Bob Dylan - Highway 61 Revisited (1965)

  (ging ik althans van uit, volgens mij zijn er uit deze periode meer foto's van hem mèt dan zónder zonnebril)

Ik dacht dat het een mondharmonica was, maar nu ben ik eerder aan het neigen naar een zonnebril.

Ik denk nu inderdaad ook een zonnebril. Er zijn nog andere foto's van deze fotosessie, waar je het iets beter op kunt zien. Wat een geweldige uitstraling heeft die kerel toch. Retecool, zogezegd.

Z'n Ray-Ban zonnebril inderdaad.

Ik hield het voor een capodaster, zo'n ding waarmee je op de hals gitaarakkoorden in een andere toonsoort kunt schuiven...

Hier wordt dat zonnebril verhaal ook al beschreven.

Highway 61 Revisited - Wikipedia - en.m.wikipedia.org

Onder Artwork and packaging.

Een informatief stukje. Leuk dat ook hier de uitstraling van Dylan al genoemd wordt.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Daar is Dylan ook weer in deze lijst. Dit album kende ik nog niet. Vooral de openingstrack kende ik al van dit album. De rest van de nummers zei mij in eerste instantie wat weinig. Dylan lijkt hier te kiezen voor een meer bluesy inslag van zijn muziek. En dat maakt het best prettige muziek. Er zit lekker veel energie in het album en bijvoorbeeld een Desolation Row is gewoon een sterk nummer. Leuk om dit album eens gehoord te hebben van de vermaarde Bob Dylan.

Wat is dit toch een heerlijk album, luistert altijd zo lekker weg. Op de een of andere manier heb ik nooit echt wat gehad met de opener op dit album, maar het zet een mooie toon voor de rest van het album. Als ik er zo over nadenk vind ik het tweede gedeelte van deze plaat ook wat sterker dan het eerste deel, de afsluiter is dan ook mijn duidelijke favoriet. Maar eigenlijk is alles op dit album geweldig. Toch blijft de akoestische Bob Dylan, en in het bijzonder The Freewheelin' Bob Dylan, mijn voorkeur hebben. Maar ook dit is een pareltje, tegen de 4,5* aan.

Het lijkt net een hashjpijpje.

Deze plaat was voor mij een openbaring. Toen wist ik het. Bob Dylan is de Messias. Door God weer naar beneden gestuurd. Hoognodig. We hebben er een zooitje van gemaakt. Je moet wel in hem geloven. Want anders ben je de pineut. En krijg je zijn discipelen op je dak. Dat liever niet. Vooruit dan maar. Ik geloof hem op zijn woord. Want zijn teksten zijn onnavolgbaar sterk. Muzikaal is het een ander verhaal. Dat neem ik voor lief. Want ik hou van hem. Zoals hij is.

Als Bob Dylan de Messias is, door God nogmaals weer naar beneden is gestuurd, dan heeft hij de afgelopen jaren wel wat kansen laten liggen. En hopelijk loopt het deze keer beter af met hem.
Maar Highway 61 Revisited blijft een fraai album. In feite het allereerste Bob Dylan album dat ik ooit heb aangeschaft. Zal 'm binnenkort eens weer in de spelert doen