Roosevelt - Polydans (2021)

Wat een lekker album weer! Na al een erg goed eerste album, een vaak wat eentonig tweede album is dit derde album toch wel echt het hoogtepunt. De singles lieten al zien dat hij echt wel een wat andere sound kan pakken en nog steeds typisch Roosevelt blijft. Muziek die toch echt hier en daar meer de clubsfeer aangrijpt. Polydans is een album waar de dans toch echt wel los komt. Al is het tegenwoordig in je eentje in de woonkamer.

Jes!!! Hij flikt het weer!!! En dit keer schaamtelozer dan ooit. Gewoon een lekkere plaat maken. DE soundtrack voor het einde van de pandemie!!!!!

Het verlangen naar een liefdevolle toekomst wordt in de opkomende Indian Summer van 2018 al uitgedragen door de onschuldig ogende Marius Lauber die onder zijn alter ego Roosevelt zijn tweede soloplaat Young Romance lanceert. Geheel losgekoppeld van zijn boyband verleden in Beat!Beat!Beat! brengt hij daadwerkelijk de jeugdige romantiek over bij het publiek, waarbij hij shopt tussen de dromerige jaren tachtig new wave.

Het is dan nog allemaal wat onwennig, maar hij loopt hiermee ruim voor op de meer bekendere commerciële artiesten die in 2020 steeds meer teruggrijpen naar die kleurrijke abstracte Rubiks kubus periode waardoor Roosevelt weer helemaal hip is. Het grote verschil is dat hij er niet letterlijk voor kiest om oude beats te recyclen, en de zanglijnen aan te passen om bij die klassiekers in de buurt te komen. Maar laten we wel eerlijk zijn, die herkenbaarheid scoort natuurlijk ontiegelijk goed, en de bescheiden creativiteit van Roosevelt blijft daar wel wat bij achter.

Bijzonder dat deze bijna tegen het Venlo aangrenzende Vlierzen afkomstige Duitse muzikant niet terug grijpt naar de in die periode populaire Neue Deutsche Welle, maar alles in werking stelt om juist zo internationaal mogelijk te klinken. Polydans is zoals de titel al aangeeft een stuk veelzijdiger, al blijft Marius Lauber een vreemde eend in de gedurfde avontuurlijke catalogus van het City Slang label.

De ingetogen nachtelijke sfeer vertaalt zich in de teksten, die daardoor bijna iets heimelijks duisters van verboden liefdeservaringen hebben. De scherpte zit hem gelijk al in de futuristische synthesizers, gedreven door de harde ritmische motor welke als een ervaren chauffeur Easy Way Out aanstuurt. Krachtig wordt de elektronische autoweg bereden, met meeliftende afdwingende gitaarakkoorden. Jaren negentig robotfunk zorgen voor de afwisseling in het gelikte dansbare Strangers en het net wat eerder gedateerde eightiesdisco van Feels Right.

Toch is het pas vanaf het zware Montjuic dat ik echt geraakt wordt. Gepassioneerde afstompende keyboards dringen dieper de ziel binnen om vervolgens in Forget als prille fladderende synthklanken het moedernest te verlaten. Een nieuw leven openbaart zich in herboren geluidsgolven die de muzikale lente aankondigen. De toon is vervolgens luchtiger en swingender, een moeilijke bevalling die uiteindelijk toch genoeg levendigheid toevoegt in het zonnige See You Again. De klassieke synthpop van Lovers is brutaal hitgevoelig en zou zowaar een potentiele single kandidaat kunnen zijn voor een onbezorgde zwoele zomer.

Roosevelt hunkert erna om het ultieme genot van verbondenheid met zijn publiek weer te ervaren, See You Again! Het verlangen hierna vormt de grote leidraad in zijn werk. Persoonlijk ervaren hoe er gereageerd wordt op zijn clubhouse uitspattingen in Echoes, de emotie te voelen in zijn eenzame melancholische avondstad track Sign en vooral getuige te zijn van de overgang van het geïsoleerde studiowerk naar die uiteindelijke concertbeleving. Had ik bij Young Romance nog wat moeite om de dromerige belevingswereld van Roosevelt binnen te dringen, hier vind ik wel die gehoopte aansluiting.

Roosevelt - Polydans | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Wat een heerlijk zomeralbum!

Doet me vreselijk aan Yeasayer denken, maar dat zal dan wel vloeken zijn.
Lekker album inderdaad!

Mwâh, niet echt vloeken... Ik zie de vergelijking wel. Maar van Yeasayer krijg ik na drie liedjes hoofdpijn en voel ik de nodeloze behoefte om een vaas bloemen om te gooien. Na een hele plaat Roosevelt heb ik zin om mensen te knuffelen en (aandoenlijk aritmisch) te dansen. Vind ik nogal een verschil...

Hah, ja, dat is inderdaad nogal een verschil :-P

Lekker album, een hele verbetering vergeleken met het vorige, nogal saaie werkstuk van meneer Roosevelt. Luchtige, aanstekelijke electropop met een fijn retro sfeertje. Eigenlijk zijn alle tracks wel de moeite waard. Eenvormigheid steekt sporadisch de kop op, maar met slechts tien nummers is de plaat net voorbij voordat de boel begint te slepen.

Hier en daar denk je: erg goed naar Daft Punk geluisterd. Dat zijn dan ook meteen de meest interessante stukken. Verder vind ik dit niet zo bijzonder.