a Thin Man..! Volgens mij is Dylan ook de enige jaren 60 artiest die constant blijft: de stones, mccartney, kinks, who het latere werk van hen boeit me niet echt, maar het laatste Dylan album Modern Times is echt fantastisch!

Mitch laten we niet vergeten dat er ook dylanalbums zijn die dit niveau niet halen. Maar goed je hebt wel gelijk als je zegt dat Modern Times een goede plaat is.

Bob Dylan.

Iemand die ik alleen van die naam kende, iets zei me altijd dat men hem erg kon waarderen, zo ook mijn vader deed dat, maar echt luisteren ben ik hem toenertijd nooit gaan doen, zoals met wel meer artiesten die nu tot mijn favorieten kunnen gerekend worden. Zo ook nu deze man van die nu ook op mijn avatar te zien is. Toen ik de hele toplijst een beetje afzocht, kwam toch weer die naam tegen, en toen dacht ik: ''laat ik het nou toch maar een keer proberen. Dit was de eerste die ik van hem probeerde, sindsdien is het mijn favoriet gebleven. Dat komt denk ik vooral omdat het anders klinkt dan andere platen van Dylan die ik tot nu toe heb gehoord, de meeste zijn vooral akoestisch gedreven, waarbij in deze heel wat meer te horen valt.

Ik ga maar niet alle nummers doen, dan zou ik veel van hetzelfde vertellen, dus pik ik mijn favorieten er maar uit:

Het eerste nummer is gelijk een klassieker en ook nog mijn favoriet van Dylan. Het plezier is er vanaf te horen bij Dylan's stem, met een waar geen touw aan vast te knopen valt, zoals bij meerder nummers op deze plaat. Maar dat is juist een van die dingen die deze plaat ook zo geweldig maken. Instrumentaal is deze ook dik in orde.
Tombstone Blues is ook een lekker up-tempo nummer ook instrumentaal weer erg goed, en ook weer een briljante tekst. Met enkele prachtige passages:
A bald wig for Jack the Ripper who sits
At the head of the chamber of commerce

The Commander-in-Chief answers him while chasing a fly
Saying, "Death to all those who would whimper and cry"
And dropping a bar bell he points to the sky
Saving, "The sun's not yellow it's chicken"
Ballad of a Thin Man, tja, wat valt daar over te zeggen. Fenomenale tekst weer, de vreemdste tekst van allemaal. Niet vreemd dat Mr. Jones niet weet wat er nou gebeurd. Instrumentatie mag er ook weer, vooral de piano klinkt erg mooi.
Dan sla ik er wat over om het dan te hebben over Desolation Row, dat een eeuwigheid lijkt te duren. Maar dit is het enige nummer waarbij dat niet erg is. Al had hij een half uur geduurd, dan had hij nog mijn aandacht de volle duur kunnen behouden.
Het enige nummer wat in de oude Dylan stijl is op deze plaat, waarbij het wat Spaanse / Mexicaanse invloeden lijkt te hebben. Dit nummer is zoals Xel al zei zowel vrolijk als triest tegelijk. Instrumenteel zit het emotionele gedeelte voor mij, vooral wanneer de mondharmonica erbij haalt kan er weleens een traantje vallen. Maar in de tekst zitten weer wat leuke coupletten. Die van Einstein vermomd als Robin Hood is de meest memorabele van alle memorabele in dit nummer.

Wat deze daarnaast ook mijn favoriete Dylan plaat maken is de sfeer. Die is er natuurlijk op alle Dylan's, maar dit heeft een heel mooi country tintje, zelfs een beetje westerns. En daar kan ik me al helemaal in vinden, de western is mijn favoriete genre. Enkel de afsluiter bevindt zich niet echt in deze sferen. Al met al scheelt het weinig of het had best mijn nummer 1 kunnen zijn. Maar ja, iemand anders die ook de naam Robert draagt heeft een pornografisch meesterwerk af kunnen leveren waarbij het nog lang zou kunnen duren voordat die van die plaats afgaat.
Op het moment luister ik naar mijn andere favoriete Dylan plaat: Blood on the Tracks, een album wat tien jaar later uitkwam en nog steeds erg hoog scoort. Zelf voor deze plaat kwamen al een paar geweldige albums uit. Ik heb het toch niet heel vaak meegemaakt dat een artiest zo lang hooggewaard blijft. Iedereen valt wel na een tijdje weg, Dylan nog niet, zelfs nu. Zijn nieuwste scoort ook nog heel hoog. Laat ik het ook maar zeggen: Bob is een held . Heb nog veel van hem te ontdekken. Ik kijk er naar uit.

10/5

bis bis!

Dit ook het enige juist aantal sterren voor deze plaat

"Because something is happening here, but you don't know what it is..."

Het wordt tijd om deze plaat de welverdiende 5* te geven en een plekje in mijn top 10. Denk dat dit toch wel mijn grootste ontdekking is van de afgelopen 2 jaar. Is ook echt een plaat die me tot rust kan manen. Wat kan muziek toch prachtig zijn...

volgens mij is deze grootheid langer bezig in de muziek dan 2 jaar.

Dat weet ik ook wel, maar daar heb ik het toch ook niet over?