Paul McCartney - McCartney III (2020)

Op de valreep van het jaar komt McCartney nog met een nieuwe release. Hij zal niet mee worden genomen in de eindjaarslijstjes vanwege de late release, maar wat er tot nu toe bekend is over de release, maakt mij voorzichtig enthousiast. Zoals McCartney II en Chaos and Creation is ook deze plaat volledig door Sir Paul gemaakt. Toch weer een prestatie.

Weer een nieuwe Macca. Mooi! Zijn laatste vond ik erg sterk. Benieuwd hoe het album klinkt (ook benieuwd naar zijn stem).

Ik vond die vorige juist nogal wisselvallig, met als dieptepunt dat tenenkrommende ‘Fuh You’. Maar naar deze zie ik wel enorm uit, als het ook maar een beetje in de buurt komt van de maffe huiselijke speelsheid van de voorgaande twee delen ga ik daar heel blij van worden.

Dat is eigenlijk wel wat ik verwacht, afgaande op wat ik tot nu toe heb gelezen.

Dat is natuurlijk de opzet, waar hij voor is gegaan. Maar sinds dat vorige deel zijn er wel 40 jaar verstreken en de laatste keer dat hij me een plaat lang wist te boeien (met Memory Almost Full, hoewel ik die als een stuk minder vond dan Chaos & Creation twee jaar eerder) 13 jaar. Ik verwacht zeker niet dat dit slecht wordt, maar hoe goed het wordt zal nog moeten blijken. Ik wil me niet teveel verheugen, om teleurstellingen te voorkomen.

Denk dat dit in ieder geval een 'pure' McCartney plaat wordt, hij gaf zelf in interviews al aan dat ie tijdens het maken van een 'echt'/normaal studio album anders denkt en te werk gaat, ook onder druk van de platenmaatschappij, die catchy radiohits wil. Op dit album is het allemaal wat losser en vrijer, en persoonlijker, en hier en daar wat experimenteler (volgens recensies, heb zelf nog niks gehoord natuurlijk).

Paul heeft het zelf geproduceerd, met alleen medewerking van een engineer. Geen band, geen producer, de recensies die ik al gelezen heb zijn behoorlijk positief (8/10 - 4 sterren). Het gelaagde 'Deep, Deep Feeling' wordt vaak genoemd als het hoogtepunt van de plaat. We zullen zien.

Verkrijgbaar in 30 miljoen verschillende versies. Niet alleen de lp,maar ja, zelfs de cd is er in diverse kleuren....

McCartney heeft helaas al bewezen dat uitmelken zijn ding wel is.

De snippets die we te horen krijgen beloven leuke dingen. Het is alleen de vraag, nu kopen of wachten tot over een paar maanden als er een deluxe versie komt of iets dergelijks?

Ik weet niet wat ik opmerkelijker vind, dat er van McCartney anno 2020 nog verwacht wordt dat hij radiohitjes moet scoren of dat die man zich ook maar iets aantrekt van zulke verwachtingen. Een genie van zijn statuur zou daar toch flink boven moeten staan. Maar ja, het zal niet voor niets zijn dat de laatste keer dat hij echt los durfde te gaan qua experimenteren hij ervoor koos dit onder een pseudoniem te doen.

Ik heb toch wat moeite met zijn stem, logisch hij loopt tegen de 80, maar toch. In de jaren 60 en 70, een betere veelzijderigere zanger was er nauwelijks. Vanaf 2002 begon de sleet echt door te zetten, voornamelijk live, maar de laatste paar studioplaten, ook daar ontkom je er niet aan, Macca klinkt oud. Toch ben ik nieuwsgierig naar mccartney 3, weg de grote producties, mccartney, klein en sober, totale huisvlijt, niet bang voor een experiment, rauw en puur, zoals ik mccartney het liefst hoor. Maar ja die stem, helden worden oude mannen, dat is Lennon en Harrison niet overkomen, gelukkig is McCartney er nog, en die stem neem ik dan maar voor lief.

Nog zo'n dieptepunt was dat zo'n man op leeftijd paar jaar geleden zo nodig moest onthullen dat de Beatles weleens ruk wedstrijdjes met elkaar deden in de studio.
Kwam ook nogal wanhopigen tenenkrommend over.

Je moet natuurlijk wel Lennon heten om commentaar te mogen leveren op Macca...

Ik hoop heel erg dat hij op deze plaat z'n ouderdom volledig omarmt, dat kan dan juist een nieuwe diepte en glans aan zijn stem geven.

Berichten verplaatst naar Paul McCartney

Heb het album nu een paar keer gehoord en vind de hoge score hier serieus lachwekkend. Is het een slecht album? Nee, maar de score die het hier krijgt suggereert eerder een voorliefde voor de man en/of zijn legende status, dan echte waardering voor het album zelf.
Er zijn zoveel albums niet slecht, maar die krijgen ook niet allemaal een gemiddelde van viereneenhalf.

Wellicht geldt voor de heer McCartney hetzelfde als voor de heer Jackson, een plaat vol scheten zou waarschijnlijk nog hoge waardering krijgen.

Gert1980 wat maak je jezelf toch druk na zes stemmen? Wacht nog drie weken en dan zit hij ruim onder de vier sterren... Tenzij we alsnog een meesterwerk vandoen hebben, natuurlijk...

Moet bekennen dat ik de zes stemmen niet had gezien.

Vind dit gewoon een puike plaat van McCartney. Hij komt geïnspireerd voor de dag, en de wat ruwere randjes zijn een verademing na de vorige twee (overgeproduceerde) albums. Qua sfeer doet het aan "Chaos and Creation in the Backyard" denken. Dat McCartney op 78-jarige leeftijd aan komt zetten met een plaat waarop ie alles zelf (be)speelt is klasse. Het songmateriaal is ook sterk. De lock(rock)down heeft Paul in ieder geval geen windeieren gelegd.

Mooie review over deze fraaie plaat van Sir Paul in de Volkskrant vandaag:

"Nieuw album Paul McCartney: voor hem werd de lockdown een ‘rockdown’ ★★★★☆
Op de spontaan klinkende soloplaat McCartney III telt bijna elk liedje wel een jubelmoment."
DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl

Ik zie dat Gijsbert Kamer a la Hannibal Lecter ook weer een pen heeft bemachtigd op de gesloten afdeling.
Alle gekheid op een stokje, maar de recensies van deze man zijn funest voor iemand met een natriumarm dieet. Wat moet daar een zout bij...

In Gijsbert zijn beleving is bijvoorbeeld elke recente (al dan niet uit de archieven opgesnoven) scheet van Bob Dylan ook een meesterwerk. Volgens mij zijn we op een punt beland dat artiesten met zo'n lange geschiedenis en zoveel culturele invloed simpelweg niks meer fout kunnen doen bij sommige recensenten. Ze leven nog en dat alleen lijkt al 4 of 5 sterren waard.

Maar goed, neemt niet weg dat ik alsnog uiterst nieuwsgierig ben naar de nieuwe McCartney, maar een oordeel daar over vormen, dat lukt mij denk ik ook heel goed zonder onze Gijsbert

Ik miste MJ al een tijdje in elk willekeurig commentaar van je, dan idd maar eens hier gebruiken

Don't worry, ik hou MJ er zeker in.

Maar die heeft op velen hetzelfde (ziekelijke) effect.
Vandaag nog op radio10 tijdens de top 4000 beweerde een DJ dat die man alleen maar goeie platen heeft gemaakt. Ik stoor me gewoon aan dat soort gedweep en heiligverklaringen.

Oh ik was ook zeker niet worried over dat die rode lap blijvend door jezelf bij/voor jezelf wordt gehouden. Vandaar ook de stilte daaromtrent die opviel

Ik ben ook geen fan van Gijsbert Kamer, maar hier heeft hij een aardig stukje over deze plaat geschreven. En dat zeg ik, nadat ik mijzelf een oordeel over het album had gevormd.

Amen!

Maar iedereen weet toch al lang dat de echte Paul al jaren dood is, en dat de huidige Paul een vervanger is. Dus de 4 of 5 sterren voor nog in leven zijn gaat niet op

Over het album. Bij eerste beluistering vind ik het album best lekker. Zeker niet gek voor iemand van 78.

Eerste luisterbeurt doet me nog niet veel. Een Chaos and creation in the backyard is het zeker niet.

Ik trek precies de zelfde conclusie. Zijn vorige album heb ik toen het uit kwam fysiek aangeschaft, maar luister ik niet veel. Deze blijft denk ik bij één luister beurt. De Mc Cartney moeheid slaat toe. Ik kan een album niet beoordelen op het feit dat hij op deze leeftijd überhaupt nog muziek maakt; het moet me raken. Dat doet het niet.

Ah, deze plaat is echt alles wat ik stiekem hoopte en dat is toch meer dan ik zou durven hopen. Het klinkt allemaal zo heerlijk losjes, Paul die gewoon het grootste plezier in z'n uppie heeft en dat maakt dit toch wel een meer dan waardig vervolg op de vorige twee delen, het is echt helemaal in de geest daarmee. Je vraagt je af waarom Paul niet veel vaker zo te werk is gegaan, maar liever de voorkeur gaf met gelikte producers de studio in te gaan (met af en toe een alternatief afslagje in de vorm van een Youth of een Godrich). Niet dat ik van die geliktere werkjes niet ook kan genieten, om McCartney's muzikaliteit kan je nu eenmaal moeilijk heen. Maar in die popperfectionist gaat sinds dat ene bandje van hem toch ook een eigenwijze experimentalist verborgen, die nu eindelijk weer eens helemaal naar voren komt. Niet op een manier die geforceerd cutting-edge of hip wil doen, daar was ik een beetje bang voor. Nee, juist op een manier die waardig bij een bejaarde Beatle past. Het is afwisselend bluesy, funky, soulvol, psychedelisch en met zowel veel gevoel als humor gebracht. Op bijna elk nummer zingt hij met een andere stem en bijna geen van hen is 'typisch Macca' te noemen. Je krijgt daar haast een White Album-gevoel bij. Enig kritiekpuntje is dat dit allemaal niet al teveel gedenkwaardige songs oplevert. Maar dat hoeft ook niet, met iemand die zo onbevattelijk veel klassiekers op zijn naam heeft staan vind ik een poging om daar nog een paar klassiekertjes aan toe te voegen, toch vele malen minder toevoegen dan een een album als dit.

Nou wat kaasgaaf zegt dus.

Heb het album nu een paar maal beluisterd maar ben niet echt onder de indruk.. Beetje vlak allemaal, niet echt nummers die er uitspringen.
Niet slecht maar had er tot op heden iets meer van verwacht.