Paul McCartney - McCartney III (2020)

Nee, toch enigszins nieuwsgierig door wederom uitstekende PR van Sir Paul en er bekruipt mij toch wederom het gevoel van waarom niet iemand in zijn entourage hem vertelde dan op z’n minst een instrumentaal album te maken (iets zoals the Fireman]. Experimenteren leuk, muzikaal alles zelf doen prachtig, maar ik ben niet goed meer bestand tegen de stem. Die is gewoon niet meer prettig voor (mijn) oren. Dit in tegenstelling tot andere grootheden die ook mooie dingen op late leeftijd maken.

Dat is het juiste woord, macca moeheid. Gelukkig is er zoveel prachtigs wat overblijft. De man zal niet stoppen, hij zal hopen in het harnas te sterven. Plus, hij wordt 104! Dus ...

Ik denk dat je Bruce Springsteen bedoeld.

Kan je uitleggen wat je dan zo onprettig aan die stem vindt? Ik vind het echt wel meevallen met in hoeverre die verandert is hoor, nog steeds behoorlijk veelzijdig en het beetje sleet dat erop gekomen is staat hem juist goed. De laatste plaat van The Fireman was trouwens niet instrumentaal, van wat hij de afgelopen jaren gemaakt heeft ligt dat wel het dichtst bij dit album. En het lijkt me belangrijk dat die man gewoon doet waar hij zin in heeft, in plaats van adviezen uit zijn 'entourage' op te volgen.

Eerst maar eens 3,5 *
Gelijkmatiger dan de versies uit 1980 en 1970, maar ik mis wel de catchy ''krakers'' zoals Every Night, Junk en Coming Up. Puik album, maar geen ''liefde op het eerste gezicht''.

Een geweldig album! Waar ik Egypt Station niet vaak heb gedraaid, heb ik deze al veelvuldig opgezet. Het ademt vrolijkheid, speelsheid en brengt me weer even terug naar the good old times van Sit Paul.

Misschien is het ook een deel nostalgie, wie weet, maar dit album is raak. Wat geweldig dat een man van 78 nog steeds het plezier vindt in muziek maken en (nog beter) alles zelf inspeelt.

Wat een mooie afsluiting van 2020!

Dit is weer even wennen. Misschien mag je het niet vergelijken maar Dylan klinkt als een oude man en past zijn compositie daar op aan. Roger Daltrey zingt nog alsof hij 30 is. Neil Young kraakt maar dat past bij zijn muziek. McCartney probeert hier nog soepel over te komen maar het lijkt niet te passen. Zijn stem komt wat geforceerd over de muziek heen te liggen. Dat was bij Egypt bij sommige nummers ook wel hier en daar maar daar stonden dan weer ijzersterke nummers op. Die mis ik hier wel vooralsnog. Ik had eerlijk gezegd een meer ingetogen plaat verwacht a la Chaos. In zijn recente interviews was hij zo relaxt. Afijn
Ik heb hem pas twee keer beluisterd. Misschien is het groeiplaat. Vooralsnog ben ik nog niet heel enthousiast.
Ik wacht ook nog even met de aanschaf van de fysieke plaat want ik begrijp dat in Japan de cd is verschenen met vier bonusnummers. Bij Egypt werkte dat ook zo. Zit jij met je nieuwe cd, komt er twee weken later eentje uit met bonusnummers (echt heel goed) en een half jaar later zelfs een bonus cd. ☹ .

Na twee luistersessies heeft het er alle schijn van dat ik voor het eerst sinds 'Flaming Pie' weer een McCartney album ga kopen. Zijn stem is heel erg over the hill, maar naar mate ik dieper in het album zit, hoe minder ik daar last van heb. Muzikaal zit het, voor het overgrote deel, enorm goed in elkaar. Wordt waarschijnlijk wel vervolgd.

Het beoordelen van een nieuwe McCartney is altijd lastig, is het echt goed of is het een sentiment wat de beoordeling bepaald? Datzelfde gaat natuurlijk voor alle nog levende iconen op, ze zijn er nog laten van zich horen en dat is al heel wat.
McCartney 3, het drieluik, vooral McCartney 2 werd toentertijd nogal wisselend ontvangen, ik zelf vind 1 en 2 tot zijn leukste en meest uitdagende werk behoren, samen met zijn hele wings catalogus en RAM overigens. Na wings vooral goed geproduceerde popplaten, met uitzondering van zijn fireman, twinfreaks en klassieke werk, soms heel goed en soms minder, maar wel erg op save. Nu hij dat los laat op 3 en hij letterlijk alles zelf doet levert dat wel de meest pure McCartney plaat in jaren op. Zijn stem kraakt, schuurt, kreunt, praat, crooners en schreeuwt er op los, versleten en rafelig, maar de nummers hebben nog steeds een hoge kwaliteit en het typische McCartney kenmerk, op het eerste gehoor vrolijk, maar met een vaak diepe melancholische ondertoon.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Paul McCartney - McCartney III - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Paul McCartney - McCartney III
Na McCartney (1970) en McCartney II (1980) is er nu McCartney III en ook op dit lockdown album durft Paul McCartney te variëren en te experimenteren met nogal uiteenlopende stijlen

Paul McCartney had een wereldtournee gepland staan voor 2020, maar het liep anders. Thuis knutselde hij McCartney III in elkaar en het is net als de twee andere met huisvlijt gevulde Paul McCartney albums een buitengewoon fascinerend album. Op McCartney III draait het niet om de productie, maar om de songs en als het aankomt op het schrijven van songs behoort Paul McCartney nog altijd tot de allergrootsten. Het zijn stuk voor stuk songs die vermaken, maar het zijn ook songs die de fantasie prikkelen, zeker wanneer de inmiddels 78 jaar oude muzikant het experiment zoekt. Paul McCartney maakt nooit een slecht album, maar McCartney III is weer eens een hele goede.

Een week voor kerst is normaal gesproken niet het moment om een nieuw album uit te brengen en al helemaal niet als je een muzikant van naam en faam bent. Paul McCartney, een van de allergrootsten uit de geschiedenis van de popmuziek, heeft lak aan deze regel, want een week voor kerst verschijnt McCartney III.

Het album heeft deze titel niets voor niets meegekregen. Net als McCartney uit 1970 en McCartney II uit 1980 heeft Paul McCartney het nieuwe album helemaal alleen gemaakt. McCartney uit 1970 volgde op het uit elkaar vallen van The Beatles, terwijl McCartney II in 1980 volgde op het einde van Wings. Veertig jaar na McCartney II hoeft Paul McCartney niet te treuren over het uit elkaar vallen van zijn band, maar dit keer was het de corona pandemie die er voor zorgde dat de Britse muzikant er tijdelijk alleen voor stond en zijn tour werd geannuleerd.

Het dit jaar precies 50 jaar oude McCartney wordt nog altijd gezien als een van de beste soloalbums van de Britse muzikant, terwijl het 40 jaar oude McCartney II werd geroemd vanwege de experimenteerdrift van de voormalige Beatle. De eerste twee zelf in elkaar geknutselde albums werden gemaakt in een periode waarin Paul McCartney op de toppen van zijn kunnen presteerde. Dat gaat wat mij betreft ook op voor McCartney III.

Een geweldig songwriter als Paul McCartney kan geen echt slechte albums maken, maar de Britse muzikant heeft absoluut mindere perioden gekend. De afgelopen jaren steekt de inmiddels 78 jaar oude Paul McCartney echter in een uitstekende vorm. New uit 2013 en Egypt Station uit 2018 waren verrassend sterke albums en ook McCartney III bevalt me uitstekend.

McCartney III is echter een totaal ander album dan zijn twee voorgangers. Zowel New als Egypt Station waren voorzien van een blinkende productie waarin geen plek was voor schoonheidsfoutjes. McCartney III is daarentegen een door McCartney in elkaar geknutseld album dat rauw en eerlijk klinkt. De ene keer domineert de piano, de volgende keer de gitaren, maar in alle gevallen is de instrumentatie op McCartney III relatief sober en ontbreekt de vakkundige productie van de vorige albums van de Britse muzikant.

Schoonheidsfoutjes doen er niet toe op McCartney III en ook het gruis op en de slijtage van de stembanden van Paul McCartney mogen gehoord worden. Alles komt daarom aan op de songwriting skills van de Brit en die zijn nog altijd dik in orde. McCartney III laat zich beïnvloeden door de muziek waarmee Paul McCartney opgroeide, maar staat ook met minstens één been in het heden.

McCartney III laat zich natuurlijk niet vergelijken met zijn allerbeste werk, maar het album laat een geïnspireerde muzikant horen die op zijn 78e nog lang niet klaar is voor een plekje achter de geraniums. Ik liet me ook dit keer vrij makkelijk overtuigen door de grote klasse van de songwriter Paul McCartney, maar McCartney III is ook een album dat nog wel even kan doorgroeien. Het is een album dat ingrediënten van 50 jaar soloalbums samenvoegt en er nog een vleugje uit het heden en wat experiment aan toevoegt ook.

Of wat jongere muziekliefhebbers ook onder de indruk zullen zijn van de huisvlijt van Paul McCartney vraag ik me af, maar persoonlijk beleef ik al een aantal dagen heel veel plezier aan McCartney III en daar gaan als het aan mij ligt nog flink wat dagen, maanden en jaren bij komen. Erwin Zijleman

Zojuist McCartney iii ontvangen. Natuurlijk meteen andere cd uit de cd-speler gekieperd en ben nu aanbeland bij het vierde nummer. Ondertussen effe gelezen wat Erwinz. er van vond. Hij heeft de cd al enkele dagen in zijn bezit en heeft dus een voorsprong op mij. Ik geef nog geen mening. Moet iii minimaal 10 keer gehoord hebben. Dan pas weet ik of de plaat beklijfd (of niet). Dat was met zijn laatste zeker het geval. Heb ik tegen de 100 keer beluisterd. Verveelde nooit. Benieuwd wat iii met me doet. Ik laat weer van me horen. Fijne kerst alvast. En dat komt wel goed want met Paul diende zich ook de kerst-cd van Stef Bos "Geef Licht!" aan. Gratis ontvangen na een donatie aan "Kerst In Actie". Ik geloof niet maar ik geloof nog wel in Stef Bos...

Daar ben ik het wel mee eens; hoe enthousiast ik ook over dit album ben als geheel, qua individuele tracks levert het niet al teveel potentiële klassiekers op. Maar ik heb het gevoel dat hij er heel bewust voor gekozen heeft die nu eens níet te schrijven en dat vind ik dan weer een zeer verfrissende insteek voor deze man. Moet voor hemzelf toch ook zeer bevrijdend zijn.

Mijn favoriete tracks van MII zijn trouwens de twee minst experimentele: ‘Waterfalls’ en ‘One of these days’. Dat vind ik echt twee van zijn allermooiste ballads en dat zegt natuurlijk wel wat bij dit heerschap. Stiekem hoopte ik wel op zo’n soort song op dit vervolg, maar daar staat zoveel puiks tegenover dat ik met het ontbreken daarvan niet al te lang kan zitten.

Ik sluit mij aan bij de positieve beoordelingen en dit album bevalt mij meer dan Paul McCartney l en ll waar een aantal niemendalletjes staan. lll is merkelijk consistenter, sober geproduceerd en nog steeds het bewijs dat sir Paul pakkende songs kan schrijven, schijnbaar eenvoudig maar vernuftig al is zijn stem brozer geworden. Met name slotnummer Winter Bird / When Winter Comes is een pareltje.

Inmiddels verhoogd naar de volle vijf sterren. Wat vind ik dit een geweldig album. Gisteren ter vergelijking nog eens Egypt Station opgezet en voor mij was dit een wereld van verschil.

Waar ik Egypt Station niet tot het einde kan uitzitten, blijft III op repeat staan. Ook de speelsheid spreekt me veel meer aan. Een album opener als Long Tailed Winter Bird, het plezier spat ervan af.

Er gebeurt altijd wel iets. Pingetjes, deuntjes, bepaalde melodie lijnen, de tracks staan er vol mee en elke luisterbeurt is het weer genieten van nieuwe ontdekkingen.

Het hele jaarlijstje was klaar, maar Paul gooit roet in het eten. Want, ondanks dat het op de valreep is, deze gaat met stip op één bij mij!

Voor al diegene die Egypt Station niet echt goed hebben beluisterd.... Toch maar een keer doen! Macca's best plaat van de laatste 5 jaar.

Tja, en natuurlijk heb ik dan toch, ondanks mijn kritiek op de vele versies, de plaat in huis.

De blauwe vinyl dan maar gedaan, want kon m voor een leuke prijs krijgen dankzij de RSD platenbonnen actie.

En de plaat verrast me ook nog eens, want het is gewoon echt een heel leuk album geworden. Waar de voorlaatste worpen ook al heel leuk waren, maar soms wat inkakten, is deze plaat van begin tot eind echt goed,
Ik heb in 2020 weinig nieuwe platen gekocht, en dat maakt het makkelijk voor mij om te zeggen dat dit de leukste release voor 2020 is. Maar ik vind ook werkelijk dat hij gewoon een kwaliteits album uitbrengt.
Knap, en ik ben er blij mee. Nu afwachten wat het bonus materiaal gaat brengen

De eerste luisterbeurt stelde wat teleur maar hij wordt beter en beter. Geen wereldnummers maar ook geen echte vullers. Ik denk dat ie nog beter gaat worden.

Dat is mijn ervaring ook tot nu toe. Ik begin hem echt te waarderen. Voorlopig favoriet: Seize the day. Lekker gitaarwerk. En When winter comes lijkt wel McCartney op zijn eerste lp. Groeiplaatje.

In de laatste vijf jaar heeft hij alleen die en deze uitgebracht toch? Dus dat zegt ook weer niet al teveel. Hoewel ik ES behoorlijk wisselvallig vond; een hoop zeer goede nummers maar ook enkele verschrikkelijke (Fuh You, blegh). MIII daarentegen vind ik ijzersterk van begin tot eind.

Ook bij mij de 1e luisterbeurt positief.
Ja, Paul's stem is kwetsbaar en hees, maar is niet bezwaarlijk op deze hele puur gemaakte plaat.
De lol en de ontspanning is er vanaf te horen.

Wil 'm nog wel een paar keer horen.

Na de eerste luisterbeurt afgelopen week in de auto, kon McCartney III mij de broek nog maar weinig bollen moet ik bekennen.

Er zijn ondertussen een aantal luisterbeurten bijgekomen. Ditmaal thuis via de Klipsch speakers en koptelefoon. Hierdoor de mening enigzins aangepast. Ik ga het geen meesterwerk noemen, dat laat ik aan de Gijsbert Kamers onder ons over.

Bovendien had McCartney daarvoor toch echt iets moeten doen aan Deep Down en met name Deep Deep Feeling. Wat een ooraal gedrocht is dat zeg. Precies de reden waarom ik soms zo ontzettend in tweespalt zit met deze man de laatste jaren. Enerzijds grote bewondering dat hij zich maar blijft ontwikkelen en ook op zijn oude dag het experiment nooit schuwt.

Maar tegelijkertijd een grote ergernis voor het (althans in mijn mening) soms wel erg geforceerd hip en jong willen overkomen. Met zijn stemvervormers en electrieke gebliep en geblop. Alsof ie Kanye West is. Doe even normaal, denk ik dan. Je bent potverdriedubbeltjes een, met alle respect, oude man. Omarm dat nou eens.

Het zijn juist de nummers op de plaat waarop de ouderdom te horen is en een soort van weemoed klinkt, die ik persoonlijk het meest kan waarderen. Daar had Paul net wat meer mee mogen doen, maar that's just this reporter's opinion...

Het klinkt heerlijk onbezorgd, vertrouwd en speels.....muziek maken als hobby, niet als een doordachte en doodserieuze bevalling. Zelf vind ik zijn stevige nummers erg fijn (Lavatory Lil, Slidin'), geniet van zijn gitaargepingel op Winter Bird/When Winter Comes & The Kiss of Venus en ben toch wel het meest gecharmeerd van de puike, instrumentale opener Long Tailed Winter Bird. Las dat velen Deep Deep Feeling een hoogtepunt vinden, juist met dát nummer heb ik nog het meest moeite.....maar tjezus, op je 78e nog zo'n plaat de wereld in slingeren, diep respect, niets meer en niets minder!


Volg hier mijn Spotify-playlist met indie-folk-pop-soul-pareltjes

Leeftijd, sommige veertiger zijn ouder dan sommige zeventigers. McCartney zijn geest is nog jong en speels, ook zijn uiterlijk is niet bepaald van een stokoude man, dus waarom moet hij zich ineens als een opa gaan gedragen omdat hij dat volgens een kalenderleeftijd zou moeten doen?

McCartney 3, klinkt nergens geforceerd jong of modern, het ademt old school McCartney uit, eindelijk zou ik zeggen. Zijn beste en meest organische werk levert hij als hij zelf het hele productie proces bepaald. Hij produceerde bijna alle Wings platen, RAM, voor het grootse deel flaming Pie en alle McCartney,s 1 t/m 3 zelf. Laten daar nu juist zijn beste platen tussen zitten. Toeval? Ik denk het niet. Als McCartney een producer inhuurt doet hij dat met de bedoeling om aan te sluiten bij het huidige klimaat waardoor een deel van de authenticiteit word opgegeven voor commerciële doeleinden, wat de kwaliteit niet altijd ten goede komt.

Discussies aangaan via tekst op internet loopt altijd verkeerd af, maar ik ga me er toch aan wagen . Ik lees vaker terug dat McCartney zich volgens velen meer 'oud' zou moeten gedragen. Volgens mij was het in deze thread dat de vergelijking met een Bob Dylan werd gemaakt. Hij 'omarmt' namelijk wel het oud zijn.

Maar waarom? Is een cijfertje dan leidend voor hoe jij je moet gedragen? Ik vind dat zo'n vreemde gedachtegang.

McCartney is misschien wel het grootste pop icoon. Het is toch geweldig dat de beste man op zijn 78ste de nieuwste trends probeert te verweven in zijn albums? Het laat alleen maar zien hoe ontzettend blij hij wordt van het experimenteren.

Ik vind dat 'het niet gedragen naar je leeftijd' de beoordeling van een album direct dood slaat. Het gaat dan niet meer om de inhoud, maar of iemand op zijn leeftijd zich nog op deze manier zou moeten gedragen. Zelf vind ik dat gek.

Beoordeel McCartney III als een regulier album. Zet het op, luister en ervaar. Doet het iets met je? Word je er blij van? Word je na tien luisterbeurten nog steeds verrast? Dat zijn volgens mij de graadmeters.

Helemaal eens met het bovenstaande, maar bovendien: waar op deze plaat probeert hij dan zo trendgevoelig te doen? Ik vind het juist fantastisch dat hij dat nu eens loslaat (goddank geen ‘fuh you’ op deze plaat) en puur voor z’n eigen lol experimenteert. Dat past naar mijn idee juíst waardig bij zijn leeftijd en bij de essentie van dit genie: het speelplezier en avontuur omarmen, met net zoveel humor als gevoel.

Nou inderdaad, ik vind het bij deze plaat eigenlijk ook niet opvallen. Ik lees het in sommige reacties wel terug (dus er zal een kern van waarheid in zitten), maar ik vind deze plaat juist heel erg puur.

Dat is de reden waarom ik bij Egypt Station ben afgehaakt, het was niet puur. Elk productie trucje leek uit de kast getoverd. De track die jij noemt ‘fuh you’ was toch McCartney onwaardig.

Maar ook hier geldt weer, dit heeft nergens te maken met zijn leeftijd.

Gezellig, ik zie dat ik met mijn opmerkingen omtrent McCartney zijn leeftijd een beerput heb opengetrokken. Allemaal even diep inademen, dan is de stank zo weg

Zoals ik al aangaf, is alles enkel gebaseerd op mijn gevoel. Het is maar een mening. Uiteraard moet McCartney helemaal zelf weten wat en hoe hij zijn muziek opneemt. Ik beschrijf enkel de gevoelens/emoties die het bij mij losmaakt.

Die 2 door mij genoemde nummers roepen nou eenmaal hetzelfde gevoel op als bijvoorbeeld Fuh You op Egypt Station. Zal allicht meer over mij zeggen, als over Paul. Is misschien verder ook niet echt goed uit te leggen. Want zoals gezegd heb ik tegelijkertijd grote bewondering voor de man zijn niet aflatende inzet, werklust en drang tot experiment. Niet elk experiment kan slagen en dus geef ik daar mijn oordeel over. Een ander zal daar juist weer het tegenovergestelde van vinden. Mij persoonlijk doen de nummers waarop hij zijn stem puur laat klinken, dus met alle karakter opgebouwd in 78 jaar simpelweg het meeste. Dit hoeft hij voor mij niet door een of andere productionele trucendoos te trekken.

That's all. Voor de rest best een puike plaat na meerdere luisterbeurten, op die 2 nummers na.

En de krasse knarren gaan door, Springsteen en Dylan gingen McCartney al voor dit jaar met redelijke platen. Waar Dylan (zelfs redelijk voor zijn doen) en Springsteen op vocaal gebied gewoon goede prestaties op de mat neerleggen is dat bij Paul niet het geval.
Op een aantal songs gaat hij flink de hoogte in en wordt zijn stem apart in de mix gezet. Op deze momenten doet het mij wat denken aan het recente songmateriaal van Neil Finn, hoewel de laatste natuurlijk schatplichtig is aan McCartneys voormalige broodheer. Dan de plaat, III is helaas geen hoogvlieger geworden.

Opener Long Tail Winter Bird kent an sich redelijke arrangementen maar wil maar niet tot ontbranding komen.

Find My Way is de eerste uitglijder van Paul, ook dit nummer komt maar moeizaam op gang en de stem van Paul zwalkt alle kanten op.

Pretty Boys is ook al geen echte earpleaser, het nummer klinkt wat eenvormig en nestelt zich niet tussen de oren.

Women and Wives, de eerste titel die hoewel zeker niet sterk gezongen, fraai gearrangeerd is, klein wordt gehouden en waarbij deze insteek goed werkt.

Het bluesy Lavatory Lil vormt een aardig tussendoortje is niet slecht maar ook zeker niet hemelbestormend.

De song met de meeste afwisseling; Deep Deep Feeling is aardig, maar hint op teveel gedachtes en met deze song probeert Paul voor mijn gevoel teveel aansluiting te zoeken met de hedendaagse muzikale trends. Om voor een dergelijke song trouwens een dikke 8 minuten uit te trekken is mij trouwens een raadsel.

Slidin', een redelijk nummer met een dromerige solo in een weids landschap van soundscapes, het werkt trouwens wel degelijk, een fraaie song.

The Kiss of Venus, wederom een hoog zingende Paul, en wederom een song waarbij hij het klein houdt, een lieflijk liedje zonder pretenties.

Seize the Day, een van de songs die in vergelijking met de andere nummers van deze worp wat meer hint naar het verleden van The Beatles, het is een degelijke song trouwens, een fijne compositie.

Deep Down, een mix van Big Band achtige elementen met electronica en het werkt ten dele. Ook hier krijg ik weer het gevoel dat McCartney niet goed weet welke kant op te gaan met het nummer. Het repetitieve karakter van de song werkt op den duur zelfs op de zenuwen.

Afsluiter Winter Bird/When Winter Comes vormt wederom een zoet nummer, is zeker niet slecht maar blijft ook wat aan de oppervlakte.

Conclusie; enkele aardige momenten tillen enkele songs op de plaat naar een voldoende, maar er staan naar mijn mening teveel onuitgewerkte ideeën op de plaat, daarnaast willen bepaalde nummers maar niet ontluiken en blijft het bij aardige ideeën. Dat de tijd inmiddels flink vat begint te krijgen op man's stembanden kan hij niks aan doen, het verhoogt het luistergenot echter geenszins.

Apart wel, zo tenenkrommend plat als ik Fuh You vind, zo gevoelig en psychedelisch vind ik Deep Deep Feeling. De twee nummers lijken uit andere universa te komen, echt dag en nacht voor mij.

Welke trends dan? Klinkt vrij tijdloos in mijn oren, of hoogstens in de geest van trends die hij zelf vorm heeft gegeven.