Paul McCartney - McCartney III (2020)

Wat vind je dan zo verschrikkelijk aan Fuh You? In mijn oren een geweldig catchy nummer zoals alleen Sir Paul ze kan maken. En het woordspelletje is verder iets dat wel regelmatig opduikt in zijn solo en Beatlescarrière. Een echte lolbroek, die Sir Paul.

Uiteraard, maar die woordspelletjes zijn we toch een stukje subtieler van hem gewend. En dat hij zijn hand niet omdraait voor een catchy deuntje is ook algemeen bekend natuurlijk, maar dit is gewoon een irritante oorwurm. Maar mijn voornaamste bezwaar is toch wel dat hij zo duidelijk is gegaan voor een sound die aansluit bij wat hij denkt dat nu populair is en daarbij de plank pijnlijk misslaat. Daarom begrijp ik de vergelijkingen totaal niet met nummers op MIII; hier maakt hij toch overduidelijk voor z’n eigen plezier muziek, zonder rekening te houden met z’n zogenaamde relevantie. Dat maakt deze plaat zo’n immense verademing, want deze man zou toch ver boven dat soort zaken moeten staan. En wanneer Paul niet probeert hip te doen, klinkt hij ook meteen honderdduizend keer hipper.

Ok Kaaasgaaf ik begrijp je punt. Het maakt echter deel uit van het 'commerciële' kantje dat hij altijd al gehad heeft (en niet door iedereen gesmaakt dus). Die man heeft ondanks zijn palmares een enorme drang om zich te bewijzen, ook en vooral naar een jong publiek. Hij is er nooit vies van geweest om zich de sound van het moment aan te meten. In de jaren '80 maakte hij zo Press to Play, door velen afgekraakt, maar ik vind het een zeer genietbare eightiesplaat. Als we nog wat verder teruggaan in de tijd ... neem nu een track als Helter Skelter. Nu wordt dat beschouwd als één van zijn classics, maar in feite was het in die tijd vooral een manier om zichzelf te bewijzen naar de opkomende hardrocktoestanden en The Who die op dat moment als luidste band ter wereld werd beschouwd. Sir Paul heeft gewoon - denk ik - een erg competitief kantje waarbij hij er niet voor terugdeinst om andermans kaarten te willen uitspelen. Op dat vlak zal hij nooit 's wereld meest authentieke artiest worden. Maar anderzijds zijn er velen die een been zouden geven om nog maar één song uit zijn catalogus geschreven te hebben (dit terzijde).

Dat is uiteraard ook allemaal waar. Het competitieve kantje - je zou het ook gezonde nieuwsgierigheid kunnen noemen - hoort zeker bij hem en daar mogen we hem ook dankbaar voor zijn. Alleen wanneer die drive van hem tot halfslachtige resultaten leidt, heb ik toch liever dat hij die ambitie helemaal losslaat. En dat hij dat nu op dit album doet, maakt het zo verfrissend.

Ik zeg niets te veel dat het bewonderingswaardig is dat Sir Paul nog altijd in de running is.
De man, 78 inmiddels, gaat in deze sombere tijd niet bij de pakken neer zitten en maakt letterlijk en figuurlijk een echte soloplaat. Niet helemaal want op Slidin' doen gitarist Rusty en drummer Abe mee. Bekend uiteraard van zijn liveband.
40 jaar na McCartney II is hier dan III.
Ja, natuurlijk heeft hij vocaal ingeleverd en is de slijtage goed te horen, maar de pure manier waarop deze derde klinkt geeft het juist wel wat charme.
Het is uiteindelijk een aangename plaat geworden. Macca verstaat nog altijd vakmanschap, kent het opname proces van haver tot gort en kan met veel instrumenten overweg.
Ambacht mensen en dat geeft III een ontspannen en pure vibe mee.
Zoals wel meer weet hij mij niet altijd te overtuigen.
Paul is een pleaser en bepaalde vondsten hoeven mij niet zo.
Deep Deep Feeling is wat dat betreft ook niet zo aan mij besteed. Het wordt wat overtollig uitgesmeerd met herhaling van zetten.
Juist de wat kortere liedjes zijn het sterkst, terwijl de instrumentale opener Long Tailed Winter Bird mij ook wel pakt.
Find My Way, Sliding, Lavatory Lil, Seize The Day en de afsluiter Winter Bird/ When Winter Comes, zijn zonder meer prima liedjes, terwijl Deep Down mij bijvoorbeeld weer wat teleurstelt.

Zo is III geen meesterwerk, maar wel een prima plaat die met liefde is gemaakt. Paul heeft het bekwaam ingericht met muzikaal vernuft die een uitstekend geheel vormt.
De stem is even slikken soms, maar muziekhelden worden nu eenmaal ook oud.
Laten we vooral blij zijn dat deze held nog vol overgave bezig is. McCartney III bewijst dat.

Mee eens Bikkel2. Ik zou er aan toe willen voegen dat dit een typische McCartneyplaat in de zin dat de melodieën al snel in je kop blijven kleven. Da's toch knap. Ik hang een beetje meer naar de 3,5 omdat ik dat openingsnummer juist weer niks vind. Maar overall een prima plaat.

McCartney III , De Nieuwe Kleren van de Keizer .

De deksel van de beerput is hierna wel aan vervanging toe...

Paul McCartney: read the exclusive track-by-track story of 'McCartney III'.

Ik kijk altijd uit naar een nieuw album van Macca maar gelukkig word ik hier niet van. Dit vind ik een van zijn slechtste albums ooit. Er staat echt geen enkel nummer op dat ik goed vind. Zelfs op Press To Play stond toch één nummer dat ik goed vond. Heb er al een aantal luisterbeurten opzitten maar het doet me allemaal niks.
Ik vind Driving Rain zijn laatste goede album. Al wat er daarna is verschenen vind ik matig.

Wow.. als je Press zelfs beter vindt,. denk ik dat je meer van echt strak geproduceerde pop houdt. Dan snap ik wel dat deze tegenvalt

Er bestaan trouwens minstens 20 verschillende versies van 3. Alle kleuren vinyl, alle kleuren dobbelsteen op de hoes, met t shirt, mondkapje, petje en zakje dobbelstenen. MPL weet goed hoe het verkocht moet worden. Ik heb een geel dobbelsteen hoesje met geel mondkapje als gadget. Ik vond het wel passen

Paul McCartney blijft een eigenzinnig muzikant. De rode draad in zijn oeuvre is de ongedwongenheid; zijn composities zijn doorgaans inzichtelijk, toegankelijk en ietwat speels. Hier en daar bemerk je bovendien een onderkoeld, brits gevoel voor humor. Wat mij op dit album verrast, is hoe modern de arrangementen aanvoelen; deze muzikale opa legt zijn oor probleemloos te luister bij de nieuwste generatie muzikanten, zo blijkt. Hier en daar tref ik wat opvallende muzikale details en tegendraadse zijritmes aan. Dit houdt de muziek spannend. In de winterdagen van zijn leven, is de inspiratie van McCartney i.i.g nog niet opgedroogd. Een nieuwe Abbey Road, Ram of Flaming Pie hoeven we wellicht niet meer te verwachten, maar Paul hoeft zich zeker niet te schamen voor zo'n onderhoudende popplaat.

Dit album is een bewijs van de vele, kameleonachtige verschijningsvormen die de componist McCartney kan aannemen. En dit alles met gevoel voor melodie en humor. Er is eigenlijk maar één concurrent en dat is hij zelf. Verwachten we weer een Eleanor Rigby, Blackbird. Here today of Flaming Pie van hem? Dat kan natuurlijk niet, want die hebben hun plaats al in de muziekgeschiedenis al veroverd. Om die reden werden de albums McCartney (1970) en McCartney II (1980) al door de critici neergesabeld. Dat waren eigenzinnige albums die niet aansloten bij wat er op dat moment commercieel was en van PM werd verwacht. Grappig, want de grootste kritiek op PM is altijd geweest dat hij te commercieel is. Maar hij doet gewoon waar hij zin in heeft, en dat geldt ook voor McCartney III. Het zit vol grappen en verwijzingen naar eerder werk. Ik luister er met plezier naar en ontdek er ook na herhaling leuke details in. Is het een meesterwerk? Geen flauw idee. Is het een klassieker? Geen flauw idee. De tijd zal het leren.

Des te vaker ik deze pure soloplaat, gemaakt zoals hij zegt in rockdown, van de 78 jarige Paul McCartney luister, des te beter hij wordt. De liedjes en de details gaan steeds meer in mijn hoofd zitten. De nummers blijken een stuk knapper in elkaar te zitten, dan je in eerste instantie denkt. Zoals wel vaker met McCartney.

Ook prettig is dat McCartney dit keer geen zoete popliedjes op de plaat heeft gezet. Sterker nog, af en toe rockt het behoorlijk. Het is geen Helter Skelter, maar gitaren hoor je in sommige nummers toch aardig terug. McCartney III is zo een mooie versmelting van pop en rock geworden.

Dat er wat sleet zit op zijn stem, geeft het album juist ook weer zijn charme. Daarbij zijn vrijwel alle songs minimaal goed te noemen. Mijn favorieten zijn openingsnummer Long Tailed Winter Bird, het sterke Find My Way, rocksongs Lavatory Lil & Slidin', het heel fraaie Deep Deep Feeling en Deep Down met een heerlijk ritme van de drums, een mooi orgel en blazers. McCartney III is een indrukwekkend album geworden van deze levende legende, zeker op deze leeftijd.

Ik heb een exemplaar met een bonustrack (outtake Woman and wives). Is dat standaard bij elke cd? De japanse cd heeft er 4 weet ik.

Ondanks de tenenkrommende social media campagne van Sir Paul, moet ik bekennen dat ik deze rockdown-plaat erg kan waarderen. Een muzikant die erg veel lol heeft en lekker aan het experimenteren is. En wij mogen meeluisteren! Dat is toch best wel lief. 'McCartney III' is een erg fijne afsluiter van dit dramatische jaar. Paul is nog steeds onder ons en dat laat hij ons weten ook!

Niet direct gemakkelijk in het oor liggend, het is niet ‘catchy’, maar luister je vaker, dan is het vooral een ‘dapper’ album. Paul probeert hier niet op zich zelf te lijken, hij is zich zelf. Deep deep feeling is fantastisch, bijna hypnotiserend. Slidin’ vind ik een heerlijk nummer. Het plezier in muziek maken blijkt uit de nummers. Echt de moeite waard.

Drie keer beluisterd en ik hoor de spontaniteit en het plezier. Mooi verhaal ook wel: even doorwerken na opnemen van filmmuziek en verrek, ik heb ineens een album. Als je zo makkelijk een plaat maakt, dan ben je een vakman hoor. En dat verdient waardering. Maar het raakt me verder niet. Ja, het eerste nummer vind ik wel lekker maar het album vliegt vervolgens alle kanten op. Zal het niet uit mezelf weer opzetten, maar omdat het de grote Sir McCartney is, toch nog een 3.

Het is een groeialbum. Ik betrap me er op na aanvankelijk wat reserves te hebben de cd vaak op te zetten. De man is nog steeds creatief. Ook zo'n achteloos nummer als When winter comes is simpel maar tegelijkertijd briljant. Beter als Come to me of Dance tonight ofzo.
Slidin is heerlijk. Deepdown lijkt in eerste instantie suf met dat orgeltje en de blazers uit een keyboard maar het wordt aanstekelijk. Het gekke is dat ik deze thuis opgenomen hobbyplaat minstens zo hoog inschat als het veel ambitieuzere Egypt Station. En over afwisseling hebben we niet te klagen. Hulde voor McCartney.

Moeilijk te beoordelen album. Het is duidelijk dat hij er zich mee geamuseerd heeft, dat hoor je aan de diversiteit en de speelsheid van het album. Als je de nummers los van elkaar beoordeeld zitten er hier en daar wel interessante zaken tussen en is het zeker origineel te noemen. In mijn ogen veel origineler dan de laatste albums van vb Dylan of Bowie. Sommige nummers zijn voor mij dan weer tenenkrommend. Slidin vind ik persoonlijk echt slecht en doet me denken aan Royal Blood wat geen compliment is. Maar hetgeen ik het meest mis is een sfeer die het album uitstraalt. De volgorde van de nummers doet er niet toe. Het lijkt wel een compilatiealbum.
Laatste minpuntje, dat riedeltje van het openingsnummer en afsluitnummer stoort me heel erg om de een of andere manier.

conclusie: Matig

Prima plaat van Paul McCartney, sterker, de eerste die ik heb gekocht sinds 'Flaming Pie'. Alles daarna heb ik rustig aan me voorbij laten gaan. Daarvoor ook al een aantal. Zijn stem is inderdaad aan vervanging toe. Het is duidelijk dat dat eigenlijk niet meer kan. Binnen die beperking levert hij echter een prima album op dat gevarieerd, levendig en goed klinkt. Alle nummers zijn lekker om naar te luisteren en laten een aantal, bekende kanten van Macca zien. McCartney III vind ik, in tegenstelling tot I en II, bijzonder goed te pruimen.

Wat doe je als 78 jarige veteraan en muzieklegende als je je verveelt, je gaat werken aan een nieuw album. En wat doe je als je je verveelt in coronatijd en dat contact met anderen afgeraden wordt? Dan ga je alleen aan de slag. Zo zou het gegaan kunnen zijn in huize McCartney in 2020.
Na het fantastische “EGYPT STATION” uit 2018 is de ex Beatle erg vlot met het uitbrengen van een nieuw album, dat in navolging van “MCCARTNEY” uit 1970 en “MCCARTNEY II” uit 1980 geheel door hem zelf is ingespeeld en gezongen.
Kleine nuance: op die eerste 2 zong zijn toenmalige vrouw Linda McCartney mee in het achtergrondkoortje en op deze “MCCARTNEY III” spelen Rusty Anderson (gitaar) en drummer Abe Laborial Jr. mee op “SLIDIN’”, de rest doet de levende legende zelf.
Gedurende het jaar dat we met z’n allen waarschijnlijk nooit meer zullen vergeten, nam McCartney 11 nieuwe liedjes op in zijn studio in de Hogg Hill Mill in Sussex Engeland.
Opener en slotakkoord “LONG TAILED WINTER BIRD” en “WINTER BIRD/WHEN WINTER COMES” hebben hetzelfde akoestische gitaarriffje, waarop de eerste track verder borduurt en er een ruim 5 minuten, bijna instrumentaal nummer overblijft. “FIND MY WAY” heeft een sixties feel, McCartney zijn stem is voor het eerst goed te horen en je hoort de lichte slijtage in zijn stem, maar wat wil je als dikke zeventiger. Het is een vrolijk uptempo liedje. “PRETTY BOYS” is het eerste klein gehouden popliedje en dat geldt ook voor “WOMEN AND WIVES”. Prachtige liedjes, allebei! “LAVATORY LIL” is een rocky uptempo track en met ruim 8 minuten is “DEEP DEEP FEELING” het langste nummer van “MCCARTNEY III” en wat mij betreft ook het hoogtepunt. Verschillende sferen en gebruik van instrumentarium wisselen elkaar op ingenieuze manier af en hiermee bewijst hij dat hij nog steeds in staat is tot het schrijven van een klassieker.
Het reeds genoemde “SLIDIN’” is een rocker met zware riffs en een dreigend ritme. “THE KISS OF VENUS” is weer zo’n, typisch Paul McCartney klein gehouden popliedje, briljant. “SEIZE THE DAY” is een midtempo popsong, “DOWN DOWN” is met bijna 6 minuten een zichzelf repeterend nummer, niet echt hoogstaand wat mij betreft. Het reeds genoemde “WINTER BIRD/WHEN WINTER COMES” sluit “MCCARTNEY III” is stijl af, in iets meer dan 3 minuten een mooi liedje en prachtig gezongen door de maestro.
Al met al ben ik niet zo enthousiast als toen ik “EGYPT STATION” in mijn cd-speler schoof, maar dit 18e solo album van Paul McCartney scoort absoluut een ruime voldoende, omdat er meer dan genoeg te genieten is.
De vraag die bij wel meteen boven komt, is of we ooit nog zullen genieten van het 19e album. Zo niet, dan heeft hij met deze een prachtig slotakkoord van zijn carrière afgeleverd.

19 december ontving ik McCartney 111. Inmiddels meer dan 100 keer beluisterd. Heeft me geen seconde verveeld. Maar het is nu wel tijd om mijn andere 2020 cd's te gaan beluisteren. Zojuist Taylor Swift voor de zesde keer gehoord. Flaming Lips mogen er ook zijn. Eveneals Chuck Prophet en Bill Fay. Maar mijn definitieve lijstje over 2020 zal nog wel een tijdje op zich laten wachten. Ik wil iedere schijf toch minimaal 5 keer gehoord hebben, Weet inmiddels wel hoeveel sterren ik Paul toeken. Het maximale aantal: 5 dus. Hoop dat Mac het nog een tijdje volhoudt. Kijk uit naar McCartney 1111

Exact mijn idee, echter is de conclusie van mij dan weer een stuk positiever.

3.5* met de nodige groeipotentie

Anno 2025 merk ik dat ik niet meer naar de stem van Paul op deze plaat kan luisteren. Het haalt het op geen enkele manier meer bij die prachtige stem van vroeger. Dat geldt ook voor de songs. Ik was bij de release blij verrast, maar ik geloof niet dat ik de plaat na mijn recente ervaring nog eens opzet.

Ik zal de score niet bijstellen, want dat is mijn originele indruk. Nu zou de plaat misschien een 2.5 * krijgen.

WoNa dat heb ik juist niet bij McCartney 3. Eigenlijk ben ik vooral fan van zijn solo werk uit de periode 70-82, daarna kwam er soms een behoorlijke opleving zoals met flaming pie en chaos, maar de meeste andere solo platen zijn best oké. Maar teveel volgens een bepaalde formule, totdat mccartney 3 uitkwam, eindelijk weer een pure mccartney plaat zonder de overproductie die veel van zijn latere platen kenmerken. Een verademing, speelt alle instrumenten zelf. En zijn stem, ja, hij is geen 20, 28, 33 of 44 meer, op mccartney 3 tegen de 80 en nu dus
in de 80. Maar hij is nog niet klaar, in 2025 komt er toch weer een nieuwe mccartney plaat uit, het boek is nog niet gesloten.