Aerosmith - Permanent Vacation (1987)

Op Get A Grip staan inclusief de intro 14 nummers, waarvan enkel song 9 (Crying), song 11 (Crazy) en song 13 (Amazing) ballads zijn. Amazing vind ik van de drie trouwens de beste, zowel muzikaal als tekstueel. Tyler zingt hier over zijn drugsverleden en hoe hij die overleefde. je kan trouwens een filmpje op YouTube terugvinden waar hij dit live met een kleine bezetting zingt in een drugsrehabilitatiecentrum ergens in 2014.
Als je Steven Tyler Amazing Rehab intikt kom je er wel

Ik was vroeger nogal een Aerosmith-freak.
Het eerste album dat ik van hen aanschaftte in 1987 was Permanent Vacation, omdat ik Rag Doll op MTV zag en ik het een geweldige swinger vond.
Kort daarna kocht ik heel hun oeuvre op CD.
Ik geef toe dat ik altijd een fan van swing was, dat ik dus niet met paardenkleppen op mijn hoofd rondloop en alleen maar appreciatie heb voor de 'Iron Maidens' van deze wereld.
Steven Tyler heeft trouwens ook een zwak voor swing, dat kun je in het oeuvre van Aerosmith trouwens goed terughoren, ook in de jaren 70. Dat komt omdat Tyler zijn vader muzikant was in een bigband dus werd het er met de paplepel ingegoten.

Hier en daar lees ik in enkele commentaren kritiek op het gebruik van blazers op rockalbums, ook op deze van Aerosmith. Ik begrijp de kritiek niet.
Is een saxofoon en trompet een instrument dat enkel en alleen in bepaalde genres gebruikt mag worden? Leg dat eens uit aan wijlen The King of Rock & Roll Elvis, of aan Little Richard, of aan Bruce Springsteen. Zo puriteins kan je toch nooit denken?

Waarom was Aerosmith voor Permanent Vacation zo weinig bekend in Nederland, Belgie en breder, Europa. Dat kan je lezen in het boek 'The Rise and Fall Of Aerosmith'.
De heren zaten in de jaren 70 op een zo verregaande drugstrip dat de platenfirma het als een groot risico beschouwde de heren overzees te laten touren. Ze zijn hier dus amper geraakt.

Het is dan ook frappant dat hun albums 'Toys in The Attic' en 'Rocks' nog steeds in de top 50 staan van best verkochte platen van de jaren 70.

Voor andere wist-je-datjes kan je mij altijd raadplegen!

Ben wel benieuwd naar het wel en wee van deze band. Dus er zal wel een keer een boek aangeschaft gaan worden hier in huis

Rag doll werd pas in 1988 uitgebracht als single en kwam in Nederland pas in 1989 in de hitparade.

Ja, liftte die niet enigszins verlaat mee op het mega succes van Pump? Staat me iets vaag van bij...

Zo kun je een album openen; Heart's Done Time is een prima song, rockt lekker weg en swingt als een malle. Wat ook direct opvalt; het geluid is een stuk voller, de band is verworden tot een echte hardrock band waarbij de wat rauwere sleazy Rhythm & blues stukken naar de achtergrond zijn verbannen. Het dichtgesmeerde geluid is an sich niet slecht maar de subtiliteit gaat hierdoor ook verloren. Tyler zingt prima, ofschoon ik de beste man ook niet altijd een heel album trek. De bekendere songs op deze plaat; Rag Doll en Dude vind ik maar magere tracks, vervelend zelfs. Geef mij maar de opener, Magic Touch, het sompige St. John of de broeierige instrumentale track; The Movie. Voor het overige klinken de overige nummers vrij zouteloos en kan ik zelfs bij de 2e helft van de schijf een gaap niet onderdrukken. De lichte koerswijziging naar een mainstream geluid vind ik geen vooruitgang.

Tussenstand:

1. Rocks
2. Night in the Ruts
3. Toys in the Attic
4. Get Your Wings
5. Aerosmith
6. Permanent Vacation
7. Rock in a Hard Place
8. Done With Mirrors
9. Draw the Line

Het is me inmiddels wel duidelijk geworden dat Aerosmith niet echt jouw ding is

Ha ha, dat valt mee hoor. Het materiaal uit de jaren 70 kan mijn goedkeuring wel wegdragen maar op de een of andere manier mis ik het een en ander. Dat zit hem met name in het feit dat het de band (naar mijn mening) nooit is gelukt om albums te pennen die volledig boeien (hoewel Rocks wel erg interessant is). Daarnaast hebben ze in de persoon van Tyler weliswaar een goede zanger maar een plaat lang de beste man aanhoren vind ik vaak teveel van het goede. Kortom, ik vind het zeker geen slechte band maar buiten het fenomenale Dream On zijn er weinig songs/platen van de heren die zich de afgelopen decennia in mijn hoofd hebben genesteld. Een gevalletje subtop of bovenkant van het rechterrijtje om in sporttermen te blijven.

Waarom dan een marathon als je de zang niet één album trekt, I wonder. De singles overslaan is wel een goed advies overigens.

Dat staat toch los van een marathon? Het is toch niet alleen de zang dat een album maakt (hoewel het voor mij wel een belangrijk onderdeel vormt)? En ik vind Tyler geen slechte zanger maar wel vermoeiend op den duur.

Wat klinkt dit album toch fantastisch, echt een feest voor de oortjes!

Permanent Vacation is toch wel een stap verwijderd van de stijl op de voorganger. Dit is veel meer een popplaat. Er komt een keur aan stijlen langs, het ene werkt wat beter dan het ander, maar overal klinkt de band alsof het er echt zin in heeft. Het album heeft een lekker ongedwongen en ontspannen sfeer, alsof de band de studio in is gegaan met het idee 'niets is te gek, alles is mogelijk'.
Favoriet hier is Magic Touch, heerlijke 80s meezinger, het lekker voortstuwende Simoriah en St. John (waar de zang me af en toe aan Queen doet denken).

Kant 2 bevalt iets minder. Angel vind ik niet zo'n heel sterke ballad, de titeltrack is me wat te flauw en de Beatles cover is overbodig.
Afsluiter The Movie is wel weer te gek.

Doordat de productie zo fenomenaal is (standbeeld voor Bruce Fairbairn) ga ik ondanks de minpuntjes voor 4*.

Ook een ultiem vakantiealbum voor mij. Op de camping in Voorthuizen naar de "meertjes" . 1 van de eerste draagbare cd/cassette spelers mee. En cd's en tapes van oudere broers en zussen van vrienden draaien. Muzikale ontwikkeling ten top, samen met het ontluiken van vrouwelijk schoon. Dan is dit wel de perfecte soundtrack voor een soort van summer of love en coming of age. Aerosmith was spannend en sexy op een manier waarvan je niet wist dat het bestond. Pas later hun backcatalogue ontdekt door bij pa in de kast te gaan snuffelen. Maar dit album en Pump hebben destijds wel nieuwsgierigheid gewekt. Met terugwerkende kracht gezien is dit natuurlijk veel meer hitgericht dan de jaren 70 output , maar vormde wel de basis voor het interresant vinden en ontdekken van deze band. 4 sterren met kans op een verhoging in de toekomst.