Bob Dylan - Highway 61 Revisited (1965)

Moet toch maar eens naar de boekenwinkel om zo'n compleet boekje te halen.
'Blood on the Tracks' en 'Desire' is toch wel essentieel songtekst materiaal.

En dat motorongeluk was in '66, als ik me niet vergis..

Je hebt helemaal gelijk Incognito, ik was even in de war.

Naar vele luisterbeurten en nog veel meer luisterbeurten daarna ben ik tot de conclusie gekomen dat
Tombstone Blues zo'n beetje de meest bizarre tekst ooit geschreven bevat.
Desolation Row is ook een waardige kandidaat maar Tombstone Blues neemt voor mij echt de kroon.

The commander-in-chief answers him while chasing a fly saying: ''death to all those who would whimper and cry'' and dropping a bar bell he points to the sky saying: ''the sun is not yellow it's chicken''.

Dit album is geniaal en is tot zijn volst te waarderen als je er echt de tijd voor neemt.

Prima muziek. In de teksten heb ik me nooit verdiept.

Dat zou je echt eens moeten doen.
Ik luister eerst ook naar de muziek als ik naar een album luister en dan pas naar de teksten.
Bij Radiohead bijvoorbeeld luister ik alleen naar de muziek want ik versta niks van Tom Yorke zijn tekst .
Maar bij Bob Dylan gaat het toch eigenlijk wel om zijn tekst en bij dit album komt dat het best tot zijn recht.

Ik gaf hem eerst 4,5 maar naar die tracklist weer eens te hebben gezien en de nummers weer voor de geest te hebben gehaald geef ik hem een 5. Ik twijfel tussen deze en Bringing It All back Home. Welke nou de beste is. GEWELDIGE teksten, maar ook muzikaal geweldig. Ballad Of A Thin Man is ZO sterk, Desolation Row...:D en de all time classicer "Like A Rolling Stone".

Highway 61 Revisited...
"God said to Abraham, kill me a son. Abe said man you must be putting me on"

Dit staat al enige tijd in goede kwaliteit op m'n computer. Toch wel een erg sterk album met Like a Rolling Stones, Ballad on a Thin Man en Tombstones Blues. En dat uit 1965!

Deze plaat stond bij mij heel lang in de 'nog kopen' lijst.
Heb dat gisteren eindelijk gedaan, althans, ik heb hem besteld. Dat deze plaat in 1965 is gemaakt kun je idd absoluut niet horen. De zang van Bob Dylan vind ik nog steeds niet echt goed, maar de muziek op deze plaat maakt dat wel goed denk ik.

Om het maar voor eens en voor altijd de wereld uit te helpen: Bob Dylan zingt helemaal niet. Het is zelfs nooit in me opgekomen dat dat wel het geval was, totdat ik hier al dat commentaar las. Ik blijf erbij: hij zingt niet, hij 'Bobt'!

Ik dacht altijd dat Bob Dylan heel veel dronk.

Juist, om zijn legende nog meer cachet te geven: deze man kon beide dingen tegelijk!

Zingen, boppen, praten, brallen of wat het in vredesnaam ook mag zijn: het staat mij niet zo aan. Maar wat ik al zei, de muziek is goed en dat is toch het belangrijkste.

Maar net als Music4ever let ik vooral op de muziek, die is goed.

Ik ben nu bezig in de biografie van dylan 'Down the Highway' van Howard Sounes. (die kan ik trouwens elke ook maar beetje Dylan liefhebber aanraden)

daarin stond deze mooie anekdote van rond de tijd dat Bob Dylan Highway 61 Rivisited opnam:

Situatië: Bob zat op een feestje in een hoekje.

"Bob Dick vindt geloof ik dat ik jouw ten dans moet vragen," zei Maria weifelend terwijl ze haar hand op zijn schouder legde. Ze had hem nog nooit zien dansen. Heb je zin om te dansen?"

Bob keek naar haar op, nog trillend van de energie. "ik wil wel met je dansen, Maria," zei hij. "maar mijn handen staan in brand"

Deze plaat gehoord te hebben is daar geen woord over gelogen.

5*

Blood on the Tracks is mijn favoriete Dylan-album (van de 3 die ik ken ).
Ik hoor er niet de genialiteit in die velen wel horen in Dylan.
Waarschijnlijk ligt zijn muziek me net niet voldoende om dat ook echt te kunnen horen (alhoewel ik Blood on the Tracks al beter begrijp).
3,5 * Is natuurlijk een prima score, maar zo aan het gemiddelde te zien is mijn waardering aan de te lage kant

Ik volg je volledig, aERo. Ook voor mij een 3,5, ook voor mij Blood on the Tracks zijn beste. Men heeft zo altijd de neiging oudere albums hoger in te schatten, vreemd...

Die zijn gewoon invloedrijker.

Ok, helemaal akkoord, maar voor het "invloedrijkgehalte" geef ik geen sterren. Sgt. Pepper is zonder twijfel het invloedrijkste album van The Beatles, maar volgens mij zeker niet het beste. Deze eer gaat eerder naar Revolver of The White Album. Gevolg: Sgt Pepper 4,5; Revolver en White Album 5. Idem dito bij Dylan

Volgens mij valt het wel mee met het hoger inschatten. Het is meer dat de tand des tijds de mindere muziek er al heeft uitgefilterd en we nu alleen nog maar naar de toppers uit die tijd luisteren (in het algemeen dan).

Het is een beetje als met het imago van de Nederlandse film. Die staat ook niet al te hoog aangeschreven, maar dat komt mede door het feit dat we naast de goede films ook alle troep onder ogen krijgen. De troep uit het buitenland komt over het algemeen de grens niet hoger...

Ik vind persoonlijk "Blood on the Tracks" ook zijn beste album, maar albums als deze en "Blonde on Blonde" hebben gewoon meer invloed gehad.

Ik vind (zonder ook maar een klein beetje rekening te houden met invloed) zowel deze als Blonde on Blonde een meesterwerk en Blood on the Tracks niet meer dan een heel aardig album. Sowieso zijn die vergelijkingen met de Beatles compleet onzin, net als het stellen dat de status van deze albums alleen te wijten zou zijn aan de invloedrijkheid.

Heb het album vorige week gekocht. kende alleen Like a rolling stone. Gewoon kopen dacht ik. In de auto naar huis album gedraaid. (Hard). Toen was ik al onder de indruk van het tweede bluesachtige nummer. Ga dan harder rijden en kan een glimlach niet onderdrukken. Hoop dat het album nog lang dit gevoel houdt.

Tot eind '69, zeg maat tot net voor zijn motor-ongeluk ruim 3 jaar daarvoor?

Ja sorry, foutje.

Zit nu in Desolation Row... en heb helemaal het idee dat ik me in de jaren 60 bevind, niet in een opnamestudio, maar ergens op een weilandje... Een weilandje waar Bob in zijn eentje naast me staat.

Bob is niet zoals anderen..

Bob is rustig een sigaretje aan het roken en ondertussen
een beetje aan zijn mondharmonicaatje aan het trekken...

Bob geeft me het idee dat ik iets meemaak..

Bob is eenvoudig, en toch complex...

Bob zingt wat hij zingt.. maar volgens mij heeft hij geen idee wat..

Bob maakte een van de albums waarvan ik nu denk, ja, dit is een van de albums waarmee de muziek die ik mooi vind begon.

Bob zingt liedjes die nergens over gaan, met gewoon een leuke gitaar erbij, af en toe iets meer, maar het is heel mooi...

Bob is iemand die goed van zijn stem gebruik maakt.

Bob maakt het nummer Like A Rolling Stone, wat ik onmogelijk vind om niet mee te zingen...

Bob is Reciting the Alphabet...

Bob is een van de bewijzen dat er in Amerika veel moois is gebeurd...

Bob schrijft geweldige nummers als Desolation Row en Tombstone Blues...

Bob verdient een plaatsje in mijn top10...

Bob is een held

Weeral een heel geslaagde Dylan (mijn 3e) , met opnieuw die heerlijk sarcastische lyrics.
4*

Deze maar weer eens aan het luisteren.
Misschien dat ik het ooit nog ga waarderen, voorlopig
3,5*

'Like A Rolling Stone' heb ik altijd een fantastisch nummer gevonden, dus het leek me tijd om het hele album maar eens te beluisteren. Dat viel me toch wel erg tegen. Door velen gezien als 1 van de beste platen allertijden, maar ik vind het vooral saaie muziek. Zo'n nummer als 'Tombstone Blues', wat gebeurt daar nu eigenlijk? Vrij weinig moet ik zeggen. Op mij komt het een beetje over als rapmuziek. Dylan vertelt een verhaaltje over zichzelf steeds maar weer herhalende muziek. Na 3 luisterbeurten ken je het verhaaltje toch? En aangezien de muziek ook weinig te bieden heeft blijft er helemaal niks meer over.

Echt slecht is het allemaal natuurlijk ook niet, maar de genialiteit kan ik hiervan niet inzien.

3*