The Hold Steady - Open Door Policy (2021)

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Hold Steady - Open Door Policy - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Hold Steady - Open Door Policy
De Amerikaanse band The Hold Steady blijft zich maar ontwikkelen en komt nu op de proppen met een groots en meeslepend rockalbum, waarop alleen maar geweldige songs staan

De eerste albums van The Hold Steady waren uitstekend, al lagen de invloeden van Springsteen’s E-Street Band er hier en daar wel wat dik op. The Hold Steady is sindsdien alleen maar gegroeid en laat nog wat extra groei horen op het deze week verschenen Open Door Policy. Het is een album vol energieke en gepassioneerde rocksongs en het zijn bovendien rocksongs die staan als een huis. Open Door Policy is een album vol muzikaal en vocaal vuurwerk en een album vol songs waar de urgentie van af spat. Na een paar keer horen durf ik al wel te beweren dat dit tot dusver het beste album is van de band uit Brooklyn en dat zegt wat. Indrukwekkend.

De Amerikaanse band The Hold Steady oogstte een jaar of vijftien geleden veel lof met de albums Separation Sunday en Boys And Girls in America, waarop de band uit Brooklyn, New York, flink wat indruk maakte met een groots geluid, dat associaties opriep met het geluid van Springsteen’s E-Street Band in goede vorm. Het was een welkom geluid in een periode waarin diezelfde E-Street Band op een laag pitje stond, waardoor beide albums konden rekenen op uitstekende recensies.

The Hold Steady is zich sindsdien blijven ontwikkelen en is uitgegroeid tot een van de betere rockbands van het moment, al is de populariteit van de band helaas wat achter gebleven, zeker gezien het zeer hoge niveau van de laatste paar albums. Zo maakte de band in 2019 met Thrashing Thru The Passion wat mij betreft haar beste album tot dusver en dat dit geen toevalstreffer was, bewijst de band deze week met Open Door Policy.

Het achtste studioalbum van de Amerikaanse band uit New York pakt direct in de openingstrack stevig uit met een song die precies laat horen wat The Hold Steady in huis heeft. The Feelers klinkt nog grootser en meeslepender dan de muziek waar de band vijftien jaar geleden mee opdook en zet direct de toon voor de rest van het album.

Hier en daar hoor je nog wel wat invloeden uit de hoogtijdagen van de E-Street Band, maar The Hold Steady heeft inmiddels ook een duidelijk eigen geluid. Het is knap hoe de band uit Brooklyn direct in de openingstrack al een paar keer van kleur verschiet en een stuk of vier memorabele rocksongs in één track propt.

In muzikaal opzicht staat het als een huis, waarbij opvalt dat de muziek van The Hold Steady niet alleen onweerstaanbaar lekker, maar ook spannend klinkt. Verder slaagt de band er in om lekker bombastische muziek te maken, die niet pompeus klinkt en steeds weer grossiert in geweldig gitaar- en pianospel. Het blijft bij The Hold Steady gelukkig altijd rock ’n roll en dat siert de band.

Het eigen geluid van de The Hold Steady wordt deels bepaald door het heerlijk volle geluid op het album, maar de vaak half gesproken zang van Craig Finn is minstens even belangrijk. De voorman van de band is de afgelopen vijftien jaar alleen maar beter gaan zingen en spuugt zijn teksten met veel gevoel en urgentie uit. In tekstueel opzicht heeft hij ook nog het een en ander te melden, wat Open Door Policy nog wat interessanter maakt.

Het achtste studioalbum van The Hold Steady is een fantastische rockplaat vol muzikaal vuurwerk, maar de songs van de band zijn niet alleen aanstekelijk, maar zitten ook nog eens zo knap in elkaar dat je nieuwe dingen blijft horen op dit album. De prachtige productie van Josh Kaufman is de kers op de taart.

Na de eerste albums werd de muziek van de band uit Brooklyn wel enigszins voorspelbaar en was het ook een tijdje stil rond The Hold Steady, maar op het twee jaar geleden verschenen Thrashing Thru The Passion brandde het heilige vuur weer als vanouds en dat heilige vuur brand nog wat krachtiger en intenser op Open Door Policy, dat makkelijk kan uitgroeien tot het beste album tot dusver van de Amerikaanse band.

Het blijft een beetje wonderlijk dat The Hold Steady nog niet door iedereen wordt gerekend tot de grootste rockbands van het moment, maar gezien de kwaliteit van het geweldige Open Door Policy kan dit alleen maar een kwestie van tijd zijn. Erwin Zijleman

Je zegt het treffend erwinz, weinig aan toe te voegen behalve dat de albumhoes ook prachtig is, maar dat is inderdaad ondergeschikt aan het luistergenot.
Ik ken THS alleen van Stay Positive uit 2008 , ben daar nog steeds erg verknocht aan. Staan enkele erg sterke nummers op, maar soms ook iets te onstuimig. Het zal hun zogenaamde bar band predicaat hebben opgeleverd. Dit Open Door Policy is evenwichtiger. Staan wellicht geen uitspringende nummers op, hoewel, Unpleasant Breakfast: het gitaarrifje, het dameskoortje, de tekst...
Overall een rijk album met een geniale zanger en dito teksten.

Dagen later wakker wordend uit een natte droom blijkt het zogenaamde dameskoortje naar alle waarschijnlijkheid een sirene uit een keyboardje te zijn. Ook dat is The Hold Steady.

Ze kunnen het nog. Al jaren luister ik vol hoop naar hun albums, maar werd telkens teleurgesteld. Maar mijn doorzettingsvermogen is beloond met dit heerlijke album.

hela ik mis nr 11 Parade Days... mijn schijfje houdt op bij Hanover Camera...

Daar stopt de LP ook, op Spotify staat een bonustrack. Omgekeerde wereld

oei, inderdaad dubieus

Sinds toetsenist Franz Nicolay weer is teruggekeerd op het oude nest, is The Hold Steady weer terug op hun oude niveau. 'Thrashing Thru The Passion' uit 2019 had ook weer net dat extra stukje pit en venijn, dat de muziek van de heren goed kan gebruiken. Ook op deze plaat weer veel energieke motiefjes met piano, naast fijne riffjes en mooie inkijkjes in het alledaagse leven van willekeurige figuren. Fijne plaat.

Ook weer met dit album heb ik hetzelfde als met veel Amerikaanse acts die dit soort muziek spelen. Het eerste nummer klinkt fantastisch, het tweede nummer is al iets minder in mijn beleving en na het vierde nummer haak ik af. Waarom dat is, is moeilijk te duiden. Teveel van hetzelfde sturm und drang gedrag in de muziek, maar hier helpt de stem van Craig Finn niet. Die gaat mij ook wat tegenstaan. Het is geen slechte muziek, dat hoor ik direct wel. Het is mijn soort muziek niet.