Kylie - Disco (2020)

Leuke singles in de vorm van 'Say Something' en 'Magic'. Heb hier wel zin in.

Your Disco Needs You behoort tot mijn favoriete Kylie-nummers.

Ik was daarom extra nieuwsgierig naar dit album.

Helaas kan ik geen nummer ontdekken die daar bij in de buurt komt (Supernova een beetje). Wel staat het vol luchtige bubblegum pop zoals we van haar gewend zijn.

Of ik dit echt als een ode aan disco moet zien? Nee, niet echt. Daar is dit toch echt te veel pop voor, maar ach, als afwisseling op mijn muzikale menu voldoet Kylie nog steeds.

'Miss a Thing' is echt heerlijk. Er staan nog meer andere aardige nummers maar tot nu toe nog geen echte andere uitschieters. Maar uit eigen ervaring weet ik dat één nummer soms genoeg kan zijn om terug te blijven grijpen naar een album. Wellicht dus dat de rest ook nog wat ruimte krijgt om te groeien.

Leuk hoor zo'n disco thema, maar ik heb het gevoel gehad dat ik 12 keer naar hetzelfde liedje heb zitten luisteren.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Kylie Minogue - DISCO - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Kylie Minogue - DISCO
Kylie Minogue neemt je op het feelgood album DISCO mee terug naar de disco uit de jaren 70 en doet dat op zeer overtuigende en bij vlagen zelfs volstrekt onweerstaanbare wijze

Ik kon het niet laten om even te luisteren naar het nieuwe album van Kylie Minogue, zeker niet na een aantal vijfsterren recensies. Het album is voor mij niet meer dan een “guilty pleasure”, maar het is een zeer overtuigende “guilty pleasure”. Kylie Minogue sleept je de dansvloer op met onvervalste disco. Het is disco met een hoog jaren 70 gehalte, maar de Australische zangeres heeft er wat eigentijdse glitters overheen gestrooid. In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker en ook de zang is dik in orde. En dan zijn er ook nog eens songs die je herinneren aan vervlogen tijden en die je humeur stuk voor stuk een boost geven. Niet echt mijn ding, maar zo op zijn tijd compleet onweerstaanbaar.

Kylie Minogue dook in 1988 (!) op met kauwgomballenpop die je verafschuwde, maar stiekem floot je toch mee met I Should Be So Lucky en alle andere buitengewoon knap door Stock, Aitken en Waterman in elkaar geknutselde popsongs. Kylie Minogue leek in alle opzichten een eendagsvlieg die heel snel vergeten zou worden, maar het liep toch anders.

Ze heeft inmiddels een respectabel albums op haar naam staan en op deze albums staat een nog respectabeler aantal wereldhits. Hieronder flink wat wereldhits die je na een keer horen niet meer uit je hoofd krijgt, of je dat nu wilt of niet, maar zo af en toe verraste de Australische zangeres toch ook met een heel goed popliedje (Confide In Me bijvoorbeeld) en zelfs de grootste Kylie Minogue hater smolt stiekem voor de murder ballad die ze met Nick Cave vertolkte (Where The Wild Roses Grow).

De afgelopen twee decennia was Kylie Minogue wat minder scheutig met popsongs die je hoofd maar niet uit wilden (de oorwurm Can't Get You Out of My Head uit 2002 was voor mij de laatste), maar de Australische zangeres keert deze week terug met een “guilty pleasure” om bang van te worden.

Kylie Minogue is de 50 inmiddels gepasseerd, maar dat belet haar niet om je de dansvloer op te sleuren. DISCO heet het nieuwe album van Kylie Minogue en een betere titel had ik niet kunnen bedenken. Kylie Minogue heeft als jong meisje ongetwijfeld de disco hits uit de jaren 70 geplaybackt voor de spiegel in haar kinderkamer, maar op DISCO is het tijd voor het echte werk.

DISCO is een discoalbum zoals ze in de jaren 70 werden gemaakt. Ook ik ben er mee opgegroeid, maar ik had destijds helemaal niets met disco. De liefde voor het genre werd later aangewakkerd door de disco-fase van The Bee Gees, maar disco bleef voor mij toch voor het overgrote deel een “guilty pleasure” en dat is het nog steeds.

Ik vind het dan ook lastig om te beweren dat Kylie Minogue een geweldig album heeft gemaakt, maar DISCO is wel een geweldig album. DISCO is gemaakt om deze rare tijd te voorzien van wat plezier. Haal de discobol van zolder, doe de gordijnen dicht, stook de verwarming op en laat DISCO met flink wat volume uit de speakers komen. Vervolgens ben je weer even kind in de jaren 70. Ook als je niet van disco hield gingen de voetjes toch van de vloer en moest je toegeven dat het allemaal wel heel zwoel en aanstekelijk klonk.

Zo is het ook op DISCO van Kylie Minogue. De Australische zangeres keert terug naar de disco uit haar jeugd, al gooit ze er hier en daar stiekem een wat eigentijdser Daft Punk sausje overheen en probeert ze ook wat te variëren, wat goed lukt. In muzikaal en productioneel opzicht is het allemaal bijzonder goed gedaan, de songs zijn aanstekelijk en zorgeloos en ook op de zang van Kylie Minogue is niet veel aan te merken.

De luxe versie van DISCO duurt bijna een uur en dat is wat veel van het goede, maar plak de beste 6 a 8 songs van het album achter elkaar en je hebt een selectie songs die je humeur een enorme boost geven. Luisteren naar DISCO is overigens niet zonder risico, want het album bevat meerdere songs die stiekem je hoofd in kruipen en niet van plan zijn om het weer te verlaten. Voor mij is het echt niet meer dan een “guilty pleasure”, maar veel betere dan deze heb ik al tijden niet meer gehoord. Erwin Zijleman

Geinig album gevuld met wegwerppop liedjes met een heerlijke disco-vibe. Inderdaad guilty pleasure, en voor wat het is helemaal niet verkeerd. Kylie Minogue heeft nog altijd een fantastische stem en de boel wordt met overtuiging gebracht. 'Real Groove' en 'Monday Blues' zijn voor mij de uitsmijters.

Deze cd bevat net zoveel disco als Elvis op zijn platen had .
Melodieen vind ik inspiratieloos.
Haar stem is ook niet meer wat het was.

Tegenvaller dus.

In 1988 deed ik met Kylie de locomotief, in 2000 kreeg ik haar niet meer uit mijn hoofd en nu 20 (!) jaar later gaan we discoën met Kylie. Niet bepaald een hoogstaand album, de meeste deuntjes ben ik vrij snel alweer vergeten, alleen Magic en Say Something vind ik wat beter dan de rest. Haar stem is idd wat minder aan het worden en die was al vrij fragiel..

Maar toch veel respect voor deze vrouw, inmiddels ook alweer meer dan 30 jaar bezig.

Say Something in de accoustic version is echt een geweldige track. Had een wereldwijde megahit kunnen zijn. De albumversie vind ik echt een heel stuk minder.
Het album verder ook niet geluisterd, dus daar komt vanuit mijn kant geen beoordeling over. Maar man, die akoestische versie van Say Something is echt briljant.

Ik vind dit helemaal het einde!

Dit album is gewoon erg leuk. Het begint sterk met Real Groove als mijn favorit. Tot de helft doet het album het boven verwachting goed. Daarna daalt het wat, maar overall toch een dikke voldoende. 3,5*

Magic (4:10) --- 4,0
Miss a Thing (3:56) --- 4,0
Real Groove (3:14) --- 4,5
Monday Blues (3:09) --- 3,5
Supernova (3:17) --- 3,5
Say Something (3:32) --- 3,5
Last Chance (3:03) --- 4,0
I Love It (3:50) --- 3,5
Where Does the DJ Go? (3:01) --- 3,5
Dance Floor Darling (3:12) --- 2,5
Unstoppable (3:34) --- 3,0
Celebrate You (3:41) --- 3,5
Till You Love Somebody * (3:02) --- 3,0
Fine Wine * (2:44) --- 3,0
Hey Lonely * (3:28) --- 2,5
Spotlight * (2:42) --- 2,5

Haha, die Elvis opmerking, smakelijk om gelachen.
Maar helemaal met je eens!

Maar dat 'tegenvaller' geldt voor alles dat mevrouw Minogue de afgelopen twintig jaar uitbrengt.
Vroeger was ik een groot liefhebber van Kylie. Heb haar zelfs nog ontmoet, omhelsd en een kus van haar gehad tijdens een signeersessie bij het allang ter ziele gegane Fame Music in Amsterdam. Maar gek genoeg kakte de liefde daarna wel vrij snel in.

Waarom Kylie vanaf 2000 met dat kinderachtige stemmetje moest gaan zingen... Joost mag het weten. Wellicht omdat Britney toen zo populair was en dit ook deed? Zonde, want op Kylie's voorgaande platen hoor je een volwassener stemgeluid dan op alles vanaf Light Years. Dat was voor mij afknapper nummer 1.
Afknapper nummer 2 was dat eigenlijk geen één album meer iets memorabels bracht. Ze is helaas über braaf haar gay fanbase gaan serveren met waar het in de clubs graag op los gaat, inhoudsloze deuntjes die ook vooral niet buiten de deuren van die clubs moeten komen.
Zelfs haar Stock Aitken en Waterman platen, vaak verguisd door bepaalde muziekliefhebbers, hebben meer om het lijf dan wat tante Kylie de afgelopen twee decennia op ons heeft losgelaten.
Toen ze met dit album kwam hoopte ik dat het een soort hoog Donna Summer gehalte zou hebben, maar nee, het is gewoon dertien in een dozijn dansvloer crap dat nergens echt bijzonders wordt.

Zonde, want met albums als Kylie Minogue en Impossible Princess heeft ze bewezen veel meer in zich te hebben.

De extended versie van dit album staat momenteel regelmatig op repeat bij mij. Geeft toch wat meer sfeer aan de plaat ondanks dat de nummers op sommige plekken wel heel willekeurig worden gerekt. "Monday Blues" en in mindere mate "Where Does the DJ Go" zijn voor mij wel de skipnummers op deze plaat.

Hoe enthousiast ik ook was van de singles; het album in z'n geheel is to much.

Gister nog eens van begin to eind opgezet, maar het lijkt te veel op elkaar. Zonde, want bepaalde nummers heb ik grijs gedraaid toen ze uitkwamen (Magic, Miss A thing, Say Something, I Love It en vooral de versie met Dua Lipa van Real Groove). Wat meer variatie en afwisseling had DISCO goedgedaan!

Zal ik dit album 5 sterren geven? Het is echt incredible!!

Zojuist A Rose is a Rose beluisterd van de "Disco" sessies rondom dit album. Het album ken ik verder nog niet, maar dit vind ik een erg sterk nummer.
Las ook dat menigeen het vreemd vond dat deze track het album niet heeft gehaald. Het album dan maar eens gaan beluisteren, of dat terecht was.