Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz (1980)

Met Ozzy Osbourne heb ik zo'n beetje hetzelfde als met Ronnie James Dio: Ik vind zijn werk in zijn voormalige band (Black Sabbath) erg goed, maar zijn solo-werk is mij iets teveel standaard jaren '80 metal. Ook ben ik niet zo kapot van het gitaarwerk van Randy Rhoads, wat hier veelal geprezen wordt. Ik hoor dat hij redelijk goed kan spelen, maar hij weet mij niet te overtuigen (vaak komt het op mij over dat hij wil laten horen dat hij heel snel gitaar kan spelen). De ballads Goodbye To Romance en Revelation vind ik ook niet geweldig, Ozzy Osbourne's stem is naar mijn mening helemaal niet geschikt voor dat soort nummers (al is er één uitzondering voor mij, namelijk het nummer Solitude van het Master Of Reality album).
Niettemin vind ik de nummers I Don't Know, Crazy Train, Suicide Solution en No Bone Movies lekkere nummers, al heb ik nooit echt het gevoel "Wow, ge-ni-aal!!". Voor die vier nummers geef ik een voldoende.

Dit is een geniaal album! Het staat in mijn persoonlijke top 10. Ik heb wat berichten bij dit album gekeken en daar werd soms gezegd dat dit een stuk beter is dan Black Sabbath en dan dat Sabbath de bluesy zou zijn. Hoe goed ik dit album al vind, is het natuurlijk niet zo dat Black Sabbath minder goed is dan de solocarrière van Ozzy. Black Sabbath is de koning van de Heavy Metal. Neem bijvoorbeeld het album Paranoid. Er staan keiharde riffs op, sterke solo's, goede duistere teksten, en zelfs mysterieus liedjes. En dat het te bluesy zou zijn is niet echt waar. In veel van hun liedjes zijn geen sporen van Blues patronen te vinden, maar in sommige nummers inderdaad wel. Maar ik snap daar het negatiefe niet van in want Heavy Metal komt nota bene uit de blues. Nu weer even terug naar het album waar het over gaat. In The Blizzards Of Ozz is het gitaar werk in een woord briljant. Randy Rhoads is 1 van de enige shredders die mooi en met gevoel spelen. In het nummer Mr. Crowly speelt hij de solo met veel klassieke invloeden, iedere keer als ik dat hoor krijg ik de rillingen. Ik vind kortom The Blizzards Of Ozz een hele goede plaat, maar ik vind dat Black Sabbath niet ondergewaardeerd moet worden.

In hetzelfde jaar dat zijn voormalige band Black Sabbath met 'Heaven And Hell' kwam, toverde Ozzy Osbourne zijn debuut 'Blizzard of Ozz' uit zijn hoge hoed.
Voor mij is het zijn album met de meeste klassiekers erop. Ozzy geeft meteen zijn visitekaartje af: hij kan meer dan met de riff meezingen. En ondanks zijn beperkte bereik, weet hij hoe je een nummer interessant kan maken. Daarnaast heeft hij (of Sharon) natuurlijk een prima neus voor het vinden van een goede gitarist.

De eerste 5 nummers van dit album (Dee even niet meerekenend) vind ik allemaal knallers van formaat. Ja, zelfs Goodbye to Romance. Normaal gesproken ben ik niet zo van de ballades, maar op een of andere manier maak ik voor dit nummer een uitzondering. Wellicht vanwege de naief-hoopvolle tekst. En de rest van die eerste nummers heeft alles wat een goed nummer nodig heeft: prima riffs en solo's, een zanger met een zich onderscheidende stem, pakkende melodiën.
Dee vind ik dan weer minder, maar wellicht zijn mijn oren niet getraind voor dit soort klassiek-geinspireerde gitaarbriljantjes of zo. Hoe dan ook, ik vind het nummer niet echt tussen de andere nummers passen.
Pas na Mr. Crowley wordt het voor mij echt minder. No Bone Movies en Steal Away (the Night) zijn wel goed, maar vallen in het niet bij de nummers waar ze achter staan. Te simpel. En Revelation (Mother Earth) als 2e ballade op zo'n kort album is me teveel van het goede.

Kortom, een verzameling hele goede nummers. Toch draai ik dit album niet zo vaak, en zou ik No More Tears kiezen als beste Ozzy album, ook al staan daar minder klassiekers op. Met name het geluid van deze plaat staat me een beetje tegen. Ik ben de lompe riffs van Tony Iommi gewend. Rhoads is veel virtuozer en speelt heel anders. Dat is op zich niet erg. Vervelender vind ik dat 'Blizzard of Ozz' heel iel geproduceerd is. Niet dat ik zo'n overgeproduceerd product van de loudness wars had gewild, maar een iets voller geluid had wel gemogen.
Meestal als ik Ozzy en Randy Rhoads wil horen speel ik liever het Randy Rhoads Tribute-album af. Daar staat tenslotte ook dit hele album op.

4.0* voor Blizzard. Een 4.5* gaat er vanwege het geluid en een paar iets zwakkere nummers niet inzitten.

Voila de volle slag het kan toch niet dat zo een
Metal klassieker onder de 4punten blijft
En voor mij persoonlijk ook de beste van ozzy,ik begrijp wel dat iedereen me daar niet in volgt

Ozzy Osbournes solodebuut kwam uit in hetzelfde jaar dat ik Black Sabbath ontdekte, inmiddels met Dio achter de microfoon op Heaven and Hell. Er was dus keus voor de fans van de groep, waarbij spoedig een Ozzy- en Diokamp tegenover elkaar stonden, zo ontdekte ik. Wat mij betreft hoorde ik beide zangers graag, ondanks hun verschillen. Blizzard of Ozz belandde echter nooit op mijn draaitafel: noch in de fonotheek, noch in mijn vriendenkring was iemand die ‘m had en qua eigen aanschaf prefereerde ik andere platen. Toen ik na Rhoads’ overlijden eindelijk een videoclip zag bij de plaat, te weten bij Crazy Train, was ik niet enthousiast.

Op de radio (Stampij van Hanneke Kappen? Friday Rock Show bij de BBC?) hoorde ik behalve dat nummer tevens I Don’t Know, Suicide Solution en Mr. Crowley. Te ingetogen vond ik; waar waren knallers zoals Osbourne die voorheen met Iommi in Symptom of the Universe of Never Say Die vastlegde?
Later zou ik ontdekken dat drummer Lee Kerslake en bassist Bob Daisley er waren ingeluisd: in plaats van in de groep Blizzard of Ozz speelden ze in de begeleidingsband van Ozzy Osbourne, waar alle besluiten via diens Sharon gingen. Zij had hem weliswaar uit de goot gehaald (in 2020 verfilmd in de videoclip van Under the Graveyard), maar een moeder Theresa is ze evenmin. Dat de twee later zelfs gouden platen en inkomsten werden onthouden, maakt de boel nog veel erger, zeker als je weet dat Daisley de teksten schreef.

Maar goed, Osbourne heeft een gouden keeltje, geschikt voor shock rock. Qua imago werd daar slim op ingespeeld, te zien aan de hoes van Blizzard of Ozz. Daar wordt teruggegrepen op het duistere imago dat Black Sabbath voorheen had.
In september 1980 verscheen de plaat in Europa en verkocht aardig. Pas in maart 1981 kwam hij in de Verenigde Staten uit, waar de verkoopcijfers uit het dak knalden, (ver?) boven die van het Sabbath-met-Dio. Dit mede dankzij een uitgekiende marketingstrategie van Osbournes echtgenote met onder meer een nieuwe bandfoto op de achterzijde en een spannend logo. Voeg daarbij de kwaliteiten van wondergitarist Randy Rhoads, wiens reputatie hem was vooruitgesneld; het land van uncle Sam werd spoedig platgespeeld.

Pas via streaming hoorde ik de plaat in zijn geheel. Is dit de oorspronkelijke versie of die met nieuwe bas- en drumpartijen (ook al zo’n royaltytrucje van Sharonneke)? Ik vermoed toch het eerste. De muziek is eenvoudiger dan voorheen bij Sabbath; minder experimenteel en eenvoudiger liedstructuren. Niet verrassend gezien het feit dat het niet meer Iommi is die de riffs leverde, maar de bandleden. Dat de ingehuurde toetsenist ene Don Airey was, dezelfde die op Never Say Die! al de zanger begeleidde, zal overigens ook enkele ideetjes hebben gebracht.
Anders dan de opvolger doet Osbournes debuut mij weinig. Mede omdat de productie nog niet knalt, anders dan wat Black Sabbath datzelfde jaar neerzette. Slechts drie composities vind ik echt fraai: het veel te korte instrumentale en akoestische Dee, het progressievere Revelation (Mother Earth) en het uptempo Steal Away. Voor het overige klinkt makke hardrock, in niveau omhoog gekrikt door Rhoads’ gitaarspel.
Bij de extra’s zitten de RR [Outtake] en enkele livetracks (met Tommy Aldridge als nieuwe drummer, kennelijk na de tweede studioplaat opgenomen), die laten horen hoe de band spoedig een ijzersterke reputatie opbouwde. De dynamiek is in vergelijking met het album veel groter.

Ondanks mijn beperkte enthousiasme voor dit debuut ga ik toch eens proberen om aan de biografie van Bob Daisley te komen, waaruit ik al de nodige anekdotes las en hoorde over de jaren Ozzy & Sharon, door wie hij in de jaren erna frequent werd ingehuurd. Dit is weliswaar niet Ozzy's beste soloplaat, maar wél een interessante schakel tussen diens jaren '70 en de decennia daarna.