Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz (1980)

Een erg leuk solo album van Ozzy. Vooral het bekende Mr Crowley is een erg mooi en lekker nummer, maar het begint allemaal bij de openers. I Don't Know en Crazy Train zijn twee geweldige nummers. Verder bevat het album voornamelijke goede nummers. Lekkere plaat.

Twee hele goede nummers (Mr. Crowley en Crazy Train), maar de rest vind ik toch een stukje minder dan wat er op de eerste paar Black Sabbath albums is te horen.

Ik vind die eerste paar Sabbath albums maar moeilijk vergelijkbaar met de eerste paar Ozzy platen. Behalve de zanger zijn er maar weinig raakvlakken metalwise. Deze Blizzard sluit meer aan bij Sabbath' s Sabbotage maar eigenlijk koos Ozzy meer zijn eigen, zeer succe$volle, weg de jaren 80 in.

Het zal wel vloeken in de kerk zijn maar doe mij de Ozzy solo platen maar! Heb niks tegen de Sabbath albums waar hij op zingt maar zijn jaren 80 solo spul ligt me stukken beter. En de (meeste) Sabbath albums met Dio en Martin vind ik dan weer leuker dan die met Ozzy.

Helemaal eens, hoewel de meeste Sabbath albums met Ozzy prima zijn te noemen past het solojasje van Ozzy mij wat beter. Niet dat zijn soloalbums sterker zijn dan het Sabbath materiaal (veel onevenwichtiger als je het mij vraagt) maar the madman klinkt solo frisser en wellicht ook wat speelser, dat enkele prima gitaristen daar een grote rol in hebben gespeeld is voor mij evident. No More Tears is daar voor mij het beste voorbeeld van. Martin en Dio heb ik altijd al veel betere zangers gevonden dan Osbourne.

De drummer van dienst Lee Kerslake heeft kanker. Als geste en erkenning van de bijdrage aan dit album kreeg Lee van Ozzy de 4x Platinum schijf uitgereikt vorig jaar. Guess what? Ozzy krijgt een nieuwe (5× platinum)

Zo zo, dat zal dan wel achter de rug van Sharon zijn gebeurt.

Ozzy doet wel meer dingen achter de rug van Sharon om geloof ik

Na Sabbath ben ik nu weer eens alle Ozzy albums aan het luisteren. Volgens mij de minst verwachte come-back in de rock geschiedenis. Ik heb altijd een zwak gehad voor de Ozzy albums uit de jaren tachtig. Hoewel er altijd vullertjes op staan er ook altijd knallers op. Niet in de minste plaats doordat Ozzy altijd een top gitarist in zijn band had. Blizzard of Ozz wordt in grote mate gedragen door Randy Rhoads die de mindere nummers een draagbaar maakt (Goodbye to Romance bijvoorbeeld). Mr. Crowley is voor mij de prijspakker.

Voila de volle slag het kan toch niet dat zo een
Metal klassieker onder de 4punten blijft
En voor mij persoonlijk ook de beste van ozzy,ik begrijp wel dat iedereen me daar niet in volgt

Waar Sabbath een doorstart maakte met het sterke Heaven and Hell ging de carrière van Ozzy als een komeet. De beste man bleek een goede neus voor sterke gitaristen te hebben. Randy Rhoads bleek een schot in de roos.
Blizzard of Ozz is niet echt een voortzetting van zijn werk met Sabbath, het is commerciëler van aard en de muziek is zeker een stuk lichter te verteren.
De synthesizers ronken dat het een lieve lust is en dat is niet erg, het hoort zo enorm bij de jaren 80 en stiekem werkt het bij vlagen ook best aanstekelijk. Ik mis echter de zware sound, de heavy riffs, het is wel erg op de Amerikaanse markt gericht en dat mag. Randy Rhoads soleert als een geweldenaar en je hoort dat hij klassiek geschoold is, met name in een track als Revelation. I Don't Know, Crazy Train, Suicide Solution, Mr. Crowley, Steal Away, de schijf is zeer solide. Ondanks dat ik wel het heavy karakter van Sabbath mis en Ozzy voor mijn gevoel nasaler zingt als nooit tevoren (en dat is geen aanbeveling) vormt man's eerste soloplaat een bevestiging van zijn compositorische kwaliteiten op sologebied.

Tussenstand:

1. Blizzard of Ozz

De 40ste verjaardag editie bevat 7 live tracks van de blizzard tour, nu te streamen.

Wat een geweldenaar is die Randy Rhoads toch.

Ik luister altijd graag naar Ozzy, maar dit kan natuurlijk niet tippen aan de riffs van Sabbath.
Crazy Train en Mr. Crowley zijn classics en daarnaast wat enkele leuke nummertjes, maar van mij mag het nog wat harder en sneller.

Dit blijft een top plaatje. Ozzy is in vorm en dat is goed te horen.

Tja ik vind ook niks met black sabbath, wil ze ook niks te kort doen. Maar Ozzy solo vind ik meer dan dikke prima, dan wel de ouwe shit natuurlijk prima debuut voor Ozzy z’n solocarrière, i don,t know , crazy train en mr crowley zijn uitgegroeid tot echte Ozzy classics. Nee lekkere plaat hoor, en wat kon die rhandy roads toch ook lekker spelen hè Nog en gitaarheld die te vroeg is heen gegaan

Ozzy Osbournes solodebuut kwam uit in hetzelfde jaar dat ik Black Sabbath ontdekte, inmiddels met Dio achter de microfoon op Heaven and Hell. Er was dus keus voor de fans van de groep, waarbij spoedig een Ozzy- en Diokamp tegenover elkaar stonden, zo ontdekte ik. Wat mij betreft hoorde ik beide zangers graag, ondanks hun verschillen. Blizzard of Ozz belandde echter nooit op mijn draaitafel: noch in de fonotheek, noch in mijn vriendenkring was iemand die ‘m had en qua eigen aanschaf prefereerde ik andere platen. Toen ik na Rhoads’ overlijden eindelijk een videoclip zag bij de plaat, te weten bij Crazy Train, was ik niet enthousiast.

Op de radio (Stampij van Hanneke Kappen? Friday Rock Show bij de BBC?) hoorde ik behalve dat nummer tevens I Don’t Know, Suicide Solution en Mr. Crowley. Te ingetogen vond ik; waar waren knallers zoals Osbourne die voorheen met Iommi in Symptom of the Universe of Never Say Die vastlegde?
Later zou ik ontdekken dat drummer Lee Kerslake en bassist Bob Daisley er waren ingeluisd: in plaats van in de groep Blizzard of Ozz speelden ze in de begeleidingsband van Ozzy Osbourne, waar alle besluiten via diens Sharon gingen. Zij had hem weliswaar uit de goot gehaald (in 2020 verfilmd in de videoclip van Under the Graveyard), maar een moeder Theresa is ze evenmin. Dat de twee later zelfs gouden platen en inkomsten werden onthouden, maakt de boel nog veel erger, zeker als je weet dat Daisley de teksten schreef.

Maar goed, Osbourne heeft een gouden keeltje, geschikt voor shock rock. Qua imago werd daar slim op ingespeeld, te zien aan de hoes van Blizzard of Ozz. Daar wordt teruggegrepen op het duistere imago dat Black Sabbath voorheen had.
In september 1980 verscheen de plaat in Europa en verkocht aardig. Pas in maart 1981 kwam hij in de Verenigde Staten uit, waar de verkoopcijfers uit het dak knalden, (ver?) boven die van het Sabbath-met-Dio. Dit mede dankzij een uitgekiende marketingstrategie van Osbournes echtgenote met onder meer een nieuwe bandfoto op de achterzijde en een spannend logo. Voeg daarbij de kwaliteiten van wondergitarist Randy Rhoads, wiens reputatie hem was vooruitgesneld; het land van uncle Sam werd spoedig platgespeeld.

Pas via streaming hoorde ik de plaat in zijn geheel. Is dit de oorspronkelijke versie of die met nieuwe bas- en drumpartijen (ook al zo’n royaltytrucje van Sharonneke)? Ik vermoed toch het eerste. De muziek is eenvoudiger dan voorheen bij Sabbath; minder experimenteel en eenvoudiger liedstructuren. Niet verrassend gezien het feit dat het niet meer Iommi is die de riffs leverde, maar de bandleden. Dat de ingehuurde toetsenist ene Don Airey was, dezelfde die op Never Say Die! al de zanger begeleidde, zal overigens ook enkele ideetjes hebben gebracht.
Anders dan de opvolger doet Osbournes debuut mij weinig. Mede omdat de productie nog niet knalt, anders dan wat Black Sabbath datzelfde jaar neerzette. Slechts drie composities vind ik echt fraai: het veel te korte instrumentale en akoestische Dee, het progressievere Revelation (Mother Earth) en het uptempo Steal Away. Voor het overige klinkt makke hardrock, in niveau omhoog gekrikt door Rhoads’ gitaarspel.
Bij de extra’s zitten de RR [Outtake] en enkele livetracks (met Tommy Aldridge als nieuwe drummer, kennelijk na de tweede studioplaat opgenomen), die laten horen hoe de band spoedig een ijzersterke reputatie opbouwde. De dynamiek is in vergelijking met het album veel groter.

Ondanks mijn beperkte enthousiasme voor dit debuut ga ik toch eens proberen om aan de biografie van Bob Daisley te komen, waaruit ik al de nodige anekdotes las en hoorde over de jaren Ozzy & Sharon, door wie hij in de jaren erna frequent werd ingehuurd. Dit is weliswaar niet Ozzy's beste soloplaat, maar wél een interessante schakel tussen diens jaren '70 en de decennia daarna.

Net Crazy Train en Mr. Crowley eens beluisterd, maar wat klinkt dit mainstream zeg, en totaal anders dan de o zo charmante platen van Black Sabbath met Ozzy als zanger. Dit is niet zo aan mij besteed, dan zet ik wel Whitesnake of Bon Jovi op, een beetje vergelijkbaar met dit vind ik.

Ieder zijn ding natuurlijk, maar Mr. Crowley klinkt toch heel anders dan This House Is Not for Sale van Bon Jovi?

natuurlijk zijn het verschillende bands, maar qua mainstream geluid vind ik ze wel vergelijkbaar klinken. Niet dat dit verkeerd klinkt, maar zulke muziek heb ik al genoeg in huis, en had hier toch wel wat meer van verwacht. Weinig geexperimenteer in die 2 nummers, en vooral radio vriendelijk en mainstream klinkend in mijn (wel steeds minder wordende) oren.

Met dat laatste zinnetje geef je wel wat weg hoor

De verschillen tussen de muziek van Bon Jovi, Whitesnake en Ozzy Osbourne zullen steeds verder vervagen totdat het allemaal verworden is tot 'zulke muziek'. Een soort van dof klinkende ondefinieerbare herrie die vanuit een andere kamer in het verzorgingshuis lijkt te komen.

Als je zo'n opmerking bij een album als The ultimate sin had gezet had ik het nog enigszins kunnen volgen. Dichterbij bands als Bon Jovi en Whitesnake is Ozzy naar mijn idee nooit gekomen.

Op die manier kun je ook Van Halen's debuut wegschrijven, als in, hardrock deuntjes.

Het debuut van Van Halen is natuurlijk legendarisch en een klassieker. Dat vind ik van alle VH albums met David Lee Roth als zanger! Met Sammy Hagar zou je dat wel zo kunnen stellen als doorsnee Bon Jovi en Whitesnake achtige radiovriendelijke jaren 80 hardrock deuntjes idd. De 2 nummers die ik van deze gehoord heb, vind ik Ozzy zijn stem te gepolijst klinken, en vanwege de keybords natuurlijk een echt eighties geluid, daarom denk ik dat het weer veel van hetzelfde is. Die 2 nummers worden al aangevinkt hier als veruit de 'beste' nummers, dan kan de rest mij alleen nog maar meer tegenvallen denk ik. Ik heb het gebrobeerd en vind het niks!

Je dient het album natuurlijk wel in zijn geheel te absorberen. Vanaf de opener I Don't Know t/m de afsluiter Steal Away (The Night), het debuut van Ozzy staat qua niveau op dezelfde hoogte als het debuut van Van Halen (imho moet ik er dan weer aan toevoegen), met de magistrale Randy Rhoads en het herrijzen van Ozzy Osbourne na zijn ontslag bij Black Sabbath. Ik zou zeker Revelation (Mother Earth) ook eens beluisteren en Goodbye to Romance, die laatste alsof Ozzy deze zingt met zijn hoofd in een vuilnisbak. Zo mooi.

Ozzy : Van Halen = appels : peren

Ik ben benieuwd wanneer dit eens met Taylor Swift vergeleken gaat worden.

Allebei lang haar, dus ja...

Dit is eigenlijk dat je live moet horen. Ik zet veel liever Ozzy Osbourne - Randy Rhoads Tribute (1987) - MusicMeter.nl op dan dit album. Veel rauwer.

Dit bestaat al sinds 2017, maar als zoonlief je een bericht stuurt met deze mash-up tussen Crazy Train en September van Earth, Wind & Fire, dan denk ik 'Beter laat dan nooit'. Bovendien vind ik het nummer in deze versie wél leuk, sorry hardcore fans van Ozzy!

DJ Cummerbund - Earth, Wind & Ozzys

Een erg goeie cd maar wel een beetje een zooitje met de productie. Tog wel een beetje zonde