Goat Girl - On All Fours (2021)

Er zijn platen waarvan de roem vooruit snelt. On All Fours is er daar een van. "Een enorme stap voorwaarts". "Zoveel experimenteler". Om maar wat zinnen aan te halen. De single 'The Crack' had mij wel benieuwd gemaakt, want de debuut cd had dit zeker niet. En inderdaad, al is het wat vroeg om te zeggen, het heeft er alle schijn van dat On All Fours een artistieke triomf genoemd mag gaan worden.

In hoeverre de bio rond de plaat klopt, alle bandleden schreven mee en verwerkten hun persoonlijke ervaringen in de teksten, is niet zo interessant. Wat veel interessanter is, om te ontdekken hoeveel lagen deze plaat heeft, waarbij ik niet uitsluit dat ik er over twee jaar nog een ontdek. Er gebeurt gewoon een heleboel en niet direct datgene wat ik verwacht van een alternatieve rockband, want het woord alternatieve pop komt ook regelmatig bij me op. De gelaagdheid suggereert dat hier heel veel over nagedacht is, door meerdere mensen die niet bang zijn iets nieuws uit te proberen.

Ik moest bij het luisteren een aantal malen denken aan de debuutplaat (en afscheid?) van Dakota, 'Here's The 101 On How To Disappear' -en vond daardoor uit dat de plaat toch op vinyl uit is! Die plaat is qua sound veel gladder geproduceerd, maar qua sfeer zit het dicht bij elkaar.

Het is nu tijd om een diepere relatie op te bouwen met On All Fours. Ik ga hem zeker in huis halen. 2020 Was voor mij al een vrouwenjaar qua muziek, maar het begin van 2021 is wel heel veelbelovend waar het dames in de muziek betreft.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Klinkt lekker. Intrigerende singles en ja, er gebeurt veel maar alles blijft wel coherent. Ben hier benieuwd naar.

Wat een ontzettend toffe plaat!!! Heerlijke ontregelende muzikaliteit met fijne baslijntjes, fraaie percussie en een haast hypnotiserende sfeer. Wat een bijzonder geheel!!!

Dan is mijn interesse gewekt. Ik heb Dakota hoog zitten. Ik ga er eens even voor zitten; thx!

Ik kan niet wachten!!

Een enorme stap vooruit. Het debuut was fijn maar bevatte ook veel filler. Dit zijn mooie, gelaagde liedjes die complexer en avontuurlijker in elkaar zitten. En nog steeds heerlijk dromerig en melancholisch.

Moeilijk om favorieten te kiezen maar Pest, Badibaba, Jazz, Bang en Where Do We Go springen er nu bovenuit.

Heel herkenbaar. Tegendraads, complex en gelaagd; een mooie combinatie. Betekent wel dat het me meer tijd kost om het doorgronden. Ik ben er nog niet helemaal uit.

De Genre aanduiding 'Rock' lijkt me weer eens behoorlijk misleidend, met die vale synths.
Indie-Pop is toch meer op z'n plaats.
Maar na die constatering is het wel een fijn luister-album, waar veel positiefs te ontdekken is,
vooral in de hoek van songwriting.

Ja, ik vind het ook meer indiepop. Het debuut was veel meer een gitaarplaat. Wel een flinke stap vooruit.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Goat Girl - On All Fours - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Goat Girl - On All Fours
De Britse band Goat Girl leverde een van de meeste memorabele debuten van 2018 af, maar zet desondanks een reuzenstap op haar tweede album, dat in alle opzichten nog meer overtuigt

Bijna drie jaar na het fantastische debuut is deze week het tweede album van de Londense band Goat Girl verschenen. Het is een album dat anders klinkt dan het terecht zo bewierookte debuut, maar ik vind het persoonlijk een flinke stap vooruit, wat gezien het niveau van het debuut een prestatie van formaat is. Op On All Fours kiest Goat Girl voor een wat consistenter geluid. Het aantal invloeden is beperkter, met een hoofdrol voor postpunk, en de songs zijn toegankelijker en beter uitgewerkt. Het betekent gelukkig niet dat de muziek van Goat Girl minder avontuurlijk is geworden, want ook de songs op het tweede album van de band zitten vol verrassingen. Heerlijk album.

De Britse band Goat Girl maakte alweer bijna drie jaar geleden diepe indruk met een titelloos debuut dat werkelijk alle kanten op schoot. De vier dames van Goat Girl propten negentien songs in veertig minuten en stopten deze songs vol invloeden, variërend van country tot lo-fi van postpunk tot jazz en nog veel meer.

Het was uiteindelijk goed genoeg voor mijn jaarlijstje en dat heeft de lat flink hoog gelegd voor het tweede album van de Britse band. Dat tweede album is deze week verschenen en laat horen dat Clottie Cream (aka Lottie Pendlebury), L.E.D. (aka Ellie Rose Davies), Rosy Bones (aka Rosy Jones) en het nieuwe bandlid Holy Hole (aka Holly Mullineaux) hun geluid flink hebben doorontwikkeld.

On All Fours bevat dertien songs, maar Goat Girl heeft daar dit keer bijna vijfenvijftig minuten voor nodig, waardoor de songs dit keer allemaal boven de drie minuten klokken, met uitlopers tot ruim vijf minuten.

On All Fours is net zo fris en avontuurlijk als het debuut van het Britse viertal, maar het is een flink ander album geworden. Goat Girl heeft haar geluid zoals gezegd doorontwikkeld en wat mij betreft geperfectioneerd. De songs zijn beter uitgewerkt, de instrumentatie rammelt een stuk minder, de zang is veel mooier en waar Goat Girl op haar debuut continu van de hak op de tak sprong, heeft de band op haar tweede album een wat consistenter geluid, al kan het binnen de songs op On All Fours nog altijd alle kanten op.

On All Fours laat zich in tegenstelling tot het debuut van Goat Girl niet meer door van alles en nog wat beïnvloeden. De band uit Londen omarmt op haar tweede album nadrukkelijk de Britse postpunk uit het verleden en voegt hier flink wat invloeden uit de pop aan toe. Het levert een serie bijzonder aangenaam klinkende popsongs met hier en daar een hang naar het verleden op.

Toch mag niet geconcludeerd worden dat Goat Girl op On All Fours kiest voor de toegankelijke pop. De muziek van het Britse viertal bestaat nog altijd uit meerdere lagen en in een deel van deze lagen is volop ruimte voor muzikaal avontuur, waardoor ook het tweede album van Goat Girl fris en eigenzinnig klinkt.

De instrumentatie verrast steeds weer met prachtige accenten. De ene keer tijdloze gitaarlijnen, de volgende keer diepe postpunk bassen, maar net zo makkelijk zwierige elektronica of benevelende soundscapes.

Dit alles wordt gecombineerd met zeer trefzekere zang, die vooral makkelijk betovert wanneer wordt gekozen voor meerstemmige zang en voorzichtig een snufje van het jonge Bananarama wordt toegevoegd aan On All Fours.

Wat voor de instrumentatie en de zang geldt, geldt ook voor de songs op het tweede album van Goat Girl. De songs zijn beter uitgewerkt, zitten knapper in elkaar en zijn aanstekelijker, maar gelukkig zijn het ook nog steeds frisse, avontuurlijke en eigenzinnige songs.

Ondanks het feit dat ik bijna drie jaar geleden zeer enthousiast was over het debuut van Goat Girl, vind ik On All Fours een paar klassen beter. Waar het debuut ook wel wat wisselvallig was, houdt het viertal uit Londen 55 minuten een geweldig niveau vast. Het is goed voor meedogenloze verleiding, maar ondertussen prikkelt dit album ook continu de fantasie en heb je ook nog eens het gevoel dat de rek er nog niet uit is bij deze geweldige band. Erwin Zijleman

Het Londense indiepop gezelschap Goat Girl klinkt op hun gelijknamige eersteling Goat Girl nog als een stelletje junks die in een verslavingskliniek aan de hand van speltherapie zichzelf terug moeten vinden. De vertraagde slacker songs ademen verveling uit, maar dan wel met een behoorlijk hoog middelvinger in de lucht gehalte. Het viertal dames zijn een stelletje power vrouwen volgens het riot grrrl principe, onvoorspelbaar en bedreigend. Hierdoor worden ze al snel in de feministische hoek geplaatst, terwijl ze in principe gewoon hedendaagse rock and roll spelen, met daarin invloeden verwerkt die afkomstig zijn uit de country, rockabilly, postpunk en grunge.

Dat laatste komt sterk naar voren in de zang van Lottie Penlebury waarbij je de indruk krijgt dat Courtney Love is herrezen, en door het veelzijdige gebruik van echoënde backing vocals lijkt het net alsof ze met een nieuwe hedendaagse reïncarnatie van Hole aan de slag is gegaan. Een veelbelovend maar ook wel wat stuurloze plaat die nu opgevolgd wordt door het stukken meer gestructureerde On All Fours. Het viertal is afgekickt van hun druggy sound, en heeft de stabiliteit gevonden en komt met een frisse opvolger.

Holly Mullineaux heeft ondertussen de in 2019 opgestapte bassist Naima Redina-Bock vervangen om bij het viertal door haar donkere postpunk achtige partijen meer overtuigende kracht in de sound te stoppen. Dat drummer Rosy Jones veel sterker de kant van de avontuurlijke percussie opzoekt werkt hierbij zeker ook in het voordeel. Dat dit tweetal elkaar gevonden heeft hoor je wel terug in de reggaeklanken van het gelikte Jazz (In the Supermarket). Ook gitarist en mede vocalist Ellie Rose Davies is zich zeker meer down to earth gaan presenteren wat zeker te maken heeft met de heftige persoonlijke situatie waarin ze tijdens het afrondingsproces van On All Fours in verkeerd. Getroffen door de ziekte van Hodgkin sleept ze zichzelf door het vermoeiende slopende coronajaar 2020 heen.

De albumhoes laat een vredig luilekkerland zien; Welcome To The Pleasuredome. Als je de plaat openklapt is dit beeld verandert in de hel, met veel bloed, verderf en de aanblik van de dood. Als dan ook nog eens wordt afgetrapt met Pest, weten we in wat voor een wereld we terecht zijn gekomen. Rauwe Britpop riffjes en futuristische synths gooien de deuren open en gunnen je een blik in het zwaar aangetaste leven van Ellie Rose Davies, die de zachte achtergrondvocalen gebruikt om haarzelf staande te houden. Een confronterende track die de ernst van het bestaan aangeeft. COVID-19 is niet de meest hoofdzakelijke plaag die haar teistert, maar wel eentje die haar gezondheid ernstig verzwakt. Een handvol aan pillen die in het verleden bij het feesten een prettig gevoel opriepen zijn vervangen door noodgedwongen pillen die als medicijnen nu de strijd aangaan met de woekerende kankercellen.

Het gitaargeweld staat niet meer op de voorgrond, maar wordt tevens afgewisseld door warme eighties elektronica die prachtig aansluiten bij de kenmerkende samenzang welke ook al op het debuut aanwezig was. Gelukkig is dit element behouden gebleven, want het voegt zoveel extra’s toe, zeker op de positieve uitschieter Once Again, waar die harmonieën door de bas van Holly Mullineaux tot een absoluut hoogtepunt gedreven worden, iets wat ze later nogmaals dunnetjes overdoen in They Bite On You. Het accent is hier dus zoals ik al eerder aangaf verlegd naar de jaren tachtig. De blazers in P.T.S.TEA verwijzen naar de white soul welke toen steeds vaker een prominente rol opeisten in de charts.

Toch zegt dit nog bar weinig, want ik het daarop volgende Sad Cowboy gooien ze er met gemak een flinke dosis aan mellow house doorheen. The Crack is puur, donkere seventies straatvechters punk uit de The Clash stal met het wantrouwen van het heden. De funky discopunk die in Closing In naar dezelfde periode memoreert, ligt weer meer in de lijn van Blondie, het gezelschap rondom Debbie Harry. Ook de dromerige synthesizers in Bang gaan terug naar de invloedrijke jaren zeventig.

On All Fours is te positief om van een verwerkingsplaat te spreken. Het geeft meer de onderlinge versterkte band tussen de vrouwelijke muzikanten aan, een aangenaam zustergevoel van vier krachtvrouwen die bewijzen dat ze zich fier overeind houden in een wereld gevuld met persoonlijk leed en maatschappelijke vragen waar voorlopig nog geen passend antwoord op te vinden is.
Goat Girl - On All Fours | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Ineens viel het kwartje, de outro van Badibada had zo iets van Grizzly Bear kunnen zijn.

Ik denk dat ik binnenkort hier een halfje bij doe. Het gebeurt niet zo heel vaak dat echt elk nummer raak is op een album en er dus eigenlijk geen favorieten zijn.

On All Fours is hier ook positief groeiend.
Eerst eigenlijk alleen geluisterd naar track 1 t/m 7. maar inmiddels staat Plaatkant II op de repeat.
Ook alleen maar fijne luisterliedjes, en id. geen idee welke song beter is dan andere.
zullen we er ook maar 1/2 punt bijdoen .....

Er staat bovengemiddeld veel interessants op; in het bijzonder 3, 4, 6, 7 en 11. Zeker Jazz (In the supermarket) en The Crack springen eruit.

Aantrekkelijke, smaakvolle productie heeft dit.

Wat een heerlijke harmonieeen. Dit is nou een bandje dat ik heel graag live had willen aanschouwen. Ik zie dat ze in Februari 2022 naar de Paradiso komen. Alleen ben ik nog niet helemaal comfortabel met kaartjes kopen voor shows, maar dit is zeker het overwegen waard. Ik denk echt dat dit live nog een stuk beter is dan op het album. Terwijl het album al genieten is.

De eerste 4 tracks, Sad Cowboy & Anxiety Feels zijn momenteel de tracks die eruit springen. Maar het hele album is de moeite waard!

Het duurde eventjes voordat het kwartje echt viel, maar dit is gewoon dé prijsplaat van 2021 tot nu toe.

Ook hier veel enthousiasme over deze plaat. Doorgaans ben ik niet zo'n liefhebber van vrouwelijke zang, hoewel er ook genoeg uitzonderingen zijn (PJ Harvey, Angel Olsen, Agnes Obel, Eefje de Visser). Ik had vooraf niet verwacht dat het ooit zou klikken met deze band, maar dat doet het uiteindelijk uitstekend. Nummers als Jazz (In the Supermarket) en Sad Cowboy zijn werkelijk om te smullen. En de algehele sfeer op dit album vind ik heel fijn. Het moet raar lopen of dit album krijgt geen plek in mijn eindejaars top 10.

Goat Girl is een vrouwelijk post-punkviertal uit Zuid-Londen, dat in 2016 tekende bij Rough Trade. De naam is een verwijzing naar het Bill Hicks-typetje Goat Boy. Het eerste album van deze band is destijds eerlijk gezegd aan mij voorbij gegaan, maar sinds de eerste single Sad Cowboy ben ik helemaal aan boord. Al vanaf de eerste klanken kreeg dat nummer mij te pakken en ik ben het in de loop der tijd alleen maar meer gaan waarderen. Het heeft voor mij qua opbouw en intensiteit wel wat weg van Priestess van Pumarosa, wat ik ook nog altijd betoverend mooi vind. Naast Sad Cowboy staat er nog twaalf heerlijke liedjes op het begin vorig jaar verschenen tweede album On All Fours, met opvallende namen als Badibaba, Jazz (In the Supermarket) en P.T.S.TEA. Speciale vermelding nog voor het nummer The Crack, dat voortkwam uit een denkbeeldige post-apocalyptische wereld waarbij mensen de ruimte zijn ingevlucht voor een nieuw leven op een ongerepte planeet, als gevolg van de volledige plundering van Planeet Aarde. Juist ja! In de over het algemeen lovende kritieken van dit album kwam ik termen als sci-fi synthesizers, onverwachte akkoordenwisselingen, verschillende zangstijlen en gruizig gitaarspel tegen en daar kan ik me goed in vinden. De muziek doet me regelmatig denken aan Warpaint en Chastity Belt, twee artiesten die ik ook hoog heb zitten. Ik heb dit album afgelopen jaar ontzettend veel gedraaid, maar er zit nog altijd geen sleet op. Meest aanstekelijke rockplaat van 2021, wat mij betreft!

@ Choconas : Inderdaad Een van de meest onderschatte albums van 2021
mede omdat er geen life promotie mocht zijn. is het een verstopte parel voor de thuis-luisteraar gebleven.
Eerst zouden ze Paradiso-Up plat spelen, toen werd verplaatst naar het grotere Noord (Tolhuis) .
En nu is de verplaatste datum van 20 februari AFGELAST "due to the ongoing restrictions"
Enige remedie: Album draaien op hoger volume, dan waarmee de buren blij zijn..

Helemaal mee eens, blur8, ik keek ook bijzonder uit naar hun concert in februari. Dan zit er inderdaad niks anders op dan dit album grijs draaien (op luid volume of met een goede koptelefoon).