Andrea Bocelli - Romanza (1996)

Il mare calmo della sera en miserere

lekkere nummers, sfeervol en melancholisch. Beetje teveel van hetzelfde als ik dan wat negatiefs zou moeten noemen.

echt een lekkere rustige plaat, ik hbe er veel jeugdherrinneringen aan.

Bocelli's beste cd naar mijn mening. In tegenstellingen tot zijn meeste andere (latere) cd's heeft hij hier nog een enigszins rauwe stem en komt de muziek daarom niet zo gepolijst over. Zeer mooie liedjes en ook de duetten mogen er zijn, al mag Time To Say Goodbye met Sarah Brightman me gestolen worden, de versie met Bocelli alleen vind ik veel mooier. Kortom, zeer mooie cd.

Ik vind dit lekker klinken, luister het niet altijd maar mooie stem en het is heerlijk rustgevend.

Ik probeer mijn dochtertje van 6 een beetje voor 'mijn muziek' te winnen maar helaas, ze luitsert liever naar Andrea Bocelli. Maar dat helaas moet ik na vele verplichte meeluistersessies eerlijk gezegd bijstellen. Dit is gewoon mooie muziek. Absoluut niet mijn genre, maar wel heel rustgevend. Nooit gedacht.

Een vlak gazon, verandert in een glooiend Toscaans landschap. Met uitgestrekte wijngaarden, tot zover het zicht reikt.

Terwijl je tanden door een broodje kaas snijden, registreren je hersenen de smaaksensatie van Caprese.

Wat voor anderen een uitgebluste vrouw is, vertoont voor jou trekjes van een jonge Sophia Loren. Op grote afstand, ruik je haar zoete geur.

Romanza is een prachtige CD, die je meeneemt naar Italië. Waar je ook bent, wanneer je maar wilt. Een vakantie van een uur, zonder reistijd. Geen file voor de Gotthard, geen huilende baby's in het vliegtuig.

Deze CD luister ik al vanaf mijn twaalfde. Op de achterbank richting het Gardameer, ‘stiekem’ tijdens de pubertijd en ook nu geniet ik er nog steeds van.

Prachtige stem, mooie instrumentale stukken, emotie (Per Amore), spanning (Il Mare Calmo Della Sera), energieke duetten (Vivere, Vivo Per Lei, Miserere) en enkele rustige nummers tussendoor (Le Tue Parole, Voglio Restare Cosi).

Enige minpuntjes zijn de lange intro van Rapsodia en het laatste duet met Sarah Brightman. Dit verbreekt de streling van je fantasie en brengt je terug in de werkelijkheid.

Met een simpele druk op de knop, loopt de terugreis een gewenste vertraging op…

5*

Ooit gekregen van iemand met daaraan vastgeplakt de zin :Maar jij bent toch zo gek op muziek ?
Ehhm ja dat klopt ,maar dan toch niet deze muziek.Dat hij kan zingen staat buiten kijf en ook de nummers zijn op zich niet verkeerd gecomponeerd,maar het is zo zielloos.Ik draai dit nooit ,tenzij de gevers weer eens langs komen.

Jaaaaaren geleden was dit de eerste CD die ik van een vriend kocht omdat hij de eerste was met een CD-copieermachine.... Dat was toen tijdelijk een lucratieve handel voor hem, maar zijn aanbod was wat schaars. "Doe deze dan maar" had ik semi-ongeinteresseerd gezegd, want het was natuurlijk ook niet heel stoer die dagen om Bocelli goed te vinden (er was immers een puberimago hoog te houden)... De CD stiekem grijsgedraaid, maar nu ligt hij al heel lang stof te happen...
En toen kwam ik afgelopen zaterdag in de Mediamarkt een heruitgave op plaat tegen. Pittig aan de prijs, maar ik nam hem zonder aarzelen mee... Mijn oude, stiekeme, vriend. En nu draait hij ondertussen al voor de vijfde keer sinds de aanschaf.... Zonder gêne.

Toen dit uitkwam, moest ik weinig of niets hebben dan dit soort muziek. En zeker geen Italiaans. Maar we worden ouder, en de laatste 10 jaar komen we vaak op Sardinië. Dan wordt je aldaar dan ook geconfronteerd met Italiaanse muziek en dus ook met deze zanger. Ik ben het gaan waarderen. Hij heeft ontegenzeggelijk een zeer goede zangstem en ik heb de meeste van deze nummers ondertussen zo vaak gehoord, dat ik het goed ben gaan vinden. Ik ga me zeker niet verdiepen in zijn reguliere albums, maar dit is een fijne verzamelaar. Dus, bij tijd en wijlen, zet ik deze CD op.

Geef er niet eens een cijfer voor, want deze kitscherige pseudo klassieke muziek is absoluut niet mijn ding. Geloof echter best dat Bocelli een grote doelgroep heeft die hier voor valt. Het is makkelijk toegankelijk, romantisch naar ik begrijp en (vals?) sentimenteel op sommige momenten.
Samengevat is Bocelli de exponent van een genre dat liefhebbers en puristen van traditionele opera het hoofd doet afwenden, maar in plaats daarvan wel een commercieel groot succes is.
Helemaal niets mis mee, want iedereen moet lekker genieten van wat hij of zij mooi vindt.