Queen - Sheer Heart Attack (1974)

Samen met Queen II mijn favoriete Queen.

Het is een fris en creatief geslaagd geheel. Toch anders van snit dan de voorgangers en het 1e album waar de groep vooral ook andere stijlen etaleert.
Kant A is wat consistenter dan de 2e, maar het nivo blijft hoog en is In The Laps Of The Gods... Revisted de 1e echte sing along van de band.
A Night At The Opera is dan misschien hun meest fameuze plaat, maar deze geniet mijn voorkeur, al is de kwaliteit sowieso erg groot in deze fase.

Zijn er klachten over dit album ?

Nee, geen enkele kritische kanttekening...

De plaat begint met een gefloten Seven Seas of Rhye, wat ervoor zorgt dat dit nummer op drie(!) studioplaten terugkomt. Een unicum, als je het mij vraagt.

Het leukste aan deze plaat is toch het collage-gevoel. Een echte studioplaat waar de nummers echt in elkaar overlopen. Alleen Killer Queen, Now I'm Here (toevallig beide singles) en She Makes Me staan echt op zichzelf.

Met andere woorden; Sheer Heart Attack is echt een plaat die in één ruk moeten worden afgeluisterd. Op Queen II liepen nummers ook al in elkaar over. Ik hou daar wel van.

Deze plaat kent ook de eerste Deacon-popsong. Samen met Freddie was John toch wel de popmuziekliedjes-schrijver van de band. Misfire is een beetje een opstapje richting You're My Best Friend, vind ik, maar heeft ook een beetje dat frivole, vrolijke waar Queen richting jaren 80 meer bekend mee zou worden.

Door de jaren 70 heen, waren Roger en Brian meer de hardrockers (al kon Freddie nog steeds weleens een metal-song aandragen zoals Death on Two Legs en Flick of the Wrist).

Dit is trouwens ook wel de plaat met de beste en ingewikkeldste en snelste drumpartijen; Leroy Brown, Now I'm Here, Stone Cold Crazy. Een echte air-drum-plaat, zeg maar. Niet vreemd dat Now I'M Here nog zolang live werd gespeeld. De riff is trouwens ook erg vet!

@Mssr Renard en Brighton Rock?? Is dat niet ( ook) één vd hoogtepunten?

Supernummer uiteraard. Live werd deze nogal opgerekt.

Ik ken wel meer bands die dit toentertijd deden: een lange gitaarsolo op studioplaat zetten. Ik denk even snel aan Gentle Giant (titel kwijt) en het middenstuk van Magician's Birthday van Uriah Heep.

Wat mochten bands toen nog veel van de labelbazen, zeg.

Vandaag luisterde ik nog naar Now I'm Here op de plaat Wembley, en de zin 'Down in the city, just Hoople and me' is wel interessant. Het is een verwijzing naar de tour die Queen in 1974 deed met Mott the Hoople (je weet wel, die Bowie's All the Young Dudes de hitlijsten inspeelde). Toen waarschijnlijk een leuke verstopte verwijzing.

Maar wat blijkt: Queen + Adam Lambert doen de song nog steeds (uiteraard, want het is een wereldnummer). Maar wat moet het publiek van nu met die zin 'Down in the city, just Hoople and me'? Sterker nog, weet Adam Lambert wel wie Mott the Hoople zijn? Een band die hun laatste plaat uitbracht in 1974 en wel sporadisch reunies heeft. Het is elk geval wel een eer dat een band die wat vergeten is, op die manier in een song voortleeft.

Haha, leuk weetje, hier had ik geen idee van. Maar klinkt zeer aannemelijk, met het oog op die toernee uit '74. Mott was toen een stuk beroemder dan Queen, zeker in thuisland Engeland. Nu ligt dat allemaal wel even anders, inderdaad. Je moet bijna van een bepaalde generatie zijn om je Mott the Hoople en Ian Hunter/Mick Ronson nog te kunnen herinneren. Wel de moeite waard om kennis mee te maken, overigens. Of om die kennismaking te vernieuwen.

Ik ken dus echt alleen 'All the Young Dudes', en zowel the Hoople als Ian Hunter komen zo vaak voorbij, en toch heb ik me er (nog) niet in verdiept. Het zit in de glam-hoek toch?

Altijd leuk om 'oude' nieuwe bands te ontdekken.

Ik ga ook ff off topic maar zijn laatste album, defiance part 1, is dit jaar verschenen en zit veel meer in categorie (blues) rock. Lekkere plaat wel.

Is het heel erg offtopic als Brian er een tekst over schrijft? Hij tipt wel even een band aan de luisteraar(s).

Mott the Hoople was even groot in de UK. Kwamen ook op toen de glam beweging op gang kwam en vind het nog altijd één van de betere bands uit die tijd.
Een band die live vooral erg goed was en een paar onvergetelijke hits had. De band bestond niet erg lang, maar Ian Hunter is ondanks zijn hoge leeftijd nog steeds actief.
Volgens mij konden ze goed met elkaar door één deur.
Hunter en een al erg zieke Mick Ronson kwamen ook opdraven bij het Tribute concert voor Freddie. Samen met Bowie deden ze natuurlijk All The Young Dudes. Het lijflied voor glamrock fans toendertijd.

Nou ja, met één zijdelings bericht ga je niet meteen off-topic, maar het gevaar bestaat natuurlijk dat anderen erop inhaken. Zoals bikkel2 en ik . Dan gaat het meteen niet meer over dit Queen-album.

Mott the Hoople was rond 1974, dus rond het verschijnen van Sheer heart attack (kijk, ik probeer toch nog on-topic te blijven ) inderdaad enorm populair in het VK, maar veel minder in de rest van de wereld. Dat was middenin de glamrocktijd, en hun muziek heeft daar wel raakvlakken mee, dus het is niet gek dat ze als glamrockband worden omschreven. Maar dat doet hen geen recht, hun repertoire valt veel meer in de rock- en bluesrockmuziek. Ik denk dat het jou wel aanspreekt.

Ik heb er zelf alleen maar een enkele verzamelaar van, plus twee solo-albums van zanger Ian Hunter, maar ik denk erover om deze aan te schaffen. Want die is erg volledig én erg goedkoop. CD3 vat de solo-carrière van Ian Hunter samen, maar die laat wel wat te wensen over (kwestie van andere platenmaatschappijen).
Niettemin: kijk eens of je de nummers van deze albums kunt beluisteren en laat je overtuigen. Hun live-album, in 2010 op CD uitgebreid met een extra concert, is ook zeer de moeite waard.

Een laatste poging om je te overtuigen: Mott the Hoople is een figuur uit een boek, net als Uriah Heep en Jethro Tull (o nee, dat was een wetenschapper, geloof ik). Dat moet jou toch aanspreken.

Zo, en nu weer terug naar Sheer Heart Attack...

Nog heel even refererend naar Bikkel2, Mick Ronson (gitarist en leider van Bowie's Spiders from Mars band) trad met Ian Hunter op tijdens het Freddie Mercury tribute concert, een jaar later zou Mick Ronson zelf het tijdelijke voor het eeuwige verruilen. Maar zijn eerste solo album Slaughter On 10th Avenue uit '74 is zeer de moeite waard.

Mott The Hoople (band uit de Glam periode) stond op het punt om op te breken in 1972 toen ze door Bowie werden aangemoedigd om toch door te gaan, toen schreef hij All The Young Dudes voor hen, wat een grote hit werd. De albums daarna Mott in '73 en The Hoople in '74 waren ook succesvol. Daarna verliet Ian Hunter de band in '74.

De verzamelaar die jij onder de aandacht brengt Gaucho ziet er goed uit! Ik heb al jaren een enkelvoudige minimalistische verzamelaar met veel goede nummers.

En nu even terug naar Sheer Heart Attack, dat was mijn eerste kennismaking met Queen, en het bleek een blijvertje, toen met terugwerkende kracht het eerdere werk gekocht -toen alles nog op vinyl - het oeuvre van de band is redelijk constant wat mij betreft, maar ik houd toch altijd een zwak voor dit album... Killer Queen als eerste hit in Nederland was natuurlijk een super entree voor de groep.

Killer Queen is voor mij de meest briljante popsong die ik ken. Ik heb het leren kennen via Greatest Hits. (ik ben van een andere generatie), maar ik had al snel de lp Sheer Heart Attack, want lp's kostten rond 1990 vask maar een gulden. Ik had binnen een jaar de hele jaren '70 op lp verzameld.

Nu ben ik anachronistisch alle 7"-inch singles van Queen (althans zoveel mogelijk) bij elkaar te sparen, als gestoorde mannen-hobby. Killer Queen met Flick of the Wrist heb ik nu ook.

Ja, Killer Queen was natuurlijk een ongelofelijke entree in de muziekwereld. Ik ben net oud genoeg om dat nog meegemaakt te hebben. Vooral de koortjes en die korte, maar krachtige gitaarsolo van Brian May maakten indruk, ook toen al. Waarschijnlijk had ik als elfjarige nog niet voldoende zakgeld om de single aan te schaffen, want de eerste Queen-single die ik kocht volgde pas dik een jaar later: die waarvan de B-kant op de Nederlandse single-hoes verkeerd gespeld werd als 'With my car I'm in love'.

Gek genoeg had ik in de tweede helft van de jaren zeventig al diverse Queen-albums bij elkaar gespaard, maar het duurde heel lang voordat ik de eerste drie kocht. Dat moet ergens in de jaren tachtig geweest zijn. Ik kreeg toen pas een goed beeld van de ontwikkeling van de band in de beginjaren: van sterk beïnvloed door Led Zeppelin en Deep Purple, maar al wel meteen met een eigen geluid, dat zich per plaat steeds sterker manifesteerde. De 'Night' en 'Day' platen zijn wat mij betreft de vervolmaking van dat unieke groepsgeluid, maar op deze derde plaat zijn ze al flink onderweg. Je doet deze plaat tekort als je hem afdoet als het opstapje naar hun meesterwerk. Hij kan prima op zichzelf staan en haalt bij mij moeiteloos de top-5 van beste Queen-platen. Misschien zelfs top-3, nu ik erover nadenk...

Queen II en Sheer Heart Attack, mijn 2 torenhoge favo's van de band.
Hoe goed Opera en Races ook moge zijn.
Het heeft te maken met de gretigheid denk ik. De mannen moesten echt aan de bak om het publiek te veroveren. II is veel stijlvaster en natuurlijk Queen's prog visitekaartje.
SHA is gevarieerder, prachtig vastgelegd en op een bepaalde manier vanzelfsprekend een eenheid, ondanks de stijlswisselingen.
Killer Queen was ook mijn 1e kennismaking met Queen. Een oudere buurjongen in de buurt draaide het op zijn slaapkamer met open raam en best hard in mijn herinnering. Mijn maatje (ook uit de buurt), hoorden het en vonden het fantastisch. Toppop in de gaten gehouden en jawel, de mannen kwamen zelfs naar de Toppop studio toe om Killer Queen vakkundig te playbacken. Het was gelijk de laatste keer ook.
Fantastische song en misschien wel hun beste single.
Glam meets art rock. Verveeld nooit.

Vergeet niet dat er twee grote singles van deze plaat zijn getrokken. Ik kan me zo voorstellen wat een verschil dat moeten zijn geweest. Een frivool popliedje en een heavy metalsong. Een groter verschil kan ik me niet voorstellen. Het verschil in dynamiek op gitaar en drums, maar ook zang. De een opgestuwd door een heavy riff, de ander door een speelse piano.

De eerste platen hadden die heavy riffs al, maar als je Queen nog niet kende moet dat toch voor verbazing hebben gezorgd en dan was Bohemian Rhapsody nog maar een paar maanden verwijderd.

Ik ben nooit een radiopersoon geweest en ben altijd al erg slecht op de hoogte van hits. Maar hoe zou dat zijn geweest als ik in die tijd muziek had ontdekt? Via platenzaken? Of toch Top-Pop? Geen idee.

Iknlad ergens dat veel jongeren de albums toch wat duur vonden en dan liever de goedkopere singles kochten. Dan kan het zomaar zijn dat verl mensen echt alleen de singles kenden.

Ik ben echt een album-liefhebber, maar als ik toen had geleefd toch ook arm. Misschien had ik dan wel mijn laatste centen bij elkasr geschraapt voor het album in plaats van twee singles.

Liever trouw aan één band en daar dan zoveel mogelijk bij elkaar sparen, dan continu singles van allerlei verschillende artiesten kopen.

Het is maar even een fantasie. Sorry daarvoor.

Verrek, die heb ik ook. Stom maar ook gelijk heel leuk eigenlijk.

Best een goed album dit is.

Killer Queen alleen al die subtiele opening:

Geknip van vingers en dan als de muziek inzet de fantastische tekst:

She keeps her Moët et Chandon In her pretty cabinet
"Let them eat cake, " she says, Just like Marie Antoinette.
A built-in remedy
For Khrushchev and Kennedy
At anytime an invitation
You can't decline....

Van de week moest ik nog denken aan dat vingerknippen, hoe dat (samen met handklappen) best wel vaak terugkomt: Under Pressuee, Kind of Magic, We Will Rock You, Aonther One Bites the Dust, Crazy Little Thing, Liar, en ik vergeet er vast nog een paar (Radio Ga Ga heeft alleen live handgeklap).

Don't Try Suïcide heeft ook handgeklap
Stampen met de voeten op de vloer in de hal van de studio (We Will Rock You).

Queen gebruikte tot 1977 vaak leuke ritmische arrangementen. Ook vaak door de gehele band gespeeld, zoals op Who Needs You.

Op deze plaat ook voor het eerst pauken te horrn (Lap of the Gods) en op de voorgaande (Queen II) en opvolgers (Night en Day) die enorme gong van Taylor.

Achteraf zou ik wel eens willen weten wat ik daarvan gemaakt heb toen ik als elf- of twaalfjarige dit nummer voor de spiegel stond te playbacken, met een tennisracket als gitaar. 'She keeps her motorway candy, and she's playing cabaret', zoiets herinner ik me. Moet een fraaie onzintekst geweest zijn. Maar dit is dan ook geen tekst die je als tiener gemakkelijk tot je neemt. Ik denk dat ik sowieso een dertiger was voordfat ik ooit een Moët & Chandon heb gedronken... En die regel over Marie Antoinette begreep ik waarschijnlijk ook pas veel later.

Over die handclaps: ja, dat deed Queen eigenlijk wel opvallend vaak. Zouden ze bij het componeren in het achterhoofd gehouden hebben dat het publiek moest kunnen meklappen tijdens live-shows? Je hoorde het volgens mij vroeger veel vaker in de popmuziek dan nu. Is de handclap zo'n beetje uitgestorven? Afgezien van de elektronische variant, en die hoor je, als ik me goed herinner, ook in de studio-versie van Radio ga-ga.

Body Language: vingergeknip ergens halverwege.
On topic maar weer.

[quote]Mssr Renard schreef:
Killer Queen is voor mij de meest briljante popsong die ik ken.

Nou, van het album: Sheer Heart Attack, m.i. hun beste ROCK album, vind ik Now I'm Heren en Brighton Rock beter, maar Killer Queen is ook niet verkeerd. Van dit album spat de Power vanaf.

M'n 1e lp ever.....ik was 14 denk ik.
Brighton Rock.....
Alleen om dit lied al 5 sterretjes